Doom metal heeft in de afgelopen jaren zichtbaar aan terrein gewonnen. Lange tijd was het subgenre het wat ondergeschoven (bastaard)kind in de metalwereld, dat grotendeels was voorbehouden aan de meer fijnproevende liefhebber. Met uit verscheidene genres peurende zware acts als YOB, Amenra en Pallbearer zijn sludge, post-metal en dus doom nu populairder dan ooit binnen het harde segment. Reken daar de nog altijd rijzende ster van een Electric Wizard, Conan of Windhand bij, bands die meer specifiek de stonerdoom vandaag de dag sterk laten gloreren. Met nieuwe langspeler Love From With the Dead rammelt With the Dead weer onverbiddelijk stevig aan de (stoner)doom-poort en voorziet het genre vermoedelijk van een verse schare fans.
Door Jurgen de Raad
Ondergetekende schreef eerder al dat de titelloze debuutplaat uit 2015 onweerstaanbaar is en je murw beukt. Dezelfde woorden zijn opnieuw van toepassing bij het vervolg. Met het verschil dat de zeven tracks tellende opvolger afwisselender en nog een slag verwoestender klinkt. Verder heeft drummer Mark Greening niet veel maanden na de release van het debuut de band verlaten. Zanger en doom-coryfee Lee Dorrian (ex-Cathedral, ex-Napalm Death) en gitarist Tim Bagshaw (Serpentine Path, ex-Electric Wizard) hebben in de tussentijd versterking gekregen van bassist Leo Smee (ex-Cathedral) en drummer Alex Thomas.
“Embrace the shadows of endless nights”, verkondigt Dorrian in albumopener Isolation. With the Dead zet er onmiddellijk de zware toon. Aardedonkere, smerige riffs walsen over je heen. Onontkoombaar doom-nihilisme is daar, onverbloemd en direct. ´´In isolation I hide from the sun´´. Dorrians knijpende zang is weer zalig beklemmend en akelig aanwezig te midden van alle naargeestigheid.
Op het meer uptempo Egyptian Tomb kruipen sfeerbepalende gitaarmelodieën etherisch boven de doorzagende riffs uit. Overtuigend laat de band, net als op zijn debuut, die atmosfeer geen moment verzanden binnen het dwingende riff-gebulder. Ter bevordering van de sfeerplaat vindt melodie eerder nog meer zijn weg op het vervolgwerk.
“Life is slow death, long drawing process.” Reincarnation of Yesterday schopt de hoop op een beter bestaan definitief de deur uit. Doom it is… Dit is heerlijk zwichten voor die zware fuzz-riffs, extra stroperig ingedikt door Leo Smee’s diepronkende bas en Alex Thomas’ dicterende drumaccenten. Met het inktzwarte junkrelaas Cocaine Phantoms zak je verder af in de uitzichtloosheid; een sonisch excelleren in bekruipende grimmigheid.
De effectieve stootkracht van de Engelsen verzaakt geen moment. Ook niet in het schemerduister sluimerend opbouwende Watching the Ward go By, dat steunt op vier waterige akkoorden, een lichte drone/ambient-sfeertint en mistroostig spoken word. “I fear the close of death, sinking into my chest. Taking out my soul as the pain of reality eats me.” Niets te raden over, maar raak in atmosfeer. Dan slaan de riffs weer genadeloos toe. “Funeral! Nothingness! Nothingness! No joy!” Eens te meer duidelijk, Lee. Goed tergende radeloosheid, dit hoor.
Het is eigenlijk de ene pure, dikke treurnis stampende doomer na de ander op Love from With the Dead. Na wederom vermorzelend riff-gesleep op Anemia (met mooi spooky en venijnig gitaarthema), trekt With the Dead je op CV1 nog één keer door de ellende heen. In deze rouwende klaagzang op Dorrians thuisstad Coventry is het opnieuw onophoudelijk hoofdwiegen. In een slepende kolos van achttien minuten, met wisselende riffs. Een machtig klapstuk, dat in de tweede helft wegglijdt in een malende riff die geleidelijk wordt opgeslokt door achtereenvolgens galmende drones en snerpende gitaarnoise.
Een live-registratie van een ´oudje´ van de eerste plaat, in de huidige bandbezetting:
With the Dead laat zijn doom nog meer weerklinken dan op het debuut. Het idee de disfunctionele staat van de wereld anno 2017 te vertalen naar een pot verzengende en zwartgallige doom metal, is van een nog grotere impact. En daarbij doorregen van persoonlijk leed, broeit en knaagt pure bestaansangst in de op een constanter niveau verkerende tracks. With the Deads rauwe riff-kracht en Dorrians kenmerkende tegen de toon aan zittende vocalen (hou ervan of niet, dit doet hij al sinds jaar en dag) benadrukken de urgentie van die genadeloze verdoemenis. Na de onlangs bij NMTH besproken nieuwe parel van genregenoot Bell Witch nu dus weer een dijk van een doom-plaat. Met liefs… Ervaar de primaire, bijtende wanhoop en frustratie van Love From With the Dead.
Love From With the Dead is uitgekomen bij Lee Dorrians eigen Rise Above Records. Het album kun je onder andere beluisteren op Spotify (zie beneden) en bestellen via deze link. Het viertal heeft momenteel geen optredens staan. Hopelijk gaat daar gauw verandering in komen en zal dus mogelijk het Europese vasteland en ook de Lage Landen (Roadburn.?) worden aangedaan.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.