Eigenlijk is er geen beter moment in het jaar om je te buigen over een winters ritueel, zoals een Darkthrone plaat. Althans, de laatste edities lijken vaker een arctisch thema te volgen en zo ook het heerlijk getitelde Astral Fortress. Omdat ik even goed wilde zien wat er nou op de backpatch van de schaatsende black metalfan op de cover (ja, dat is wat je ziet), googlede ik de afbeelding.
Metal is full-on in z’n nostalgie era beland en de ene na de andere titel rolt uit de drukkerijen, die een klein aspect van de metalgeschiedenis bekijkt. Rotting Ways to Misery (RWTM) doet dat uitstekend voor de Finse death metalscene van pakweg 1990 tot 1995 – erg precies zijn de auteurs hier nooit in. Een boek voor de archivarissen en nerds onder ons, en de doorgewinterde death metalfans. Ik val
Het einde van het jaar komt in zicht, maar dat wil zeker nog niet zeggen dat ook het einde van albumreleases en reviews in zicht is. Nog elke week worden er prachtige albums op de wereld losgelaten in alle mogelijke genres die ons zo lief zijn. Voor de redacteuren van Never Mind The Hype valt er dus wel weer iets te bespreken. Dit doen we dus ook met een machtige
Dog Eat Dog kennen we als een feestband met kilometers bier en een hoog fun-gehalte en misschien een beetje nadrukkelijk een band van z’n tijd. De groep doet het nog altijd goed hier in Nederland – en bij de buren – en speelt vaker in Europa dan thuis in de VS. Bandoprichter, en samen met zanger John Connor langstzittend bandlid, Dave Neabore komt er graag. Maar wat blijkt, Dave Neabore
De eerste keer dat ik Mogwai hoorde, was als student. Ik was fervent op zoek naar nieuwe muziek die ‘intellectueler’ voelde dan mijn skatepunkfascinatie van een paar jaar daarvoor. Inmiddels was ik meer richting de hardcore opgeschoven, maar tussen de studenten in colbertjes voelde dat niet helemaal salofähig. Mijn studiegenoot, en trots bezitter van een faux-tweed colbertje (hoewel hij op dag 1 van de studie meer een Woodstock vibe had,
Jawel, daar ligt gewoon weer nieuw plaatwerk van Voivod! Een EP, zo noemen ze ‘Ultraman’ zelf en dat is wel terecht met twee live bonustracks. Onze recensent Martijn Welzen noemt het liever een folly en legt overtuigend uit waarom. Hij zette ook zijn review-fangs in de ‘Sun EP’ van Minus Youth, wat met 4 songs in nog geen 12 minuten een typische hardcore-affaire is. De band uit Stuttgart bracht de
Liechtenstein is een heel klein land. Door de ligging, als het ware op een schans in de Noordelijke Alpen, zou je moeiteloos een tennisbal vanuit Malbun via Vaduz Zwitserland in kunnen laten stuiteren. Toch is er een kleine scene, waar een bijzonder donker, moody geluid uit voortkomt. Black Reuss is één van die bands, een project van Maurizio Dottores. Black Reuss klinkt, in eerste instantie, als een goed gepolijst stukje Paradise
Soms maak ik me zorgen om de hardcore scene. Dat komt omdat ik niet genoeg de diepte in ga om echt te zien wat er allemaal broeit onder het oppervlakte. Je ziet de line-up van een festival als Revolution Calling, met namen die je al 100 jaar op concertposters ziet. Gaat het nog wel goed dan? Daarvoor waren vroeger zines de oplossing. Tegenwoordig zou je denken dat internet helpt, maar
Er is geen andere band zoals Sigh. Deze Japanse black metalstrijders draaien al sinds 1989 mee in de extreemste hoek en waar de dood in hun werk altijd een rol speelde, is dit de meest intense, en intieme vertolking van het thema. Daarmee wordt de plaat ook Japanser dan ooit, met teksten exclusief in de eigen taal (wat nog niet eerder gedaan werd) en traditionele instrumenten. Mirai Kawashima wilde namelijk
Aangezien ik me ten doel had gesteld bands uit elk land ter wereld te interviewen, heb ik me in sommige gevallen natuurlijk een dilemma op de hals gehaald. Hongkong is in sommige gevallen een apart land en in andere niet. Toch is het een regio met een aparte identiteit en een andere geschiedenis. Het voert een andere vlag en is de thuishaven van veel creatieve, interessante bands die in hun
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.