We zijn weer teruggekeerd van onze vierdaagse missie naar Planet Roadburn. Inmiddels is starship NMTH geland, zijn de ervaringen geanalyseerd en alles op rij gezet van wat over ons heen gekomen is en kunnen we even terugblikken op het festival. Alle data is ingevoerd, tijd voor conclusies. En wat was het een mooie Roadburn, deze emotionele, beladen en onnavolgbare 2022 editie met de erfenis van twee jaar pandemie achter ons
Once more upon the breach dan maar, want na vier dagen Roadburn ben je mentaal en fysiek gesloopt. Op een goede manier hoor, maar heel veel kan er niet meer bij. Dus eet je een ontbijt. Dat spoel je weg met een sloot koffie. Je kijkt door je foto’s en de posts van dag drie en je sterkt je voor een dag heaviness op je bakkes. Oh, en er is
Net als veel andere bands speelt ook Liturgy twee sets op deze editie van Roadburn. Waar we eerder al getrakteerd werden op een volledige performance van H.A.Q.Q. gaan ze nog een stapje verder voor de uitvoering van Origin of the Alimonies. Met een voltallig kamerorkest om deze plaat als een soort mythologische opera tot leven brengen. Met een prachtige opbouw van blaasinstrumenten en strijkers worden we langzaam geïntroduceerd in de
Elk jaar is er tijdens Roadburn een Q&A. Daarin kan je Walter en Becky alles vragen wat je maar wil en soms krijg je ook antwoord – beiden zijn sterk in het ontwijken van vragen over curatorschap en secret shows. Dit jaar sluiten Thomas Sciarone en Milena Eva ook aan als curatoren, maar je weet bij deze sessies eigenlijk vooraf al dat de meeste vragen op Walter himself afgevuurd worden.
Black metal is een beest met veel gezichten en een basisingrediënt van Roadburn. Diverse bands speelden al in de donkere hoekjes van het festival (lees: de Hall of Fame) en ook zaterdag is weer rijk aan artiesten met hun wortels in het grimmigste subgenre (of ‘the gayest’, volgens Tom Dare van Hell Bent For Metal). Dat begint al vroeg met Sordide, maar hoe ver Ulver ook door de genregrenzen heen
Onder de noemer redefining heaviness zoekt Roadburn de afgelopen jaren expliciet de grenzen op van wat zware muziek omvat en kan zijn. Dat resulteert dit jaar in een line-up met minder echte traditionele heavy headliners, maar des te meer variëteit valt er in de breedte van de line-up te ontdekken. Dat het festival de blik altijd vooruit gericht heeft, blijkt ook wel weer op de derde festivaldag waarin de grenzen
Het kan allemaal wat raar zijn op Roadburn; muziek die buiten de bekende kaders valt. De zaterdag had veel van zulks te bieden en dat betekent dat er ook enige controverse is over wat goed was en niet. Mensen zijn tenslotte verschillend in wat ze accepteren. Wij maakten weer veel meters vandaag, juist om te kunnen proeven van een ontzettend diverse Roadburn line-up, met stijlen en afkomsten die we nog
Record Store Day en Roadburn is in de regel kiezen of delen, you can’t have both. Maar dit jaar kan het wel, want één van de mooiste platenzaken van het zuiden (in Eindhoven hebben we ze in ieder geval niet zo groot) zet een Roadburnwaardige reeks instores neer en daar zijn we na een vlug ontbijt natuurlijk bij – met uiteraard de intentie om ook wat nieuw plaatwerk binnen te
Van keiharde doom en black metal tot experimente jazz en noise: er zijn weinig festivals die zulke all-over-the-place genres in een logisch tijdschema kunnen gieten. Maar op Roadburn passen dit soort stukjes vaak best wel strak in elkaar, niet alleen met diverse collaboraties, maar ook simpelweg individuele acts die met eenzelfde intensiteit als een metalband staan te spelen. Redacteur Wybren Nauta besloot de weirdo route te pakken, resulterend in een
Secret shows zijn het nieuwe ding op Roadburn. Het leuke is dat je na dag 1 weet dat dit je te wachten staat. Er wordt dan ook wild gespeculeerd in de wandelgangen en online over het rare gat in de planning tussen 22.00 en 0.30 uur. Daar past toch een bandje in? En nu we weten dat het Ladybird Skatepark een secret locatie is (een skatepark als hidden area voelt
