Heavy metal, hardcore en grungy alternatieve rock, deze verse Hardhitter albumreviews hebben het allemaal. Martijn Welzen en Guido Segers kropen in de pen en luisterden naar de meest recente releases van Piss Baby, For All We Know, Boskat en Dead Head. Die laatste is pas op 29 maart beschikbaar via Hammerheart Records, maar Welzen gaf het album alvast een spin en jij kunt via Bandcamp een voorproefje krijgen van het album dat tevens het 35-jarig jubileum van de band viert. 

Tekst: Guido Segers en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Piss Baby – Piss Baby on Start Today Sessions EP

Piss Baby is op te zoeken op Urban Dictionary. Het is een goede naam voor een hardcore band, en zeker voor deze uit Wellington. Ja, dat ligt in Nieuw-Zeeland, en er broeit wat in die contreien. Dit viertal heeft een EP uit en daar wil ik graag wat over kwijt. Het is namelijk hardcore, maar van het soort dat aan alle kanten schuurt en kraakt van de ‘warsigheid’. Je hoort het meteen op Urine Debt, wat een continue razernij is van stop-go momenten, tergende vertragingen en de wilde screams van Sabrina Lawson. Backbone pakt nog meer de groove, maar ook hier leggen gitarist Ian Moore en bassist Sean Beales af en toe een remblok op de snaren. Opvallend is hoe vaak we op die Sabbathy-doom riffs terugpakken. Ook op Hold Your Tongue krijgen we daar zo’n lome intro, maar je voelt aan alles dat het elk moment los kan barsten. Dat doet het uiteindelijk met een hakkerig ritme, waarna het nummer op hoog tempo uit de startblokken dendert. Early Grave pakt dan meer zware, hakkende riffs en het vakkundige drumwerk van Hakopa Kuka-Larsen houdt alles net bij elkaar. Afsluiter Judge heeft juist dat rammelende, buzzsaw loopje, maar mag met bijna 3 minuten ook de ballad van de plaat heten. Het is allemaal rap voorbij, maar zo heerlijk verfrissend boos en direct. Maar ook blijft Piss Baby je verrassen. De plaat heet trouwens niet voor niets On Start Today Sessions, dat is omdat ze opgenomen zijn in een sessie met de Start Today Crew. Een lokale groep like-minded karakters in Wellington die samen aan de scene bouwen. Het klinkt allemaal top-notch, dus kudo’s naar de crew. Ik wil meer Piss Baby. (GS)

Dead Head – Shadow Soul

Na 35 jaar gal en vuur spuwen zou je toch de bodem van het metalen vat moeten zien. Het is eerder regel dat op een bepaald moment roestvlekken op de discografie ontstaan. Met Dead Head hebben we die spreekwoordelijke uitzondering te pakken. Alsof er tussen de jaren tachtig en nu niet een gat van meer dan dertig jaar en volle platenkast zit, pakken de heren wederom bijtende thrash in het straatje van Kreator voor Serpents of Fame of Slayer voor The Age of Hype om ermee aan de haal te gaan. Dan is Caverns of Fate weer een heavy metal-verhaal uit de oude school, in het geniep overgoten met salpeterzuur. Alles is ruimschoots energieker en harder dan wat hun voorbeelden de afgelopen decennia hebben geschreven. Die brutaliteit komt niet op de minste plaats voor het stemgeluid van Ralph de Boer die regelmatig de grens naar de death metal overstapt. Aangeprezen als een mini-album om die verjaardag te vieren, slaat de groep ons toch met zes volwaardige en één kort thrashy instrumentaaltje en een semi-akoestische afsluiter die niet op een Annihilator-album zou misstaan, om de oren tot die bont en blauw zien. Daarnaast is een dikke 27 minuten met puike productie genoeg om complete woonwijken tegen de vlakte te blazen. Iedere nieuwe Dead Head plaat is daarmee venijniger dan zijn voorganger en blijf ik met slechts één vraag achter. Waarom is deze band in de extreme metal niet veel groter? (MW)

Boskat – Welcome To Planet Urmit

Geloof dat het de video van Stick To Your Guns was die een eerste kopje van de Boskat langs mijn been gaf en de oren deed spitsen. Merkwaardig Vlaams duo dat rockend, groovend en vol van humor een eigen wereld heeft geschapen. Met dit debuutalbum worden we met open armen ontvangen op de planeet Urmit waar voor iedere invloed plek is. Onbetwiste middelpunt is natuurlijk zanger/gitarist Vincent van Santfoort die prachtig kan zingen, maar waar nodig een flinke strot opzet en zijn gitaar op een zelfde manier behandelt. Een gesproken intro leidt 9 Angel Lives in dat na een melodieus stukje knalhard, in Nirvana-stijl, de boel op zijn kop zet. Grunge lijkt ook in de opvolgende songs het hoofdingrediënt de vormen, maar met een dikkere groove. Totdat Boiler zich aankondigt. Rudeboy, bekend van Urban Dance Squad, trekt deze geweldige track helemaal naar zich toe in zijn kenmerkende rappende zangstijl. Heresy is dan weer een vette jaren negentig funkrock-song die je aan alle kanten voorbij stuift en waarbij Vincent de vier snaren van zijn bas een ware aframmeling geeft. Moet wel bij vertelt worden dat Tibo Polleunis de boel vakkundig dichttrommelt op de achterste linie. Aparte vermelding is er voor The Wash. Opent als een ingetogen rockbalade, maar belandt al snel naast het platgelopen pad met iets dat het best als de punkvariant van blastbeats kan worden omschreven. De originaliteit spuit met name in de tweede helft de oogballen uit. Alle elf songs in ogenschouw genomen is het vooral een prettige mix vlijmscherpe alternatieve rock waarbij echt alles mag en kan. En dat met z’n tweeën; hoe knap! (MW)

 

For All We Know – By Design or by Disaster

In tegenstelling tot planten en dieren heeft de mens tijdsbesef. We denken aan ons verleden, verliezen ons in het heden en vrezen de toekomst. By Design or by Disaster is geen concept album, maar dromen over morgen en herinneringen aan gisteren golven als een gekleurd lint door de verschillende verhalen. En het is een breed palet aan schakeringen uit de pen van Within Temptation gitarist Ruud Jolie. De levenslijn die we allemaal volgen, is dat een vooropgezet plan, of struikelen we per toeval van de ene gebeurtenis naar de andere. Breekbare melodieën, soms stevig in een metalen fundering, zweven aan de prog-kant van het spectrum door oneindige ruimtes. This Hell We Know is een micro-cosmos van For All We Know, dat filmisch de ene na de andere emotie oproept. Eén en ander was natuurlijk niet mogelijk zonder de vocale krachtpatser Wudstik, die met Jolie regelmatig met Maiden United heeft opgetreden. Prachtig album dat vanaf de eerste speelbeurt bij de keel grijpt. Zou willen dat ik die ervaring keer op keer kon beleven. (MW)


Deel dit artikel