Met møl’s ‘Jord’ hebben we een debuutalbum dat het potentieel heeft om in menig jaarlijstje te eindigen. De combinatie van black metal in de lijn van Deafheaven en dromerige shoegaze à la Slowdive is niet nieuw natuurlijk, maar het is een plaat die boven de gemiddelde (atmosferische) black metal uitspringt, dankzij de catchy songs, grootse sound en melodielijnen die je bij blijven. Daarnaast is de muziek van de Denen opvallend
Belangwekkende muzikale hekserij als rijzende hoop richting een nieuwe tijdsgeest Dat is nogal een ondertitel om een recensie mee te beginnen, of niet dan? Reden hiervoor is vooral het overdonderende vermogen van een debuutalbum, dat je bewust weet te maken van de eventuele kortzichtigheid, en je zodoende dwingt om niet te vervallen in het gemakkelijke valkuilenjargon van ‘all-female-band, hoor eens wat leuk’, bijvoorbeeld. Überhaupt gaat het in dit geval over
Het Finse drone/doom metal-gezelschap Dark Buddha Rising komt goed tien jaar na zijn debuutalbum, I genaamd, met de aansluitende EP II. In de tussenliggende periode brachten de Suomi´s al vijf platen uit, waarvan vijfde langspeler Inversum (2015) de eerste was bij Neurosis’ eigen platenlabel Neurot Recordings. 20 april zal de tweede release zijn, een dag nadat de band op Roadburn samen met landgenoten Oranssi Pazuzu een speciaal voor het festival
Proloog Een dag later ben je ineens verdaagd op nóg een releaseshow, waarvan je contextueel op voorhand moeite hebt om er te zijn, maar vooral wilt zijn, omdat je er hoort te zijn en er dus bent. En, zo schrijf je nagenoeg niets, en zo zit je ineens ‘all pistons firing’ te woordenkotsen alsof het een lieve lust is; zoals met zoveel dingen in het leven: het overkomt je, en
Ga er maar eens aanstaan; volgroeien van sympathiek grunge-polderduo, dat opgezadeld wordt met één van Nederlands meest veelbelovende gitaristen, om binnen no-time een volwaardige festivalset te spelen op een vermaard bluesfestival en dan uiteindelijk een Metropool-zaal ramvol ausverkaufen voor een EP-release. De import-Tukkers van RUV flikte het en brachten No Wow mee naar een vermoedelijk niet laatste apotheose uit hun saga. Korte conclusie; Donderjoekels, ‘r bint onmeunig mooie ding’n an’t
Het gaat de Amerikanen van Earthless voor de kosmische wind momenteel. Met zoal een opvallende terugkeer op Roadburn dit jaar en een nieuw gevonden onderdak bij grote harde platenmaatschappij Nuclear Blast als smakelijke winstbuiten. Roadburn-opperhoofd Walter Hoeijmakers betitelde Earthless’ dik trippende set op de 2008-editie van het festival als “…het meest intense optreden dat ik ooit op Roadburn gezien heb!” en Tee Pee Records vereeuwigde de betreffende performance op dubbel
Een kans om Fu Manchu te zien slaan we maar zelden af en daar is met oog op de livereputatie en het toch vrij geweldige materiaal (stonerpunk ftw!) ook totaal geen reden voor. In 2015 moesten Nederlandse Fu-shows afgelast worden en op Into The Void 2016 konden we er helaas niet bij zijn, maar we raakten niet in paniek aangezien de Californiërs regelmatig ons land weten te vinden. En inderdaad:
For the third and final instalment of Oration, Never Mind The Hype travelled all the way to Reykjavik for three days of gnarly noise, evil riffs and the darkest of rituals. Oration is a black metal festival, organised by the label that goes by the same name. That label is owned by Stephen Lockhart: an Irishman living in Iceland, who also happens to own the renowned Studio Emissary. Since the
Na tien jaar knallen beleefde Speedfest in 2015 de laatste editie in het Klokgebouw. Faster And Louder springt als heavy dagfestival in het gat dat Speedfest achterliet. Bij NMTH moedigen wij dit soort initiatieven uiteraard luidkeels aan. Met onder meer Exploited, Entombed A.D. en High on Fire op het affiche, plus de belofte van indoor motocross kan het bijna niet misgaan. Toch? Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Roy
Het is de broeierige zomer van 1969 en de jeugd van de wereld is in de ban van Jimi Hendrix, MC5 en Cream. Gehuld in een tie-dye shirt en afgeragde jeans vertoef je je op de zolderkamer, apestoned met de lavalamp aan. Vroeger was alles beter, en voorgaande is dan ook een nostalgische schets die de heren van Killer Boogie vast en zeker voor ogen hadden. Deze Italiaanse band met
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.