Om de een of andere reden halen we altijd de bands Trans Am en Pontiak door elkaar… Waarschijnlijk iets met een grote collectie modelautootjes en te veel Smokey and the Bandit en andere Burt Reynolds’ films. Om het voor eens en voor altijd (…) duidelijk te maken: Trans Am is de klassieke post-rockband die begin jaren negentig hardcore begon en ook met new wave en classic rock experimenteerde. 22 april
Ach en wee, wat is dat nou? Hadden we The Super Soakers net leren kennen als een toffe aanstormende surfgarage-groep uit het Brabantse Oploo (een dorp net onder Boxmeer), hadden we ze precies één keer zien spelen (op deBeschaving voor schandalig weinig publiek), en dan stoppen ze er alweer mee?! Net als we denken: Tijd voor een mooi plan, met een serie shows, wellicht een Popronde-concours en dan een album,
Nieuw album Dead Neanderthals op Consouling Sounds! En inderdaad is het vandaag verschenen en hieronder te beluisteren Craters één lange dreigende, nogal onheilspellende trip. In ruim 36 minuten neemt de Nijmeegse experimentele band, vaandeldrager van de ‘New wave of Dutch heavy jazz’, je mee via minimale instrumentatie naar maximale dreiging van langzaam voortrollende drones, noise, gepiep en iets dat het meeste weg heeft van beestachtig gegrom. Dat soundtrack-talentscouts deze band
De Noorse act Ulver is natuurlijk nooit voor een gat te vangen. Begon de groep rond vocalist Kristoffer Rygg midden jaren negentig met een soort folky black metal (gevat op The Black Metal Trilogy), vervolgens kwamen er invloeden van avant-garde, jazz, rock, gothic, ambient, prog, elektronica en klassieke elementen (kamerkoren, cello’s) bij. Met de EP The Metamorphosis begaf de experimentele groep zich in 1999 verder richting elektronica en ze werkten
Carach Angren is dat niet die metalband, die de Crustenunie wilde verbieden op te treden in Amstelveen? Ook ja, de Limburgse ‘horror metal’ discipelen werden ten onrechte neergezet als ‘satanische metalband’, die volgens bepaalde kleingeestige mensen ‘de duisternis over Amstelveen zouden doen neerdalen’. Genoeg daarover, maar qua duisternis en onverbiddelijke intenties was de stoffige politicus helemaal spot on. Carach Angren is niet voor de poes, is geen band om mee
Attentie Travoltas-fans en sowieso liefhebbers van de betere punkrock en punkpop. Dacht je in 2014 dat (The) Travoltas terug was na acht martelende jaren van stilte? Dacht je dat de toepasselijk getitelde EP ‘The Longest Wait’ en die reeks uitverkochte clubshows een comeback van jewelste waren? Dan had je natuurlijk helemaal gelijk, maar de van oorsprong Dongense (zeg Tilburg en dan een paar ferme steenworpen richting Oosterhout) doet er in
Het kwam hier redelijk uit de lucht vallen en toch direct binnen: Byrdi. Dat zal mede komen omdat de Noorse groep een mythisch soort (dark) folk maakt, dat ons aan Wardruna en aanverwanten herinnert. ‘Scandinavian Nature music’ noemt het duo het zelf en je voelt die Noordse mythologie; runen, Vikingen, goden en noem het maar op, er vanaf druipen. Ze gooien ook nog een didgeridoo in de mix curieus genoeg,
Liefhebbers van Sonic Youth-achtige noiserock rejoice. We werden net verrast door een hele prettige nieuwe Thurston Moore-track, Cease Fire is typerende dwarse noiserock en er ontbreekt eigenlijk maar een ding aan. Een vrouwenstem! Niet dat we Isobel Sollenberger (ook verantwoordelijk voor de fluit) van Bardo Pond nu de nieuwe Kim Gordon willen noemen, maar de zangeres van de groep uit Philadelphia raakt hier wel een aantal spots. Under The Pines
We kunnen vandaag het eerste tipje van de sluier lichten rond de nieuwe Sólstafir plaat. Afgaande op eerste single Ísafold, een grotendeels instrumentale post-progrocker van net onder de 5 minuten, mogen we ons opmaken voor weer een langspeler van hoog meeslepend en emotioneel niveau. Als voorganger Ótta iets bewees (naast het prijswinnende, adembenemende artwork), is het wel dat de IJslanders meesters zijn in het leggen van veel gevoel in hun
Straight outta Nijmegen, en dan bedoelen we de smerigste krochten en heavy metal-holen in de Gelderse stad, komen de Rectum Raiders. Inmiddels opereren ze zelfs vanuit onze hoofdstad en dat snappen wij maar al te goed: die zegetocht van heavy metal, turboglam – extra dik aangezet met homo-erotische knoeipartijen met bier, komkommers en paardenkoppen – moest immers wel in een grotere poel des verderfs eindigen en dan kom je in
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.