A Rawkward Review: NIИ, Broken Hesitation Marks A Downward Spiral Bad Witch

NiN in Afas Live, foto Roy Wolters

“This isn’t meant to last. This is for right now.” – Trent Reznor

NiN in Afas Live, foto Roy Wolters

Fuck, fuck, fucker de fuck fuck, fuck. Sorry, moest even. Ik weet niet welke woorden verder het extatische gevoel zouden moeten omschrijven van deze show in AFAS, dus dan maar in één van de meest lekkere krachttermen ooit. Het is niet eens zozeer dat dit de beste NIИ–show ooit was die ik heb meegemaakt (spoiler-alert: dat was het niet), maar door een ‘iets ingetogener (licht,-) productie’ er in ieder geval wel één op standje verwoestend tempo. Het was er warm en druk, ik had een privé barman, niet alleen het geluid was overstuur(d) en Trent ging als een gedecideerde machine mokerhard bevlogen.

Tekst Steven Gröniger / Fotografie Roy Wolters

NiN in Afas Live, foto Roy Wolters

Weet je, ik behoor hier een fijnzinnige rechttoe rechtaan-recensie neer te plempen, ik weet hoe het werkt, maar alles in mij kotst daar een beetje op en vind dus die woorden onderbewust ook niet, omdat NIИ vooral veel meer nog is dan een som der delen . Ik kan benoemen dat het een volle bak uitverkochte show was, voorprogramma Black Moth Super Rainbow schitterde in moeilijke nietszeggendheid, het geluid hard, en bij vlagen compleet overstuurd, was – evenals het epileptische aanval inducerende hevige strobo-lichtgeweld. Verder kan ik er ook nog een dooddoener in gooien als ‘zeer gebalanceerde setlist, waaruit een bloemlezing uit het gehele repertoire van de rijke NIИ-catalogus is gegeven’.

Of natuurlijk dan niet vergeten aan te halen dat met de afgelopen week verschenen nieuwe plaat Bad Witch, waarop Trent zichzelf hoorbaar terugplaats in de eerste helft van de jaren 90, met echo’s van acid-techno, warehouse-jungle en zelfs de legendarische Amen Break op God Break Down the Door, en met Shit Mirror de nostalgie en buitengewone schoonheid van de Broken-EP oproepen. Twee tracks die vanavond toevalligerwijs ook in de fucking ruime setlist liggen. Ik heb geen teller bijgehouden, want fungeerde deze avond zelf ook nog eens als halve bodyguard voor een sympathieke gozer met een mobiele bierkraan – die geen steek verder kwam, want druk-, maar als dank voor het managen en organiseren van zijn niet aflatende toestroom aan klandizie ervoor zorgde dat ik zelf niet uitdroogde door bier te geven. Je moet mekaar een beetje helpen, niet waar?

NiN in Afas Live, foto Roy Wolters

Goed, waar was ik? Oh ja, het niet schrijven van een concertrecensie. Wat ik eigenlijk subtiel nu wel zo’n beetje gedaan heb, misschien. Ik ben in ieder geval weer lekker geweldig om de hete brij heen aan het draaien. Het was al met al tamelijk geweldig en zoals gezegd qua geluid en visueel buitengewoon overdonderend. Met het luid meebléren van ‘Fistfuck’ (Wish), ‘I want to fuck you like an animal’ (Closer) is niet alleen mijn krachttermen-fetisjisme weer rijkelijk bediend (voor even dan). De overstemmende euforische genoegdoenende geruststelling ligt er vooral in dat Trent weergaloos is in een tijd waarin onvoorstelbaar veel helden er definitief de brui aan hebben gegeven.

“Now doesn’t that make you feel better?”

Rawk On,
Rawkward Steve