‘Light up your worries and then burn ‘em up / tear up your fears tonight / lay off the chains and sing a song / make up the story as you go along…’ – RRRags, Ragmachine
Wat betreft rockmuziek valt er misschien veel te bediscussiëren wat nu het absolute hoogtepunt was. De ene groep zweert bij ‘the summer of love’ van 1967, waar een andere groep claimt dat het 1969 was met zijn Woodstock, Charles Manson, en het Altamont Free Concert – waar Hell’s Angels als lijfwachten van de Stones een bezoeker de doodsteek gaven en meteen het einde inluidden van het hippie-tijdperk. En dan is er de club waar ik bij hoor, die vooral overtuigd is dat 1973 het absolute hoogtepunt is in dit rock-universum en zijn alles definiërende momentum. De redenen waaruit deze nostalgische en semi-melancholische zwetserij zich meester van mij heeft gemaakt, komt in het kort door een band die mijn gemoedsrust en mijn punt bevestigt en muzikaal vertegenwoordigt, namelijk: RRRags.
Door Steven Gröniger
Nu wil ik niet direct full-blown pretentieus think piece gaan, maar ik ga natuurlijk niet mijn gelijk proberen te halen over de rug van een band op dit medium. Het is meer een mate van melancholie en fijne overdenkingen, die een band oproept. Want eigenlijk waren die verschillende discussiegroepen gewoon mijn ouders en broer en vind ik het in retroperspectief toch voornamelijk tof dat er in huize Rawkward over dit soort shit gediscussieerd werd, waarbij er in de overtreffende trap flink om de oren kon worden geslagen met een buitengewoon gezegende platenkast als strijdvoer. Waar waren we ook alweer? Oh ja, waarom 1973?
Ten tijde van 1973 en acts als onder andere Led Zeppelin, Grand Funk Railroad, Black Sabbath, Alice Cooper, David Bowie, Deep Purple, Rory Gallagher, Uriah Heep, Pink Floyd, Ten Years After, Hawkwind (met Lemmy), Robin Thrower, The Stooges, Lou Reed en noem ze maar op. Acts die een plek vonden om in alle vrijheid uitgedaagd te zijn de grenzen van absolute totale artistieke en creatieve vrijheid te ontdekken en te vinden in een ongekende reeks van legendarische albums. Het is de laatste en misschien wel enige golf ooit waarbij de artiest die onbegrensde vrijheid genoot, omdat het toch wel geld zou opleveren en er dus geen platenbaashaan naar kraaide wat er daadwerkelijk op plaat gezet werd. Laat dat nou een van de kernemoties zijn die voornamelijk de vader van de gedachte is na bij het beluisteren van RRRags’ debuut.
Te beginnen met het gegeven dat voormalig Bliksem-ketelbeuker Rob Martin opvallend genoeg niet een zingende drummer is, maar vooral een begenadigd fijne zanger die buitengewoon verdienstelijk ook een fijn potje drumt. Echt, de man heeft een vocaal vermogen dat wat betreft zanglijnen, overbrenging, intonatie, ritme en timbre al een hook-feest op zichzelf is. Zo fijn, alleen al daarom een plaat om blij mee te zijn. Daarnaast is het ook opvallend, gezien het CV van de individuele spelers en hun staat van dienst, dat het gedurfd voelt dat het vakmanschap word ingezet op het bluesrockbeest.
Blues en southern rock; genres waarvan de algemene consensus er toch echt een was van verzadiging, gemakzucht en creatief armoedige stoffigheid, dat vooral clean, gehesen in Armani-pak en dure Ray-Ban bespeeld werd in de gedistingeerde Carrés van deze wereld, voor een veelal zittend babyboomerpubliek. Maar niets is dus heden ten dage minder waar; want niet alleen gooit ons land inmiddels internationaal hoge ogen, wat betreft inventieve vintage-rock gedreven muziek, langs Birth of Joy, DeWolff, Death Alley, Dool, Navarone, met in haar kielzog een opstormende generatie van The Grand East, Tricklebolt, RUV en The Dawn Brothers. Daarnaast is het vooral de verfrissend rauwe speelsheid en diversiteit qua sound die wakker schuddend boekdelen spreekt.
Dat wordt puur alleen al onderstreept met gitaarhelden als Kevin Stunnenberg, Pablo van der Poel, Oeds Beydals, Ryanne van Dorst, Kees Lewiszong, Jim Zwinselman, en nu bij RRRags door Ron van Herpen (Astrosoniq, ex-The Devil’s Blood), doordat er over de volle breedte weer met oog, oor en hersenen met ambachtelijke toewijding wordt gemusiceerd, terwijl het nergens overgeproduceerd aanvoelt. En tot slot is niet een geheel onbelangrijk aspect dat het vooral live een flink bak genieten is. In het geval van RRRags hoeven we daarin alleen de positieve kritieken naar voren te halen van hun afgelopen Roadburnshow, waar een heimelijk enthousiaste hoofdredacteur (die trouwens als geboortejaar 1973 geniet, maar dat geheel terzijde) en andere redacteuren de band tot een van de favorieten van het festival bombardeerden. Er valt dus extreem veel te genieten op het moment op eigen bodem.
Het album dan. Om maar meteen met de deur in huis te vallen wordt een van de meest gelukzaligmakende momenten al beleefd vanaf opener ‘Bones’. Met de eerste gitaartonen is het meteen duidelijk dat er een verhaal verteld gaat worden dat je ongebreidelde aandacht opeist, en je vervolgens onderdompelt in iets wat als buitengewoon comfortabel en herkenbaar aanvoelt: geen geforceerd leentjebuureffectbejag-gedoe en rare overdenkingen, maar je dus begeleid als een reiziger in muziek. Hierdoor voel je jezelf gedwongen om alle zes tracks in zijn volledigheid wel te moeten beluisteren, omdat je een goed verhaal niet weg moet willen leggen. Zeker als je wordt geconfronteerd met een grooverocker als Ragmachine, het up-tempo Silence is Deafening, de dieper beladen Faraway Faces, of het all-out freak-psychen in Galaxy’s Hygiene kun je weinig anders concluderen dat het een buitengewoon mooie reis was. Nu kan ik eindeloos doorgaan over structuren, arrangementen, de fijne productie en mix, maar ik vind vooral dat je de plaat zelf gewoon moet ondergaan zonder al het technische gejakker en gedoe. Als luisteraar moet je jezelf het verhaal gunnen dat RRRags vertelt, of je verzint er zelf maar wat bij.
Het is godverdomme fijn om muziek te horen van een band die topografisch dicht bij je in de buurt zit, muziek maakt die dichtbij je hart ligt en in uitvoering dusdanig zowel fysiek als mentaal positief raakt. Dus een fenomenaal oprecht, met bezieling door vakmanschap gebrachte teringfijne bak rockmuziek. Ik word daar bizar blij van.
Rawk on,
Steve
Lees ook een interview met drummer-zanger Rob Martin voorafgaand aan Roadburn. De gelijknamige debuutplaat luister je op Spotify (hieronder) of op Bandcamp, waar je ook je fysieke bestellingen kwijt kunt.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.