#RB24: op tweede Roadburndag komt intensiteit en hardheid vaak niet uit een gitaar

clipping. op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

De tweede festivaldag is vaak een zware. De euforie van de dag één, maakt plaats voor een stevig gevoel van brakheid, omdat het toch wel weer erg hard ging met die biertjes. Toch heeft ook de tweede dag van Roadburn genoeg redenen om tijdig je hotel, AirBNB, vakantiehuisje of, voor de echte strijders, je tent te verlaten. Allereerst om een goede bodem te leggen in één van de vele eetgelegenheden die Tilburg rijk is en waar op sommige plekken zelfs speciale Roadburn ontbijtjes of brunches worden geserveerd. Als de brakheid dan is verdreven met een degelijke maaltijd en wellicht een eerste biertje, dan kun je er weer tegenaan. En dat is nodig, want ook de tweede dag van Roadburn is weer volgepakt met interessante en verrassende namen: een albumpresentatie van Dool, death metalband Blood Incantation dat een ambient album integraal gaat spelen, maar ook met verrassingsoptredens van onder andere Agriculture, Inter Arma en Second Guessing. Onze verslaggevers Justin Scholtze en Wybren Nauta stippelden allebei weer een mooie route uit langs de zes podia (zeven als je het skatepark meetelt), met fotograaf Roy Wolters opnieuw in hun beider kielzog.

Tekst: Wybren Nauta en Justin Scholtze | Fotografie: Roy Wolters

Benefits
Voor wie zich zaterdagmiddag vroeg genoeg naar de Koepelhal weet te trekken (want ja, in de wereld van Roadburn is half twee praktisch nog voor zonsopgang) is er één geluk: Benefits helpt je wel de slaap uit de ogen te wrijven. Of te beuken, eigenlijk. ‘Reject hate’ begint frontman Kingsley Hall steeds uitgerekter te roepen, waarna Benefits de zaal door een gigantische vloedgolf aan noise overspoelt. Door en door politieke en activistische teksten die Hall je in spoken word, of soms in bijna-spraakzang, toebijt. ‘Stop being cunts’ spuugt Hall op een gegeven moment de zaal in, hun boodschap beknopt samenvattend, terwijl hij in theatrale poses over het podium beweegt. Het voelt alsof het de enige manier is om hun diepgevoelde frustratie – met name geënt op hedendaags Verenigd Koninkrijk – over te brengen: door gigantische teringherrie te maken. Toch is hun geluid ook wel divers. De versie van Flag die ze spelen, heeft een industriële hiphopbeat en met What More Do You Want bevinden de drums zich in free-jazzterritorium. En dan is er het een-na-laatste nummer Empire, waarbij het klinkt alsof ze een put naar de diepste krochten van de hel opentrekken, zo gigantisch en vuil klinkt het. Wiens ogen nu nog niet open zijn, is niet meer te redden. (JS)

Fuck Money op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Fluisteraars
Niet het eerste beeld dat je verwacht van een black metalband: een podium vol met ouwe test- en meetapparatuur. Toch is dit het podium waar het Nederlandse debuutoptreden (en überhaupt een van hun eerste optredens ooit) van Gelderse black metalband Fluisteraars staat te gebeuren. Hun eerste van twee Roadburn-shows staat namelijk in teken van hun nieuwe album Manifestaties van de Ontworteling dat volgende week uit staat te komen. Een stilistische ommezwaai, waarin de band een oefening aangaat in subtiele manipulatie van geluid. Ze laten laag brommende drones klinken onder gefluit van vogels. Gedurende de set spelen ze continu met tonen, trekt de band geluiden langzaam verschillende kanten op om een filmische, haast mystieke geluidsruimte te creeëren. Als een bos om in te verdwalen. De gitaarloops die Mink Koops halverwege de set opbouwt zijn repetitief en ritmisch, werken bezwerend en als hij herhaaldelijk akkoorden begint aan te slaan zelfs hypnotiserend. Later in de set komen de natuurgeluiden terug, met geblaas en vogelgefluit die de natuurlijke associaties van de band weer aanwakkeren. Knap hoe doelbewust de band op het podium staat en hoe zelfverzekerd ze klinken. En dat terwijl ze een stijl spelen waar ze niet eens bekend om staan. (JS)

Death Goals op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Death Goals
Inclusiviteit staat bij Roadburn hoog in het vaandel, iets dat we vooral terugzien aan de hoeveelheid ruimte die geboden wordt aan queer artiesten als Body Void, Backxwash en vele anderen. Maar nergens is dit zo uitgesproken als bij het Engelse Death Goals. Met een opgeheven vuist zijn de eerste woorden van gitarist Harry Bailey in de microfoon een ‘Queercore for trans youth!’ om vervolgens zijn waardering uit te spreken voor de queer community en iedereen die deze support. Als dit niet het geval is, is de boodschap even goed duidelijk: daar is de deur en ‘fuck off!’. In de sludgy queercore van dit duo zijn duidelijk invloeden als Rage Against The Machine terug te horen, al was het maar vanwege hun activistische insteek. Aanvankelijk rammelt het muzikaal gezien wel wat, met name bij sommige stukjes cleane zang, maar naarmate de set vordert, spelen ze steeds strakker en worden de breakdowns steeds bruter. Zeker op het nummer Helen Keller taught me how to talk to boys, waarbij een aparte queer moshpit wordt gecreëerd, beuken ze het publiek volledig omver met loodzware riffs die uitmonden in Bailey die getergd schreeuwt ‘I only feel real when I disassociate’. De passie die dit tweetal heeft voor de queercommunity en specifiek transjongeren is overduidelijk en dit weten ze ook met verve om te zetten in een energieke show. (WN)

Death Goals op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Lucy Kruger & The Lost Boys
Verrassing van de dag? Dat was, na het wat tegenvallende Home Front, voor ons toch wel Lucy Kruger & The Lost Boys. Een van de minder zware acts vrijdag, meer rock dan metal, staan ze toch allerminst misplaatst op Roadburn. Al gauw komen tijdens het luisteren associaties op met Emma Ruth Rundle, door de duistere atmosfeer en doorgalmende gitaren. Al is Lucy Kruger iets speelser, met de artpopelementen die in haar muziek zit iets meer in de richting van Julia Holter. Met de echoënde instrumenten en het broedende dat de muziek in zich heeft, zou het overigens prima materiaal zijn voor een optreden in de Roadhouse uit Twin Peaks. Zo, genoeg van die vergelijkingen, want de muziek kan prima op zichzelf staan. Alternatieve rock dwaalt af naar de meest duistere artpop en neemt je zo mee psychedelische momenten in. De muziek van Lucy Kruger & The Lost Boys is verleidelijk, soms zelfs sensueel en jazzy en als het je eenmaal in z’n greep heeft laat het je niet meer los. Het is muziek die je overspoelt. De band weet met momenten ook flink gas te geven, met richting het eind akkoorden die zo fel gestrumd worden dat het toch nog als metal begint te klinken. Fijn dat een band als deze ook een tijdslot van een vol uur krijgt. (JS)

Blood Incantation op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Forest Swords
Een saxofoon is niet het eerste instrument dat je op het podium zou verwachten bij de duistere elektronische soundscapes van Forest Swords. Met de eerste tonen van dit instrument creëert hij echter al vakkundig loops die hij omtovert in een soort bezwerende composities met zware schuddende bassen. Het is onmogelijk om over dit optreden te beginnen zonder ook de visuals hierbij te benoemen. Waar visuals bij veel bands de muziek ondersteunen, valt Forest Swords het beste te omschrijven als een audiovisuele ervaring. In virtueel gerenderde landschappen bewegen sneeuw en papieren zich als een soort zwerm bijen door industriële en desolate landschappen die gekenmerkt worden door vervreemdende geometrische vormen en vervallen gebouwen. Terwijl de natuur langzaamaan elk restant van de samenleving overwoekert, bewegen een soort aarden antropomorfe figuren acrobatisch langs elkaar. Het is een visueel schouwspel dat in zijn totaliteit wordt ondersteund door de ijzige beats die met extreem vervormde vocalen en hypnotiserende drones leven geven aan deze buitenaardse werelden. (WN)

Health op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Xiu Xiu
Bijna met trillende benen staan ze op het podium hun materiaal klaar te zetten – wat trommels, bekken, synthesizers, een gitaar en andere letterlijke toeters en bellen – want het is voor het eerst sinds 2012 dat hij met alleen Angela Seo optreedt, laat oprichter van Xiu Xiu Jamie Stewart weten. Wellicht toepasselijk, die zenuwen, want de muziek van Xiu Xiu is huiveringwekkend en met vlagen angstaanjagend. Je weet bij de groep nooit wat je kan verwachten, ieder album kan compleet anders zijn, de ene keer rock, de ander industrial, dan weer pop. Dat Xiu Xiu naar Roadburn is gekomen met een setlist van zowel nieuw materiaal, als meer dansbare versies van nummers vanuit heel de diepte van hun discografie, mag een ware traktatie heten. En dat is het ook. Het voelt flauw om te zeggen, maar wat op het podium gebeurde valt haast niet te omschrijven. Stewart’s stem klinkt als die van een gebroken engel, als mooi glas dat op het punt staat te barsten. Ieder instrument halen ze door een dikke laag effecten, wat elk geluid impactvol maakt. Zoals de gitzwart klinkende handtamboerijn die Stewart op een gegeven moment gebruikt. Hun muziek is abstract en amorf, en weet met een nummers als The Silver Platter en It Comes Out As A Joke de diepste krochten van je onderbewustzijn aan te boren. Of het geweldige Apistat Commander van hun befaamde album A Promise, waarmee ze de set afsluiten, dat gaandeweg steeds extatischer gaat klinken. Een optreden dat voelt, nadat je eenmaal bijgekomen bent, als een emotionele zuivering. (JS)

Angry Blackmen op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Angry Blackmen
“When I say ‘angry’, you say ‘black’! Angry! Black! Angry! Black!” Het is meteen al duidelijk dat Angry Blackmen vanavond geen ‘nee’ als antwoord neemt. Als ze iets willen van het publiek, dan zullen ze het ook krijgen en ze hebben geen enkele interesse om het netjes te vragen. Met hun experimentele hiphop combineren ze noisy beats met vurige raps en hoewel ze even nodig hebben om het publiek op sleeptouw te krijgen, vinden ze het geen enkel probleem om nummers opnieuw te starten als de energie in de zaal ze niet bevalt. Niet dat ze veel hoeven af te dwingen, want het duurt niet heel lang voor de mosh pits zich ontketenen, waar het duo zich vervolgens om de beurt gretig in stort. Waar sommige acts op Roadburn hun hiphopinvloeden sterk vermengen met andere stijlen, is Angry Blackmen echte onversneden old-school hiphop in een nieuw jasje gegoten. Dat blijkt des te duidelijker op nummers als Headshots of Sabotage die qua intensiteit en flow niet zouden misstaan in een set van Busta Rhymes of Ghostface Killah. Dit, gecombineerd met de harde industriële beats en de frontale aanval op het kapitalistische systeem in hun lyrics, maakt ze anno 2024 een van de meest geloofwaardige opvolgers van Public Enemy. (WN)

Angry Blackmen op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Agriculture
Alsof Sinterklaas de dag voor pakjesavond alvast wat cadeaus komt brengen, zo voelde de aankondiging van de secret show van Agriculture in de Skate Hall. En met het vervroegde Europese debuut van de band kunnen we ook alleen maar blij zijn, want ze spelen retestrak. Van hun eigenzinnige vorm van black metal, door hunzelf als extatisch omschreven, spat het verhevene ervan af. En het speelplezier, wat alles behalve vanzelfsprekend is voor een black metalband. Vooral gitarist Dan Meyer lijkt zijn enthousiasme niet te kunnen bedwingen en de rest van de bandleden doen überhaupt geen moeite hun geglimlach te verhullen. Het optreden begint met The Circle Chant van hun debuut-EP en de nieuwe single Living Is Easy, die ze allebei ijzersterk opvoeren. Vervolgens sluit UBOA aan op het podium en volgt een moment dat een optreden als dit, maar eigenlijk Roadburn in het geheel zo bijzonder maakt: een spontane samenkomst van geestverwanten die elkaars beste eigenschappen versterken. Samen voeren ze een fantastische noisepassage op met muzikanten op het podium die zich allemaal volledig laten gaan. Gaandeweg ontstaat er een geweldige wisselwerking tussen UBOA en frontvrouw Leah B. Levinson, die elkaar afwisselen in geschreeuw, dan weer in elkaar opgaan. Afsluitend speelt Agriculture nog een paar nummers van hun debuutalbum, met recht een van de meest bijzondere black metalplaten van vorig jaar te noemen. De band laat ons achter, smachtend naar meer. Zaterdag staan we weer vooraan in de rij. (JS)

Clipping op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

clipping.
Na een overtuigende show op de Main Stage op de eerste dag is clipping. alweer terug voor een tweede ronde in de Koepelhal. De duistere fabrieksomgeving voelt meteen al als een meer natuurlijke locatie voor de zware kille beats van dit gezelschap en het tweede nummer, La Mala Ordina zet meteen de toon met zijn horrorachtige beschrijvingen van bruut geweld die steeds verder wegzinken in een zee van noise. Pain Everyday biedt vervolgens de nodige verlichting en biedt met zijn uitgesponnen galmende synths wat welkome ademruimte en verstilling tussen de moordende bassen. Dat dit echter van korte duur is, is een gegeven. Zodra de eerste tonen van Say The Name klinken en het omineuze Candlesticks In The Dark, Visions Of Bodies Being Burned door de zaal schalt, is het publiek ontketend tot het einde van de show. Als Counterfeit Madison wederom het podium betreedt, wordt ze weer onder luid gejuich onthaald en lijkt ze zelfs zo ontdaan dat ze moeite heeft het nummer All In Your Head in te zetten. “You better get used to people cheering you, it’s gonna happen a lot” lacht frontman Daveed Diggs haar toe met een brede grijns, waarop het publiek nog even extra het gejoel aanzet. Maar zijn grijns verdwijnt ook snel weer als hij zich klaarmaakt om met het vernietigende Body & Blood de zaal een kopje kleiner te maken. Met nietsontziende pompende bassen en een afgemeten flow creëert clipping. een chaos waar geen death of sludge metal meer aan gaat tippen. Maar zelfs dat is nog niet het hoogtepunt van de show, dat komt pas helemaal op het eind wanneer ze samen met Counterfeit Madison een fenomenale renditie spelen van Blood Of The Fang waarbij haar soulvolle uithalen ecstatisch afsteken tegen de grimmige beat. (WN)

Clipping op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Patriarchy op Roadburn 2024. Foto Roy Wolters

Patriarchy
Geen vrijdag is compleet zonder een goede afsluiter om de nacht in te luiden. Waar bij vorige edities bands als Boy Harsher of The Soft Moon hier zeer bedreven in waren, is Patriarchy ook een feest om naar te kijken. Met een speelse combinatie van 90’s riot grrrl punk en pompende bassen die regelrecht uit de kelder van Berghain lijken te komen, speelt dit duo een set gemaakt voor de nacht. Zeker de interactie tussen zangeres Actually Huizenga en toetsenist Andrew Means is continu intrigerend als ze verleidelijk over het podium bewegen en in een soort gewelddadige dans elkaar afwisselend vastgrijpen en aanvallen. Verweven in hun muziek zitten veel thema’s over romantiek, seksualisering en misbruik, maar ze weten dit vakkundig te verpakken in een hele aanlokkelijke en dansbare set nummers. Dat is ook precies wat ze samen met het publiek doen tot de tweede Roadburndag ten einde is en de nacht elders wordt voortgezet. (WN)