Hardhitting albumreviews: Diggeth, Sisters Of Suffocation, RUV en Charlie & The Lesbians

Daar zijn de Hardhitting Albumreviews weer! En editie 4 van deze serie is weer een volledig Nederlandse. Hoe kan het ook haast anders met zoveel klasse releases van eigen bodem die ons om de oren vliegen? In de rubriek vind je iedere keer vier albums die onze aandacht hebben gegrepen en waarvan we vinden dat ze méér dan de moeite waard zijn om tot je te nemen. Bepaalde tracks kun je vervolgens ook vinden in onze met 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst en zeker in de onlangs gelanceerde BNP-lijst met het Bruut Nationaal Product van elke maand. Het lijstje van deze vierde editie bevat vier bands die zeker geen nieuwkomers meer zijn, maar zich de afgelopen jaren steeds nadrukkelijker in de kijker speelden.

Door Steven Gröniger en Lodewijk Hoebens

Diggeth – Gringos Galacticos
We trappen deze Hardhitters eerst maar eens een fijn potje af met wat authentieke ‘harde kokosnoten en stevig watermeloenen geweld’, met stevige wortels in de 80’s metal én in de mix met desert generator party grooves. Anyway, op koningsdag afgelopen jaar trok ik naar het oosten van het land en maakt bij het koningsdagfeestje van het legendarische Café Rocks aangenaam kennis met dit powertrio. Op een zonovergoten dag in het Twentse was het goed toeven op scheurende gitaren, strak en direct drumwerk en grommende baslijnen. Dit alles – hoe kan het ook anders – natuurlijk met een groene beugelknuppel stevig in de hand gevat. Denk daar alleen nog even de geur van een houtskoolgrill bij en het uiteindelijk ’s avonds uitdampen boven een heldere sterrenhemel, en je hebt een mooi beeld bij wat het nieuwe album Gringos Galacticos van de Achterhoekers uitademt.

Als een Stephen Hawking quote uit Brief Answers to the Big Questions de plaat opent en vervolgens het gierend rauwe gitaargeweld losbeukt, weet je het zeker: dit wordt een mooie trip. Het trio brengt dus een plezierige mix van verschillende genres hardegitarendikkedrums, zoals metal, hardrock, stoner, grunge én zelfs een hintje alt-rock hier en daar, in een verder heldere en frisse productie. Persoonlijke favorieten zijn Let the Ancient One Sleep en Three Gringos, maar over het geheel is het echt een leuke plaat, die ook hoorbaar niet te zwaar op de hand en met een glimlach is opgenomen. Dat is ook wel eens een fijne gewaarwording ten opzichte van bands die soortgelijke thema’s aanhalen. Perfecte plaat als soundtrack voor bij alle aanstaande barbecues het komende jaar, of een aansporing om ze live te gaan zien onder de eerdergenoemde omstandigheden. (SG)

Sisters of Suffocation – Humans Are Broken
En we blijven nog even bij de metal dan, want tijd voor een potje intense death metal uit Eindhoven door Sisters of Suffocation. Het debuutalbum Anthology Of Curiosities geldt als een van de kneiterdikste debuten van de voorbije jaren. Opvolger Humans Are Broken kon rekenen op enige argusogen van de buitenwacht over hoe het kwartet dat album zou gaan opvolgen. Tel daarbij ook nog de extra druk op van het uitbrengen op het vermaarde Napalm Records. Ik noem geen namen, maar geregeld leidt dat tot het doen van concessies, en als er iets is dat dodelijk is na een buitengewoon sterk begin, dan zijn het wel concessies. Lang verhaal kort: een kleine waarschuwing aan de ‘haters’ kwam op voorhand al met de single Little Shits.

Verder is het vooral een kwestie van genieten geblazen van deze plaat. Als geheel voelt die als een soort zelfstudie die gericht is op het kunnen ontdekken van het eigen vermogen en hierin volwassen stappen proberen te maken. Want godnondeju er komt nogal wat over je heen aan verschillende metal-ingrediënten. Er wordt weelderig gesjanst met black, death, post, doom en zelfs prog metal. Waarmee duidelijk mag zijn dat er niet op de eerder ontvangen positieve lauweren gerust wordt, maar dat ze in ieder geval de cojones tonen om zichzelf niet te willen herhalen. Verder is misschien wel de meest interessante speler en sowieso het meest indrukkwekkende de zang: grunts, screams, gnarls, cleane zang, pratend en rappend(?!)… Nogal een kwestie van buitencategorie, kolere zeg… Anyway, Blood On Blood is er eentje voor op de repeat hier en buiten dat is het langs de hele linie een mokerharde dynamische plaat geworden die lekker zijn eigen wegen kiest. Fucking lekker. (SG)

Charlie & the Lesbians – Paper Trail Of Happiness
Dan blijven we in Eindhoven voor Charlie & the Lesbians, want van dat viertal verscheen afgelopen maand de dubbel-EP Paper Trail of Happiness op Bottom Shelf Records. Live een band die wat mij betreft niet te versmaden is, en die een meedogenloos fijne bak fuzzpunk op de planken sodehannesen. Zo zag ik in Zwolle én in Hengelo bijvoorbeeld. Op plaat blijft de rauwheid en enigszins slacker-achtige fuzzpunk buitengewoon sympathiek overeind, maar is het zo gezeten op het bankie, met een drankje en de volume op standje luchtalarm eigenlijk een vrij ontspannend gebeuren wel.

Opvallende Joy Division-vibes ook bij Piss on It, alleen dan er één van het meer agressieve soort, waarbij je kunt voorstellen dat het voor Ian Curtis misschien wel gezond was geweest om het onderste uit zijn frustratiestrot te blèren. Maar ontspannen is het verder weer op Die, Die Die, op een stoere manier dan. Sowieso is dit echt een plaat die bijzonder uitnodigt om mee te schreeuwen. Alles komt authentiek, maar nergens oubollig over: lekker fuzzy rammelfrustratiepunk met overtuiging gebracht, zonder pretentieus te willen zijn. Persoonlijke favoriet is het ietwat bluesy The Light it Dies a Lonesome Death, dat lekker deint, ontspoort en ergens zelfs vervoert. Al met al een fijne onderneming van een dubbel-EP die erg lekker rolt. (SG)

RUV – U
Wat een verhaal blijft het: Spelen met een coverband op het Rib ‘n Blues festival en omdat de organisator je zo goed vindt als gitarist, begin je zelf een band met een paar makkers van het conservatorium. Het verhaal van drie jonge studenten die samenkomen onder leiding van gitarist Jim Zwinselman (Jeangu Macrooy, the Doors in Concert) en vrijwel direct een band vormen. Letterlijk en figuurlijk een wolfpack! Ruv is immers Romani voor wolf. De EP R was al een smakelijk voorproefje, maar met langspeler U krijgen we tien redenen waarom we deze band in de gaten moeten houden. Waar het gaspedaal zich bevindt in een onderzeeër weet ik niet maar opener Submarine neemt ons gelijk mee in de woeste wereld van RUV.

Hypnagogia zorgt dat we lichtelijk beginnen te trippen, perfecte timing voor (doorbraak)single Echoes. Uiterst aangenaam gitaarwerk en teksten die de boel lekker in het mysterieuze laten. Brother is opnieuw ingetogen maar Yoko gaat verscheurend tekeer. Precies zoals Yoko (Ono) toen ze John Lennon en de andere Beatles uit elkaar dreef. “She destroyed the sixties!”, klinkt het snauwend. Benieuwd waar RUV staat over één, twee en vijf jaar. Satellite laat in ieder geval horen dat Jeroen, Jim en Ruud klaar zijn voor de volgende stap.

“See the fire burning bright in my eyes, taking off while we’re learning to fly”

Soma is vervolgens een kabbelend intermezzo op gitaar dat ons dropt in de jungle van Animal. Grunge en Blues leven er hand in hand. Halverwege gaat een imposante effectendoos open, durend tot de laatste noot van het album. Wat wil je ook met afsluiter Strange. Een stuivend slot boordevol ideeën, met maar één conclusie. Ik zou niet raar opkijken als deze band binnenkort in de voetsporen treedt van Navarone. De plaat is tenslotte opgenomen in Nijmegen. ‘Nuff said. (LH)