“When I was in the emergency room, I felt the worst pain I’ve ever felt. Then I left my body. I completely dissociated. There was a period of time, though I’m not sure if time had anything to do with it, where I was aware but I wasn’t ‘me’ at all…” Het is een statement van YOBs zanger/gitarist en frontman Mike Scheidt uit de toegestuurde presskit van Relapse Records. Die
Groningen heeft er in zijn harde scene een interessante band bij. De stadjers van Onhou (opgericht voorjaar 2016) komen op hun debuut-EP met zware post-metallende sludgy doom die, inclusief sfeerversterkende synths, prettig weinig licht doorlaat. Het neerzetten van duistere atmosfeer is de vijfkoppige formatie zeker toevertrouwd. De band bestaat namelijk uit (ex-)leden van het overwegend donkere klanken voerende Ortega, Wolvon, Grinding Halt, Killteam en Lords of Gravity (laatste twee bestaan
Hoor wie klopt… nee: ramt daar kinderen. Onhou dus en we maken ons nu ernstig zorgen over de levensduur van de poort. We stellen je voor aan een fonkelnieuwe post-metal-/sludgy doomformatie uit het duistere noorden. De Groningers herbergen (ex-) leden van Ortega, Wolvon, Killteam, Lords of Gravity en Grinding Halt en dat verklaart wellicht waarom ze op dit niveau instappen. Er ligt meteen een debuut-EP met twee werken van ruim
Daar worden we dus heel blij van: Nieuw materiaal van US doom-grootheid Windhand en ruim zes minuten zelfs. Old Evil is meteen de opmaat naar een grotere release en wel een split met Satan’s Satyrs. Beide bands stammen uit de Amerikaanse staat Virginia en ze deden net een lange Europese tournee samen, waarbij we ze troffen op de laatste datum in Antwerpen voor de Desertfest-zaterdag. Satan’s Satyrs was toen beter
Doom metal heeft in de afgelopen jaren zichtbaar aan terrein gewonnen. Lange tijd was het subgenre het wat ondergeschoven (bastaard)kind in de metalwereld, dat grotendeels was voorbehouden aan de meer fijnproevende liefhebber. Met uit verscheidene genres peurende zware acts als YOB, Amenra en Pallbearer zijn sludge, post-metal en dus doom nu populairder dan ooit binnen het harde segment. Reken daar de nog altijd rijzende ster van een Electric Wizard, Conan
Ik wilde iets over het nieuwe album van Amenra schrijven, maar bleef het steeds uitstellen. Het is niet per se muziek die je tijdens een lange treinreis of thuis bij een bakje koffie gezellig even opzet en mijn feitelijke kennis van post-, doom- en sludge-metal is minimaal. Wat kan ik dan nog zeggen over deze plaat? Het bijschrift van Amenra bij MASS VI zegt eigenlijk alles al; ‘No love wihtout
Dat is dapper he: Een nieuw festival lanceren en meteen drie dagen uitpakken. Black Earth Festival is nog maar net uit de grond gestampt en deze vrijdag tot en met zondag slaan ze de tenten op in achtereenvolgens ACU, Moira en dB’s in Utrecht. Het is een initiatief van twee bevriende muziekliefhebbers die een menu van post-metal en stoner tot darkjazz, drone, blackened crust en power violence/sludge voor je heeft samengesteld.
Het is Amenra avond: Amen indeed. We geven je nu de nieuwe video van Children Of The Eye, wat meteen ook het eerste geluid van de aanstaande, zesde plaat is. Mass VI telt zes composities, komt op 20 oktober uit via Neurot Recordings (World) en Consouling Sounds (Europa) en het album is vanaf nu te bestellen. Er is onder meer een ‘deluxe editie 2xLP 45rpm 180grams’ in verschillende gelimiteerde kleuren. Ook
De doom-alchemisten van Ufomammut hebben door de jaren heen een bijzonder eigen geluid ontwikkeld. Hun ronduit hallucinerende mix van loodzware doom/sludge, drone, stoner en donkere psychedelica heeft de Italianen inmiddels ook een unieke plek bezorgd binnen de zware metal-categorie. De band, ontstaan in 1999, introduceerde op derde album Lucifer Songs (2005) dronende geluiden en synths. Die lieten de bezwering en massiviteit nog meer gelden. Op volgende platen als Idolum (2008)
Doooooommmmmm! Heerlijk weer. Die hadden we even nodig, niet dat we met recent werk van Monolord en Ufomammut helemaal droog stonden, maar deze Akte van Briqueville doet het wel bij ons. Al was het maar omdat het die über-intense Doomstad #2 show in herinnering brengt. Man wat kwamen de Belgen daar dichtbij, dichtbij de perfecte doom- en post-metalshow ook. Naargeestig ja, zwaar, unheimisch, bruut em dreigend ook, maar tevens melodieus
