Weird Al heeft tenminste zijn accordeon bij zich in 013

Weird Al Yankovic in 013, foto Roy Wolters

Weird Al Yankovic in 013, foto Roy Wolters

Ik sta in de rij voor 013. Ik heb nog niet eerder in zo’n lange rij gestaan in Tilburg. De hele Veemarktstraat tot de Heuvelring staat vol met fans van nerd-icoon Weird Al Yankovic. De accordeon-spelende legende, die faam verwierf met parodie-comedy-songs, kan inmiddels meerder generaties tot z’n fanschare rekenen, maar de opkomst zit vandaag in het oudere cohort. Dat is misschien niet helemaal vreemd met de ticketprijzen voor vandaag, en een meet-and-greet-optie van 200+ euro (daar kan je toch maar mooi drie dagen de verwarming van laten draaien.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Roy Wolters

Dan moet je ook even weten dat de The Unfortunate Return of the Ridiculously Self-Indulgent, Ill-Advised Vanity Tour geen tour is met de grote hits. Het is juist een uitgeklede set-up voor kleinere podia (en dan bedoel ik 013 versus galmbak extraordinaire Ziggo Dome, I guess). Of luisteren ‘de kids’ niet meer naar Weird Al? Ik ben in ieder geval al vol warme anticipatie, terwijl ik tussen twee stellen in de rij sta waarbij voor me de dame – met een ‘mijn-ouders-hebben-twee-opritten-stelletje-peasants’ lach – de carnavalsvierders belachelijk maakt (‘Ik zou me zo generen als ik zo gekleed dronken over straat zou gaan ). En waarbij het stel achter me met het nodige dedain praat over mensen uit de vriendenkring die, godbetert, een unieke, persoonlijke zelfexpressie in kleding hebben. Dit zijn ze dan, de full stack developers en data-analisten die ooit ‘white & nerdy’ bliezen op hun Sony tape-cd-en-radiodecks, nu trots bezitters van een live-love-laugh-xenos plank aan de muur en een Oled-tv. Dat doet me eraan denken dat het achterlicht op de elektrische mamafiets thuis stuk is, en ik toch echt eens even moet kijken naar dat nieuwe zonnepanelenaanbod…

Emo Philips in 013, foto Roy Wolters

Weird Al Yankovic in 013, foto Roy Wolters

Ik dwaal enigszins af, maar het was een lange rij en als Brabander vind ik Carnaval een mooi iets, ondanks dat ik niet actief meer participeer. Allez, het duurt dus even voor ik binnen ben en mag plaatsnemen in een seated setting, waar je ook nog op basis van de kleur van je polsbandje ingedeeld wordt. Dat is namelijk ook nog een ding vandaag. Het zorgt in ieder geval voor duidelijkheid. Emo Philips opent en dat is een New Yorkse komiek met een specifiek type van nerveuze, intellectuele en een beetje ongemakkelijke humor. Philips is al een eeuwigheid in de nabijheid van Weird Al te vinden en heeft iets aandoenlijks met zijn fragiele voorkomen. Zijn grappen zijn vaak op het randje en slagen erin de lach vast op het gezicht te krijgen.

Maar daar komen we natuurlijk niet voor, we willen accordeon. Ik moet dan wel even zeggen dat dit, van een veilige zitplaats af bezien, vooral in gedachten mijn strijdkreet is voor deze avond. Ik merk dat ik lekker achterover zit en de muziek over me heen laat komen als Weird Al begint. Vandaag dus vooral de non-parody songs, want die heeft hij ook. Daar ben ik me nooit zo bewust van geweest en omdat de tekst in het begin van de set soms moeilijk te verstaan is, ontgaat een deel me ook. De band is wel heel strak, en dat maakt veel goed, maar eigenlijk kom je niet naar een show van Weird Al Yankovic om te luisteren naar de solide ritmesectie, harpsichord solo’s en subtiele transities. Hoewel, die kunst om in een paar tellen compleet een song om te gooien blijft gaaf bij deze band. Weird Al zit eigenlijk de hele show op zijn kruk, zwaait wild met zijn handen en heeft (volgens mij) de teksten op een teleprompter. De grappen hopelijk niet.

Weird Al Yankovic in 013, foto Roy Wolters

Weird Al Yankovic in 013, foto Roy Wolters

“It’s halfway February, so you’re probably thinking; when is Al gonna play a Christmas song?” Ja, we gooien er ‘The Night Santa went Crazy’ doorheen. Het valt wel op hoeveel van de eigen songs tamelijk gewelddadig zijn, zelfs het culthitje ‘Your Horoscope For Today’ heeft wat grimmige passages. Grappig feitje is dat dit nummer, wat in een razend tempo sarcastische horoscopen voordraagt, zelf frequent gebruikt is voor parodienummers, waaronder een song over World of Warcraft (twee keer zelfs). Ja, beste lezer, ik loop al langer mee in dit nerdy universum.

Opvallend genoeg heeft Weird Al niet echt iets gedaan met zijn nieuwe biopic, die ‘Weird’ heet. Hij vraagt wel even wie er allemaal al een illegale versie gekeken heeft (de film is beschikbaar op één non-EU streaming platform). Wel komen er songs langs uit zijn eerdere film UHF: “…After making that, I wasn’t allowed to do another one for 33 years…” zoals ‘Generic Blues’ en de afsluiter van de reguliere set, het fantastische ‘The Biggest Ball of Twine in Minnesota’. Dat is wel zo’n beetje het moment dat het weer echt leuk wordt. Het is officieel geen parodie, maar het is wel een beetje een parodie. Met een verhaal en een catchy refrein, dat is waar Weird Al in excelleert. Daarna gaan de muzikanten van het podium, we zijn klaar.

Al gaat in een hoek van het podium met twee muzikanten babbelen. De drummer gaat z’n plexiglas scherm poetsen, de grap is duidelijk. Natuurlijk volgt er een encore, met ‘Born to be Wild’ en een hitmedley. Dit krijgt de handjes wel op elkaar en zorgt toch voor een carnavalskroon op deze bijzondere set. Uiteraard werd er gelachen, maar misschien iets minder uitbundig dan normaal. Weird Al is een begenadigd entertainer, maar ware het niet voor zijn unieke ‘gift’ om van hits fantastische parodie te maken, dan had dit ook gewoon de kleine zaal kunnen zijn voor het toch wat minder populaire ‘comedy rock’ stijltje (met accordeon, altijd mét).