Hardhitting Albumreviews: har(d)tverwarmende herrie van Bio-Cancer, Grindpad, Chaver en Nasty

Terwijl de regen in afwisselende ritmes op de ramen drumt, beseffen we: de nazomer is officieel verleden tijd. Maar voordat we te lang stilstaan bij het verdwijnen van de zon, is het hoog tijd om vooruit te kijken. Vooral als je houdt van een flinke dosis herrie. Vergeet die zonovergoten festivalweide en het lauwe festivalbier. De herfst is geen seizoen om louter treurig te mijmeren, maar juist hét moment om je te verliezen in kille klanken, gitaargeweld en beukende drums. Geniet van onderstaande vier keiharde albumreviews (Bio-Cancer, Grindpad, Chaver en Nasty) van Martijn Welzen die je gegarandeerd laten snakkend naar meer.

Tekst: Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Nasty – Heartbreak Criminals

De R is weer in de maand. Tijd voor wat extra vet op de botten om de naderende winter aan te kunnen. Voor dat spek hoeven we gelukkig maar net zo onder Heerlen over de grens te kijken. Nasty is al een kleine twintig jaar heer en meester over calorierijke hardcore. Ook al zou je Nasty heel makkelijk onder beatdown hardcore kunnen scharen, hebben ze binnen die nogal smalle marges uitgekiend hun eigen niche gehouwen. Er ligt altijd een zweem van een hiphop-achtig imago over de band; felle kleuren, modebewust en soms nog al flashy videos. Ondertussen stompen ze wel gewoon je licht uit met grooves zo smerig slepend dat de gravel zo je huid wordt ingedrukt. Heartbreak Criminals is ook wel een beetje de omschrijving van de heren. Gevaarlijk lomp, maar heel benaderbaar en voor de volle 100% gemotiveerd. Niet voor niets dat ze op vele grote podia welkome gasten zijn. Moet wel gezegd worden dat deze nieuweling, en dan even het titelnummer als blauwdruk voor de rest, weer gestroomlijnder is dan de voorganger Menace. Daarnaast grijpen ze weer even terug naar hun eigen verleden als Declaring War en Chaos van hun debuut uit 2006 een dikke make-over krijgen en niet misstaan tussen het nieuwe materiaal. Nasty is nu volwassener zonder de bekende trekken te verliezen. Veel van de toegevoegde woede en frustratie heeft zijn weg door de aardlagen van emotie gevonden in de voorbije pandemie, toen de wereld stilstond. De volle uitbarsting van Heartbreak Criminals dendert als een vuurstorm over je heen.(MW)

Grindpad – Finger Collector Crew

Foto’s uit het verleden hebben vaak van die rare kleuren die er net een tandje naast zitten, of zijn al helemaal zonder kleur als we verder de tijd in duiken. Grindpad schiet constant kiekjes uit voorbije tijden, maar de kleuren zijn kraakhelder en vers. Zo vers dat de verschillende decennia niet lijken te bestaan. Dat gevoel speelt al helemaal wanneer de nieuwe vijf-track ep schuil gaat onder een kunstwerk van Ed Repka. Als de beste man vroeger één van zijn tekeningen over een stuk vinyl van bijvoorbeeld Megadeth, Evil Dead of Toxik trok, wist je gewoon dat blind kopen het devies was. In de donkere oefenruimtes van Utrecht is de Bay Area thrash van voorheen blijven bestaan, kennelijk afgeschermd van moderne invloeden. Al zo’n 20 jaar naar het blijkt, hakt Grindpad vlijmscherpe songs uit graniet. Het ouwe Anthrax en Exodus, met daaroverheen SOD en Wehrmacht, met wat Metallica-ondertonen, vormen de stabiele basis waarbij de vocalen pure crossover spuwen waar Billy Milano trots op kan zijn. Een splijtende versie van Anthrax’ Gung-Ho als afsluiter is het onomstreden bewijs. De sound als geheel is al net zo helder, maar dat mag met een bekende metal-studio als Toneshed (Legion of the Damed, Mass Deception, Dead Head) geen verassing heten. Humor en een dikke pint bier dragen de band die een voorliefde voor haaien heeft. Daarentegen worden muziek en uitvoering heel serieus genomen. Zoals dat hoort bij thrash. (MW)

Bio-Cancer – Revengeance

Als we thrashmetal even voor het verhaal zien als een elastiek; je kunt het oprekken en gebruiken zolang het maar niet knapt en het is ook nooit helemaal zeker waar dat breekpunt ligt. Bio-Cancer blijft nét binnen die veilige marge. Net! Totaal over de top thrash met in de stem een dikke Kreator-touch, gebouwd op ongelofelijke muzikaliteit. De melodieën, de tegen blackmetal hangende drums en deftige solo’s zijn, wel, subliem. Dat is dan ook direct de kracht van de Grieken; die mooie balans tussen vernietiging en creatie, schoonheid en brutaliteit, controle en ongeremdheid. Door de ongewild lange pauze, want corona, is Revengeance tot in zulke details uitgewerkt dat voorganger Tormenting The Innocent (2015) dik van de sokken wordt geblazen. Door de tijd op een slimme manier te gebruiken is iedere vierkante millimeter met hoogstaande metal dichtgesmeerd, zonder dat er een verstikkende deken van overproductie op is gelegd. (MW)

Chaver – Of Gloom

Heerlijk hoe weer een duistere tweestrijd op de plaat is vastgelegd door dit jonge Duitse Chaver. Je voelt aan de ene kant de somberheid door de aderen vloeien en hoe de wil om te leven langzaam in een allevernietigende storm van metal wordt gesmoord. Daar staat dan tegenover dat je met een blije grimas je hoofd dijnend de malende hardcore tot je neemt. Vitamines voor de donkere zielen onder ons. Denk bij voorbeeld aan de woede van Integrity met de grootsheid van Amenra en als achtergrond de bossen van Noorwegen met hier en daar een fikse brandstapel voor broodnodige warmte. De gevoelstemperatuur ligt ook beneden nul wanneer de riffs als snijdende wind bloedrode striemen op je gelaat achterlaten. Waanzin en radeloosheid als vormgevers maken het tweede album tot een interessante belevenis. (MW)