“This isn’t meant to last. This is for right now.” – Trent Reznor Fuck, fuck, fucker de fuck fuck, fuck. Sorry, moest even. Ik weet niet welke woorden verder het extatische gevoel zouden moeten omschrijven van deze show in AFAS, dus dan maar in één van de meest lekkere krachttermen ooit. Het is niet eens zozeer dat dit de beste NIИ–show ooit was die ik heb meegemaakt (spoiler-alert: dat was
“The sound of natural things was wonderful to us. In the middle of all the suffering, it seemed pure, untouched.” ― Diet Eman Ja, ik weet het: lekker makkelijk en lui om bij iets dat een hint heeft van een black metal-troop direct ‘blackened’ er bij aan te plakken, maar het houdt de boel wel lekker overzichtelijk en fuck it, het is wat het is. Luister maar (en luister maar
“Love is how you stay alive, even after you are gone.” ― Mitch Albom Ingmar ‘Yngwie’ Griffioen: ‘Astrosoniq wordt een bijzondere, Walter doet de visuals, en producer Marcel van de Vondervoort – de man die altijd de Roadburn opnames mixt voor 3voor12 – drumt, moet je zien, want wordt een bijzondere, man!’ Ik (intens besmettelijk voor bevlogen enthousiasme): ‘Oké, gaan we doen man.’ Ingmar ‘Yngwie’ Griffioen (tijdens show op alles
Oh jazeker wel maken we ons op voor vier dagen dartelen, dolen, drinken en vooral haarslaan en genieten in de weide van Dessel. Het Belgische Graspop is vorig jaar zo straf bevallen dat we dit jaar gewoon weer gaan, alleen dan vier volle dagen lang. De caravan is gedowngrade naar een bungalowtent, maar dat lucht wel zo lekker door en bovendien heeft het programma eerder een omgekeerde beweging gemaakt: Graspop
“The graveyard is not the final resting place of our dear departed but an ephemeral repository of their remains. The real graveyard, however, is somewhere deep in our heart, where we can always visit them at any time of the day, talk about some unforgettable summers, or cry in solitude as if they were always there for us to stay.” – Danny Castillones Sillada Laten we er geen geheim van
A Rawkward Review: Een oorverdovende glorieuze hoop, pijn en berusting in een na-sleep der titanen “Practice a lot and be tight as fuck, or no one will ever care.” – Cathy Pellow (Sargent House), NMTH, april 2015 Fucking Hel, daar zijn we weer, nog vol in de orgastische na-bevingen van dikke sonische skullfuckerij, maar dus nog niet helemaal geland. Wat in Utrecht begon bij SLEEP, vond langs BRUTUS en SUMAC
Space Lord Motherfucker! Ja, ik begin gewoon voor de tweede keer deze week een recensie met extatisch gevloek. Misschien komt het vanwege het mooie weer, of heb ik de laatste tijd teveel films met Samuel L. Jackson gekeken, het is en blijft buitengewoon lekker om met krachttermen te smijten in enthousiasme, dus beginnen we er gewoon mee. Enfin, in dit geval is het gegrond in de beleving van een bevrijdende
“Power is not revealed by striking hard or often, but by striking true.” – Honoré de Balzac Motherfucker. Hoe de hel begin je een recensie, terwijl je nog steeds zit na te shaken van een show en probeert te bevatten wat er over je heen is gedonderd? Heeft het überhaupt wel plaatsgevonden? Was het niet een droom, of een of andere scheur naar een ander universum, waar DMT-reizigers elkaar ontmoeten?
‘Light up your worries and then burn ‘em up / tear up your fears tonight / lay off the chains and sing a song / make up the story as you go along…’ – RRRags, Ragmachine Wat betreft rockmuziek valt er misschien veel te bediscussiëren wat nu het absolute hoogtepunt was. De ene groep zweert bij ‘the summer of love’ van 1967, waar een andere groep claimt dat het 1969
Als schrijvende muziekfreak met een platform krijg je over het algemeen zoveel verschillende acts en mogelijke hypes over je uitgestort, dat je jezelf in een zelfbeschermende luxepositie kunt begeven dat iets dat jou op enige wijze triggert meer dan waarschijnlijk de moeite waard van je beperkte aandacht is. Je kunt dat typeren als lui, of nog erger: arrogant. Het is kortgezegd vooral praktisch. Want op het moment dat door welke
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.