De laatste jaren worden we doodgegooid met bands die een complete tour wijden aan het vieren dat een van hun succesvolle albums 10, 20 of 30 jaar oud is. Meestal zegt dit iets over de creatieve fase waarin zo’n band verkeert. Hun meest recente albums brengen niet meer het enthousiasme van vroeger teweeg en dus wordt er teruggegrepen op het oudere, populairdere werk. De meningen over deze nostalgieshows lopen uiteen,
Het jaar begint al bijna weer ten einde lopen, maar vooraleer we aan de jaarlijsten gaan zitten, blijft er toch maar even aan de lopende bandn ieuw plaatwerk binnen te komen. Zo ook vandaag, want we verzamelden weer vier Hardhitting Albumreviews van erg fraaie albums. Dit keer allemaal uit de Benelux. Zo boog Gijs Kamphuis zich over de ontroerende collaboratie tussen Broeder Dieleman en Colin van Eeckhout evenals een Zeeuwse/Vlaamse
Het Duitse Pelagic records heeft een innige band met Limburg opgebouwd. De Belgische bands op het roster zoals Psychonaut, Hippotraktor of BRIQUEVILLE weten de weg al makkelijk te vinden. Dat het 15-jarig jubileum van Pelagic afgelopen augustus in de Maastrichtse Muziekgieterij met een uitverkocht huis werd gevierd, is wel speciaal te noemen. BRIQUEVILLE was er toen ook bij. Na die zegetocht nemen ze nu Grenswerk in Venlo over dat, in
Sepultura, het Braziliaanse metalinstituut, is bezig aan een afscheidstournee. Nu weten we dankzij bands als Kiss en Scorpions dat dit een rekbaar begrip is en dat een afscheidstournee soms jaren kan duren, maar voor Sepultura lijkt het menens te zijn: na dit rondje Europa en drie shows in Brazilië is het begin december, na 40 jaar echt afgelopen. Het afscheid van het Nederlandse publiek stond gepland voor afgelopen zondag, en
Het blijft toch apart om te beseffen hoe makkelijk je zegt en denkt ‘naar MONO in Tivoli te gaan’. Terwijl het concert in de oude ‘grote zaal’ is, het juweel van het vroegere Muziekcentrum Vredenburg en het enige onderdeel wat de fusie tot TivoliVredenburg heeft overleefd. We zijn dus bij MONO in TivoliVredenburg en dat is bepaald geen straf. Vooral niet omdat de Japanners met kamerorkest aantreden en we ons
Mild krokant pennen we de avonturen van de zaterdag neer en beraden we ons op de tactiek voor deze laatste dag Desertfest. De verwachtingen zijn hooggespannen na het geweld eerder dit weekend, al kent de slotdag beduidend minder heavy hitters. Stoned Jesus is bij verstek van Monster Magnet gepromoveerd tot de headlinespot, maar kunnen de Oekraïners dat ook waarmaken of blijkt die berg toch wat te hoog? Grote gemis is
Terwijl een deel van het team druk in de weer is met Desertfest, is een ander deel nog druk bezig geweest voor Soulcrusher. Weliswaar al een week geleden, maar na opnieuw weer een verpletterende editie, hebben we ons weer bijeengeraapt om er een stevig aantal woorden over te typen. De line-up loog er niet om bij deze uitverkochte Soulcrusher Festival: Health, Zeal & Ardor, Inter Arma, Ulcerate waren alvast enkele
Hadden we al gezegd dat Desertfest Antwerpen dit jaar flink wat aansprekende namen uit de stoner, doom en metal heeft binnen weten te hengelen? De voorpret werd bij elke worp met nieuwe bevestigingen groter. Niet dat we andere jaren op een houtje zaten te bijten, maar voor deze editie wist team Desert zichzelf toch te overtreffen. Met KARKARA toont de zaterdag zich daarbij al vroeg dansbaar en zoals wel vaker
‘Feel the heat, live the riff.’ Het Desertfest-motto indachtig steken we eerst ons licht op bij het nabijgelegen Friethuis voor een megaportie friet stoofvlees. When in Vlaanderen… De riffs pakken we niet veel later ook mee: 10 minuten wandelen verder staat Lethvm klaar op de planken in de Canyon, de ruime bovenzaal van het Antwerpse muziekcentrum Trix. Het Belgische vijftal staat al zo’n 10 jaar garant voor straffe doom en
Onze eerste kennismaking met Release the River was richting het einde van de lockdown. De EP Spirit Corrupt bleek een mooi staaltje blackened death metal, ‘beyond death metal’ zo u wilt. Een sound die buiten die traditionele fundering ook experimenteerde met inventieve twists. Sindsdien stonden ze o.a. op festivals als The Rock Circus en Sniester en is het drietal gestaag naam aan het bouwen. Vandaag dient zich dan ook een
Inmiddels heeft de zomer plaatsgemaakt voor vallende bladeren en buien, maar naast dat herfst ook zijn charme heeft, biedt het najaar ook weer een shitload aan releases. Mooie muziek blijft er uit komen, maar vandaag grijpen we nog even terug naar een viertal platen die de vorige maand het levenslicht zagen. Want jawel, dat het goed gesteld is met de Nederlandse hardcore scene blijkt uit het feit dat redacteur Martijn
Je zou denken dat er op de tweede dag wat meer rust is. Iedereen ligt nog in z’n tent te meuren, bezoekers komen zo wat binnendruppelen bij de eerste band… Nee, dat is op andere festivals, bij Prophecy staat een rij voor de ingang van de grot voor de openingsshow van Empyrium. Met drankje in de hand, in het zonnetje, gezellig ervaringen uitwisselend. Het zegt veel over het muziekliefhebbersfestival Prophecy
Er staat een rij mensen gemoedelijk te wachten voor de ingang van de grot in Balve, ook wel bekend als de Balver Höhle, sinds jaar en dag het thuis voor Prophecy Fest. Het evenement is een viering van het label en de community die door de jaren is opgebouwd. Elke keer spelen er vooral bands uit eigen stal, of alumni, maar tegenwoordig worden ook interessante headliners aangetrokken. Maar eigenlijk is
In een volgepakt TivoliVredenburg vond een avond plaats, die fans van melodic metal niet snel zullen vergeten. De line-up bestond uit Kanonenfieber, Insomnium en Amon Amarth. Laatstgenoemde band is inmiddels uitgegroeid tot een festivalheadliner en het Zweedse vijftal wist ook al een aantal keer de AFAS Live te vullen. Toch keren ze nu weer terug naar zaal Ronda, waar ze de afgelopen 10 jaar al twee keer eerder speelden. Bovendien
Niks zomerpauze, recensent Martijn Welzen zit zelden lang stil en houdt ook in de heetste maanden van het jaar de vingers aan de polsen van de (inter-)nationale heavy scene. Ditmaal pikt de veelschrijver een hete Nederlandse (pre-) release op, een plaat uit Duitsland en een van een Nederlands-Amerikaanse groep, plus nog eens een NYC hardcore-reissue. Check in deze editie van Hardhitting Albumreviews waarom je wilt luisteren naar het nieuwste plaatwerk
The Nocturnes, Red Sparrowes, Marriages, Thou…Emma Ruth Rundle heeft inmiddels al een aardig cv opgebouwd met diverse artiesten en bands. Maar toch is het haar solowerk die nog het meest opzienbarend is. Vooral met ‘Some Heavy Ocean’, ‘Marked For Death’ en ‘On Dark Horses’ leverde ze drie emotionele darkfolk/post-rock epossen vlot achter elkaar af. Echter, na een moeilijke periode en tijdens een pandemie, werd ‘Engines of Hell’ geboren. Een plaat
Donderdagavond 8 augustus keerde The Dillinger Escape Plan na zeven jaar weer terug naar de 013 in Tilburg. In 2017 stonden ze met hun afscheidstour nog in de kleine zaal, en een jaar of vijftien weer daarvoor traden ze er voor het laatst met hun oorspronkelijke zanger Dimitri Minakakis op. Voor het vijfentwintigjarig bestaan van ‘Calculating Infinity’ vond de band de tijd rijp om weer samen te komen met hun
Leesvoer voor in de zon, zo beschreef Gijs de twee hardhitters die hij inleverde bij de redactie. En inderdaad, terwijl we deze rubriek publiceren is het al een tijd lang zonnig in ons landje, in tegenstelling tot de rest van het jaar. De zonuren in de zomer van 2024 waren tot nu toe ook wel te vergelijken met onze NMTH Hardhitting reviews: kort en bondig, maar oh zo krachtig. In
‘Party like it’s 1993′, zo luidt het motto van Hellmond Open Air, een samenwerking tussen de Cacaofabriek en Loud Noise Agency, die afgelopen zaterdag de eerste editie vierde. Gelegen op het terrein van het Helmondse poppodium, aan de voet van een heuvel, is er plaats gemaakt voor acht bands. Half uur tussen elkaar, eenvoudige doch gezellige opzet, lekker overzichtelijk. Terwijl de zondag zo’n 3500 piraten naar Helmond zal brengen voor
Julie Christmas heeft er al een opzienbarende, steevast interessante carrière op zitten. De verpletterende collaboratie Mariner met Cult of Luna bracht haar in 2016 in de spotlights bij het brede metalpubliek (die integrale set op Roadburn 2018 vergeten we niet snel), maar ook daarvoor al verwierf ze faam in de underground met noiserockformatie Made Out of Babies evenals het kortstondige post-metal project Battle of Mice, die in 2006 met A
Vroeger werd er behoorlijk lacherig gedaan over Body Count. De door rapicoon Ice-T aangedreven metalband die met singles als Cop Killer voor regelrechte protesten zorgde, moest het zelden hebben van muzikale hoogstandjes. Maar vandaag de dag is Body Count een voorbeeld van presteren en zichzelf bewijzen, een volwaardige band die van een rauw maar iconisch debuut naar regelrechte Grammy winnende metalkrakers heeft toegewerkt. Want hoezeer nummers als Born Dead, Bowels
Op 24 juni verzorgde Mike Patton in de grote zaal van de 013 een showcase van zijn label Ipecac Recordings met optredens van doom/post-metalband Spotlights, noiserockveteranen Oxbow en als headliner Patton’s band die haast geen introductie meer nodig heeft: Mr. Bungle. Een avond waar muziek, doelbewust, alle kanten opgaat en de rekbaarheid van wat vette en goede muziek is wordt tentoongesteld. Tekst: Justin Scholtze / Fotografie: Guus van der Aa
In ons land zijn er een aantal kleine gespecialiseerde festivals, die het meer dan waard zijn eens te bezoeken. Een er van is Graveland Festival in Hoogeveen. Bescheiden, maar goed georganiseerd. Met altijd een interessante line-up en veel vaste bezoekers uit het hele land. Ook dit jaar was het weer dik aan op het terrein aan de Wijsterweg. Met op het podium een mooie mix van het beste uit de
NOFX kapt ermee. Na veertig jaar puberale en activistische skatepunk maakt de band rond Fat Mike er een einde aan met hun ‘40 years, 40 cities, 40 songs’ tour. Vorig jaar stonden ze al voor hun ‘laatste’ show in de Melkweg maar omdat Fat Mike toen zijn stem kwijt was beloofde de band terug te komen. In Eindhoven wordt daarom in samenwerking met Jera On Air het Ketelhuisplein twee dagen
Een goudkleurige vinylplaat, een tweede album dat 19 jaar na het debuut komt, een rauwe stem die als een vlammenwerper door je speakers knalt en nederlandstalige black metal; dat zijn de kenmerken van weer een nieuwe portie Hardhitting Albumreviews die we voor je klaar hebben staan. Martijn Welzen en Gijs Kamphuis kropen in pen en geven je in rap tempo een fantastische eerste indruk van weer vier toffe releases. Gelijk
Twee dagen lang stond Doornroosje in het teken van het fijne festival Sonic Whip. Anders gezegd: afgelopen weekend baadden de beide zalen van het Nijmeegse poppodium in de sferen van heavy psych, doom en stoner. Smullen geblazen voor de liefhebbers die liefst 22 acts voorgeschoteld kregen. Dat gold ook voor de onvermoeibare NMTH- en huisfotograaf Kamil Parzychowski aka The Buried Herald, die het hele festival wist vast te leggen. Eindredacteur
Het is tijd om de mouwen op te stropen. Enerzijds omdat het begin mei ineens een partij warm is geworden, anderzijds omdat we een portie hardhitters voor je klaar hebben staan. En je kunt er best even voor gaan zitten want Martijn Welzen gaf verzamelbox The Albums 1979-82 van UK Subs, goed voor 111 tracks, een grondige luisterbeurt. Natuurlijk is er in deze NMTH Hardhitting albumreviews ook plek voor nieuw
Weet je wat, deze review is echt ‘long overdue’, maar na het zien van de band op Roadburn was het toch tijd. ‘Desolation’s Flower’ is de vierde full-length van het Amerikaanse duo met een Baltische naam. Ragana komt namelijk uit het Lets/Litouws (de roots komen van de Letse familie van Coley (zang/drum/gitaar, maar dat legt niks uit want dat doen ze beiden)), en betekent ‘heks’ in de platte vertaling, maar
Op de zondag van Roadburn zijn er nog maar vier zalen over, wat het dan wel weer lekker overzichtelijk maakt voor de NMTH-crew die op de laatste benen de Spoorzone en de 013 in strompelt. Vooral het wegvallen van de Engine Room (capaciteit 1300) baart nog enige zorgen, zeker met de lange rijen van zaterdagmiddag in gedachten. Gelukkig is het op zondag ook een stuk rustiger qua bezoekers. En dat
We tellen alweer de derde dag met heavy muzikaal genot dat Roadburn ons voorschotelt. Vol goede moed en met enigszins vermoeide lijven, verkennen redacteuren van dienst Wybren, Justin en Guido samen met fotograaf Roy opnieuw het festivalterrein. Op dag drie serveert de organisatie een dikke bak aan sludge en doom, waar je de vingers bij aflikt. Er wordt getrakteerd op bittere zoetigheid van bijvoorbeeld Khanate en Frail Body, maar ook
Plaatjesdraaiers of Spotify-lijsten zijn heel gewoon voor, tussen en na de optredens. Dat die meestal niet in een verhaal als deze hun opwachting maken is begrijpelijk. Maar vandaag in Venlo heeft de huis-DJ een uitzonderlijk gevoel voor Venlose punkhistorie. We komen binnen op de tonen van Pandemonium die toch als lokale punkroyals mogen worden gezien. Daarna maakt ook nog eens Fugazi zijn opwachting. Een band die in de vorige eeuw
De tweede festivaldag is vaak een zware. De euforie van de dag één, maakt plaats voor een stevig gevoel van brakheid, omdat het toch wel weer erg hard ging met die biertjes. Toch heeft ook de tweede dag van Roadburn genoeg redenen om tijdig je hotel, AirBNB, vakantiehuisje of, voor de echte strijders, je tent te verlaten. Allereerst om een goede bodem te leggen in één van de vele eetgelegenheden
Dag twee van Roadburnfestival (#RB24) is in Tilburg al in volle gang, maar voor de thuisblijvers, of voor wie op het festival staat en wel even een pauze kan gebruiken, hebben we alvast ons verslag van dag 1 voor je klaar staan. Razende reporters Justin Scholtze en Wybren Nauta deden verslag en Roy Wolters schoot de spannende beelden. De eerste festivaldag kenmerkte zich door een overvloed aan metal, fans kunnen
Soms kan een release zo hard binnenkomen dat muziek die je daarna nog hoort er in het licht van komt te staan. Of het nu komt door de echt brute riffs, de productie die de muziek zo geweldig je oren binnen doet zweven of de teksten die je zo impactvol bij je lurven vatten. Bij zo’n album lijkt alles op zijn plek vallen, dat het haast allesoverstijgend begint te voelen.
Dat het goed gaat met de Utrecht heavy muziekscene wisten we al. Maar dan nog komen we soms bands tegen die ons omver blazen. Throwing Bricks cementeerde zich met debuutalbum What Will Be Lost in 2020 als een van de meest veelbelovende sludge metalbands uit het hart van Nederland. Sindsdien is die trein blijven rollen. Niet alleen dankzij overtuigende shows, van Popronde tot Doomstad, maar ook vanwege de out-of-the-box mentaliteit.
Hoewel post-punklegende New Model Army nooit voorbij de cultstatus heeft gereikt, staat buiten kijf dat er een trouwe fanschare is overgebleven. Niet alleen tuft de band elk jaar langs de Melkweg, maar vullen ze amper vier maanden later ook nog eens de Pandora. Een uitverkochte show in hartje Utreg? Ja graag! De tour staat in het teken van nieuwe plaat Unbroken, een titel die uiterst goed bij de band past,
Heavy metal, hardcore en grungy alternatieve rock, deze verse Hardhitter albumreviews hebben het allemaal. Martijn Welzen en Guido Segers kropen in de pen en luisterden naar de meest recente releases van Piss Baby, For All We Know, Boskat en Dead Head. Die laatste is pas op 29 maart beschikbaar via Hammerheart Records, maar Welzen gaf het album alvast een spin en jij kunt via Bandcamp een voorproefje krijgen van het
In twee uur tijd speelt Idles op 8 maart in AFAS Live Amsterdam ruim twintig nummers voor een enthousiast publiek. Met een nieuw album van net drie weken oud (Tangk, 16 februari via Partisan) verwacht je een soort albumpresentatie, maar nieuw en oud werk komt aan bod. Idles weet de zaal goed te vullen, ook al is deze vier keer zo groot als de laatste nederlandse zaal waarin de band
Lentestralen! Terwijl een ongekend lekker zonnetje eindelijk eens haar kans heeft gepakt en de lichte nachtvorst verdrijft, duikt NMTH toch nog even de kille duisternis in. En dat dan vooral dankzij de nieuwe plaat van de onvermoeibare heavy metalgrootheid Judas Priest. De Britten hebben vandaag hun 19e studioalbum Invincible Shield de wereld in getrapt en zodoende zette onze heavy metalaanbidder Joost Schreurs daar meteen vol de tanden in. Op de
Onlangs was er een vreemd bericht over een black metalband die excuus maakte voor een verkenskop die ze in het publiek geslingerd hadden. Ze vonden het toch geen tof idee dat ze wellicht vega/vegan of religieuze fans hadden beledigd. De reactie was hoon en verbazing. Black metal en excuses aanbieden? Je zou trouwens ook denken dat in het traject tussen het idee “zullen we een varkenskop in het publiek gooien”
Het legendarische duo Rooie Rinus en Pé Daalemmer uut Grunn zongen ooit over carnaval in ’t Noorden (dat is een feest met pit) en Drachten Deathfest bevestigt deze stelling keihard en meedogenloos. Daar waar in het zuiden van het land het bier rijkelijk vloeit en het feestgedruis aangewakkerd wordt door liedjes met teksten als ‘Van links, naar rechts’ en ‘Zak es lekker deur’, schalt er door de speakers van Poppodium
Het concertjaar van 2024 is afgelopen donderdag met een stevige aftrap ingezet, want Belgische post-metalgrootheden Amenra flikten het hem weer: de Paradiso helemaal uitverkopen. Maar niet zo gek ook: in 2024 viert de band het 25-jarige bestaan, een glansrijke carriere in gezet met de Mass I EP, gevolgd door een flink pak meesterwerken van albums. Voeg daar ook nog een de shoegazers van Slow Crush en de weergaloze black metalband
Een nieuw jaar betekent: nieuwe muziek! En hoewel drie van de vier platen in deze reeks Hardhitters uit 2023 komen, kunnen we het niet laten ze met terugwerkende kracht nog te bespreken. Want dit zijn potverdorie niet de minste! Noorse post-metalsensatie Leonov wist bijvoorbeeld op nummer twee van de album Top 10 van redaxteur Gijs Kamphuis terecht te komen. Uiteraard van zijn deskundige mening voorzien hieronder. Ook niet mis: LIES!,
Hoezeer ik hun debuutplaat ook kon waarderen, was ik niet voorbereid op mijn eerste Modder show. Afgelopen oktober leek de Belgische sludgemachine aanvankelijk een vreemde eend in de bijt tussen alle indie en post-punk van het Left of the Dial programma, maar potverdorie: eenmaal in de Arminiuskerk werd ik even finaal aan gort geschoten door deze Gentenaren! Toen een maand later het vervolg The Great Liberation Through Hearing uitkwam, schoot
“Als de mannen over muziek praten, moeten kleine meisjes hun mond houden…” Het gebeurde echt in een discussie over post-punk, waar het ‘kleine meisje’ iemand was die een academische graad had behaald in punk. De afzender was een horkerige dude, die ooit bier had gedronken bij een punkshow. Et voilà, hier is de reden dat het boek ‘Revenge of the She-Punks’ nodig is, want de geschiedenis wordt geschreven door degenen
Zo richting het einde van het jaar is het toch altijd even een goed moment om de stoute schoenen aan te trekken. Case in point: de reggae punk metal van Skindred! Alleen al die genreomschrijving zal veel heavy muziekfanaten met opgetrokken wenkbrauwen achter laten, maar verdomd, als je een metalhead mee kan laten blèren met Mariah Carey, dan doe je toch iets goed. De grootste troef achter de hand is
Het waren drukke maanden als het om kwaliteitsspul uit eigen land ging. Een week geleden nog recenseerden we moddervette Nederlandse releases van Bismut, ZALM en RRRags, vandaag doen we dat eveneens. Sterker nog, redacteurs Martijn Welzen en Merijn Siben legden vier uiteenlopende Nederlandse platen onder de loep. Zo is het Groningse Chief of Smoke terug met een dikke plak stoner metal, lieten we ons verzwelgen door de vadsige post-rock van
Zelfs aan de grootste zegetocht komt een einde. Fleddy Melculy heeft in een half jaar zowat ieder podium van belang in de lage landen van binnen gezien en op menig festival de plaggen uit de weide gespeeld. Eerder dit jaar, toen album Antichlist de oververhitte vinylpersen in alle kleuren van de regenboog had verlaten, was de ronde gemaakt met Tusky en nu is het tijdens deze tweede poot van de
‘Waar muzikale grenzen vervagen zoekt Zeitgeist de randjes op,’ leest het op de website van poppodium Doornroosje. Dit jaar heeft Zeitgeist Festival een paar grote moderne post-punk- en noise iconen weten te strikken. In de grote zaal spelen op zaterdag 2 december niemand minder dan Shame, Gilla Band, Lebanon Hanover, Heartworms en Wu-Lu. In de sfeervolle kleinere zalen is plaats voor Sextile, Lambrini Girls, Dream Wife, Bumble B. Boy, cumgirl8,
Je kan nu denken: hee, zijn drie van deze vier albums niet al een tijdje uit? En dat klopt, want in de categorie beter laat dan nooit, hebben we besloten nog voor het einde van het jaar een hele resem veelbelovende releases tot ons te nemen. Want jemig, er is ook wel een aardige backlog van vette platen, zo ook uit eigen land. Zo nam Merijn de laatste van powertrio
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.