Tag "Albumreview"

Albumreview: Shame – Food For Worms

Viagra Boys (album Street Worms, 2018) en Iguana Death Cult (single Can Of Worms, 2017) zijn zomaar twee bands die in me opkomen als het gaat om fascinatie voor wormen. Wormen hebben dan ook iets poëtisch; het zijn de vuilnismannen (en -vrouwen, wormen zijn tweeslachtig) der aarde. Ze vreten alles op, ook ons, als we later in de grond zakken. Wormen staan daarom al gauw metafoor voor de dood, en

Lees verder..

Albumreview: Avatar – Dance Devil Dance

Carnaval is al even voorbij, maar als het aan de mannen van Avatar ligt is het elke dag een verkleedfeest. Dan kunnen ze doen wat ze het liefste doen: optreden. De freakshows van de Zweedse circusband zijn altijd iets om naar uit te kijken. Vooral wanneer de groep met een nieuwe plaat op de proppen komt. Wat heeft de negende langspeler Dance Devil Dance voor ons in petto? Door Lodewijk

Lees verder..

Albumreview: Twilight Force – At The Heart of Wintervale

Power metal, je moet ervan houden en ik doe dat bij vlagen. Ik heb zo mijn favorieten en Twilight Force was met de eerste platen zeker een pleasure (guilty mag je toevoegen, maar laten we eens stoppen met metal-schaamte). Dat had vooral te maken met het onstopbare tempo en de vocalen van Christian ‘Chrileon’ Eriksson, vooral op Heroes of Might & Magic onvoorstelbaar en een letterlijke force majeur. Afijn, die

Lees verder..

Albumreview: Dharma – Three Thousand Realms in a Single Thought Moment

Religie en extreme metal zijn ‘strange bedfellows’. Eigenlijk is het vooral Satan die succes heeft in deze wereld en met de muziek als quasi-religieus vehikel voor zijn gospel. In de black metal dan vooral, een genre wat volgens sommige trve-bad-boys alleen écht is als deze gehoornde entiteit represent is, met een kleine doch bijzondere tegenhanger in de white/unblack metal die de boy daarboven aanhangt. Ik weet niet of hij daarboven

Lees verder..

Albumreview: Darkthrone – Astral Fortress

Eigenlijk is er geen beter moment in het jaar om je te buigen over een winters ritueel, zoals een Darkthrone plaat. Althans, de laatste edities lijken vaker een arctisch thema te volgen en zo ook het heerlijk getitelde Astral Fortress. Omdat ik even goed wilde zien wat er nou op de backpatch van de schaatsende black metalfan op de cover (ja, dat is wat je ziet), googlede ik de afbeelding.

Lees verder..

Albumreview: Sigh – Shiki

Er is geen andere band zoals Sigh. Deze Japanse black metalstrijders draaien al sinds 1989 mee in de extreemste hoek en waar de dood in hun werk altijd een rol speelde, is dit de meest intense, en intieme vertolking van het thema. Daarmee wordt de plaat ook Japanser dan ooit, met teksten exclusief in de eigen taal (wat nog niet eerder gedaan werd) en traditionele instrumenten. Mirai Kawashima wilde namelijk

Lees verder..

Albumreview: Negative Plane – The Pact

Negative Plane is een band die ik al een tijdje zo in de periferie van mijn luisterlandschap zie verschijnen. Toen The Pact verscheen in april 2022, was het tijd om deze plaat te luisteren. Rijkelijk laat; I know, maar totally worth it dus. Want dit is goed, het is een plaat die wel even wat luistertijd vereis om erin te komen. Of niet, hij kan je ook zomaar pakken en

Lees verder..

Old school thrash throwback met reviews van Toxik, Mordred en Xentrix

Redacteur Martijn Welzen heeft de (vorige) hittegolf benut om te surfen op een hausse aan old school-thrash metal. Verantwoordelijk voor de re-releases is het daarin specialiserende label Dissonance Productions, dat het qua distributie moet hebben van partners als Cherry Red en Season Of Mist. Welzen duikelde zo albums op van bands als Toxik, Mordred en Xentrix. De tijd is aangebroken dat de metal uit de jaren 80 op eenzelfde marmeren

Lees verder..

Albumreview: Rolo Tomassi – Where Myth Becomes Memory

“Are you listening to your heart? What happens when it stops? A goodbye?” Rolo Tomassi frontdame Eva Korman windt er geen doekjes om tijdens de opening van dit nieuwe album Where Myth Becomes Memory. De band gaat graag de diepte in, telt vragen en zoekt antwoorden. Ze doen dit reeds zes albums lang en al die tijd eigenzinnig en vrij van hokjesdenken. Deze Engelsen trekken zich niets aan van genres,

Lees verder..

Albumreview: Underoath – Voyeurist

Het verhaal van Underoath gaat terug tot eind jaren negentig als de band wordt opgericht in Florida. Nu ruim vijfentwintig jaar later, brengt de band ‘pas’ zijn negende studioalbum uit. In de geschiedenis van de band is er eigenlijk nooit stabiliteit geweest. Bandleden komen en gaan. En nadat ook creatief brein en mede-oprichter Aaron Gillespie opstapt heft de band zich in 2013 op. Twee jaar later komt de band terug

Lees verder..