RRRags, foto Maaike Ronhaar

Ze zijn de meest ervaren band op onze Heavy Showcase in Groningen en ze leverden in 2023 met ‘Mundi’ een uitstekende derde plaat af, gevat in een dubbelaar van liefst 80 minuten: RRRags. De driedubbele R staat voor de initialen van drie door de staalwol geverfde muzikanten: bassist Rob Zim, gitarist Ron van Herpen en drummer-zanger Rob Martin. Ze vormen nu al bijna zeven jaar een hecht powertrio en aangezien dat album bij elke luisterbeurt maar blijft doorgroeien, moesten we ze wel vragen om te komen spelen.

We zijn zeer opgetogen dat de Nederlands-Belgische groovemachine op onze Pinguin x ESNS stage in De Drie Gezusters het jaar komt aftrappen en zijn daarnaast ook razend benieuwd naar de achtergronden van ‘Mundi’ en het verhaal van RRRags anno 2024. Onverbeterlijk nieuwsgierig van aard als we zijn, bestookten we de band via het WereldWijdeWeb met een set vragen en de antwoorden zijn net binnen.

Door Ingmar Griffioen

– Toen we elkaar in 2018 voorafgaand aan Roadburn spraken was RRRags nieuw en deden alle leden ook nog bands ernaast. Hoe is dat bevallen en is RRRags nu het voornaamste vehikel?
Alle leden hebben er nog bands naast, maar RRRags is voor ons allemaal nog steeds een erg belangrijk vehikel. Het is ook goed om andere dingen te doen, zodat niet alles van RRRags afhangt. Dat maakt het wat relaxter.

– Marcel Van De Vondervoort gold als mentor, producer en vierde bandlid. Wat is zijn rol nu?
Zowel Marcel als wij vonden het een goed idee om een nieuwe wind te laten waaien wat betreft sound en opnames. Marcel is een goede vriend van ons en zal altijd wel een connectie met de band blijven houden.

– Tijdens corona verkochten jullie een verduveld lekkere ‘power tripel’, die ‘rich, robust & rock solid’ was. Was dat om het gemis van live-inkomsten wat te verlichten? En… is er nog een voorraadje?  
Nee. Het was gewoon een leuk idee om een eigen biertje te kunnen verkopen tijdens de weinige shows. Wij vonden het ook een erg lekker biertje, het was ook vrij snel uitverkocht! Helaas is er voor zover wij weten niets op voorraad. 

– Inmiddels is de derde RRRags-plaat uit. Hoe is die ontvangen?
Tot nu toe erg goed! Eigenlijk alleen maar goede reacties gehad.

– Onze recensent schreef: “RRRags klinkt als een eenheid. Drie mannen die zo’n allesomvattende sound weten te creëren.” Voelt dat voor jullie ook zo?
Zeker. Ondertussen zijn we toch al bijna 7 jaar bij elkaar. Je wordt als band automatisch hechter. Leuk om te lezen dat mensen dat ook in onze muziek terug horen. 

– Een plaat van elf nummers lijkt nog vrij standaard, maar 80 minuten is wel exceptioneel. Moesten jullie wat kwijt?
De vorige platen waren qua duur vrij kort. We hadden zoiets van: dat gaan we nu eens anders doen. We vonden het wel een statement om dan maar gelijk met een dubbelaar te komen. We hebben de songs ook bewust in twee platen ingedeeld: de eerste bevat zeven behoorlijk diverse songs, de tweede benadrukt onze instrumentale, trippy kant toch wat meer.

– Is die ook op vierdubbelvinyl beschikbaar?
Ja, met fotobehang voor boven je bed ha ha. Uiteraard is het album op vinyl te verkrijgen!

– De vorige platen duurden een half uur, maar de laatste dateert ook van 2020. Is dit de uitkomst van drie jaar noeste arbeid?
We hadden natuurlijk ook de coronaperiode nog, waarin het moeilijk was om te repeteren. En we zijn niet de meest gedisciplineerde band die er is, en dan duurt het daarna ook nog even voordat hij geperst en gedistribueerd is. Dus zeg maar een jaar werk.

– Er staan veel geweldige tracks op, elf eigenlijk. We lichten er toch een paar uit. ‘Slavic Heat’ is een spacey stonertrack, waarin de gitaar ook hard fuzzt en het lijkt alsof King Gizzard in een hele lange trip blijft hangen. Wat zijn de achtergronden? Hoe ontstond deze?
We zijn allemaal Celtic Frost-fans. We wilden een soort psychedelische sludge Celtic Frost-track maken. Vandaar ook de titel ‘Slavic Heat’ ha ha. 

– ‘Heart Of The Hive’ is een heerlijke gejaagde track, die steeds heavier wordt en ons nog het meest aan early RRRags deed denken. Kan wel eens een livefavoriet worden. Kun je iets vertellen over hoe RRRags zich heeft ontwikkeld vanaf het debuut via ‘High Protein’ tot ‘Mundi’?
Het debuut was meer liedjeswerk, en ‘High Protein’ werd wat meer seventies en veel gesoleer. De volgende plaat moest minder braaf zijn en dat is ‘Mundi’ geworden.

– Als er een track is die uitnodigt tot luchtgitaar spelen is het wel ‘Wiped’. Volgens het begeleidend schrijven komt hier een ‘fuzzed up Hendrix’ voorbij. Is Hendrix (en/of Band Of Gypsys) sowieso een inspiratiebron voor RRRags?
Eigenlijk is dat nummer geïnspireerd door Blue Cheer, maar het vindt zelf van niet. Hendrix is geen verkeerde referentie.

– Waar luisteren Rob, Ron en Rob sowieso naar? En wat nemen ze mee?

• Ron: Net hoe de wind waait. Laatste tijd veel black metal. Funeral Mist, Ravencult,  Kriegsmachine, maar de laatste Asagraum is ook een mooie plaat. Kan ook zomaar omslaan naar country of iets experimenteels. Dit naast de altijd aanwezige classics zoals bijvoorbeeld bepaalde Rainbow-, Black Sabbath-, Kiss-, Maiden- en Hendrix-platen.
• Rob Z: Altijd Black Sabbath. En (sixties) garage psych proto punkrock. MC5, Blue Cheer, Stooges, Fuzz, Natural Child, etcetera
• Rob M: Ook hier best veel black-gerelateerd spul zoals Sleepwalkers, Reverorum Ib Malacht, Ad Nauseam, bepaalde platen van Krallice en Blut Aus Nord; verder doen The Heliocentrics het hier heel goed. In gezelschap en op feestjes neig ik ook vaak naar seventies rock en funk, van Deep Purple tot Betty Davis.

RRRags op Desertfest 2019, foto Roy Wolters

– ‘Sparrows’ begint met een soort spoken word en ontvouwt zich tot een alsmaar dreigender donderstorm die nooit tot ontlading komt. Dat maakt benieuwd naar de achtergronden.

Dat geldt ook voor de tekst:
Here inside my little mind,
I fear the hand of doom
Mad dogs dressed in uniforms
Wat zijn de “sparrows in the room”?

Rob M: Die kunnen wat mij betreft metaforisch staan voor een storend of ongewoon element binnen een bepaalde context, die door de luisteraar vrij te interpreteren is. Wat die context voor mezelf is of was, ga ik niet toelichten. Dat zou enkel de dreigende lading van het nummer tenietdoen.

– Ook deze plaat eindigt met een pak heerlijk uitgesponnen spacejams. Slotnummer ‘Feeds’ is wederom een lange, spacey track, ditmaal met meeslepende, haast poppy zang. Beetje melancholisch ook. Ook hier maakt de tekst benieuwd naar de achtergrond. Kun je die toelichten?
Rob M: Net zoals bij ‘Sparrows’ ga ik hier geen toelichting geven. Als het de bedoeling was dat de ware toedracht duidelijk werd, zou ik wel verklarende elementen aan de tekst toegevoegd hebben. Misschien zijn die er ook wel! 

RRRags op Desertfest 2019, foto Roy Wolters

– “Er is altijd ruimte voor improvisatie (in de kern blijven we een jamband) en we zijn niet vies van een covertje hier of daar”, zei je voorafgaand aan Roadburn 2018. Hoe is dat nu?
We spelen wel eens een cover maar dat is een bijzaak. Goede eigen nummers, afgewisseld met goede jams zijn onze hoofdzaak

– Hoe ziet de setlist er tegenwoordig uit? Kunnen we op ESNS een mix van de drie platen verwachten?
We spelen nummers van alle drie de platen, met de nadruk op de nieuwste.

– We gooien er gewoon weer de klassieke afsluiter in: Wat zijn de plannen voor 2024?
We gaan dit jaar in het teken van ‘Mundi’ zetten. Het doel is om nog wat gave festivals mee te maken, shows in Duitsland en wie weet, een tourtje zou leuk zijn. 

– We zijn vast nog iets vergeten te vragen. Wat wil RRRags de lezer en luisteraar verder nog meegeven?
Scheid je afval, wees aardig en respectvol tegen dieren en kom een lekker biertje pakken bij een van onze shows!! En… vergeet onze plaat niet te kopen!!

Juistem! Dat laatste kun je bijvoorbeeld doen via de Bandcamp-pagina. Een nog beter plan is om woensdag 17 januari naar de NMTH x Pinguin HEAVY Showcase (tijdens ESNS) in De Drie Gezusters te komen. Geen geld, letterlijk! Dan kun je er meteen ook een biertje bij pakken, de merchtafel raiden en nog drie toffe bands zien: Ioan Iorgu, Bowl en Daniel Brooke. Meer informatie in dit artikel en het FB-event.

Wallace Vanborn in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

“Hee Heida! Waar is in godsnaam die Tikibar?” Dat is ongeveer de meest gestelde vraag die ik binnenkrijg via Whats app op de avond van de 15e januari van dit jaar. Uiteindelijk weten toch een hoop mensen de Tikibar in het doolhof van De Drie Gezusters aan de Grote Markt in Groningen te vinden. In principe kun je gewoon op het geluid (lees: kabaal) afgaan en kom je via de short cut, dan wel zigzaggend door het pand en een paar trappen vanzelf bij de ruimte uit waar the magic happens. Wat daar plaatsvindt is een opeenstapeling van geluksmomenten, gecreëerd door een viertal bands, namelijk het Gentse Wallace Vanborn (eh.. hallo?!), de helden van het heelal Diggeth, de Groningse basbeukers van Farer en de dwarsliggende, doch zeer sympathieke noisy punkers van Abdomen uit Leeuwarden. 

Tekst: Marije Heida / Fotografie: Rob Sneltjes

Farer in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

Eurosonic: Het jaarlijkse showcasefeest in de stad Groningen. Daar waar menigeen in de mineur slaat vanwege het donkere gat na de feestdagen, is het in Groningen halverwege de maand januari al jaren een poppenkast van jewelste. Wel een leuke poppenkast, hoor. Begrijp me niet verkeerd, maar het is allemaal wel licht hysterisch te noemen. Heel, heel veel kroegen, grand cafés of andere aanverwante etablissementen huisvesten artiesten uit elk definieerbaar genre. Je probeert je als muzikant op de kaart te zetten bij boekers, managers, platenlabels of programmeurs van festivals of poppodia. Pinguin Radio benadert NMTH met de vraag of we wellicht ook een podium willen vullen met de bijzonder fijne opdracht: “Je mag programmeren wat je wil”. Prima! Mooi plan. Doen we. We belanden met ons goede gedrag in de Tikibar dat valt onder de noemer De Drie Gezusters Upstairs en is op zich makkelijk te vinden, mits je de goede ingang neemt.

Diggeth in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

Wallace Vanborn in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

Ben je dus slim, dan kies je de snelle route door het immense pand van De Drie Gezusters naar de Tikibar. Eerste ingang van af de hoek met de Gelkingestraat, trap aan je linkerhand nemen en het zuur in de benen klimmen naar boven. Zie daar: de Tikibar. Een gelegenheid waar de gemiddelde NMTH-lezer/medewerker zich niet snel zal laten zien… Gok ik zo. In de weekenden is het een verzamelplek voor studenten die zich helemaal de tering zuipen aan véél te dure cocktails en dansen tot ze erbij neervallen. Tijdens de showcase van ons platform in samenwerking met Pinguin Radio toveren we de tikihut om tot metal/stoner/punkhol. De line up is er één om je vingers bij af te likken, want man man… Wallace Vanborn, Farer, Diggeth en Abdomen. Hoppatee. Lekker binnenkomen, hoor.

Abdomen in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

Presentator Johan Schoterman in De Drie Gezusters Upstairs – Pinguin Radio x NMTH showcase ESNS20, foto Rob Sneltjes

De setting is best komisch te noemen. Met rieten parasolletjes en een bar met tropische details waan je je niet bepaald in een standaard poppodium. Tel daar de immens grote rode banner van Pinguin Radio een paar ad random gepositioneerde lampen bij op en je kan je voorstellen dat het een ongebruikelijk tafereel oplevert. Maar, maar… plaats een paar doorgewinterde muzikanten op het podium en de puzzelstukken vallen direct op z’n plek. Wat een te gekke A-locatie en verdomd, dat geluid is ook niet eens slecht in de hut.

Ik kan nu elke band tot in de detail gaan beschrijven en uitpluizen aangaande de sound die ze door versterkers laten schallen, maar dat doe ik niet. Lekker belangrijk. Waar het deze avond om gaat is het ontdekken en beluisteren van acts waar je gewoon intens gelukkig van wordt, mocht je een voorkeur hebben voor het hardere werk. Met Farer als licht in de duisternis, het mokerharde beukwerk van Diggeth, het vanouds briljant spelende Wallace Vanborn en het frisse tegengeluid van Abdomen maakt het – wat mij betreft – een belachelijk goed geslaagde showcase. Oh ja, laten we ook sfeermaker en brulboei Johan Schoterman ook even een veer in zijn kont steken langs deze weg. Met het welbekende enthousiasme en opgewekte karakter kondigt hij de bands op- en af alsof het een lieve lust is. Wat hij eigenlijk ook gewoon is: lief en lustig.

Om de woorden van mijn bekroonde een zeer gewaardeerde collega dhr. Griffioen maar eens te gebruiken: “Het was een vadsige avond met vadsige bands”.  Korter, bondiger, doch treffender is de showcase niet samen te vatten. Mooi als je erbij was, jammer als je verdwaald bent geraakt in De Drie Gezusters of gewoon niet weg te slaan was van de eierballen bij Big Snack Hoek. Dan heb je wat gemist.

Bekijk hier de foto’s van fotograaf Rob Sneltjes van het heugelijke gebeuren in de Tikibar van De Drie Gezusters.

Lees ook:

• ESNS20 interview: Abdomen is klaar met vastgeroeste muziekindustrie
• ESNS20 – Thank God: Wallace Vanborn is back in business
• A Rawkward Interview – Diggeth: “Van alles niets teveel, maar zeker niets te weinig”
• Hoe vet wordt Farer op onze Pinguin Radio x NMTH ESNS showcase? Bekijk de liveopname hier!
• Heavy Eurosonic 2020: 4 dagen & 4 showcases in 1 playlist/route

Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

Deze avond, woensdag 15 januari van het jaar 2020 is het zover, want dan barst de Pinguin Radio x NMTH ESNS Showcase los. Met Wallace Vanborn, Abdomen, Farer en Diggeth is een heavy avond met het betere gitaarwerk in De Drie Gezusters gegarandeerd. In laatstgenoemde vinden we een powertrio die flinke potten aan het breken is geslagen het voorbije jaar. Tijd voor een nadere kennismaking.

Door Steve Gröniger

Na mijn avonturen de afgelopen jaren rondom Koningsnacht, Booster Festival, het nieuwe album, een dag op stap – en verder natuurlijk alle ‘side-quests’ met ‘de meest sympathieke, lieve en fucking strakke metaldrummer van ons land rijk is -, kan mij de eer natuurlijk niet ontbreken om de Achterhoekers in het kader van hun aankomende show in Groningen eens flink aan de tand te voelen. Of ja, eigenlijk meer gewoon even bellen om te vragen hoe het er mee is. Want de heren zijn net van het podium gestapt in de Amersfoortse Fluor als ik ze poog te bellen en dan doen we het gewoon even zonder gedoe. Of zoals een date mij na afloop na een fanatieke avond verhelderend toesprak: “Lekker kort, lekker krachtig, moet allemaal niet te lang duren. Er moet iets te wensen overblijven wil het leuk blijven, immers.’’ 

Maar goed, Diggeth, dus. 

Casper van Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

*Kabaal, teringherrie, gestommel, vage geluiden*
HALLO?!
Casper: “Heyyyyy dude!! Ja, stond een beetje in de herrie.”

Heyyyy! Zo, zeg dat, maar hoe is ’t ermee?
Casper:  “Ja, goed man! Zijn net klaar met spelen. Hele dikke show gehad!”

Ik kreeg zoiets mee. Was ’t een goeie, ja?
Casper: “Ja was tof! We zitten op dit moment bij te komen in de kleedkamer.”
Harald (op de achtergrond): “Naakt!”
Casper: “Ja, naakt ja. Net even samen gedoucht, dus.” 

Nice…

Anyway, ik kreeg het verzoek of ik jullie in het kader van jullie aankomende spot op het affiche van de Pinguin Radio x NMTH ESNS Showcase te contacten. Natuurlijk had ik er alle tijd en ruimte voor om een goed en gedegen interview te gaan houden, waarin ik alles tot in de puntjes heb kunnen voorbereiden…
Casper: “Ja, want jij hebt toch niets te doen, natuurlijk.”
Harald: “En wij maar naar die telefoon kijken van ‘bel eens…alsjeblieft, bel eens’.” 

Ja, want de showcase is al aanstaande natuurlijk en het spul moet voor die tijd te lezen zijn… Dus ook nog een leuke deadline erbij.
Harald: “Dat wordt nachtwerk, jongen!”

Oke, laten we maar beginnen dan, of ja, we zijn al begonnen, maar iets serieuzer dan.
Casper: “Jajajajaja.”

Ehmmm… 2019 was natuurlijk nogal een jaartje voor jullie met een nieuw album, vinyl en diverse shows in binnen-, en buitenland. Wat was voor jullie een hoogtepunt?
Harald: “Phoe, eigenlijk was het hele jaar wel een hoogtepunt. Ik durf wel te zeggen dat het misschien wel het beste jaar uit het bestaan van de band was. De recensies die bleven komen; eerst uit Nederland, toen Duitsland, België, Engeland, tot aan Brazilië aan toe. Het hield niet op. Waarbij ik af en toe echt bij mezelf afvroeg: ‘Mijn God, we hebben kennelijk wel een heel goed plaatje gemaakt’.”

Ja, dat zei ik ook al! Niet dat ik dat mij afvroeg, maar dat het dus een lekkere beuker op het gehoor is. Ook vroeg ik mij toen af of jullie misschien aan een tweede jeugd begonnen waren.
Casper: “Ja, soort van.”
Harald: “Ja, ik zie er misschien uit als 98, maar ben nog gewoon 27.”

Ja, ik bedoel meer dat in het maken van Gringos Galacticos er ergens een schop voor jullie donder lijkt te zijn gegeven waardoor jullie steeds meer erkenning begonnen te genieten na de release, in tegenstelling tot eerdere jaren.
Casper: “Dat heeft ook vooral met de uitwerking van de plaat te maken. Vanaf de demo hebben we alles heel gestructureerd gedaan; vanaf het opnemen van de demo, de pre-producties, tot het opnemen en het uiteindelijke mixen en masteren. Er zat een helder en duidelijk plan achter. Ook met betrekking tot de live-shows is er meer over nagedacht over hoe we het wilde gaan doen en hebben we onszelf flink klaargestoomd voor het podium. Als dan de reacties zo positief zijn dan krijg je er een grote bak energie van en een dikke boost van om vervolgens het gas nog verder in te kunnen trappen.”
Harald: “En vergeet ook niet dat wanneer je zo’n proces met zijn allen doorloopt, dan groei je als band zijnde ook gewoon. Op een bepaald moment weet je van elkaar exact ‘oke, zo gaan we het doen’ en dan vertaalt zich dat ook in hetgeen wat je uitstraalt en doet. Je staat als muzikant dan ook heel onbevangen te spelen, omdat je weet dat die andere gasten om je heen niet falen en met hetzelfde doel op dat podium staan. Dan heb je ineens ook het gevoel dat je nog veel meer kan.”

Waar kwam deze benadering vandaan? Hadden jullie het gevoel dat het ‘nu of nooit’ was en het nu moest gebeuren?
Harald: “Niet zozeer dat het nu moest gebeuren, want dat zijn altijd van die gevaarlijke dingen. We hadden nu wel zoiets van we gaan er met de stofkam doorheen: ‘wat maakt een nummer goed?’ en daar vooral mee bezig te gaan.’
Casper: “Het was echt een kwestie van ‘cut the crap’ en het goud overhouden door heel kritisch te zijn naar onszelf; het moeten dikke nummers zijn, het moet bij elkaar passen, maar het mag variatie hebben en heftig zijn, want het moet vooral ook Diggeth zijn.” 

En dat heeft klaarblijkelijk zijn gunstige uitwerkingen gehad, kunnen we wel zeggen. En nog steeds trouwens, want ik verneem uit de wandelgangen dat 2020 er ook nog flink gas op de lollie gaat worden gegeven?
*gelach op de achtergrond*
Casper: “Ja zeker. We gaan het aankomend jaar hele mooie dingen doen! Het mag dus nog niet naar buiten, maar er komt eeh…”
Harald (inbrekend): “Laat ik het zo zeggen… Er zijn een aantal dingen aan het gisten en als dat allemaal goed komt, gaan we een topjaar hebben… Kijk, uiteindelijk is het mooie ervan dat wanneer je een plaat maakt, je goede recensies  krijgt en het live goed gaat, er dan steeds meer mensen om je heen komen die je gaan ondersteunen. Dat merken we aan een label en een booker, maar ook aan de media. Je krijgt op een gegeven moment ook gewoon iets als een gunfactor: ‘Dat zijn hardwerkende gasten, die zijn normaal, kun je een biertje mee drinken en lachen, maar hebben de boel vooral goed voor elkaar’. En dat is de erkenning die je oprecht voelt, zeker als dingen beginnen te lopen zoals dat ze nu doen.”

Maar dat is ook een wisselwerking natuurlijk. Uiteindelijk gaat het erom dat je vooral doet wat je wil doen en dat hetgeen wat je wilt ook uitstralen kunt? Dat het breder wordt opgepikt is dan toch aan jullie zelf te danken, toch?
Harald: “Het is natuurlijk al te gek dat het gebeurt: Ik maak al heel lang muziek en heb al te gekke dingen mogen meemaken, maar ik heb nu wel zoiets van dat als het er in zit dan is het wel met deze plaat. Het is echt een kwestie van ‘alles kump goe’.”
Casper: “Er heeft ook heel veel tijd in gezeten, want we hebben ruim tweeënhalf jaar aan de plaat en onszelf gewerkt. Vanaf het schrijven van de eerste nummers en het uitwerken van demo’s en alle energie die er in is gaan zitten, het heeft boven onze eigen verwachtingen heel goed uitgepakt.”

De energie die jullie erin hebben gebracht betaalt zich dus uit
Casper: “En dat is gewoon top. Toen we de plaat af hadden, hadden we zelf al zoiets van ‘holy shit’. Dit hadden we gehoopt, maar niet zozeer verwacht dat we dit niveau zouden kunnen aantikken.”

Wat is dat ‘iets’ dan wat je mee kunt nemen uit dat proces naar een eventuele volgende plaat?
Casper: “Vooral goede nummers schrijven. Het is echt kritisch kijken naar hetgeen wat je doet, het je gevoel pakt en te zorgen dat het zonder discussie klopt. Dat zorgt ervoor dat de muziek veel eerlijker is en je ze overtuigender speelt en kunt spelen, omdat het een helder verhaal is. In het verleden hadden we bij wijze van spreken urenlange jams zonder begin of eind, maar als je het terug luisterde miste je een duidelijke structuur en opbouw. Daar hebben we bij deze plaat heel kritisch naar gekeken of het nummers met een kop en een staart zijn, met een goed intro en dat zo steeds meer. Van alles niets teveel, maar zeker niets te weinig.”
Harald: “Bij heel veel van die nummers was het een kwestie van ‘als ik de akoestische gitaar kon pakken, en ik kon hem spelen’, dan was hij in de basis goed. Freubelen en toestanden daar moet je altijd een beetje mee oppassen, dat is voor muzikanten heel leuk en top, maar al heel snel doe je teveel. We zijn nu heel zelfkritisch geweest in die zin. We hebben hele stukken uit nummers geschrapt die te gek waren, maar op plaat misschien minder zouden werken. Dus woog de kwestie van ‘ kill your darlings’ veel minder heftig, omdat het in het nummer op de plaat niets te zoeken had. Daar zijn we echt beter in geworden, want vroeger zouden we daar echt niet aan.”
Casper: “Neemt niet weg dat de stukken die we op plaat eruit gegooid hebben live niet zullen doen.”

Diggeth op Zeeltje Rock, foto Maron Stills

Gelukkig
Casper: “Het nummer staat wel, maar we zijn er dus vrij en blij in om op het podium te doen wat zich ons ingeeft en dat werkt live eigenlijk supergoed, omdat onze basis dus duidelijk is. De plaat moet gewoon knallen, maar live is de echte beleving.”

*vervolgens een gesprek over de avonturen en de magistrale live-beleving op Zeeltje Rock, die je als lezer kunt teruglezen, of dadelijk zelf zou kunnen ervaren*

Harald: “Weet je, de meeste shows speel je om te kunnen spelen, maar soms zijn er van die avonden – en die zijn er steeds vaker – waarin alles extra is. Ik kan ook nog niet goed uitleggen wat dat dan is, maar dan voelt alles lekkerder en lukt ook alles. Het klinkt allemaal lekkerder, je ziet dat het publiek uit zijn dak gaat en dan gaat het gewoon.”

Volgens mij zijn die momenten ook de reden waarom je steeds weer op dat podium wil klimmen toch?
Casper: “Ik kwam net letterlijk koud van het podium af en er stond een veertienjarig jochie die met mij op de foto wilde. Ik dacht bij mezelf ‘zo was ik op die leeftijd, en nu sta ik hier, what the fuck?!’ Je bent ineens bewust dat hetgeen wat je geeft ook overkomt en indruk maakt bij mensen, wat bescheiden maakt, maar ook wel heel erg leuk is om terug te krijgen en een kick extra geeft.”

Dan tot slot, want we lullen echt alweer veel te lang nu dan interessant verder is: Wat kunnen de mensies verwachten in De Drie Gezusters?
Harald: “Volle bak Diggeth! Ja, weet je, we hebben gewoon een superjaar achter de rug en dingen lukken dus de laatste tijd. Dan ben je extra gemotiveerd om het daar te gaan mogen doen en volle bak te spelen.”
Casper: “Verwacht dus een nietsontziende stoomlocomotief die rode seinen negerend over Groningen heen komt denderen.”

Moiiiii, dank jungs, en veel plezier gewenst alvast!

Rawk on,

Rawkward Steve

Diggeth speelt woensdag 15 januari, met Wallace Vanborn, Abdomen en Farer, op de NMTH x Pinguin Radio Heavy ESNS Showcase in De Drie Gezusters (Tikibar, upstairs). Gratis entree, kop- en nekpijn gegarandeerd en vergeet je oordoppen niet. 

Wallace Vanborn

Ergens in 2014 beland ik in Leeuwarden in een huiskamer van een groot Wallace Vanborn-fan. Voor het grote raam van de woonkamer staat een jongeman met een akoestische gitaar om zijn nek de meest prachtige liedjes te vertolken. Met een diepe stem, veel emotie en een vriendelijke uitstraling pakt hij me volledig in. Op dat moment weet ik niet van het bestaan van zijn stonerband af, maar de heer Ian Clement leer ik muzikaal kennen die avond. Ik schrijf één van mijn eerste recensies over het optreden en een aantal maanden later word ik keihard overhoop geblazen door het Gentse trio Wallace Vanborn.

Door Marije Heida

Het optreden dat ik in januari 2015 bezoek in Podium Asteriks te Leeuwarden, een aantal maanden na het huiskamerconcert van Ian, staat in mijn geheugen gegrift. Die maand beleef ik een rollercoaster aan dramatische gebeurtenissen en voor het eerst in mijn leven ervaar ik hoeveel impact muziek kan hebben op je gemoedstoestand en het heel even loslaten van moeilijke zaken in het leven. Al is het maar voor een paar uurtjes. Dat is wat Wallace Vanborn met mij deed en de band heeft sindsdien een speciaal plekje in mijn stonerhart. Voor mij is het daarom best bijzonder dat ik vijf jaar later met Wallace Vanborn-frontman Ian mag spreken over hun nieuwe album A Scalp for The Tribe én over het feit dat we ze geboekt hebben voor de NMTH-showcase tijdens Eurosonic. 

Want ehm, ja… Naast Farer, Diggeth en Abdomen knalt op woensdag 15 januari aanstaande Wallace Vanborn door de speakers op ons NMTH-podium. Hallo?! Hoe dan? Welnu, het blijkt een mooie samenloop van omstandigheden te zijn. “Er is nét een nieuw album uit, het laatste optreden in Nederland dateert toch al van een tijdje geleden en voilà, Eurosonic is altijd goed om te doen”, aldus Ian. Ik geloof eigenlijk niet in toeval, maar het is goddomme wel prettig als de puzzelstukjes in elkaar vallen.

Op de woensdag van de NMTH-showcase tijdens ESNS is het laatste huzarenstuk A Scalp For The Tribe precies twee maanden te beluisteren via digitale en analoge kanalen. In vele reviews en artikelen wordt gesproken van een comeback, dan wel het ontwaken van de heren uit een winterslaap. In mijn eigen beleving voelt die vijf jaar na het uitkomen van The Orb We Absorb helemaal niet zo lang. Ian haakt daar op in: “Zowel op als naast het podium zijn Sylvester (Vanborm, drummer, red.), Dries (Hoof, bassist, red.) en ik broeders. In de periode tussen de twee albums hielden we veel contact en waren we geruime tijd bezig met overleggen over wat we gingen doen met de muziek. Voor mij voelt dat dus als aansluitend, maar voor de buitenwereld lijkt het misschien dat het langer stil heeft gelegen. Ik zelf beschouw het dus ook niet als een comeback, maar het feit is dat de tijdsgeest van tegenwoordig nou eenmaal zo in elkaar zit. Alles gaat snel en is duidelijk vergankelijker dan enkele jaren geleden. Wanneer je een aantal jaar van het podium verdwijnt, is het zaak dat je jezelf weer heel duidelijk aankondigt.”

Dat Wallace Vanborn weer up and running is, betekent niet dat de heer Clement op zijn gat heeft gezeten. Integendeel… Hij brengt in 2019 het soloalbum See Me In Synchronicity uit en is zich kinderlijk aan het ontladen met de licht absurdistische formatie The Very Very Danger. Tel daar ook de queeste bij op om het taboe te doorbreken rondom geestelijke stoornissen, waarbij hij op vele manieren openheid zoekt in de media. De heftige ervaring van zijn eerste psychose in de woestijn bij Los Angeles tijdens de opnames van The Orb We Absorb en opeenvolgende episodes en opnames in klinieken, verwerkt en uit hij met zijn muziek en teksten. Ian: “Wat ik boeiend vind aan muziek is om verschillende aspecten van jezelf op te zoeken. De ene dag is niet hetzelfde. Op een donkere dag heb ik behoefte aan het schrijven van een akoestisch liedje en dan past dat niet in wat ik aan het doen ben met Wallace Vanborn. Dat heeft dan een eigen project nodig. The Very Very Danger is ontstaan door te jammen met de basgitaar in de hand en het mocht lomp en op niet al teveel slaan. Net als bij mijn soloproject gaan de nummers ook wel over wat ik heb ervaren tijdens de psychoses. Wat ik heel erg geleerd heb over de waanzin is dat als ik mij overgeef aan een kinderlijk enthousiasme mij dat heel gelukkig maakt. Voor mij is The Very Very Danger een stijloefening in hoe ver ik kan gaan in het absurde.”

Wallace Vanborn

Het is in het leven vaak een balans vinden tussen dingen doen waar je blij en gelukkig van wordt en daarin niet doorschieten. In deze huidige maatschappij vallen mensen bij bosjes neer met burn outs, overspannenheid, depressies of – zoals in het geval van Ian – liggen er psychoses op de loer. “Je leert dat ‘sturm und drang’ best gezond is, maar dat je ook moet afbakenen. Weten wanneer je moet stoppen is denk ik één van de moeilijkste dingen in de wereld van de kunsten. Er is tijdens en na de opnames van The Orb veel gebeurd. Ik heb het dus mentaal heel moeilijk gehad, Sylvester heeft een kind gekregen en er was van alles gaande omtrent mismanagement. Redenen genoeg voor ons drieën om op de stopknop te drukken. Even de tijd nemen om alles op een rijtje te zetten voordat we weer van start zouden gaan.”

Uiteindelijk is het zoeken en vinden van grenzen een universeel gegeven voor veel mensen in deze huidige maatschappij. Ian legde al uit dat hij de gebeurtenissen kan beschouwen met muziek en tekst. Op de vraag in hoeverre we het verwerkingsproces terug kunnen horen op de nieuwe plaat, antwoordt hij: “Op zich niet eens zo heel veel. Sommige nummers reflecteren wel op de episodes die ik meegemaakt heb. Het nummer Even A Broken Guru Is Right At Least Two Times A Day gaat over hoe de eerste psychose voor mij aanvoelde en ook hoe mijn vrienden daar toen mee probeerden om te gaan. A Devil In A Brother gaat ook over die periode en de track Mastering Ascension behandelt de onsterfelijkheid van de ziel en is iets meer filosofisch. Er is dus wel ruimte op de plaat voor retrospectie, maar het merendeel van de nummers zoals From A To Yellow en Jealousy is meer overkoepelend en meer vrijblijvend. En dat mocht ook wel eens.”

Op het moment dat ik tijdens het gesprek bedenk: “Poeh, nou… heftig allemaal en wat mooi dat het uiteindelijk toch weer uitmondt in verschillende mooie producties”, begint Ian doodleuk te vertellen over het hele productieproces en dat ze zelf de touwtjes in handen genomen hebben. Wel ja, dat kan er ook nog wel bij. Over grenzen ontdekken en toch maar steeds verder zoeken naar nieuwe mogelijkheden om jezelf te ontplooien gesproken… “Tijdens de opnames van de vorige albums is het produceren mij steeds meer gaan interesseren”, vertelt Ian. “Er zijn zoveel manieren om het aan te pakken en dat vind ik heel bevrijdend. Ik ben altijd autodidact geweest en ik weet ondertussen wat een andere mening of perspectief kan doen voor mijn eigen nummers. Als dat goed gedaan wordt en het vertrouwen is aanwezig tussen producent en muzikant, dan kan er een mooie relatie ontstaan. Ik heb dat onder andere met mixer/producer Koen Gisen, die naast A Scalp For The Tribe ook mijn soloplaat gemixt heeft. Dat is iemand waar ik een soort van Padawan/Jedi Master relatie mee heb. Hij is Obi Wan Kenobi en ik de jonge groene Jedi die nog moet groeien en leren. Maar goed, uiteindelijk wil ik ook in zo’n pij rondlopen”, grinnikt hij.

Ondanks dat hij zichzelf nog als groentje beschouwt op het gebied van produceren, gaat hij het avontuur aan voor zowel dit album als de nieuwe langspeler van onze vrienden van Paceshifters. Met deze jongens bouwden de heren van Wallace Vanborn de afgelopen jaren een hechte vriendschap op. In de Number Nine Studios te Gent duiken de jongemannen van Paceshifters de studio in met Ian en begeleidt hij ze in de songwriting en voorziet ze van zijn mening. “Ik ben heel erg hyped als het gaat om de nieuwe plaat van de jongens. Het heeft veel tijd, bloed, zweet en tranen gekost, maar ook heel veel liefde.” Dezelfde categorie en hoeveelheden lichaamsvloeistoffen steken de Vanborns ook in het produceren van hun eigen gewrocht. “We wisten op voorhand dat we een overbrugging wilden maken tussen Lions, liars, guns & God die technisch heel strak was en de derde plaat The Orb We Absorb die veel rauwer en losser aanvoelde. Met dat inzicht en die gedachte leek het ons een goed moment om de productie zelf te gaan doen en dat is erg goed bevallen. Trouwens, de technieker van de Number Nine Studios, Sebastian Omerson, is ook een ervaren rot met een mening die veel heeft bijgebracht. We waren er in goede handen.”

Met een bak levenservaring, nieuwe ontdekkingen op het gebied van muzikale ontwikkeling, leerzame lessen en een wederom zeer fijne plaat, gaan de heren weer de bühne op. Mijn persoonlijke ervaring is dat het lekker op plaat klinkt, maar mijn hemel… Deze band overstijgt zichzelf vaak in een live-setting. Het stemt mij bijzonder gelukkig dat deze sympathieke Belgen de fucking moeite nemen om voor een set van drie kwartier op het NMTH-podium van Gent naar Groningen te rijden. 

Wallace Vanborn speelt woensdag 15 januari, met Abdomen, Farer en Diggeth, op de NMTH x Pinguin Radio Heavy ESNS Showcase in De Drie Gezusters (Tikibar, upstairs). Gratis entree, kop- en nekpijn gegarandeerd en vergeet je oordoppen niet. 

Kerst en Oud en Nieuw is allemaal leuk en aardig, maar voor Never Mind The Hype kunnen die dagen niet snel genoeg voorbij zijn. Zodra de klok 00.00 uur slaat op 1 januari, kunnen we namelijk weer aftellen naar Eurosonic Noorderslag in Groningen. Vanaf woensdag 15 tot en met zaterdag 18 januari staat Grunn weer volledig in het teken van muziek, zien en gezien worden, rondrennen door de stad met je timetable, bijpraten met collega’s uit de industrie en vooral muziek maken en aanhoren. Tijdens het grootste showcasefestival van Europa wordt de binnenstad van Groningen omgetoverd tot één groot podium.

En wat is nou het fijne? Ook Never Mind The Hype heeft een belachelijk lekkere plek in dit geheel veroverd. Op woensdag 15 januari gaan we je een dikke bak relevante herrie voorschotelen onder de vlag van onze vrienden van Pinguin Radio. En ehm… klein detail: Je kan de showcase met vier vette heavy bands gewoon gratis zien. Vier?? Jazeker, we gaan in 2020 meteen knalletjehard los met de Vlaamsche vrinden van Wallace Vanborn en de vaderlandsche vertegenwoordiging van Diggeth, Abdomen en Farer.

>>> het FB-event <<<

Redactie NMTH

WALLACE VANBORN
Goed, waar kun je ons vinden op woensdag 15 januari en wat hebben we precies voor je op het menu staan? Wel nu… Je moet even wat trappen oprennen, maar in de Tikibar van de Drie Gezusters neemt NMTH de toko over van 20.00 uur tot 01.00 uur in de nacht. We presenteren daar een line-up waar wij buitengewoon trots op zijn. Laten we gewoon maar met de deur in huis vallen met de aankondiging van het Gentse Wallace Vanborn! Deze doorgewinterde muzikanten hebben sinds november weer een hele dikke stonerplaat in hun kontzak zitten. A Scalp For The Tribe bewijst maar weer de relevantie van deze Belgen, want het is weer een vanouds lekkere langspeler! Eentje die als uitlaatklep diende voor frontman Ian Clement na het doorstaan van een aantal psychoses en de verwerking daarvan.

DIGGETH
Nog een klapper van formaat is het Achterhoekse Diggeth. Deze protectors of the galaxy opereren inmiddels een dikke zestien jaar vanuit de zwarte gaten van het heelal. In februari van 2019 lanceerden ze hun derde album Gringos Galacticos en sindsdien knallen als een raket door het land heen. NMTH-redacteur Rawkward Steve nam het album eerder dit jaar al onder de loep en om maar even met zijn woorden te spreken: “Een fijne pot authentieke ‘harde kokosnoten en stevig watermeloenen geweld’, met stevige wortels in de eighties metal én in de mix met desert generator party grooves.” Het mag duidelijk zijn dat je deze heren gewoon live moet komen bekijken. Oordoppen in, valhelm op en goan.

FARER
Diep in de kelder van Vera in Groningen kijken we op zaterdag 21 december diep in de ogen van drie gasten die we herkennen als de bassisten en drummer van Menhir. Deze gigantische steen is echter vakkundig opgeblazen met een bak dynamiet en de heren hebben de boel de afgelopen tweeënhalf jaar muzikaal opnieuw gerangschikt en gemodelleerd. Al snel na de eerste brullende bastonen raken de aanwezigen in de kelderbar van het legendarische poppodium in een hypnose door de bezwerende passages van bassist Frank de Boer en de zijnen. Het is allemaal een proeverij van wat komen gaat in 2020. Omdat NMTH graag alvast snoept van de schaal met lekkers hebben we de Groningers gevraagd op ons podium te komen knallen.

Farer in Vera Downstage, foto Jan Westerhof

ABDOMEN
In het kader van ‘die trommel- en buikvliezen moeten stuk’ duwen we de recalcitrante heren van Abdomen de trap op van De Drie Gezusters richting de Tikibar. NMTH houdt deze heren al een aantal jaar in de gaten en het Leeuwarder trio is zo’n garage-, post- en noisepunkende aangelegenheid dat je per kwartaal ziet groeien. Genadeloos en zonder schroom gebruiken de heren hun muziek als uitlaatklep om angsten en woede te uiten. Verder zijn het hele lieve jongens hoor… Hun laatste paradepaardje in de vorm van de EP Rash rolde begin oktober 2019 van de persen van de vinylperserij Deepgrooves in Leeuwarden. We verwachten een dikke dosis buikpijn en huiduitslag na hun optreden tijdens de NMTH-showcase. Maar goed, daar merk je niks van als je een dikke kater hebt. Toch?

INFORMATIE

Wat? – Pinguin Radio x NMTH Showcase
Wie? – Wallace Vanborn | Diggeth| Farer| Abdomen
Waar? – De Drie Gezusters, Grote Markt te Groningen
Wanneer? – Woensdag 15 januari 2020
FB-event? – Hiero dan
Tijd? – 20.00 – 01.00 uur
Kosten? – Niks, noppes, nada, niente
Meenemen? – Oordoppen, horns
Extra’s? – De immer charmante presentator Johan Schoterman