Hardhitting albumreviews: Baroness, Pelican, The Dead Cvlt en Sacri Monti

Het is hoog tijd voor editie nummer 7 van de Hardhitting Albumreviews. Hoog tijd, want het is al even geleden, maar ook omdat sommige releases zo verdomd goed zijn dat ze schreeuwen om een review en omdat onze reviewer weer overloopt van de knaldrang. We hebben drie internationale smaken en een aparte Nederlandse cross-over voor je. Niet alleen uit chauvinistische overwegingen, maar vooral omdat we niet om de Rotterdamse The Dead Cvlt heen kunnen met hun hardcore drum ’n bass, hardcore punk en black metal. Pelican is een instrumentale post-metalband die we heel hoog hebben zitten, en die we in oktober op Desertfest en Soulcrusher gaan zien. Baroness zagen we al heel wat vaker, en ook Grey & Gold schittert weer van de hoes tot de laatste noot. Sacri Monti was een van de San Diego psychbands die onze Roadburn 2018 zo heuglijk maakten, nu dan deze langspeler.

Klik voor de uitgebreide luistersessies van de albums op de Spotifylinks, maar je vindt bepaalde tracks ook terug in onze met 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst.

Door Steve Gröniger

Baroness – Gold & Grey

Je zou kunnen zeggen dat na ‘Red, ‘Blue’, Yellow & Green’ en ‘Purple’, de logische opvolger ‘Orange’ had moeten zijn. Gesproken vanuit het gegeven van de kleurencirkel zoals deze in de schilderkunst wordt gebezigd, en aangezien frontman John Dyer Baizley een niet geheel onverdienstelijke virtuoos op het canvas is, dunkt mij. Fuck, zelfs als je niet van goede muziek zou houden, dan zou je alleen om het artwork al – dat onmiskenbaar aanvoelt als de enig mogelijk natuurlijke evolutie en een ode vormt aan het werk van de barokke schilder Alphonse Mucha – de platen in bezit willen hebben. Om vervolgens gefascineerd ook de muzikale wereld achter het artwork te ondergaan, op zoek naar één of ander zingevend gevoel van begrip en betekenis in je muzikale ondervoeding. Maar nee, het is geen doelbewuste actie om mensen met een lichtelijke dwangneurose te irriteren door dit nieuwe album niet te vernoemen naar die laatste kleur uit die kleurencirkel, ook niet als dramatisch beladen einde van een artistiek proces. Neen! ‘Orange’ klonk gewoon niet cool. Dus dat. Kunnen we ook wel weer waarderen.

De plaat zelf zal de trouwe Baroness-aanhanger ongetwijfeld bekoren; met zeventien tracks binnen het uur, buiten een intermezzo’tje hier en daar, valt er genoeg te ontdekken en te genieten. Productietechnisch is het qua mix soms wel even tanden bijten geblazen, omdat het soms lijkt of iemand met gehoorschade de boel heeft lopen oversturen en proberen te verkopen als artistiek verantwoord of zo. Alsof een hommel flink van bil probeert te gaan op je gehoorschelp of iets dergelijks. Ondanks dat geneuzel valt opener Front Toward Enemy je vertrouwd aan en zit in de Baroness-wereld. Proggie waar het hoort, maar altijd binnen de kaders van zuivere en goed beluisterbare structuren. Verder gaat het in mijn beleving vooral om het totaalplaatje, en een fijn Baroness-plaatje is het ontegenzeggelijk.

Pelican – Nighttime Stories

Laat ik vooropstellen dat ik vooral een tamelijke ‘post-dude’ ben, of je het nu hebt over de rock, metal, punk, gaze varianten, vaker ook nog eens vergezeld door het woordje ‘black’: als ik tot rust wil komen en enigszins de boel geestelijk redelijk in het gareel probeer te krijgen zijn dit de genres die in niet alleen de therapeutische zin des woords ontiegelijk helpen bij het verwerken van alle bagger die zich van een mens soms meester maken. Dat gezegd hebbende is Pelican voor mij een hele belangrijke medicijnman geweest de voorbije jaren, waarbij misschien lichtelijk ironisch de tien jaar geleden verschenen langspeler ‘What We All Come To Need’ – met de waanzinnige tracks Strung Up From the Sky en The Creeper – ook inderdaad de belofte inloste die de albumtitel al leek te propageren. Het mag verder duidelijk zijn dat ik allesbehalve zou spugen om mezelf onder te dompelen in het nieuwe Nighttime Stories, dat onlangs verscheen op het Southern Lord label.

Met titels als Midnight and Mescaline, Abyssal Plain, It Stared at Me zou je verwachten dat van jezelf verliezen in een rustgevend sonisch landschap misschien minder sprake is. En je kunt jezelf inderdaad niet aan de indruk onttrekken dat er een grimmige sfeer heerst, alleen wel in zijn donkere sereniteit troostend en ontspannend en nergens agressief of beangstigend. Mede door de verschillende contrasten en dynamiek word je op een bepaalde manier daarmee ook alert gehouden, of je nu wilt of niet. Naar eigen zeggen komt die teneur uit een aantal heftige gebeurtenissen op het persoonlijke vlak bij de bandleden, plus de staat waarin hun thuisland Amerika verkeert. De titel van albumopener WST refereert zo aan de initialen van de overleden vader van gitarist Dallas Thomas, waarvan de akoestische partijen ook zijn ingespeeld op diens vaders gitaar, en nemen je zachtjes mee op reis langs een buitengewoon boeiend, klein driekwartier. Al met al ligt dit album dus wat zwaarder op de gemoedstoestand, maar met onverminderd therapeutisch troostend grond-effect. Albumafsluiter Full Moon, Black Water geldt hierbij voor mij als uitgesproken favoriet, al is het vreemd genoeg een atypische Pelican-track, want nogal rijk aan verschillende soorten dynamiek. Akoestisch chill openen, dan naar een 90’s-era grunge-achtige gitaarpartij, om vervolgens volbloed over te gaan naar wat flinke metal-riffage, uiteindelijk weer in die grunge-vibe en vervolgens de boel lekker hangende uit te spelen met een mooi rustgevend huzarenstukje tot slot. Dikke plaat waarmee het helemaal uitkijken is naar oktober waarin ze op Soulcrusher en Desertfest acte de présence zullen geven.

The Dead Cvlt – The Cataclyst EP

Om maar meteen met de naar Prodigy-verwijzende deur in huis te donderen kun je The Dead Cvlt eveneens in het muzikale electro-punk hokje rammen. Misschien electro-metal, of electro-black, of weet ik veel. In ieder geval bestaat de helft van deze EP uit een overheerlijkheid aan amen-break overdadige 90’s warehouse/jungle/drum’n bass /early-hardcore-juno-echo’s-gerelateerde-rave-vibes-extravagantie. De andere helft beslaat dan weer meer 80’s hardcore (de gitaar-punk-d-beat variant) met een dikke snuif black metal. En nee, niet blackened, dat is gewoon shit die net niet gaar is, maar doet alsof hij dat wel wilde worden, maar halverwege ergens in zijn broek scheet om echte keuzes te maken of zo. Dat is net zoiets als cola met een laffe rum-aroma, of alcoholvrij bier ofzo. Fuck dat. Zo, dat is eruit. Anyway, om met de opener van de plaat en tevens leukere dingen verder te gaan dan. Op The Cataclyst is namelijk tijd voor een flink potje blast-beat en gitaarshreddende black metal, die een nogal hype-fest van een energiegever van een refrein heeft dat je bijna uit frustratie als fucked-up anthem van de Apocalyps zou willen meeschreeuwen. Een nummer dat tevens dient om dus enigszins emotioneel te ontladen. Waar Peace Or Annhilation je dan weer voor de leeuwen flikkert in het maken van bewuste keuzes, onder de muzikale begeleiding van een rauw zagende melodie, en dus die legendarische amen-break.

All Hope Is Lost is in ieder geval een enigszins nog zwoel-sinistere drum ’n bass aanvoelende track, die niet meer dan volledig terecht betoogt dat wij ‘the worst generation’ zijn die de boel volledig naar de donder helpt in al onze schitterende onkunde als mensheid zijnde. Inhoudelijk doet dat mijn semi-nihilistische hartje in ieder geval troost, want geen vals sentiment of gemakkelijk blèrend met een belerend wijsvingertje naar anderen vanaf een zeepkist zonder verantwoordelijkheid. Sowieso is de EP geladen met een flinke dosis je reinste maatschappelijk socialistische en politieke kritiek, en de eigen verantwoordelijkheid hierin. Tyfuslekker. Tot slot de d-beat old-school hardcore afsluitende apotheose van Dong-Ra Is A Cvnt / Fuck The Borders. Nu vermoed ik – gezien de banden van de frontman in een vorig project The Hard Way met Bong-Ra – dat het eerste gedeelte van de titel plaaggeestig bedoeld is. Mocht dat niet het geval zijn doet dat niks af aan de legendarische artiest die Bong-Ra is, zeker ook in zijn laatste incarnatie die op planeet Roadburn de boel omver jetste. In dat kader is het verder te hopen dat The Dead Cvlt ergens een route in gedachten heeft richting het vermaarde festival en met meer materiaal en live-shows gaat komen. Ik zou dat godverdomme in alle egoïstische zin namelijk tamelijk geweldig vinden.

Sacri Monti – Waiting Room For The Magic Hour

Na vier lange jaren wachten dan nu eindelijk tijd voor de nieuwe van San Diego psychedelische retro-rockers Sacri Monti. Over die naam gesproken trouwens: “De Heilige bergen (Sacri Monti) zijn verschillende bedevaartsoorden in de regio’s Piëmont en Lombardije in het noorden van Italië. Ze zijn opgenomen in de lijst van Werelderfgoed.” (bron: Wikipedia, natürlich). Maar dat verder terzijde. De titel van de plaat verraadt misschien wel waar de mannen zich creatief bevonden bij het maken van deze plaat. Of ze hadden gewoon teveel plezier met optreden, zoveel verraden in ieder geval de redactionele best of-lijstjes van Roadburn 2018 en de bruutste shows van 2018. Ook dat doet er verder niet toe, er is verdikkeme dus gewoon een nieuwe plaat. En wat een fucking lekker album is het geworden ook. In alle melancholisch nostalgische zin is het heden te dagen echt heel fijn om door Fear & Fire keihard in verse Uriah Heep sonische weldadigheid te kunnen verkeren. En eigenlijk ademt de geest en het muzikale bravoure van die legendarische Britse proto-metal-orgelrockers buitengewoon lekker door het hele album heen.

Psychedelische prog die oprecht de meest zelf-proclamerende pretentieuze connaisseur van het genre met recht zal bekoren, tot emotioneel zelfbevredigende praktijken zelfs. Daarvoor hoef je alleen al het epische Starlight op standje aardbeving te zetten. Of anders het Pink Floydiaanse Affirmation. Mijn god wat is dit een mokervette plaat die je in alle orgastische zin terugwerpt naar de summum en schoonheid van het muzikale progressieve jaar 1973. Ik weet gewoon niet waar ik het soms zoeken moet zo intens te fijn deze plaat is. Meeslepend, troostend, enerverend, episch, groovend, theatraal in de goede zin des woords, fantastisch, en buitengewoon genieten geblazen. Wat een ontiegelijk lekkere plaat en het vier jaar wachten meer dan waard, godsamme nog aan toe zeg! Can you dig it? ‘cause I sure as fuck do, brothers & sisters…