A Rawkward Review: Russian Circles, SUMAC & Brutus in Patronaat

A Rawkward Review: Een oorverdovende glorieuze hoop, pijn en berusting in een na-sleep der titanen

“Practice a lot and be tight as fuck, or no one will ever care.”
– Cathy Pellow (Sargent House), NMTH, april 2015

Fucking Hel, daar zijn we weer, nog vol in de orgastische na-bevingen van dikke sonische skullfuckerij, maar dus nog niet helemaal geland. Wat in Utrecht begon bij SLEEP, vond langs BRUTUS en SUMAC – Ja, deze bandnamen dienen in volle caps geschreven te worden – zijn apotheose bij Russian Circles in Haarlem. Het was bruut, intens, meeslepend en vooral een volkomen weldaad aan geluidsgrandeur die je normaal gesproken alleen beleeft op planeet Roadburn. Sowieso zitten we gevoelsmatig nog nabrandend van de muziekzonnevlammen die uit dat festival zijn ontsproten de voorbije shows, dus van verlatingsangst is vooralsnog geen sprake. Een terugblik dan.

Tekst Steve Gröniger / fotografie Rob Sneltjes

“One does not become enlightened by imagining figures of light, but by making the darkness conscious.” – C.G. Jung

Het was rond de Jaren 2010 – 2013 dat er een allesomvattend paradigmaverschuiving plaatsvond in mijn muziekbeleving, of dat ik misschien antwoord kreeg op vragen die vooral de onrust van mijn bewustzijn verklaarde, niet in de laatste plaats door het lichtelijk maniakaal geen dag te kunnen beginnen zonder eerst Tool’s Forty Six &2 gedraaid te hebben. Anders had de dag geen nut. Het meest opvallende verder is dat het gros aan artiesten waar ik uiteindelijk bij belandde – langs de diepe nachtelijke zoektochten op YouTube naar meer variaties op Tool (waar blijft dat fucking album, godsamme. Hij is er toch bijna, toch, toch??!) – die de rusteloze bloeddorst naar meer zielspijnverzachtende-sonische dekens wisten te stillen, bij één specifiek label vandaan bleken te komen, namelijk: Sargent House. Het was het begin van een algehele bezetenheid voor alles wat los kwam via het label/managementbureau, wat in 2013 onder andere resulteerde in een afspeellijst waarin Chelsea Wolfe’s Pain is Beauty, Deafheaven’s Sunbather en met name Russian Circles’ Memorial helemaal de moeder gedraaid werden: 1777 verving radicaal de Tool track als vanzelfsprekende grijsdraaitrack van dat punt. Toen ik de kans kreeg in 2015 via de almachtige Lisa ‘True Grit, Gritmeister, La’ Gritter om eigenaresse Cathy Pellow te interviewen in het kader van een jongensdroom/stevige afvaardiging op Roadburn ’15/ nieuwste aanwinst Mylets, liet ik die kans in al mijn infantiliteit natuurlijk niet lopen, en het viel daarnaast niet geheel vervelend samen in het startschot van Never Mind The Hype.

In datzelfde jaar van 2015 kwam een nieuwe Vlaamse act op mijn radar boven drijven. Mijn muzikale focus lag met onder meer Amenra, Steak Number Eight, Kapitan Korsakov, Raketkanon, Wallace Vanborn en MIAVA al langer in voorkeur bij onze zuiderburen, maar BRUTUS was er één die meteen de aandacht volledig opeiste. Lang verhaal kort: het voelde bijna als persoonlijke genoegdoening dat de band vorig jaar voor haar debuut ‘Burst’ tekende bij Sargent House. Shit viel maar weer eens mooi op de goede plekken samen. Zo ook op de 27ste mei 2018 in het Patronaat in Haarlem, waar de na een haast spiritueel religieuze ervaring in Utrecht met SLEEP, de euforie wordt voortgezet langs dromen, nachtmerries, pijn, en desperate hoop in alle schoonheid de gemoedstoestand van een muziekfreak – geen fan – volledig te bedienen. Zeker in de zin dat ze het vermogen bezitten muziek te maken die tijdens nachtelijke luistersessie dwingen tot overdenking en zelfreflectie. Anyhow, tot zover de proloog en formaliteiten die ik uit mijn systeem moest knallen, over tot de orde van de dag dan maar.

Merci, Brutus

BRUTUS
Geheel tegen mijn normale gebruik in, dan wel de vloek waarvan ik tot voor kort dacht dat die erop rustte, is het ontiegelijk mooi weer en val ik precies in het schot van een aftikkende BRUTUS als ik de zaal betreed en een bier krijg aangereikt. ‘Fuck it, geen tijd, zin en ruimte voor paranoïde Murphy’s Law gedoe en gewoon genieten met je bek’ spreek ik mezelf vermanend met een gebald vuistje toe. Het moest ook gewoon zo zijn en hoe. De band completeert deze dag de tour die ze met headliner Russian Circles hebben gemaakt, waarna ze met Thrice en aansluitend Chelsea Wolfe hun bizarre weg zullen vervolgen. Persoonlijke ontlading van weggevallen schuldgevoel is er ook wel na het moeten bailen na twee nummers tijdens een veredelde ‘DJ’-klus op het NMTH-gehoste podium tijdens Life I Live Festival. Die alles van je schouders afflikkerende geruststelling wordt verder alleen maar nog meer kracht bijgezet in het ondergaan van de show.

Weet je, ik kan heel makkelijk en flauw gaan roepen hoe ‘leuk’ en ‘tof’ het is om overdonderd te worden door een bak aan geluid, wat het ook is, natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn dat dit meer is dan dat alleen. Het is buitengewoon moeilijk om vast te houden aan de erkenning van de gulden regel van de som der delen van ‘de band’, zonder gevoelsmatig afbreuk te willen doen aan hetgeen wat luid en duidelijk is: de muzikant achter de ketels en microfoon die, in mijn beleving, zo voltreffend gelukkig makend is als factor in hetgeen wat het predicaat tot buitencategorie draagt. Ik hoef hier alleen maar triggerwoorden als ‘dynamisch’, ‘subliem’, ‘controle’, ‘overdonderend’ en een dikke hint ‘magie’, aan op te hangen om dat onbeholpen te omschrijven, maar het is vooral de wetenschap getuige te zijn van het talent dat pure energie weet om te buigen in een hoopopwekkende troost, in een vorm van een nietsontziende weldaad aan gedecideerde blastbeats en zalvende zang in hetzelfde moment, dat diep inspeelt en emoties legendarisch maakt. Dank je wel Stephanie, en dank je wel BRUTUS. De tering.

What you think of as pain is a shadow. Pain has a face. Allow me to show it to you. Gentlemen, I… Am… Pain.” – Pinhead, Hellraiser IV

SUMAC
Oké, tyfus. Fuck alles maar: mijn trommelvliezen, mijn oordoppen, mijn gemoedstoestand, mijn gezichtsveld, mijn zen-achtige vibe waarin ik zat, allemaal opgedonderd en verschroei alles tot op het bot af , want het gaat nu om pijn leiden, godsamme en wat fantastisch is het. Ik meen het. Laat ik beginnen voorop te stellen een zwaar zwak te hebben voor Aaron Turner, dankzij zijn bijdragen aan Mamiffer, ISIS en natuurlijk Old Man Gloom. SUMAC klinkt op plaat – in het licht van deze avond gesproken – heel heavy, intrinsiek en ontregelend fijn. Live is het gewoon pijn lijden als een motherfucker, maar dusdanig innemend dat geen haar in je baard er ook maar aan denk dat het een mogelijkheid is om even weg te lopen van al het sonische geweld. Het is in die zin zo’n extreme gewaarwording dat je ineens begrip hebt voor post-apocalyptische BDSM. Misschien verder ook zelfs een treffende representatie van hoe het is om te leven met een brein dat de neiging heeft zich over te leveren aan paniekaanvallen en pavor nocturnus (nightterrors); de ellende gedegen nietsontziend muzikaal omlijst zonder gijzeling. Ik kan het verder niet anders omschrijven, maar ik dacht het summum ooit in alle pijngrensoverschijdende geweldigheid te hebben ervaren met een 124dB+ piekende A Place To Bury Strangers. Dat was dus dankzij SUMAC niet zo. Ik trok onder druk de vergelijking dat het is alsof een kat in al haar vermogen keihard in je oor krijst, terwijl ze haar nagels stevig in je gezicht heeft geplant, niet omdat ze je aandacht wil of pijn heeft, maar omdat ze het kan. Te. Fucking. Gaaf. Wat een belevenis AF.

 

“All the variety, all the charm, all the beauty of life is made up of light and shadow.” ― Leo Tolstoy

RUSSIAN CIRCLES
In het net geweldig vindende van het omverwerpen van het gedachtengoed dat legendarische muziek vaak een som der delen is, is dat in het geval van Russian Circles onmiskenbaar en buitengewoon wel het geval: of je het nou hebt of het verwoestende machinedrumwerk van Dave Turncrantz, de over het algemeen vulgair bevonden, maar extreem next-level Eddy van Halen fretboard fingertapping-werk van gitarist Mike Sullivan, of de innemend gedreven bas-partijen van Brian Cook: allemaal exceptioneel, maar gezamenlijk alles overstijgende. Vanaf opener Station mag duidelijk zijn dat dit een band is die hun shit tamelijk handelt en voor de rest geen tijd wenst te nemen voor rare entertainende fratsen en grappen. Gewoon een tyfusharde show neerzetten die geëind is om alle overdonderende intensiteit volledig bezit van je te nemen en je in te zuigen in hun ideeënwereld van beleving. Die beleving is geen kwestie van toeval verder, want langs onder andere Afrika, Harper Lewis, Vorel, Mota en het afsluitende Mládek (een nummer dat is vernoemd naar hun karaktervolle Europese tourbuschauffeur met een tas vol verhalen), is vooral duidelijk dat discipline, focus en volle toewijding op hetgeen waar je gelukkig van wordt loont. Niet omdat het de moeite waard is, maar omdat het kan. Yes, het was zo’n weekend.

Rawk on,

Steve

Meer foto’s van Rob Sneltjes hieronder en op zijn website.

---