Hoewel The Apple And The Tree tot het meer radiovriendelijke werk behoort, valt deze appel gelukkig niet ver van Graveyards boom. Wat meer bluesy, dan de heavy classic en pyschrock die we van de Zweden gewend zijn, maar wederom niet te versmaden. The Apple And The Tree is een voorbode van ‘Innocence & Decadence’. Die vierde langspeler zal 25 september uitkomen op Nuclear Blast. Graveyard speelt donderdag 29 oktober in Doornroosje,
Verse sessie van My Blue Van! De Popronde-deelnemer die ons vorige Grote Prijs van NL-seizoen zo wist te verrassen, ging er eens goed voor zitten in Café Stathe. Zoals we van de Utrechtse bluesrockers gewend zijn, brengen ze Bloodstain met veel gevoel in instrumentatie en op de stembanden. Bloodstain is een van de prijsnummers van laatste plaat Hush, die verscheen bij Suburban Records. My Blue Van is een van de
Sheffield metalcore met brute hardcore en noise. En met een pittige boodschap in een brute nieuwe clip: Sam Bailey maakte voor While She Sleeps een intense video bij Brainwashed. Het titelnummer van de dit dit jaar verschenen tweede plaat is een aanklacht tegen ‘hersenspoeling door staat en maatschappij’. Die vertrappen onze rechten maar en dus brult Lawrence Taylor: Mislead, mislead, drain us of our differences Keep the freedom of life under
Kerkklokken, een beangstigend rollend geluid en dan machinaal gitaarwerk en blasting drums; de nieuwe song van Deafheaven is hier en die is ge-wel-dig. George Clarke krijst Brought To The Water naar een lang hoogtepunt, ondersteund door pompeuze instrumentatie en meer dan eens onderbroken door gitaarsolo’s. Heerlijk wat een variatie in dit nummer, dat van black naar prog, shoegaze en post-metal gaat en dan klassiek eindigt. Je hoort meteen het openingsnummer van
Schrik niet: Myrkur is geen kiezelharde, peilloze poel des verderfs, maar wel degelijk een black metal-project van één vrouw. De Deense Amalie Bruun is ook een fenomeen, zeker sinds haar debuut-EP vorig jaar uitkwam. Daarop gaat het van krijsende tot dromerige (shoegaze) black metal en komen invloeden van Noordse folk en klassieke instrumentatie en koren voorbij. Dat was redelijk ongekend in het genre en zo belandde Myrkur (Bruun hield haar
Heerlijk materiaal van die Tilburgse jongens van The Black Marble Selection. Klinkt nieuwe single Under Her Spell je bekend in de oren? Dat kan kloppen; het is het titelnummer van dit jaar bij V2 uitgebrachte debuutplaat. Er is nu ook een clip bij gemaakt, waarin de jongens toch niet zo eensgezind blijken als het gaat om daten. Maar ja, ze zijn dan ook allemaal betoverd door die blonde krullenbol. Het
Trackprimeur! Alweer een nieuwe Australische act die we moeten checken? Jazeker, Blank Realm it is, te zien op Incubate en in de randstedelijke hotspots Roodkapje en SugarFactory. Gitarist Luke Walsh en de broers en zus Spencer: Luke (bas), Daniel (drum-zang), Sarah (synths-zang) komen uit Brisbane en beweren ‘occult boogie woogie’ te maken. Je kunt ook zeggen: psychedelische rock met wavey toetsen en vleugjes artpop en fuzz. Of: een beetje tussen
Natuurlijk speelt Jacco Gardner ook en alleen al op zondag kun je je laven aan fijne psychedelica van (Twentse trots) PAUW en de Australische zusterbands Pond en Tame Impala, maar WAND is toch een verhaal apart. De band uit Los Angeles dient die psych met fuzzy garage op en wel zo verleidelijk dat Ty Segall meteen om was. Niet zo gek, met verslavende tracks als Flying Golem. De garagerocker bracht
Zag je dit weekend Sepultura nog zonder de Cavalera broeders op Into The Grave vlammen, nu is Max Cavalera weer terug met een nieuwe Soulfly. De Braziliaanse trashmetalband heeft het tiende album gereed liggen en Archangel is het titelnummer. Inclusief de welbekende trashy metal, de brul van Cavalera, inventief, soms proggy gepiel van gitaarheld Marc Rizzo en pounding ritmewerk van bassist Tony Campos en drummer Zyon – de zoon van
Dat lees je goed ja: opruiender dan Slaves wordt het dit festival niet. Dikke kans dat het ook niet veel rauwer en Britser wordt dan deze twee gasten uit Kent. Zanger-gitarist Laurie Vincent en drummer-zanger Isaac Holman maken scheurende punk met gemene bluesy garage en bijna rap-vocals, gebracht met die typisch Britse branie die Sleaford Mods ook kenmerkt. Met een vleugje The Streets en cocky arrogantie dus. Maar ook met
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.