Hardhitting Albumreviews van Hard Wax, Live By The Sword, Downshot en Backfire!

De winter begint eindelijk gestaag plaats te maken voor de warmere temperaturen van de lente. Maar vooraleer we weer kunnen genieten van een biertje in het festivalgras, warmen we uiteraard nog even op met nieuwe muziek. Nu ja, eigenlijk genieten we gedurende het jaar wel van nieuw spul, maar op dit soort momenten, met 2023 enkele maanden oud, vliegen interessante releases er als een gek uit. Zo ook vandaag, want Martijn Welzen en Guido Segers zetten hun tanden in vers nieuw plaatwerk van Hard Wax, Live By The Sword, Downshot en Backfire! Erg lekker spul om je maandagochtend mee op te fleuren, want dit klapt er lekker op als een dubbele espresso. Kom hieronder je maandag door met een viertal Hardhitting Albumreviews, je hebt het nodig…

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Hard Wax – Don’t Stop The Beat
Ergens tussen up tempo hardrock en oi! van de straten van een middelgrote Britse stad leeft het wel heel obscure genre ‘bovver rock’. De inhoud is buitengewoon pretentieloos, tikt de eenvoudigere geneugten van het leven aan zoals, bier, voetbal, vriendinnen en een enkele ‘bar fight’. Hard Wax heeft de kneepjes van het vak wel onder de knie na drie albums. Don’t Stop The Beat is heerlijke meezingrock. Je mag ook meebrullen zeggen als het aantal pints, net als de temperatuur in de pub flink de hoogte inschiet. Dan is het stukje glam dat regelmatig in de omschrijving van het genre voorbij komt ook al aardig de deur uit, en voel je de rauwere kant van het leven. Beschaving is echt maar een heel dun glimmend laagje. Natuurlijk wordt het alleen maar mooier met dat dikke ongepolijste Engels accent in een donker cafe ergens achteraf. Tekstueel is er wel iets interessants aan de hand. Black and Blue en No Mess, No Fuss zetten op woorden wat hiervoor met de muziek al is aangestipt. Eerlijke eenvoud! Maar dan komt iets als Genocide, Baby! om de hoek. Een dikke nihilistische anthem. De wereld die we nu kennen heeft zowat alle bestaande planken misgeslagen. Laat we alles maar gewoon aan gort schieten en opnieuw beginnen. Maar voordat we dat doen, eerst een feest om het einde te vieren. Dat dan weer wel. (MW)

Live By The Sword – Cernunnos
Power- of pagan metalbands draven te paard door oerbossen met zwaard in de krachtige hand de zonsondergang tegemoet. Niet letterlijk, want ze staan net als andere groepen in rockopstelling op het podium ergens in een rokerige ruimte. Streetpunk bands daarentegen zijn ridders van de straat, zij leven juist in deze achteraflokalen waar bier vloeit en het gezelschap, in een weekend na een week hard werken, uit volle borst de stijdliederen over het eenvoudige leven meebrult. Live By The Sword tapt uit beide genoemde vaten. Heel uitgekiend, omdat er ook wel degelijk overeenkomsten zijn in mentaliteit. Individuele vrijheid, de hang naar eigenheid zonder God en baas. De stijlen zijn opvallend complementair en krijgen gelijke wapenen toebedeeld. De metal zorgt voor het avontuurlijke, het idee dat je de natuur die nog diep in de moderne mens schuilt kunt aanraken. De streetpunk is scherp, houdt je bij de tijd en geeft je dat gevoel van saamhorigheid in de jungle van beton en asfalt. Na het intro Awaken, knalt Cernunnos, genoemd naar een Keltische god, die briljante combinatie de ether in. Het is vooral Erick Barnes rauwe stemgeluid dat het straatgevoel levend houdt. Mountain of Doom is een prachtige rock-‘n-roll track die het dwingende van het NWOBHM genre uit het begin van de jaren tachtig laat herleven, met die grom van Erick altijd aanwezig. Het galoppeert als het Iron Maiden van de eerste twee albums. Primordial Forces wordt voorafgegaan door een heerlijke akoestische Sundawn en dendert de berg af het slagveld tegemoet. Sacrifice is dan weer het ultieme marslied van de plaat en moet live tot een van de favorieten gaan behoren, zeker als zo halverwege die lekkere versnelling zijn intrede doet. En of je nu een bierpul of strijdbijl ter hand neemt, houd het vol trots boven je hoofd en marcheer mee met Cernunnos. (MW)

Downshot – Endgame
Hey, wat je verder ook van een eurocore plaat als deze vindt, met je vrouw een hardcore track opnemen is wel heel tof en dat doen Bas ‘BEF Ammo’ en Rebecca Siersema op See the Light. Het gaat Kylie Minogue en Nick Cave niet van van hun troon stoten, maar het is wel tof. Downshot klinkt echt bijzonder anno 2023, met een sound die je dus al jaren niet hoort. Ghetto-rapcore, maar zonder de flitsende productie en beatdown elementen dus, waarmee het echt een ‘terug-in-de-tijd’ ervaring is. Maar dat is ook prima, want de terugkeer met album Endgame van de band gaat niet om hits scoren, maar liefde voor hun eigen sound. Uitschieter is Unleashed met Duitse rapper Daniel Gun, net wat meer gangster-rap met riffs dan riffs met rap-elementen zeg maar. Wel lekker, die gang shouts, die aggressie en dat rollende ritme op tracks als Payback’s a Bitch. Ook nog een mooie tribute aan de band Brightside met de gelijknamige track. De heren namen de track van die band, getiteld Downshot (je ziet de link) en maakten er een tribute van.

Ok, wat Endgame een vette plaat maakt is het feit dat er zoveel liefde voor die eigen scene in zit. Het is een geluid dat achter is gebleven in de tijd, maar dat zijn de eerste Beatles platen ook in zekere zin. Niet dat Downshot de nieuwe Beatles zijn, dat willen ze zelf ook niet lijkt me. Het is gewoon vet dat zo’n band de draad weer oppakt, want het is vanuit het hart, met passie. Dat hoor je terug op die hele plaat, op elke track, het plezier en de energie. Dus lekker van WTF Records dat ze dit de wereld inslingeren, de kids mogen wel wat echts horen. (GS)

Backfire! – Angry God

Backfire! – Angry God
Weet niet zo goed waar te beginnen met Angry God. Het is naar alle waarschijnlijkheid de laatste Backfire! plaat ooit, en dat stemt mij somber. Dat wil zeggen een geluidsdrager met origineel materiaal. Je weet maar nooit wat er na Live At CBGB’s (review hier) en de pas verschenen The Last Time 7″ nog stiekem in de kluizen ligt. Maar goed, er is dus al een kleine brok in de keel voor de eerste tonen de trommelvliezen beroeren. Interessant wordt het dan dat, ondanks de bijtende hardcore die het handelsmerk is van Backfire! er een enorme emotie en levenservaring vanaf straalt. Durf best te stellen dat Rebel 4 Life wat jeugdige energie betreft, onbetwiste publiekslieveling is, maar Angry God is het meest complete album van de heren. Dat wil wat zeggen met een goed gevulde discografie die toch al drie decennia bestrijkt. Dan dat geluid! Kraakhelder met prachtige details, vastgelegd door oud-Backfire! drummer Igor Wouters, opgenomen in de studio van de Muziekgieterij aan het Richie Backfireplein. Het voorvoegsel ‘oud’ mag ook direct weer gestript worden. De slagwerkers Igor en Richard en jongeling Kobus Litjens, van Hometown Crew, zijn onderdeel van de familie en zullen dat ook altijd blijven. Waar ze ook zijn. Ook dat gevoel van groei, afscheid, voorspoed en tegenslag sijpelt tot op celniveau door. Pas dan zijn we bij de nummers aanbeland. Out of the Spotlights is het veelzeggende breekijzer dat een korte totaaluitbarsting van woede is zoals alleen Backfire! dat kan. Het trekt een heel wapenarsenaal aan frustraties open. Maar de hand wordt ook regelmatig in eigen boezem gestoken. Final Days bikkelhard en ongelooflijk eerlijk, en Black Hole strompelt er, een paar tracks verderop, teneergeslagen achteraan. Pijnlijk maar louterend. Zal daarom ook wel het bluesy en instrumentale titelnummer in het midden zijn gepositioneerd om een overweldigend rustmoment te creëren. Totaal onverwacht, met overdonderend effect. Zelfs Inside Out cover No Spiritual Surrender hakt er onder de stembanden van Pat harder in dan ooit te voren, en past feilloos bij wat de afronding van een ongelofelijk reis is geweest. (MW)