Wie had ooit gedacht dat Life of Agony nog terug zou komen na een bevlogen periode en de tegenvallende comebackplaat Broken Valley? Het werd even angstvallig stil, totdat Keith Caputo in 2011 bekendmaakte zich niet meer te identificeren als man, en voortaan als vrouw door het leven te gaan. Het opvolgende transitieproces naar Mina Caputo is niet alleen een hergeboorte geweest voor de zanger, het wekte ook weer hernieuwde energie op bij Life of Agony. Na het sterke A Place Where There’s No More Pain uit 2017 en het bordje ‘uitverkocht’ bij de ingang van De Helling, is het duidelijk dat deze cultband nog verreweg van vergeten is. Met Crobot op sleeptouw belooft het dan ook een denderende dinsdagavond te worden.
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Tjerk Koekkoek
CROBOT
Goed aftrappen doen we in ieder geval bij Crobot. Een band die simpelweg hardrock maakt, maar doorspekt is met een flinke dosis funk, stoner, sleaze en zelfs een vleugje psychedelica. Het viertal uit Pennsylvania knalt er een bondige, maar sterke set doorheen. En voor een band die pas sinds 2011 bestaat, bewijzen ze al flink op elkaar ingespeeld te zijn. De riffs zijn rockend, de drums stampen venijnig een deuk in de bühne en zanger Brandon Yeagley entertaint de boel aan elkaar. Hij is het soort frontman dat je niet vaak ziet, uitgedost in een leren jack en ontbloot bovenlijf, vervaarlijk heen en weer zwiepend met zijn microfoonstandaard. Hier en daar pakt hij er zelfs een mondharmonica bij. Het muzikale geheel biedt verschillende kleuren, van het ene moment haast euforisch dan weer hakkend en pompend alsof je in een broeierige rockcafé bent belandt. Een korte set, maar hoe dan ook zeer vermakelijk.
LIFE OF AGONY
Het is bijzonder om te zien hoe een band met een specifiek album in het geheugen gegrift lijkt. Want jawel, naast platen als Ugly en Soul Searching Sun, blijft het uit 1993 stammende conceptalbum River Runs Red een mijlpaal. Een product van zijn tijd, in de hoogtijdagen van grunge, teenage angst en doemdenkerij van Generatie X, dat van de ene na de andere ellende eindigde in een douche doordrenkt in bloed, wegstromend uit de aderen van de protagonist. Het verhaal werd ingevuld door een samensmelting van groove metal, hardcore en sludge, dat een uiterst hard, lomp maar mistroostig geheel bewerkstelligde. Hoewel Life of Agony teruggaat naar datzelfde concept voor het binnenkort te verschijnen album The Sound of Scars, is de angstvalligheid en ellendigheid die de band typeert niet terug te zien in de liveshow. Nee, vandaag de dag lijkt de band goedlachs, boordevol positieve energie en simpelweg springlevend. En dat heeft een meer dan goede invloed op de show.
Met een drietal krakers van het debuut, kan er dan ook weinig stuk. Underground verplettert al meteen, met die doomriff opbouwend naar een uptempo meezingrefrein. Het springerige Through and Through vervolgt, afgerond door het lompe Bad Seed. De New Yorkers hebben een geslepen chemie met elkaar, waaraan je kunt zien dat ze al sinds 1989 bij elkaar zijn. Bassist Alan Robert vermaakt zich uitstekend, terwijl gitarist Joey Zampella over flinke stapel guitige smoelwerken beschikt, tussendoor grapjes makend en heen en weer stampend. Dit is ook terug te zien in Mina. Waar ze voor haar wedergeboorte ongemakkelijk of ingetogen op het podium stond, is ze vandaag de dag een expressieve frontvrouw geworden, zelfverzekerd, comfortabel en meermaals contact leggend met het publiek.
Na de venijnige kunstwerkjes Other Side of the River en Damned If I Do, vindt er met het rockende Weeds en de ballade My Mind is Dangerous een mooi rustpuntje plaats. Maar daarna is het vanouds hakken met My Eyes en Method of Groove, getypeerd door het soort monsterlijke riffs die haast uit een stroeve vleesmolen lijken geperst. Het heeft zelfs nog een paar stagedivers als gevolg, die gauw ten onder gaan in de diepe moshpit. Het nieuwe, haast thrash metal-achtige Empty Hole raast eveneens verdienstelijk en lijkt een goede voorbode te worden van wat er komen gaat met de nieuwe plaat.
Na een toegift wordt het furieuze This Time en het uptempo River Runs Red gewelddadig de zaal in geworpen. Een goede manier dus om een prachtig optreden te beëindigen, waarbij Life of Agony het tegenovergestelde toont van hun bandnaam. Want deze dinsdagavond was geen kwelling, maar een viering van het leven, gebracht door een band die weet hoe je een uitstekende show moet geven.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.