Hardcore leeft, dat blijkt wel uit de Amerikaanse scene met bands als Zulu, Scowl, Drain en vele anderen. Een opvallende verschijning daar tussen is NØ MAN, een band bestaande uit leden van Majority Rule met roots in de activistische scene uit Washington D.C. Die band bestond van 1996 tot 2004 en kwam in 2017 weer samen, maar vanuit daar ontsprong dus iets nieuws met Maha Shami op vocalen. Een Amerikaanse
Weet je wat, deze review is echt ‘long overdue’, maar na het zien van de band op Roadburn was het toch tijd. ‘Desolation’s Flower’ is de vierde full-length van het Amerikaanse duo met een Baltische naam. Ragana komt namelijk uit het Lets/Litouws (de roots komen van de Letse familie van Coley (zang/drum/gitaar, maar dat legt niks uit want dat doen ze beiden)), en betekent ‘heks’ in de platte vertaling, maar
We tellen alweer de derde dag met heavy muzikaal genot dat Roadburn ons voorschotelt. Vol goede moed en met enigszins vermoeide lijven, verkennen redacteuren van dienst Wybren, Justin en Guido samen met fotograaf Roy opnieuw het festivalterrein. Op dag drie serveert de organisatie een dikke bak aan sludge en doom, waar je de vingers bij aflikt. Er wordt getrakteerd op bittere zoetigheid van bijvoorbeeld Khanate en Frail Body, maar ook
Onlangs was er een vreemd bericht over een black metalband die excuus maakte voor een verkenskop die ze in het publiek geslingerd hadden. Ze vonden het toch geen tof idee dat ze wellicht vega/vegan of religieuze fans hadden beledigd. De reactie was hoon en verbazing. Black metal en excuses aanbieden? Je zou trouwens ook denken dat in het traject tussen het idee “zullen we een varkenskop in het publiek gooien”
“Als de mannen over muziek praten, moeten kleine meisjes hun mond houden…” Het gebeurde echt in een discussie over post-punk, waar het ‘kleine meisje’ iemand was die een academische graad had behaald in punk. De afzender was een horkerige dude, die ooit bier had gedronken bij een punkshow. Et voilà, hier is de reden dat het boek ‘Revenge of the She-Punks’ nodig is, want de geschiedenis wordt geschreven door degenen
Powerviolence uit Noorwegen, Duitse death metal, Deense doom en gewoon keiharde punk uit Amerika, het kan gewoon niet op. Ga met ons mee op wereldreis in de vorm van vier Hardhitting Albumreviews van TÆL, Sacrificium, Saturnus en MXPX. Deze keer verzorgd door scribenten Guido Segers en Gijs Kamphuis. Tekst: Guido Segers en Gijs Kamphuis Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de
Er zijn drie dingen die ik moet zeggen voor ik aan de slag ga met dit boek. Het eerste is dat dit boek al een paar jaar uit is, sinds 2017, maar ik kwam reviews tegen uit 2022 van boze progfans die mij inspireerden om het te gaan lezen. Kortom, relevantie is niet verminderd (maar dat is niet gek, want prog heeft niet écht een opleving gehad – hoewel één
Wat is toch dat gekke met punk en hardcore? Sommige mensen hebben zo’n intense 5 jaar van complete immersie in die scene, en starten dan een gezin, flikkeren hun bandshirts in de textielbak en de platen op Discogs en komen nooit terug. Andere mensen zijn voor het leven gekneveld aan muziek die eigenlijk gewoon vrij primitief is, met een idealisme waar je toch max 22 jaar oud voor moet zijn.
Nu weet ik natuurlijk ook wel dat ‘British Steel’ een Judas Priest-referentie is, maar laten we wel wezen. Als jij je een Union Jack voorstelt met heavy metal, dan denk je toch aan Iron Maiden? Ik wel in ieder geval, en deze band stond met de Future Past Tour in de Ziggo Dome voor weer een avond gegarandeerd spektakel. En dat is toch een avond om erbij te zijn.
Ok, ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet gaan zeggen bij dit afscheid van Kiss. Ik bedoel, ik was bij de eerste show van de End of the Road Tour in Amsterdam. Collega Timothy nam de tweede keer de honneurs waar en nu sta ik opnieuw in de Ziggo Dome om vaarwel te zeggen tegen een icoon. Een afscheid na een tour van 244 shows van een
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.