Met het einde van 2017 in zicht maken we de balans op van weer een bijzonder rijk muzikaal jaar. Dan doelen we vooraleerst op de vele goede releases die we voor de kiezen en oorschelpen kregen. Dat gold wederom zeker ook voor wat de podia en festivals ons voorschotelden en daar komen we in ‘De bruutste concerten van 2017’ graag nog op terug. Ook fotografisch valt er genoeg te genieten
Ja, hij is al een poosje uit. Maar aangezien hij hier nooit besproken is, het bespreken waard is én de tour rond After The Party onze kant op komt (5 februari 2018 in Trix, Antwerpen en 18 februari, Melkweg, Amsterdam) nemen we toch nog even de tijd om een recensie aan het vijfde album van The Menzingers te wijden. Door Annemarie Degens Want After The Party is namelijk een heel
Doom metal heeft in de afgelopen jaren zichtbaar aan terrein gewonnen. Lange tijd was het subgenre het wat ondergeschoven (bastaard)kind in de metalwereld, dat grotendeels was voorbehouden aan de meer fijnproevende liefhebber. Met uit verscheidene genres peurende zware acts als YOB, Amenra en Pallbearer zijn sludge, post-metal en dus doom nu populairder dan ooit binnen het harde segment. Reken daar de nog altijd rijzende ster van een Electric Wizard, Conan
1 november, 1755. Een datum die gebrand staat in de annalen van de Portugese geschiedenis. De katholieke meerderheid van Lissabon herdenkt de martelaren en heiligen van weleer. Biddend in de kerkbanken en onwetend over een razende natuurkracht die God hemzelf nog niet voor mogelijk had kunnen houden. Op die eerste november van dat jaar, ontstond een van de meest verwoestende aardbevingen in de geschiedenis. Grootschalige verwoesting door een opvolgende tsunami
Bell Witch kwam in 2015 met één van de meest opmerkelijke doom metal-releases van dat jaar. Twee lijvige tracks – elk in twee sub-tracks uiteenvallend en met twee composities die over de 22 minuten heen gaan – leken op tweede album Four Phantoms de ultieme omhelzing te zijn van lijden, dood en verlies in het menselijk bestaan. Een conceptueel vierluik dat plechtige funeral doom bracht met een fraai evenwichtige gevoelige
Ik wilde iets over het nieuwe album van Amenra schrijven, maar bleef het steeds uitstellen. Het is niet per se muziek die je tijdens een lange treinreis of thuis bij een bakje koffie gezellig even opzet en mijn feitelijke kennis van post-, doom- en sludge-metal is minimaal. Wat kan ik dan nog zeggen over deze plaat? Het bijschrift van Amenra bij MASS VI zegt eigenlijk alles al; ‘No love wihtout
Tien jaar na hun gelijknamige debuut is daar de vijfde studioplaat van Radio Moscow: New Beginnings. Vorig jaar kwam Live! In California uit, een album dat de band presenteerde in hun beruchte livesetting, maar de laatste studioplaat Magical Dirt dateert alweer uit 2014. Na een jarenlange samenwerking met Alive Naturalsound Records komt New Beginnings uit op het grotere Century Media Records en markeert dus letterlijk een hernieuwd begin van de
Halloween duurt nog even, maar de plaat die 31 oktober de hele dag door mijn speakers knalt heet Feed Me Violence, het nieuwe studioalbum van Evil Invaders. Scream queens als Jamie Lee Curtis gaan maar beter aan de kant, want het Vlaamse speedmetal-kwartet zet aan tot hels gekrijs. Mede dankzij Napalm Records veroveren ze inmiddels de hele wereld met het soort metal dat begin jaren ’80 de muziekwereld ook al
De doom-alchemisten van Ufomammut hebben door de jaren heen een bijzonder eigen geluid ontwikkeld. Hun ronduit hallucinerende mix van loodzware doom/sludge, drone, stoner en donkere psychedelica heeft de Italianen inmiddels ook een unieke plek bezorgd binnen de zware metal-categorie. De band, ontstaan in 1999, introduceerde op derde album Lucifer Songs (2005) dronende geluiden en synths. Die lieten de bezwering en massiviteit nog meer gelden. Op volgende platen als Idolum (2008)
Anathema is een goed voorbeeld van een band die door de jaren heen een behoorlijke stijlverandering heeft ondergaan. In de vroege jaren negentig had het collectief uit Liverpool samen met gelijkgestemden My Dying Bride en Paradise Lost een pioniersrol in de Britse doom metal. Een type doom dat een toen niet eerder gehoorde match aanging met death metal. Anathema leverde doom-klassiekers Serenades (1993) en EP’s The Crestfallen (1992) en Pentecost
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.