Nog één keer en het doek van het jaar 2023 valt voor het Vlaamse Wiegedood. ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ is alweer een kleine twee jaar onder ons en heeft via slinkse kanalen diep in de bodem van de extreme muziek zijn eigen schuilplek uitgegraven. Van waaruit de muzikale waanzin zich verspreidt, zaal na zaal. Zo openen zich in Grenswerk spreekwoordelijk de zware gordijnen die als
How about dikke thrash / crossover uit Friesland, de comeback van een Limburgse hardcoreband, een intercontinentale split met rauwe rock ’n roll, oi! trekjes en korte krachtige rocktracks en… een re-issue van een klassiek concert uit 1987 in de Hammersmith Odeon te Londen? Het is weer niet te zuinig wat er in deze Hardhitting Albumreviews voorbijkomt. Recensent Martijn Welzen trekt het uit alle hoeken en gaten van de internationale metal
Waar voor velen de kennismaking met The Prodigy voortkomt uit de iconische tronie van Keith Flint ten tijde van Firestarter, vond mijn eerste echte aanvaring met The Prodigy pas veel later plaats. Als 18-jarige Culemborgse skater dude in het vertrouwde bierhonk Den Tollensteghe, was er elke vrijdag een punt waarop er zowaar iets spannends werd gedraaid. Met diens dertien-in-een-dozijn muziekkeuze bleek er namelijk steevast weinig liefde voor dat groepje alto’s
Op hun debuutalbum plaatst Koyo zijn invloeden met trots op de voorgrond, en geeft een eigen draai aan de inspiratiebronnen waar ze uit putten. De uit Long Island, New York afkomstige hardcoreband heeft veel weg van regiogenoten Taking Back Sunday, The Movielife en Glassjaw, maar is uiteindelijk net zo hardcore als emo. Op ‘Would You Miss It?’, hun eerste release op Pure Noise Records, komt het allemaal op een geweldige
Helldorado heeft in een korte tijd al best een naam opgebouwd. Aanvankelijk mede georganiseerd door Peter ‘Pedro Speedrock’ van Elderen, is Klokgebouw sinds 2017 het toneel van een mooi dagje rock’n’roll, metal en punk. En de line-ups liegen er niet om, ook dit jaar. Hoewel het merendeel van de headliners al meer dan 35 novembermaanden in de muziekwereld zitten, is er ook aandacht voor aanstormend talent met een heuse Tarantula
Powerviolence uit Noorwegen, Duitse death metal, Deense doom en gewoon keiharde punk uit Amerika, het kan gewoon niet op. Ga met ons mee op wereldreis in de vorm van vier Hardhitting Albumreviews van TÆL, Sacrificium, Saturnus en MXPX. Deze keer verzorgd door scribenten Guido Segers en Gijs Kamphuis. Tekst: Guido Segers en Gijs Kamphuis Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de
Post-rock fans hebben er lang op moeten wachten: de terugkeer van Explosions in the Sky op het podium. Behalve wat festivalshows in 2016 dateert de laatste Europese clubtour alweer uit 2011, met destijds ook een stop in Tivoli Oudegracht. Maar dat niet alleen, want de laatste plaat The Wilderness is ook alweer zeven jaar oud, met bet verse End als de glorieuze opvolger. Een prachtplaat die de inmiddels legendarische Texanen
Het is alweer jaar geleden dat Josh Homme en co. Amsterdam aandeden, maar het moge duidelijk zijn: aan populariteit is er weinig ingeboet. Queens of the Stone Age wist de 17.000 kaartjes voor de zaal met 840.000 ledjes snel te verkopen. De show van afgelopen Pinkpop stond natuurlijk nog vers in het geheugen. Desbetreffende show op Pinkpop werden twee nummers van nieuwe plaat In Times New Roman gespeeld, verder enkel
De Europese rondrit van het doompackage met In The Woods, Saturnus en The Foreshadowing doet ook Nederland aan. In een regenachtig ‘s-Hertogenbosch wordt zaterdag in de Willem Twee de herfst pas echt goed ingezet. Drie bands die het vallen van de blaadjes doen versnellen. Zwaarmoedig maar melodieus nemen ze ons mee in hun donkere verhaal. We laven ons met liefde aan deze zware hartenroersels op het podium, dus lees hier
We worden met champagne en confetti onthaald in de Trix en niet eens vanwege de zege van FC Utrecht. Neen, het betreft de allereerste keer dat we arriveren voordat de eerste band aftikt. En dat in zeven edities… teamwork makes the dream… Een verslaggever en fotograaf van De Standaard zijn ter plekke om dit historische feit vast te leggen. Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters APEX TEN We hebben
Na een regenbui van Bijbelse proporties en een tramrit, die wel heel gezellig maar toch niet echt een shortcut bleek, komen we drijfnat en dankbaar aan in Trix. Godzijdank is Desertfest Belgium een binnenfestival. Jas op de verwarming en snel de grote zaal in, want daar speelt Year Of No Light. De Fransen staan zo vroeg op de dag al rücksichtslos te knallen. We zijn precies op tijd voor absolute
Oh jawel, de NMTH-crew is geland in Antwerpen voor weer een editie van Desertfest Belgium. We reizen eigenlijk ieder jaar in oktober af naar muziekcentrum Trix voor drie dagen vol desert-, psych- en meer heavy rock plus de nodige metal. Wat ook elke editie vaste prik is: stapvoetse frustratie in meerdere files op de route naar het zuiden. Gelukkig hebben we er een prettige roadtrip-playlist bij en dito gezelschap. Let’s
Na de zware aanslag op het gestel van de eerste Soulcrusher dag hebben we net een ochtend om bij te komen voor er weer een dag losbarst. Op de zaterdag is er ook wat meer experiment in de darkwave en elektronische hoek naast het bekendere gitaarwerk. Ook nieuw is de toevoeging van een derde podium waardoor er twee bands tegelijk in een kleine zaal spelen. Dit geeft net wat meer
Er zijn drie dingen die ik moet zeggen voor ik aan de slag ga met dit boek. Het eerste is dat dit boek al een paar jaar uit is, sinds 2017, maar ik kwam reviews tegen uit 2022 van boze progfans die mij inspireerden om het te gaan lezen. Kortom, relevantie is niet verminderd (maar dat is niet gek, want prog heeft niet écht een opleving gehad – hoewel één
Het is jaarlijks de officieuze inluiding van de donkere maanden. Stilletjes aan is het festival de afgelopen jaren uitgegroeid tot een vaste waarde op de festivalkalender. Samen met Roadburn in april staat ook Soulcrusher elk jaar weer garant voor een ijzersterke line-up met zowel vertrouwde namen als nieuwe namen in de meer spannende en experimentele hoek van de heavy muziek. Gitzwarte metal en zwaarmoedige sentimenten voeren als altijd de boventoon,
Frank Carter en zijn Rattlesnakes kwamen afgelopen donderdag naar Amsterdam voor een exclusief akoestisch concert. 60 superfans konden via Instagram een kaartje winnen. De setting was anders dan we gewend zijn van een Frank Carter-optreden: Melkweg-café MILK stond vol met stoeltjes waar het publiek op kon zitten, ruimte voor een moshpit was er niet. Fotografe Charlotte Grips en schrijver Pepijn Smits waren erbij om deze unieke, exclusieve show in woord
De hele straat voor de Little Devil is opengebroken. Er wordt aan gewerkt, al een tijdje volgens mij. Maar de Little Devil zal een terras hebben, dus staat er midden op straat een arsenaal hangtafels en de vaste gasten, druk in gesprek verzonken. De Little Devil blijft natuurlijk de Little Devil, om dat nog maar eens te onderstrepen. Bovendien is het vandaag druk want Liturgy zal hun complexe black metal/avant-garde
Daar is die dan, de langverwachte zesde langspeler van de Zweedse retrorock-pioniers (bah, wat een vreselijke term, ze zijn zoveel meer dan dat, maar you know what I mean…) Graveyard. Simpelweg ‘6’ genaamd, zonder fratsen. Het album is vandaag verschenen via het grote Duitse label Nuclear Blast Records. Het is hun tweede plaat in deze samenstelling, in principe zouden ze dus genoeg tijd gehad moeten hebben om op elkaar ingespeeld
Op 28 januari 2008 werd het zevende album van Ayreon uitgebracht: 01011001. Dit dubbelalbum vertelt het verhaal over de Planeet Y, en de bewoners ervan. Het is dat album dat in het teken van een reeks dubbel en dwars uitverkochte shows in 013. Ayreon treedt zelden op, maar als ze het doen, doen ze dat meteen goed dus! Het ambitieuze prog-rock project van Arjen Lucassen trad wel vijf keer op
In de laatste jaren is Misty Fields steeds meer een plekje in het festivallandschap aan het vergaren. Gehouden nabij het nationale park de Groote Peel waar de mistbanken vaak bovenhangen, vond de eerste editie weliswaar alweer plaats in 2006. Een idee ontstaan tijdens een bruiloft zelfs. Afgelopen weekend was daar alweer de zestiende editie, bijna volledig uitverkocht en wel. En toch: nog steeds heeft Misty Fields hetzelfde buurtfeest achtige sfeer,
Een impressionistische video op het scherm voordat de band opkomt, een rek van vijf gitaren en de wierookstokjes die de bassist vooraan op het podium neerlegt verraden al gelijk dat je bij Oxbow geen regulier optreden te wachten staat. De Amerikaanse band, al sinds eind jaren tachtig samen en nog altijd niet voor één gat te vangen, speelt meer dan een uur lang noise rock serenades om je vingers bij
Als je alarmbellen afgingen bij de naam van de schrijver, geen zorgen, geen connectie. J.J. Anselmi schreef al eerder boeken over Wyoming, BMX’en en de lokale muziekscene, en speelde zelf in bands als Company of Serpents, Former Worlds, en Drainage. Mijn beleving van dit boek is dat Anselmi zichzelf ‘first and foremost’ ziet als fan en dat is ook precies wat Doomed o Fail belichaamt. Het is geen boek vol
Soms pakt een willekeurige donderdagavond in dB’s wel heel fortuinlijk uit, Mutoid Man op 7 september is er zo eentje. Tivoli en dB’s presenteren ons vanavond dit door de wol geverfde powertrio. De all-star band heeft Stephen Brodsky (Cave In) aan het roer, ondersteund door een fenomenale ritmesectie van bassist Jeff Matz (High On Fire) en drummer Ben Koller (Converge). Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Roy Wolters Brodsky:
Op 4 september stond de grote zaal van Paradiso in teken van het zware geluid. Met drone metal-duo Nadja in het voorprogramma en het legendarische Sunn O))) als hoofdact was op voorhand al duidelijk dat bezoekers een overdonderende avond te wachten stond. De opbouwende loops en drones van Nadja, die in intensiteit alsmaar toe bleven nemen, vormde een soort introductie van de allesoverheersende ervaring die je als bezoeker bij Sunn
Wat is toch dat gekke met punk en hardcore? Sommige mensen hebben zo’n intense 5 jaar van complete immersie in die scene, en starten dan een gezin, flikkeren hun bandshirts in de textielbak en de platen op Discogs en komen nooit terug. Andere mensen zijn voor het leven gekneveld aan muziek die eigenlijk gewoon vrij primitief is, met een idealisme waar je toch max 22 jaar oud voor moet zijn.
Voorafgaand aan het Placebo concert vragen we het ons wel even af: welke Nederlandse politici gaat Brian Molko vanavond afkraken? De band wordt namelijk door nieuwe, op de teentjes getrapte Italiaanse minister Giorgia Meloni aangeklaagd, omdat de frontman haar een stuk stront en een nazi noemde. Normaal zouden we dat vrijheid van meningsuiting vinden, maar in dit geval benoemde Brian enkel feitelijke waarheden toch? (Grapje, Italië, klaag ons niet aan
Toe aan een nieuwe smaaksensatie? Onze Hardhitting Albumreviews-rubriek helpt je jouw muzikale honger te stillen. Martijn Welzen heeft vier albums voor je beluisterd en beschreven. Het betreft deze keer nieuwe muziek van Dead Heat en Cutthroat LA, een deluxe dubbel-heruitgave van Hatebreed en een gloednieuwe plaat van As Friends Rust. De laatstgenoemde is nog niet verschenen, maar des te spannender is het om alvast te lezen wat je kunt verwachten.
Nu weet ik natuurlijk ook wel dat ‘British Steel’ een Judas Priest-referentie is, maar laten we wel wezen. Als jij je een Union Jack voorstelt met heavy metal, dan denk je toch aan Iron Maiden? Ik wel in ieder geval, en deze band stond met de Future Past Tour in de Ziggo Dome voor weer een avond gegarandeerd spektakel. En dat is toch een avond om erbij te zijn.
Woensdag 28 juni was het dan eindelijk zo ver: het uitgestelde concert van de Australische rockers Airbourne in 013. Door logistieke problemen konden een aantal shows van de tour niet plaatsvinden, en zoals de band zelf zegt: ”We don’t do things half-arsed”. Happy hardrock band The Dirty Denims uit Eindhoven verzorgde het voorprogramma. Beide bands zijn erg fan van de rock uit de jaren 70 en 80, en bij alle
Nieuwe editie van je favoriete recensierubriek: de Hardhitting Albumreviews! Ditmaal gevuld met twee releases uit mei en twee releases die vandaag uitkomen. Deze vierklapper wordt u geheel en al geserveerd door veelschrijver Martijn Welzen, tevens connaisseur van de NL en internationale hardscorescene. Volume open en gaan dus met plaatwerk van vaderlandse hardcorebeukers Probation en nog verser van de pers: Rise Above en het debuterende Cold Grip. En dan heeft Welzen
Het is toch wat als band. Je hebt de bouwstenen gelegd voor de sludge metal, drone en de grunge, maar terwijl bands hier en daar enorm worden, blijf je na 40 jaar slechts een cultact. Een gerenommeerde in muzikantenkringen weliswaar, maar nog steeds: een cultact. Het overkwam Melvins. De band onder leiding van Buzz Osborne, zijn immer royaal geproportioneerde haardos, drummer Dale Crover die er vanaf het begin al bij
Dag drie van Jera On Air begint zonovergoten. Na de regen van de eerste dag en de terugkeer van de zon op dag twee, belooft het vandaag de overtreffende trap te worden qua temperaturen en zonneschijn. ‘Smeren, smeren, smeren’ is dus het devies vandaag, als je tenminste niet levend wilt verbranden. De camping, die inmiddels aardig is opgedroogd, ontwaakt langzaam. We zien veel kleine oogjes die zich aan een ontbijtje
De eerste dag van Jera On Air was er een van blubber en regen. Urenlange buien zorgden voor een verregend veld, overstroomde tentjes en mensen die naarstig naar wat onderdak zochten. Het is een verschil van dag en nacht op de vrijdag van Jera 2023, want we worden vandaag begroet met de zon, een keurige 26 graden en een terrein dat nog steeds blubber is, maar met behulp van zaagsel
Het festivalseizoen is in alle hevigheid losgebarsten. De keuze is reuze en als je wilt, kun je ieder weekend ergens je tentje opzetten om een paar dagen lekker te zweten in een grote tent of om in de volle zon geroosterd te worden in een weiland. Wij van Never Mind The Hype zijn ook maar mensen en kunnen niet overal bij zijn. Dus we vissen voor jullie de krenten uit
Deze hadden jullie nog van ons tegoed. Want potverdorie, hoewel Graspop jaarlijks weer een gestoorde hoeveelheid metal mayhem voorschotelt, valt de switch van drie naar vier dagen ons soms wel wat zwaar. Helemaal met de temperaturen van afgelopen dagen. Toch hebben we ons inmiddels aardig bijeengeraapt om jullie nog van een laatste recap te voorzien! De zondag stond namelijk qua headliners compleet in het teken van ouwelullen. En dat merkte
Nog voordat het officieel bekend werd gemaakt, was het al de meest omstreden reünie in de metal van deze eeuw: Phil Anselmo en Rex Brown, besloten Pantera nieuw leven in te blazen, ondanks het feit dat de twee broers die de band ooit oprichtten, Vincent Paul en Darrel Lance Abbott, beter bekend als Vinnie Paul en Dimebag Darrel, inmiddels overleden zijn. Met Anthrax-drummer Charlie Benante en meestergitarist Zakk Wylde, bekend
Dit had zomaar een driedaagse Graspop-editie kunnen zijn, ware het niet dat het Belgische festival na Covid besloten heeft om voortaan gewoon ieder jaar een Graspop XL (en dus vier dagen) neer te zetten. Vier dagen Graspop betekent meer bands, meer vette muziek. Maar ook afzien. Om 8 uur de tent uitgebrand worden, rode nekken en water drinken om het er vervolgens direct weer uit te zweten. En toch, blijven
Waar we dag 1 pas eind van de middag op het terrein arriveerden, is op de vrijdag de uitputtingsslag al echt begonnen. Qua hitte is er weinig veranderd, en hoewel het zeker niet zo erg is als vorig jaar, blijft het doorbikkelen af en toe. Helemaal met een gevarieerde line-up als vandaag! Van veteranen als Pro-Pain en Crowbar tot opkomende beloftes als Fever333, Blind Channel en Loathe. Maar ook qua
Ook dit jaar is het weer zover: vier dagen metalhemel op de Desselse Heide, want Graspop Metal Meeting is weer in volle gang, met hittegolf en al! Hoewel niet zo erg als vorig jaar, met het kwik dat steeg tot de 35 graden, is te lang bakken op het veld nog steeds een riskante onderneming. Met genoeg schaduw, pauzes en tot diep in de poriën insmeren met zonnebrand trachten we
Geen enkele weg naar eeuwige roem is geweerd van vallen en opstaan. Ook Slipknot weet dat dondersgoed. De negen outcasts uit Iowa werden binnen de kortste keren een sensatie na het verpletterende, rauwe debuut uit 1999. Om vervolgens alsmaar groter en groter te worden. Dat ging gepaard met de nodige ruzies, verslavingen, line-up wisselingen en tragische verliezen, zoals de dood van bassist Paul Gray in 2009 en ex-drummer Joey Jordison
Ok, ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet gaan zeggen bij dit afscheid van Kiss. Ik bedoel, ik was bij de eerste show van de End of the Road Tour in Amsterdam. Collega Timothy nam de tweede keer de honneurs waar en nu sta ik opnieuw in de Ziggo Dome om vaarwel te zeggen tegen een icoon. Een afscheid na een tour van 244 shows van een
Als ik Turnstile een hardcore band noem, is er ergens een dude met Madball hoodie die achter z’n device zit te tandenknarsen. Toch is dat waar Turnstile vandaan kwam, en in de bangste dagen van het genre geeft het een nieuwe impuls. Dat is ook het gevoel dat je krijgt in de grote zaal; positiviteit en energie! ‘Glow On’ kan zo maar eens de plaat zijn die zorgt voor een
Kerkpsalmen die pijn doen aan de oren, ondermaats koor en ook nog eens je geld zien verdwijnen in de donatiemand: waarom vroeg opstaan voor een kerkdienst op de zondag, als je ook gewoon kunt uitslapen en in de avond kan feesten met Ghost? Op zondag bracht de Zweedse heavy metal machine opnieuw een bezoek aan AFAS Live. En dat er weinig aan populariteit is ingeboet blijkt uit het plakkaat uitverkocht
”Beste Ticketmaster, mag ik een Lowlands kaartje voor 7 Sniesters?” ”Helaas uitverkocht, ik heb nog wel een Pinkpop weekendkaartje over voor slechts 6,5 Sniesters!’’ Ja, we weten het: we leiden ons dagverslag van de vrijdag op Sniester in met ALWEER een verwijzing naar de betaalbare tickets van Sniester. Maar toch, in een tijd waarin grote en kleine festivals veelal noodgedwongen de prijzen moeten verhogen krijgt het best bewaarde festivalgeheim van
Afgelopen woensdag vond eindelijk weer een nieuwe Doomstad plaats! En we vallen meer meteen met de deur in huis: de allereerste editie geprogrammeerd door Niels Koster van Throwing Bricks, en gepresenteerd door EKKO, NMTH en TivoliVredenburg, was er een voor de boeken. Want een dag voordat baby Jezus een jaarlijks retourtje hemel neemt, aanschouwde een volle EKKO een overdonderend goede avond darkfolk, post-rock en gothic, gebracht door A.A. Williams en
Het gaat uitermate lekker qua releases! Hadden we laatst nog een viertal hardhitters eruit geknald, is daar nu alweer de volgende! Redacteurs Martijn Welzen, Merijn Siben en Guido Segers gingen weer op ontdekkingstocht, en kwamen met vier afwisselende platen aanzetten. Zo hoorde Merijn de nieuwe TankZilla, een knaller van een debuutplaat, uit via Heavy Psych Sound en vanaf morgen overal verkrijgbaar. Martijn dook diep in de nieuwe van Unearth, maar
In mei leggen alle vogels een mei, maar de afgelopen weken hebben veel bands ook weer laten zien dat ze de voorjaar in hun kop hebben door een nieuw album te produceren. Iedere vrijdag worden we in WhatsApp-groepjes overspoeld met luistertips van kersverse platen, maar ook de mailbox stroomt vaak vol met promo’s van albums die nog moeten verschijnen. Momenteel hebben veel redacteuren van Never Mind The Hype nekpijn en
Op vijfde langspeler Antichlist trapt Fleddy en zijn Leger des Hels weer tegen vriend en vijand. Na verhalen over Helgië en de Kerk van Melculy krijgen we drie fijne kwartiertjes aan maatschappelijk geërger vol verrassingen, hardcore humor en een heuse cliffhanger. Is Fleddy Melculy in een midlife crisis beland op deze? Welnee, want volgens hem mag je zijn teksten met een korrel zout nemen. Bovendien is er tegenwoordig ook zoveel
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen OSSAERT De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste, dus ietwat gesloopt starten we de vierde festivaldag op zoek naar wat rust en bezinning en komen we uit bij de zondagsmis van Ossaert. Veel rust zullen we hier echter niet vinden aangezien de Zwollenaren deze dag gitzwart kleuren met hun black metal. Gehuld in face paint, gewaden en omgekeerde kruizen pompen
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie Roy Wolters en Paul Verhagen DUMA & DEAFKIDS Het Keniaanse Duma gold vorig jaar nog als een van de hoogtepunten van het festival met hun geheel eigen elektronische variant van black metal. Dan lijkt ditmaal een samenwerking met het Braziliaanse Deafkids een gouden greep om de chaos helemaal compleet te maken. Maar het resultaat is meer een soort groovende psychedelica die wat meer naar bands
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.