Leesvoer: Andrew O’Neill – A History of Heavy Metal

‘There are two types of people in the world: people who like heavy metal, and dicks’

Het is de start van een reis door de geschieden van heavy metal met een nadrukkelijke nadruk op de term ‘een’, niet ‘de’ (A history niet THE history, wat sommige boze reviewers gemist hebben). O’Neill is zelf een hardop bevooroordeelde metalhead, die ondanks het feit dat Metallica zijn favoriete band is, er bijna niets goeds over te zeggen heeft. Net als over alle thrash die niet de big 4 is… En Megadeth telt niet mee, want Dave Mustaine klinkt als ‘Someone who is not good at doing voices‘ die ‘sounds like a petulant teenager‘. Je weet wel, wanneer zo’n tiener iemand napraat in een nienienienie stem. Ik snap ‘m wel. Oh, en als je glam metal vet vindt, weet dat O’Neill die mening niet deelt.

Door Guido Segers

If you are false, don’t entry
Ik ben een metal fan, die altijd aarzelt om de term metalhead te gebruiken. Ik heb geen lang haar, want dat is me genetisch niet gegund. Ik ben me volledig bewust van het feit dat metal hilarisch is. Als je tijdens de intro al Call of the Wintermoon van Immortal tegenkomt, weet je dat dit een sentiment is dat O’Neill deelt. Hij is tenslotte ook komiek. En misschien is dat wel het belangrijkste wat ik ga zeggen over dit boek; als jij het moeilijk vindt om grappen over je favoriete band te relativeren, dan is dit niet jouw boek. Dat is niet erg natuurlijk, want tussen de grappen door snapt O’Neill ook dat de soms blinde devotie van fans is wat metal maakt tot het wonderlijke fenomeen dat het is. Ik wil het maar even gezegd hebben, omdat ik een aantal heel boze reviews las van een boek wat ik van cover tot cover hilarisch vond. Vaak met een duidelijke focus op één citaat of opmerking over een band die in het verkeerde keelgat schiet (Manowar – ‘Never knowingly covering their nipples, they are the most unwittingly homo-erotic thing I’ve ever seen’) en Kiss (het feit dat Kiss maar één keer genoemd wordt) fans schijnen het vooral zwaar te hebben. Ik ben Kiss fan, en zie ook volledig de ironie daarvan in. Maar goed, dat allemaal terzijde. ‘If you’re false, don’t entry‘ van Sacrofago is een voorbeeld van metal die zichzelf te serieus neemt. Dat moet je dus niet doen.

Andrew O’Neill, foto Archant

Grand Funk Railroad is geen heavy metal
Grand Funk Railroad is geen heavy metal. Dat is wellicht de belangrijkste les van het eerste deel. En dat geldt ook voor alle net-niet en proto metal, het begint allemaal met Black Sabbath en vanuit daar rollen we in een rap tempo de hele metalgeschiedenis door. O’Neill weet veel en deelt veel. Hij zoomt in op de kleine details en weet welke bands echt instrumentaal zijn, bijvoorbeeld in de black metal. Bathory krijgt veel aandacht, maar ook verdiende sneren voor het feit dat platen uitkwamen op het label van papa en Quorthon graag afgaf op de haters. Zelfs Lemmy krijgt een tik op de vingers met z’n afwijzing van heavy metal: ‘No, we’re just a rock’n’roll band, like the Beatles’. Alleen Tom Gabriel Fischer lijkt volledig respect te krijgen, wat ik snap. Veel grappen dus, maar altijd in een volledige context. Je kan dit boek oprecht lezen als een geschiedenisboek, hoewel gekleurd. Dit is van een fan voor fans en dat maakt het zo ongelooflijk leuk. Elke metalhead roept een hekel te hebben aan glam en nu-metal, en die gevoelens krijgen een goede vertolking in het boek, maar ook met een soort verborgen respect. De subtiliteit waarmee O’Neill uitlegt waarom Korn een goede band was en Coal Chamber (‘Try to find a picture of Coal Chamber where one of them isn’t doing a broken-doll I-SO-KRAZY pose. You won’t find one.’) niet, is tekenend.

SIT DOWN LARS

‘Anyone who had accused Metallica of selling out when they introduced actual dynamics in their songs on Ride the Lightning was getting massively ahead of themselves’

Afgezien van de toekomst-tijdlijn van metal die op de laatste pagina’s te vinden is (die is wel grappig, maar eigenlijk overbodig) is dit een boek wat eigenlijk op elke leeslijst thuishoort. Op 13 februari 1970 werd metal geboren, volgens O’Neill, toen Black Sabbath hun eerste plaat dropte. Dat is 51 jaar geleden en 51 jaar aan materiaal in een boek. Ik zou het wel weten. Maar een kleine waarschuwing; er zit wel heel veel Metallica in dit boek. Ik kan het maar beter gezegd hebben. En heel weinig Kiss… Hoewel deze band een voetnoot is, worden ze gelinkt aan Pantera en omschreven als ‘true rock gods’. Het is maar dat je het weet, want dit boek gaat niet over hard rock, maar over heavy metal.