Halloween duurt nog even, maar de plaat die 31 oktober de hele dag door mijn speakers knalt heet Feed Me Violence, het nieuwe studioalbum van Evil Invaders. Scream queens als Jamie Lee Curtis gaan maar beter aan de kant, want het Vlaamse speedmetal-kwartet zet aan tot hels gekrijs. Mede dankzij Napalm Records veroveren ze inmiddels de hele wereld met het soort metal dat begin jaren ’80 de muziekwereld ook al aardig in haar greep had.
Door Lodewijk Hoebens
Het merg en been verscheurende schreeuwwerk komt van frontman Jöe Anus. In het dagelijkse leven een van de 15.524 inwoners van Leopoldsburg, maar als Evil Invader weet de zanger zo zijn kringspier te sluiten dat hij met de gekste vocale uithalen komt. Ditmaal neemt de band ons gelijk mee naar het gekkenhuis. In de clip van Mental Penitentiary zien we Joe gelukkig in kettingen of een dwangbuis. Anders breekt na één nummer al de pleuris uit, de plaat moet nog een half uur. Niet alleen momenten vol manisch gehuil natuurlijk, samen met maatje Max Mayhem gillen de gitaren er ook regelmatig op los. Kraak die knokkels, bal je vuist, hou de devil horns paraat en haal je luchtgitaar boven.
Debuut Pulses of Pleasure laat horen hoe ze vooral goed zijn in fast, loud and rude metal, maar de nieuwe opvolger toont ondanks alle razernij het subtiele gevoel voor melodie. De productie is misschien wat aan de schone kant, het zet de technische klasse wel extra in het maanlicht. Muzikaal klinkt het als het beste uit de eerste drie Metallica-albums, maar dan gefabriceerd ten tijde van the Black Album. Het grote verschil met de Amerikaanse collega’s is de korte speelduur van de songs. Toch weten ze ongelooflijk veel power en speed in hun werk te leggen. Niet zo gek als je de vocalen van Joe wil bijhouden. Halverwege voel je de angst in Mental Penitentiary. Alleen op de wereld, hartslag schiet omhoog, het zweet breekt uit.
“Trapped inside
I am the one who wishes he wasn’t losing his mind”
Wanneer het leven voorbij flitst in As Life Slowly Fades hoor je andermaal de loepzuivere productie. Die drums, man-o-man, daar kan Lars Ulrich nog een puntje aan zuigen. De gitaarsalvo’s vliegen langs links en rechts de oorschelp in. Die laatste solo kan zich meten met Fade to Black. Denk je dat het over is, komen ze als een laatste stuiptrekking nog even snoeihard terug. Een echoënde kreet sterft weg. Suspended Reanimation is het moment dat we met de band afdalen in de duisternis. Enkel en alleen met de gedachten. Broken Dreams in Isolation biedt een hoopvolle en bijna rustgevende main riff, die je zo meeneemt naar never never land. In plaats van weg te dromen lijkt de aftocht naar de vergetelheid definitief. Daar hang je dan. Welcome Home (Sanitarium). Tot je terug bij zinnen komt… Gitaren helpen met geweld los te breken en chaos ontstaat.
“the violence will get you high
Let chaos arise
Break the silence
Feed me violence”
De titeltrack voelt aan als pure woede. “I’m breaking out of this cage, I’m a violent storm of rage!” Even denk je Dave Mustaine te horen met die vervaarlijke vertelstem. Stemmetjes. Ondanks de vier minuten speeltijd, bouwt Evil Invaders machtig op, wat de climax vergroot. Van binnen vol van razernij, muzikaal tekeer tegen een moordend tempo. Live op Graspop was de fanatieke speelvreugde goed zichtbaar. Oblivion begint fraai als Wherever I May Roam. Dwalend op grootse gitaarriffs bouwt het viertal verder uit, maar dan duikt die gebroken droom weer op. Het tempo gaat omhoog en scheurende gitaren gooien er weer een portie thrash tegenaan. Evil Invaders spreekt hier dan ook de hele mensheid aan. Uiteindelijk lossen we allemaal een keer op in het niets. “Everything dies!”
Het instrumentale Shades of Solitude klinkt allesbehalve eenzaam. Een Cliff Burton basintro, symfonische invloeden bieden diepgang waarin bevrijdende gitaren het vakmanschap nogmaals etaleren. Ondanks het drukke tourschema van de laatste jaren, merk je dat de vier Vlamingen tijdens het maken van Feed Me Violence zorgvuldig hebben nagedacht over het totale concept. Tussen al het gitaargeweld en gegil zitten zat momenten waardoor het album als geheel ijzersterk overkomt. Anger Within kruipt richting het eind met een heerlijke bass-groove, al snel vergezeld van zijn broers met zes snaren. En wat klinken ze boos. Ook de drums mengen zich in de strijd.
“A war that’s under my skin
Blistering flames
A burning rage
The eternal anger within”
In de twee laatste minuten lijkt het wel of de albumcover tot leven komt. Tot we aankomen bij eindhalte Amongst the Depths of Sanity. Met zeseneenhalve minuut verreweg de langste track, maar Evil Invaders pakt uit als the four horsemen. Denk Harvester of Sorrow, the Frayed Ends of Sanity, in ieder geval in de smaak van de …And Justice for All era. Een sinister intro laat de gitaren ontwaken. We zakken een laatste maal dieper in de eigen ziel. Het enige wat enigszins vertrouwd klinkt zijn de akoestische snaren. Rustgevend, een uiterst moment voor reflectie.
Dan komen de drums hard op de deur bonzen. Gitaren waaieren uit in de leegte, een volgende meedogenloze solo drukt het laatste beetje hoop verder weg. Verteerd door pijn, angst, verdriet en een gevoel van krankzinnigheid. Ontsnappen heeft geen zin, hoezeer de gitaren het ook langs alle kanten proberen. Zelfs samen soleren heeft geen nut, dus legt Evil Invaders zich erbij neer. Gelukkig maar, geen happy end want dan hebben we iets om naar uit te kijken bij de volgende plaat.
Feed Me Violence van Evil Invaders is 29 september uitgekomen via Napalm Records en onder meer te beluisteren via Bandcamp en Spotify (hieronder). Je ziet de Belgen live op 9 november in Effenaar (met Grand Magus), in december doen ze een Belgisch tourtje langs MOD Hasselt, Vooruit in Gent, Het Depot in Leuven, Reflektor in Luik, Trix in Antwerpen en De Kreun in Kortrijk en voor april 2018 is de komst naar Pitfest in Erica (Drenthe) al bevestigd.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.