A Rawkward Review: Hedonistisch opgezwolle Komatsu gaat zwoel, breed en heavy in Overijssel

Komatsu in Hedon, foto Maron Stills

In het kader van traumaverwerking, oude liefde, melancholie en mysterie is de tijd weer daar om de pen te vatten voor een concertverslag. Het is alweer even geleden en november is de kutmaand voor stukjestikkers die lijden aan een flinke bak zelfoverschatting na een belachelijk fanatiek zomerseizoen. Maar naar aanleiding van de socials van de Eindhovense mothersludgers van Komatsu, een paar potten bier in het vooruitzicht en in de wetenschap een blik mooi volk in Zwolle te vinden, ontkomen we er toch echt niet aan. Het ging in ieder geval weer eens als de bliksem, kanonnen nondeju.

Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Maron Stills

De laatste keer dat ik het over Komatsu had, is niet eens zo heel lang geleden; afgelopen snoeihete zomer hadden we de weldadige eer de New Horizon clip te primeuren – afkomstig van het onlangs verschenen nieuwe album met dezelfde naam – en mocht ik een mooie trip langs memory lane maken over mijn eerste live-ontmoeting met de band, en verder nog iets met bikers, bier en gelopen blauwtjes. Maar goed, dat was toen, en nu is nu, en nu is onder de serene ambiance van een volle maan bij een winterfrisse avond, in de kleine zaal van het Zwolse Hedon, tijd om het ballet aan winterse rustgevendheid en melancholieke pseudo-zinsbeleving aan gort te laten jagen door een massieve bak aan Eindhovens bulldozer-geweld, godverdomme. Maar voordat we daar zijn is het eerst nog even indrinken en opwarmen met voorprogramma’s Sunburn en Kleazer.

Sunburn in Hedon, foto Maron Stills

SUNBURN
Ik ben in het geheel niet bekend met beide acts, maar de Trash-doom van het uit Drenthe afkomstige Sunburn is, als ik dat zo mag zeggen, beklijvend. Aangenaam verrassend kennis te maken zou ik zelfs kunnen zeggen, en bij vlagen zelfs enigszins een gepast euforische ‘Goeiedagschotel!’. Dat heeft met name met de mix te maken tussen sludgy riffs, grunts en een geluid dat misschien het beste valt te omschrijven alsof één van de Big Four van de thrash metal besloten heeft om op halve snelheid te gaan spelen, en zich ineens zomaar begeeft in een Matt Pike-iaans landschap. Ik weet dat het nogal een analyse is om vanuit stilstand zo op je te donderen, maar laat ik het zo zeggen: De toekomst heeft nog een hoop te bewijzen, maar het gereedschap waarmee ze hun route bewandelen is in ieder geval een hele fijne voor mijn oortjes.

Kleazer in Hedon, foto Maron Stills

KLEAZER
Datzelfde geldt overigens niet voor de volgende act uit het ‘verre oosten’ van het land: Kleazer. Wat voortvarend begint, wordt helaas kapot geleveld door de geluidsman van dienst, waardoor er hoorbaar tegen een teruggeschroefd volume een benodigde zooi karakter, scherpte en een totaal aan zwaar benodigde cojones op een avond als deze verloren gaat. Buitengewoon zonde wel, zelfs de QOTSA-cover Avon voelt daarom alsof de band op het shinky-dink-bal van de bruiloft van tante Annie even lekker wil rocken, maar wel dusdanig dat tante Annie niet uit haar japon van allemans-behaaglijkheid wordt gejast. Jammer, want fuck tante Annie en haar people pleasing gehannes. Er moet gemokerd worden, als dat nou eenmaal moet.

Komatsu in Hedon, foto Maron Stills

KOMATSU
Wacht, zal ik het doen? Of niet? Of wel? Fuck it, ik doe het gewoon…..

De kanonnenteringtyfuscholerapleuris! Godskolere hey… Dit is niet de Komatsu die ik mij heugde uit eerdere confrontaties. Wat. De. Fak. Ik mag wel zeggen dat de jaren de band meer dan goed hebben gedaan. Waar ik mij echt van tevoren waande in het betreden van snoeiharde bass-heavy logge sludge, is het vooral een kwestie van een flinke bak fijnzinnige en mokertje strakke heavy rock, op het maximaal overdonderende randje van waanzin, die de dopaminetoevoer naar de hersenen zo weet te boosten, dat je jezelf als een euforische puber voelt die net is ontmaagd door de plaatselijke dorpsfiets. Niet in de zin dat Komatsu een band van lichte zeden zou zijn, dat is vooral ook geheel aan henzelf, maar meer dat je te maken hebt met een band die van wanten weet, en je in alle rustgevende wetenschap gedecideerd naar die oh zo belangrijke apotheose weten te begeleiden.

Komatsu in Hedon, foto Maron Stills

Niet omdat het moet, maar omdat ze gewoonweg het niveau hebben waarbij het ze ogenschijnlijk bijzonder makkelijk af gaat. Ik wil en kan ook niets anders dan in al mijn aandoenlijke verliefde onbeholpenheid vanaf daken bulderen dat Komatsu echt een tyfus-geweldige band is, en in ieder geval in alle melancholische kalmerende zin het gat van alle stoppende rockbands van de laatste tijden met meer dan overtuiging opvult. Mijn liefde, zege en vertrouwen hebben ze – en na vanavond – compleet onvoorwaardelijk. Mijn dank aan deze band is, net als vijf jaar geleden, weer van een verpletterende orde…. Hulde! Hoera!

Rawk On,

Rawkward Steve

Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder