Roadburn dag vier… het is zondag en het festival is nog in volle gang. Daarom zou je zomaar vergeten dat het morgen gewoon weer maandag is en het normale leven weer op je staat te wachten. Binnen de redactie hebben we hier ook last van en hoewel we zouden willen dat dit weekend vol fantastische bands eindeloos zou duren, moeten we onze spullen pakken en vroegtijdig het festival verlaten. Hierdoor
Als schrijvende muziekfreak met een platform krijg je over het algemeen zoveel verschillende acts en mogelijke hypes over je uitgestort, dat je jezelf in een zelfbeschermende luxepositie kunt begeven dat iets dat jou op enige wijze triggert meer dan waarschijnlijk de moeite waard van je beperkte aandacht is. Je kunt dat typeren als lui, of nog erger: arrogant. Het is kortgezegd vooral praktisch. Want op het moment dat door welke
De derde dag van een vierdaags evenement is altijd de zwaarste: de kater klopt harder dan op de voorgaande dagen en de benen lijken wel van stroop. Maar de line-up van Roadburn liegt er niet om en wat dat betreft staat ons sowieso een ‘zware’ dag te wachten. Eenmaal oog in oog met alweer een heavy band, zijn de uitgeputte lichaamsdelen zo vergeten. We nemen een kijkje bij het IJslandse
Na een succesvolle eerste dag, opent Roadburn vandaag de deuren van de grote Koepelhal als podium, met als gevolg dat het publiek zich meer kan verspreiden. Het voordeel hiervan is dat er in theorie meer plek zou moeten zijn op alle locaties, het nadeel is dat er nu nog meer bands tegelijk kunnen optreden en er dus overlap ontstaat in het toch al overweldigende programma. Keuzes moesten er gemaakt worden,
Dat Roadburn aan terrein wint is allang geen nieuws meer. Het eigenzinnige en uiterst gevarieerde evenement verlegt elke keer weer grenzen, verkoopt steevast uit en weet de internationale reputatie moeiteloos waar te maken. Alleen al op donderdag, de eerste dag waarbij nog niet eens alle zalen open zijn, is het ondanks de broeierige 27 graden een drukte van jewelste. Of je nu kapot gaat bij Une Misére in de Cul de
Na Dool en Laster, presenteert Never Mind The Hype ditmaal samen met Roadburn: Verwoed. De Utrechtse black metalband van Erik B. staat sinds de release van de ‘Bodemloos’ EP (Argento 2016) volledig op de radar van NMTH. Zo zag ondergetekende ze vorig jaar imponeren op Roadburn en zagen collega’s ze in 013 met Dodecahedron en Ulsect, en op Eindhoven Metal Meeting. Met z’n ‘obscuur klinkende gelaagdheid’ wordt het Utrechtse project
Aftellen geblazen: Nog drie werkdagen en dan pakken we onze space shuttle naar Planet Roadburn. Van donderdag tot en met zondag doet NMTH weer met liefde verslag in woord en beeld, presenteren we zaterdagmiddag met Roadburn de band Verwoed in Cul de Sac en rukken we met videoteams uit voor onder meer een set Roadburn-interviews. Qua voorpret gaan we al een stuk langer tamelijk hard op die wederom erg veelzijdige
Hoewel het weer langzaam warmer wordt, is het een stuk killer op vrijdagavond in 013 met wel een héél sterke pagan black metal package in de kleine zaal. Hoofdrolspeler is natuurlijk het majestueuze Primordial, maar met ondersteuning van Moonsorrow en Der Weg Einer Freiheit is het een package om je vingers bij af te likken. Tekst: Guido Segers, foto’s Justina Segers Primordial en Moonsorrow mogen met een gerust hart pioniers
Met møl’s ‘Jord’ hebben we een debuutalbum dat het potentieel heeft om in menig jaarlijstje te eindigen. De combinatie van black metal in de lijn van Deafheaven en dromerige shoegaze à la Slowdive is niet nieuw natuurlijk, maar het is een plaat die boven de gemiddelde (atmosferische) black metal uitspringt, dankzij de catchy songs, grootse sound en melodielijnen die je bij blijven. Daarnaast is de muziek van de Denen opvallend
Belangwekkende muzikale hekserij als rijzende hoop richting een nieuwe tijdsgeest Dat is nogal een ondertitel om een recensie mee te beginnen, of niet dan? Reden hiervoor is vooral het overdonderende vermogen van een debuutalbum, dat je bewust weet te maken van de eventuele kortzichtigheid, en je zodoende dwingt om niet te vervallen in het gemakkelijke valkuilenjargon van ‘all-female-band, hoor eens wat leuk’, bijvoorbeeld. Überhaupt gaat het in dit geval over
Mogen we The Life I Live nog steeds de opvolger van de Haagse KoninginneNach noemen? Tuurlijk, al was het maar omdat het festival om dezelfde reden (verjaring van het opperhoofd van het koningshuis) en op dezelfde locatie (diverse locaties in de Haagsche binnenstad) plaatsvindt. We zijn een paar letters verloren, maar ook KoningsNacht en Koningsdag worden uitbundig gevierd in de Hofstad en The Life I Live heeft net als ‘De
Het Finse drone/doom metal-gezelschap Dark Buddha Rising komt goed tien jaar na zijn debuutalbum, I genaamd, met de aansluitende EP II. In de tussenliggende periode brachten de Suomi´s al vijf platen uit, waarvan vijfde langspeler Inversum (2015) de eerste was bij Neurosis’ eigen platenlabel Neurot Recordings. 20 april zal de tweede release zijn, een dag nadat de band op Roadburn samen met landgenoten Oranssi Pazuzu een speciaal voor het festival
Proloog Een dag later ben je ineens verdaagd op nóg een releaseshow, waarvan je contextueel op voorhand moeite hebt om er te zijn, maar vooral wilt zijn, omdat je er hoort te zijn en er dus bent. En, zo schrijf je nagenoeg niets, en zo zit je ineens ‘all pistons firing’ te woordenkotsen alsof het een lieve lust is; zoals met zoveel dingen in het leven: het overkomt je, en
Dat Roadburn bijzondere Nederlandse bands voorstelt, mag niet zozeer een verrassing heten. In het geval van RRRags gaat het echt om een van de eerste shows ooit, een band van drie door de wol geverfde rasmuzikanten en materiaal dat nog haast niemand gehoord heeft. Dat laatste, daar komt vandaag verandering in met de primeur van de daverende albumopener ‘Bones’. Daarbij stellen we de band van Ron van Herpen (Astrosoniq/ZooN, ex-The
Ga er maar eens aanstaan; volgroeien van sympathiek grunge-polderduo, dat opgezadeld wordt met één van Nederlands meest veelbelovende gitaristen, om binnen no-time een volwaardige festivalset te spelen op een vermaard bluesfestival en dan uiteindelijk een Metropool-zaal ramvol ausverkaufen voor een EP-release. De import-Tukkers van RUV flikte het en brachten No Wow mee naar een vermoedelijk niet laatste apotheose uit hun saga. Korte conclusie; Donderjoekels, ‘r bint onmeunig mooie ding’n an’t
Sommige dingen veranderen niet, zo is Jason Köhnen als we hem bellen druk met een veelvoud aan muzikale uitingen, “releases, events en noem maar op, dus het loopt goed”. Zo kennen we de jarenlang als Bong-Ra vanuit Utrecht opererende man inderdaad. “Ik probeer ieder jaar te minderen, maar het blijft kriebelen.” Tegelijkertijd is er juist heel veel veranderd. Zo woont Köhnen al even in Rotterdam en is hij bezig om
Het gaat de Amerikanen van Earthless voor de kosmische wind momenteel. Met zoal een opvallende terugkeer op Roadburn dit jaar en een nieuw gevonden onderdak bij grote harde platenmaatschappij Nuclear Blast als smakelijke winstbuiten. Roadburn-opperhoofd Walter Hoeijmakers betitelde Earthless’ dik trippende set op de 2008-editie van het festival als “…het meest intense optreden dat ik ooit op Roadburn gezien heb!” en Tee Pee Records vereeuwigde de betreffende performance op dubbel
Een kans om Fu Manchu te zien slaan we maar zelden af en daar is met oog op de livereputatie en het toch vrij geweldige materiaal (stonerpunk ftw!) ook totaal geen reden voor. In 2015 moesten Nederlandse Fu-shows afgelast worden en op Into The Void 2016 konden we er helaas niet bij zijn, maar we raakten niet in paniek aangezien de Californiërs regelmatig ons land weten te vinden. En inderdaad:
Hardcore! Still lives! Het legendarische, uit drie salvo’s, 7 seconden en precies die boodschap bestaande nummer van NYHC legendes Madball gaat nog altijd op. Zo mochten we pas de eerste bijdrage uit Suriname verwachten en wat bleek: Luguber uit Nieuw Nickerie (naar het schijnt de enige hardcoreband in het land) kwam keihard. In Nederland zijn we sowieso goed bedeeld met Jera On Air, het aanbod uit de buurlanden (Groezrock ook)
Op Roadburn 2018 staat wat speciaals te gebeuren. Onder de noemers ‘Japanese Pysch Experience’ en ‘San Diego Takeover’ komt er een delegatie bands uit oost- en westelijke windstreken naar Tilburg toe om historie te maken. Een uitgelezen kans om hier dieper in te duiken. Eerder sprak ik al met Go Kurosawa van Kikagaku Moyo over de Japanese Psych Experience. In deel 2 is Zachary Oakley, gitarist van Joy en Volcano,
For the third and final instalment of Oration, Never Mind The Hype travelled all the way to Reykjavik for three days of gnarly noise, evil riffs and the darkest of rituals. Oration is a black metal festival, organised by the label that goes by the same name. That label is owned by Stephen Lockhart: an Irishman living in Iceland, who also happens to own the renowned Studio Emissary. Since the
Na tien jaar knallen beleefde Speedfest in 2015 de laatste editie in het Klokgebouw. Faster And Louder springt als heavy dagfestival in het gat dat Speedfest achterliet. Bij NMTH moedigen wij dit soort initiatieven uiteraard luidkeels aan. Met onder meer Exploited, Entombed A.D. en High on Fire op het affiche, plus de belofte van indoor motocross kan het bijna niet misgaan. Toch? Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Roy
Het is de broeierige zomer van 1969 en de jeugd van de wereld is in de ban van Jimi Hendrix, MC5 en Cream. Gehuld in een tie-dye shirt en afgeragde jeans vertoef je je op de zolderkamer, apestoned met de lavalamp aan. Vroeger was alles beter, en voorgaande is dan ook een nostalgische schets die de heren van Killer Boogie vast en zeker voor ogen hadden. Deze Italiaanse band met
Het is een rijke traditie die al bijna een decennium beslaat: Roadburn presenteert ‘veelbelovende Nederlandse of Belgische acts die hun eigen ding doen, maar tegelijkertijd ook een zekere Roadburn flair bezitten’. Roadburn stelt terecht ‘het sterke gevoel te hebben dat de Nederlandse underground momenteel overloopt van talent, dat ook ontdekt mag worden door de internationale gemeenschap’ die het festival in Tilburg ieder jaar in groten getale bezoekt. Never Mind The
Utrecht is doorweekt van de regen. De temperatuur is kil en de sfeer is guur en onprettig. Gelukkig staat er een bezoek aan Avatar Country op de planning. De Ronda is namelijk omgebouwd tot het rijkdom van The King, het hoofdpersonage van de nieuwe Avatar-plaat (lees de recensie hier). Voor aanvang kan de bezoeker draaien aan een rad van fortuin en een blik werpen op het museum van de illustere
This report in English Drie dagen gruizige noise, kwaadaardige riffs en donkere rituelen: Voor de derde en laatste editie van Oration reisde Never Mind The Hype naar Reykjavik. Het black metalfestival wordt georganiseerd door het gelijknamige label van Stephen Lockhart, een Ier woonachtig in de IJsland en uitbater van de gerenommeerde Studio Emissary. Het festival is uitgegroeid van een evenement voor én door de lokale black metalscene tot een meerdaags
Bijna tijd voor Paaspop, jawel! Hoewel de koude en slagregens elkaar afwisselen maakt het festival in Schijndel altijd bijzonder warme gevoelens bij ons los. Het is de aankondiging van het festivalseizoen en daarmee het begin van de muzikale lente. Bovendien weet je nooit hoe maart z’n staart gaat roeren en staat Paaspop altijd garant voor een pak van het betere gitaarwerk, ditmaal hebben ze zelfs rock ’n roll-grootvader Iggy Pop
Rotterdams metaltempel Baroeg heeft vaak het brutere death- en black metalwerk over de vloer. Toch blijven ze altijd een bredere kijk hebben, kijk maar naar wat er zoal speelt tijdens Baroeg Open Air. Het opzoeken van de grenzen heeft het 35-jarige podium immers een eigen smoel gegeven. Zo konden we ons vrijdag opmaken voor een magisch avondje met Myrath, een Tunesisch vijftal dat haar betoverende Maghreb-roots vermengt met melodramatische progmetal.
Op Roadburn 2018 staat er wat speciaals te gebeuren. Onder de noemers ‘Japanese Pysch Experience’ en ‘San Diego Takeover’ komt een delegatie bands uit oostelijke en westelijke windstreken naar Tilburg toe om historie te schrijven. Een uitgelezen kans om hier dieper in te duiken. In deel 1 van dit tweeluik spreek ik met Go Kurosawa, drummer van de Japanse band Kikagaku Moyo en de ene helft achter het label Guruguru
Hallo is dat hier NMTH.be of wat?! Dat is nu al de derde Belgische muziekpost op rij! Klopt, en vermoedeijk ook niet de laatste, gezien het niveau waarmee de Zuiderburen onze mailboxen bestoken. Mantis kennen we bovendien al langer en met reden. De groep uit Maaseik liet ons in 2016 al een video horen en speelde vorig jaar op ons Roadburn-podium in Cul de Sac. Daar maakten de mannen uit
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.