A Rawkward Review: High on Fire bulldozert door Patronaat

“Power is not revealed by striking hard or often, but by striking true.” – Honoré de Balzac

High on Fire in het Patronaat, foto Roy Wolters

Motherfucker. Hoe de hel begin je een recensie, terwijl je nog steeds zit na te shaken van een show en probeert te bevatten wat er over je heen is gedonderd? Heeft het überhaupt wel plaatsgevonden? Was het niet een droom, of een of andere scheur naar een ander universum, waar DMT-reizigers elkaar ontmoeten? En zit ik nu niet ontzettend uit mijn wauwel te zwetsen en moet ik eigenlijk gewoon schijven dat we op bezoek waren bij Church of Missery, Eyehategod en High on Fire in het Patronaat te Haarlem? Een poging dan, om in woorden te vatten wat alleen beleefd kan worden.

Tekst Steven Gröniger / fotografie Roy Wolters

Alsof de duvel ermee speelt kom ik voor de zoveelste keer aan in Haarlem terwijl het regent, te laat arriveer en door bijna standaard gedoe en onduidelijkheid moeite heb met uiteindelijk binnen te komen. Wat dat betreft voelt Patronaat een beetje aan als mijn Eleanor; vervloekt, maar gezegend met een te dikke programmering, waardoor ik er wel naar toe moet, ondanks mogelijke zelfdestructie. Anyhoe, Church of Missery hebben we dus volkomen gemist, maar volgens de overlevering waren de Japanse doomglammers met basgitaar op de enkels Anvilliaans goed.

Eyehategod in het Patronaat, foto Roy Wolters

Eyehategod
Over Eleanor en vervloekingen gesproken: de grondleggers van de sludgemetal is, in de 30 jaar dat deze gasten de podia bestieren, weinig aan ellende bespaard gebleven. Drank, Drugs, Dood, Destructie zijn niet alleen thema’s die veelvuldig de revue passeren in hun muziek, het is vooral exemplarisch voor de band zelf. Na eerst snel twee bier (of drie) achterover te hebben gekeild, kan het feest dan eindelijk beginnen voor ondergetekende als Lack of Evertyhing de oren laat suizen en we ons snel van vooraan naar FOH begeven omdat er geen fuck van Mike Williams vocalen te horen is, dat gaandeweg het optreden wel iets wordt bijgestuurd, maar heel summier blijft.

Eyehategod in het Patronaat, foto Roy Wolters

Aanvankelijk denken we nog even te zien dat gitarist Jimmy Bower een ode brengt aan de vandaag 5 jaar geleden overleden Slayer-snarenwizard Jeff Hanneman, door een groen T-shirt te dragen met het welbekende Heineken ‘Hanneman’-logo, maar na beter kijken blijkt er ‘Hamburg’ te staan. Hebben we er in ieder geval even bij stil gestaan vandaag, dus. In een set die een kleine bloemlezing vormt uit de roerige hardcore d-beat explosies uit de beginjaren, langs de chaos van de Dopesick-periode tot aan het laatste titelloze album, is het in een kleine 40 minuten vooral genieten geblazen van het gitaarwerk van meneer Bower en lichtelijke moshes die her en der ontstaan. Dan nu eerst tijd voor het gebruikelijke ritueel van pissen, roken, verder bieren en kut roepen.

High on Fire in het Patronaat, foto Roy Wolters

High on Fire

Matt Pike.
Matt Pike.
Matt Pike.
Matt Pike.
Matt Pike.
Matt Pike.
Nog eentje?
Matt Pike!

I dunno, denk dat de woorden die het gevoel zouden moeten omschrijven om deze levende legende bezig te zien, of überhaupt mee in een ruimte te staan, dus nog uitgevonden moeten worden. Of je het nu hebt over de muur van geluid, de dynamiek van de muziek, de teksten, of in het algemeen de pure innemende energie die hypnotiserend werkt als hij alleen al het podium betreedt, zijn zo insane intens, dat hij met High on Fire de muzikale-equivalent vormt van ayahuasca. Kan het verder niet anders duiden, maar echt. Mocht je niet weten waar ik het over heb dan raad ik je aan om de docu ‘the spirit molecule’ te checken, dan snap je wel wat ik bedoel.

High on Fire in het Patronaat, foto Roy Wolters

Als de gebruikelijke opwarmjam losbarst in The Black Plot is het einde ook volledig zoek. Zo zijn we niet meer op deze wereld als de in ruwe oerolie gedoopte schuurpapierstem van Matt begint te blaffen, en is het ook hier weer even zoeken voor de geluidsdude naar de juiste zaalafstelling (wat later dus om een euvel met de microfoon zelf blijkt te gaan). Maar fuck it, eigenlijk boeit dat niet en is het vooral een kwestie van hard en lekker gaan op de universele krachten van de riffs die de rockgod de zaal in dondert. Anders dan met Sleep, waar het gitaarwerk van Pike voor het grootste gedeelte ondergeschikt wordt aan de symbiose met Al Cisneros, is het vooral de bewustwording dat hij met drummer Des Kensel en bassist Jeff Matz de ingrediënten heeft gevonden om te Iomiaans door te evolueren tot de machtige powerslide-akkoorden-, en freaksologitaarmegalodon die hij heden ten dagen is. Zoveel is alleen al duidelijk uit het in 2015 verschenen Luminiferous, waar vanavond flink wat nummers van de revue passeren, en een album dat NMTH niet voor niets uitriep tot plaat van het jaar (2015). Als Matt naar de rand van de stage loopt en de openingstonen van Snakes for the Divine begint te spelen is het voor vanavond nog een keer opgaan in de High on Fire droom en is de ontlading na afloop er eentje van kosmische proporties.

Bij het verlaten van de zaal kan de euforie van het nagenieten beginnen en rest er niets anders dan een manier zien te vinden het ooit te kunnen beschrijven, tot die tijd houden we het vooral op Matt Pike.

Cheers,
Steve