Hardhitting albumreviews: Tenacious D, P.O.D., Kalmah en Certain Animals

In deze Hardhitting albumreviews-rubriek vind je iedere keer vier albums die onze aandacht hebben gegrepen en waarvan we vinden dat ze méér dan de moeite waard zijn om tot je te nemen. Bepaalde tracks kun je vervolgens ook vinden in onze met 666 ‘Hardhitters’ gevulde Spotify-lijst. Het lijstje van deze derde editie gaat van klassiekers tot relatieve nieuwkomers. In de eerste editie bespraken we nog twee Nederlandse en twee Belgische hoogstandjes, vervolgens gingen we vier keer internationaal en ditmaal is het drie keer internationaal en een keer Nederlands. Enjoy!

Door Lodewijk Hoebens

Certain Animals – Down the Rabbit Hole
Deze Certain Animals blijven maar groeien. Vooral bekend in eigen stad Rotterdam dankzij o.a. een fraai optreden op het dak van De Doelen waarmee ze in de voetsporen van hun helden the Beatles treden. Maar dat is lang nog niet alles. Dankzij supports, zoals binnenkort met DeWolff, de Popronde, Zwarte Cross en verschillende albumreleases wordt het drietal veelvuldig gespot door de rest van Nederland. Met de tweede EP Down the Rabbit Hole op zak brengen ze nog meer variatie ten gehore tijdens hun imposante shows. Onderschat de drie Certain Animals niet want ze weten elke plaat weer verrassend uit de hoek te komen met hun stampende bluesy rock ‘n roll.

Moodswings horen we terug in de tempowisselingen, opgezweept door het drumwerk van Kees Braam. Doormouse, met die openende pauken, klinkt als een boeiend kat en muisspel tussen de snaren en de drums. Vocalen brengen harmonie maar klinken aftastend. Wat gebeurt er toch allemaal in dat konijnenhol. De baslijnen van Niels-Jan van Dijk schudden met gemak de vloer los. Op funky wijze bovendien. Frontman van Leeuwen legt veel gevoel in zijn stem en weet elke uithaal te maximaliseren met intens gitaarspel.

Hulp krijgen ze uit verschillende hoeken; bluesharp, viool en orgel zorgen voor een bont gezelschap waar het fijn vertoeven is. De titeltrack was al een heerlijke bluesrocker maar Certain Animals heeft veel meer in petto. Single Shoot Me Tomorrow, met die stroperige videoclip, gaat door de baslijnen lekker tekeer als Kasabian. Qua refrein schuurt het zelfs tegen het oude Kaiser Chiefs aan. Martin’s Mantle is typisch Certain Animals met het inzetten van Kees en de bijval van zijn bandmakkers, leidend tot harmonieuze hoogtes. Naast diep in het konijnenhol zijn ze ook live een must see. Samen met the Silverfaces zijn de heren nog te bewonderen in Arnhem, Zwolle en Leiden.

P.O.D. – Circles
Zo lang heel wat nu-metal bands onder veel belangstelling comebacks blijven maken, blijft het genre dat pakweg 20 jaar geleden de hoogtijdagen beleefde actueel. De populairste Christelijke band uit dat tijdperk, P.O.D., had niet zo lang succes. Het album Satellite mag wel als een klassieker binnen het genre beschouwd worden. Door de jaren heen zijn ze muziek blijven maken maar anno 2018 wil de band rond Sonny Sandoval laten horen dat ze nog altijd ‘Rockin’ with the Best’. Eigenlijk hadden ze dit jaar op Graspop moeten staan, maar helaas ging dat feestje niet door. Met nieuwe plaat Circles verdienen ze alsnog een plekje op Graspop. Rockend of rappend, P.O.D. mengt altijd de zonnige vibes van thuisbasis San Diego door de muziek. Gaande van reggae-impulsen tot latino-invloeden met het hart op de juiste plek.

Nieuwe single Listening for the Silence is alvast een lekkere meezinger, maar de lyrics herbergen een belangrijke boodschap: Luister naar elkaar. Brengt ons bij Dreaming met een gevoelig, hoopvol gitaartje: “Dreaming… of a better world.” Zelf zijn ze maar wat blij dat ze uit het warme Always Southern California komen, maar er zijn genoeg Panic Attacks onderweg, een song met stevige baspartijen vol verschillende vocale uithalen. Fijn nummertje dat de harde kant van de band etaleert. Summer vibes klinken andermaal terug in Fly Away.
“So take me away
Where everything is okay
And tell me where I can go
Where only love is what we know”

De frontman is misschien zijn ‘wilde’ dreadlocks kwijt maar de gave om van warmbloedige raps over te gaan tot emotionele schreeuwpartijen blijft een van de sterkhouders van P.O.D. Payable on Death? De frontman heeft aangegeven dat Circles zowel een herstart als een mooi eind van de band zou kunnen zijn. De tijd zal dat uitwijzen, maar ondertussen heeft de band wel een fijne collectie nieuwe songs in elkaar gestoken.

Kalmah – Palo
Rock is dood wordt er gezegd, maar volgens mij luisteren die mensen naar de verkeerde platen en verkeerde bands. Waarom is een Kalmah, alweer 20 jaar garant voor puike metal, nog nooit in Nederland geweest? Met inmiddels acht albums op zak heeft de band met consequent gemak bewezen de, eveneens door sommigen ter dood veroordeelde, melodic death metal in leven te houden. Denk aan het hevigere broertje van Children of Bodom. Bovendien een stuk volwassener. De lyrics druipen over het algemeen van de somberheid. “Erase eraaaaase…” Het verleden telt niet meer, de toekomst heeft geen zin, dus laten we verzuipen in een moeras van misère.

The World of Rage, Through the Shallow Waters en Into the Black Marsh blijven tekstueel beuken, maar de blastdrums en gitaarwerk houden het moreel hoog. Gelukkig komen de diverse gehanteerde genres, veel thrash op deze plaat, met haast technische perfectie in dezelfde muzikale poel terecht waardoor er iets symbiotisch ontstaat. Muzikaal klinkt het overwegend positiever dan de strot van de frontman. Tot hoekige grunts het roer andermaal overnemen en de swamp metal noest door laat razen. Gooi een orgel in de strijd en balanceer feilloos tussen leven en dood. Luister maar eens naar Waiting in the Wings. Bijna een ballade en wat te denken van Take Me Away? Een van de mooiste afscheidsliedjes van het jaar.

Kalmah blijft zich heruitvinden zonder haar oorsprong te vergeten. Onder leiding van de broers Kokko weten de bandleden elkaar regelmatig op fascinerende wijze te vinden. Uit de donkere thema’s vloeit elke keer weer iets van een symfonische schoonheid. Begin volgende maand voor de eerste keer in ons land te bewonderen. Rond pakjesavond komt Kalmah met lekkers naar Leeuwarden, Arnhem en Sittard. Hopelijk schenken ze volgend jaar gelijk een bezoekje aan Graspop en/of Fortarock. Palo is naar mijn bescheiden mening eindejaarslijstjesmateriaal en verdient alle aandacht. Zeker in deze herfstige maanden.

Tenacious D – Post-Apocalypto
Na de avonturen in Pick of Destiny en Rize of the Fenix is het einde van de wereld daar. Weten JB (Jack Black) en KG (Kyle Gass) van Tenacious D de Apocalypto te overleven? Belangrijker nog, rocken ze daarbij ook onze socks off? Op YouTube is inmiddels de gehele tekenfilmreeks over the D te zien. Bedacht en getekend door Jack Black zelve en ingesproken door het olijke duo met hier en daar een muzikaal nummertje. De Post-Apocalypto theme is inmiddels niet meer uit mijn hoofd te krijgen maar… en nu komt er een algemene maar, de songs duren nog geen twee minuten en zijn over het algemeen weinig rockend. De debuutplaat was eveneens gebaseerd op een tv-serie, maar dankzij de sketches van de HBO show leverde dat heel wat cult-hits op, met verwijzingen naar de rock- en metal-wereld van weleer.

De nieuwe animatieshow is een gloednieuw verhaal waarin Tenacious D de wereld wil redden met hun rock, maar er blijken belangrijkere zaken aan de hand zoals Donald Trump Jr. met zijn nazi’s, Schwarzenegger robots, rare aliens en andere kleurrijke personages die eigenlijk allesbehalve rocken. De boodschap heeft dan ook meer een flower power vibe getuige songs als Colours, Make Love en Take Us into Space. In de geinige skit Reunion/Not So Fast pleegt Kyle bijna zelfmoord, maar Jables is net op tijd terug. Tranen vloeien want “Tenacious is to the death!” Enter Daddy Ding Dong, een van die rare aliens waar de D het mee aan de stok krijgt. Tijd voor gerechtigheid! Net als tegen Beelzeboss in Pick of Destiny zorgt deze battle opnieuw voor het hoogtepunt van de plaat. Zelfs met minder dan twee minuten op de klok laat ‘the greatest band in the world’ horen dat ze nog altijd vervaarlijk uit de hoek kunnen komen.

Hoe komisch de autotune rap van Jack Black vervolgens ook is, met Woman Time en de Post Apocalypto theme reprise weet het duo op ouderwetse wijze af te sluiten. Schuin gebekt en met de gitaren klaar voor de strijd. Klaar voor de festivals? Graspop, Pinkpop of wie weet Foratrock? Hopelijk dat the D ons waardig genoeg vindt voor een bezoekje, want live staan Jack Black en Kyle Gass nog altijd garant voor een onvergetelijke rockshow.