Desertfest Antwerpen 2022; Cave In, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Dommengang, foto Roy Wolters

We zijn een jaar verder en gewoon weer op Desertfest Antwerp in de Trix. Waar het in 2021 nog heel bijzonder voelde om weer naar een festival te kunnen, zijn we inmiddels weer gewend aan grote festivals zonder beperkingen. De nieuwe realiteit is wel dat bands geregeld afzeggen, ook omdat ze hun tour niet rendabel krijgen, en dat het publiek beduidend minder gretig is met het kopen van kaarten. Zo annuleerden The Heavy Eyes, High Reeper en Somali Yacht Club hun komst, wat dan wel weer de weg vrijmaakt voor vervangers Hypnos 69 en twee hoogtepunten van de vorige editie: Slomosa en Acid Mammoth.

En er zijn dus minder bezoekers. Zowel dagkaarten als passe-partouts en zelfs early-birds zijn vrijdag nog te koop. Eenmaal binnen in Muziekcentrum Trix merken we dat we net wat makkelijker rond bewegen, en zelfs in de Canyon-zaal boven en het Café nog relatief eenvoudig naar voren kunnen komen. En dat is naast praktisch ook best fijn. Het is sowieso opvallend hoe snel we weer geland zijn en in de Desertfest-groove hangen. Zoals ieder jaar eigenlijk, schakelen we snel over naar de vertrouwde ‘Bolleke pakken-band pakken-Bolleke pakken-band pakken routine. Het moet ook gezegd dat de programmering en de locatie bijdragen aan de hartverwarmende ontvangst. We zitten gewoon in een appartement in Borgerhout op 5 minuten lopen vanaf de Trix. Het betere hang loose en T-shirtwerk dus.

Check ook:

• Desertfest zaterdag: Red Fang en Pigs x7 slopen de hele Trix
• Desertfest: Ziedende zondag met Sasquatch, Bongripper en Tons

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; IIVII, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; IIVII, foto Roy Wolters

DOMMENGANG & IIVII
Speaking of… LA psychcrew Dommengang is ook erg chilled out en lekker bezig. Far out, en met net iets meer vaart en ballen dan we op basis van die smakelijke plaat (uit 2019 alweer) verwacht hadden. Het US trio gaat bijzonder fijntjes tekeer en legt er telkens nog een gitaarlijn, een fuzzpedaal en een tempo op. Bijzonder prettige aftrap. En IIVII trekt die lijn nog even door. Het duo stond twee dagen eerder nog op een Consouling labelavond in dB’s en zo staan, ok zitten, ze een paar dagen later doodleuk op de Desertfest Main Stage. Daar komt het ‘experimentele post-apocalyptische visueel-muzikale collectief’ rond creatief brein Josh Graham (o.a. ex-Neurosis, Red Sparowes, Battle of Mice) fraai tot zijn recht. Filmisch is nog een understatement en we spacen ‘m diep op de elektronica en drones. Spannend en licht onheilspellend, maar het duo blijft wel erg lang in dezelfde toon en sfeer hangen.

Desertfest Antwerpen 2022; Pink Room, foto Roy Wolters

Jelle Denturck bij Pink Room, foto Roy Wolters

SEVERANT & PINK ROOM PLAYS ‘PARANOID’
Over naar de Vulture Stage in het altijd gezellige Trix-Café. De manke van deze locatie is steevast het geluid. Het podium staat achterin de smalle ruimte en is met de speakers op de uitgang gericht. Daar is het geluid ook bij Severant prima. In de rest van het café is het – onder het veel lagere plafond – een stuk lastiger om de nuances en impact te proeven. Gelukkig lukt het om voor deel twee van de Eindhovense set dichterbij te schuiven. De psychedelische rockers spelen na Roadburn en Into The Void alweer op een toonaangevend heavy festival en ze maken ook hier indruk. We laten ons meevoeren door de gloedvolle en op het laatst meer out there psychedelische rockset van Severant, die ook nadrukkelijk op de sixties leunt. Nette show.

Boven in de Canyon (de clubzaal van de Trix met een capaciteit van 450 man) staat het goed vol voor een samenkomen van de Belgische scene, georganiseerd door Pink Room, een Gents trio dat normaal in noisepunk en trashy garage doet en vanavond wat speciaals serveert. Het trio speelt de legendarische Black Sabbath-plaat ‘Paranoid’ integraal en heeft daarvoor gasten als Bart Baele (Speedözer, Tubelight), Lynn Claus (Ponykamp) en Jelle Denturck (DIRK.) uitgenodigd. Gespreid bedje natuurlijk bij de Desertfest crowd, die bij ‘War Pigs’ en het titelnummer al aardig hard gaan. Maar we gaan pas echt ‘naar de getver’ bij ‘Iron Man’. Pink Room staat als backbone aardig te vlammen, en Denturck maakt het verschil door met verbeten blik en gepassioneerde performance heel dichtbij te komen (waar de vocalist bij ‘Paranoid’ de teksten nog van papier moest lezen…) en zo haast eigenhandig de pit aan te zwengelen. Ander hoogtepunt is de door de Pink Room-bassist gezongen vertolking van ‘Hand of Doom’. De slepende en sinistere sound van Sabbath slaat stevig in. Shiiiiit!

Desertfest Antwerpen 2022; Stephen Brodsky van Cave In, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Cave In, foto Roy Wolters

HERBOREN CAVE IN
Ondertussen staat Stephen Brodsky op de main behoorlijk te knallen met Cave In. “Hope you guys like the last album, cause we’re playing a lot of it tonight…” Dat is geen straf, want het dit jaar verschenen ‘Pendulum’ staat vol straffe metal en ook meer grungy werk en spacerock. Live levert dat een geweldige, brute en gevarieerde set op, met Brodsky die nu eens de metalgrom opzet (in het hard riffende ‘New Reality’) en dan weer meer de meeslepende grungezang pakt (in het wervelende ‘Blood Spiller’). Hoogtepunt is ook ‘Blinded By A Blaze’, wat vanaf het intro nogal aan Soundgarden refereert. Knap hoe de band uit Boston zich na het tragische overlijden van bassist Caleb Scofield herpakt heeft, terugkeerde met een sterke zevende plaat en ook on stage erg stevig staat. Nate Newton (Converge) is ook geen misselijke vervanger.

Halverwege switcht Cave In naar wat ouder werk. “Are you still with us?”, vraagt frontman Brodsky ten overvloede aan de volle Trix die gretig alles opslurpt wat de groep opdient. En het materiaal van twintig jaar oud werkt ook prima. Een gevoeliger nummer landt ook, mede omdat Cave In vervolgens wel flink aan de snaren trekt en de rtimesectie zwaar blaast. “Dit is Caleb’s bass”, vertelt Stephen en wijst op het instrument in handen van Newton. Worden we even stil van. De bassist vervolgt: “The past two years have been heavy. Have you lost somebody to Covid? I have.” Twee handen gaan omhoog. “This one is for you.” Wederom komt Cave In heftig binnen. Brodsky heeft er verder zichtbaar plezier in, grossiert in smerige riffs en sterk vocaal werk. Dat geldt ook voor Newton die zich schreeuwend helemaal geeft. Het samenspel van de herboren band is indrukwekkend. Headlinerwaardige set!

Desertfest Antwerpen 2022; Cave In, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Acid Mammoth, foto Roy Wolters

UPGRADED ACID MAMMOTH
Samavayo rules in het café. Dikke Berlijnse stoner en psych van het ervaren trio dat dit jaar met ‘Payan’ weer een sterke langspeler uitbracht. Kneiter ‘Afghan Sky’ is ook live het absolute prijsnummer wat ons betreft. Maar de groep hamert er ook in het vervolg dik op. Acid Mammoth mag dan dit jaar geboekt zijn als invaller, deze spot op de grotere Canyon Stage boven is wel dankbaarder dan de café-gig op de slotavond vorig jaar. Er is wat gedoe met het geluid, vooral afstemming eigenlijk, maar dat weerhoudt de Grieken er niet van om er vol in te vlammen. Damn zeg, deze set stonerdoomt en groovet het hardste tot nu toe. Babalis Jr. en Sr. stapelen die gitaren tot hevige hoogte, terwijl de ritmesectie weer een vettige basis van mammoet-niveau neerlegt. De valse vocale start wordt net op tijd gerepareerd voor een van de vettigste songs van doorbraakalbum ‘Under Acid Hoof’: ‘Tree of Woe’ doet precies dat en nog wat zwaarder: boomdikke doom met klaaglijke zang. Meesterlijk.

Acid Mammoth hanteert met livefavoriet ‘White Hag’ de sloopwals modus en die kan Deserfest heel goed hebben nu. De geur van weed is de hele show al niet te vermijden, begrijpelijk ook bij deze stonerdoomers, en het is ook zeer goed haarslaan. De jonge frontman vuurt de pit aardig aan, maar het moet gezegd dat weinig voor nodig is om de lont in dit Vlaamse kruitvat te steken en, jawel, daar gaat ook de eerste crowdsurfer van de avond over het publiek. Lekker man. Na een beuk in de ribben en kapot horlogebandje kiezen we eieren voor ons geld, maar van veilige afstand is het ook genieten van nieuwe beukers van laatste plaat ‘Caravan’, met name ‘Berserker’ en het titelnummer springen eruit met snerpende gemene Ozzy-zang en dik doordreunende doom. Voorwaar geen campingmuziek. De groep heeft net wat minder impact dan in de kroeg in 2021, maar de Canyon gaat wel helemaal naar de klote.

Desertfest Antwerpen 2022; Acid Mammoth, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Brian Jonestown Massacre, foto Roy Wolters

Chillen op de tamboerijn; Brian Jonestown Massacre, foto Roy Wolters

TALMEN EN SPACEN MET BRIAN JONESTOWN MASSACRE
Oef, dat is me een flinke overgang. Even terugschakelen, maar we zitten wel meteen tot aan de nek in de laidback psychgroove van Brian Jonestown Massacre. Zeven man on stage, waarvan een wel heel relaxed opereert. Frontman Anton Newcombe pakt veel tijd door tussen elk nummer een peuk op te steken, die mag na een paar teugen dan op de gitaarhals verder smeulen. Heel relaxed wel allemaal, maar we begrijpen dat hij wel minder lang kletst dan in Paradiso een paar dagen terug. Hij heeft zo’n lijzige zangstem, die een Britse afkomst doet vermoeden, maar we hebben toch echt te maken met een Amerikaanse band die al sinds 1988 opereert. De groep produceert wel een heerlijke volle psychedelische sound. Op een gegeven moment zijn er wel vier gitaristen tegelijk bezig.

Newcombe neemt nog een flinke hijs en merkt droogjes op: “Brian is dead. Shit happened.” Je kunt het moeilijk een eerbetoon noemen aan de Stones-oprichter, maar cult is deze groep zeker wel. En een opvallend vreemde eend in de Antwerpse bijt. We hebben echt niet vaak, heel zelden, op Deserfest in zo’n zalig lome trip gehangen. Damn, Jamaicaans chillniveau dit. Newcombe irriteert zichtbaar de andere leden met zijn gedraal en onsamenhangende praatjes. Nu gaat het weer over de airconditioning en tocht in de bus, die slecht voor zijn stem zou zijn. Ondertussen steekt hij nog een peuk op… Serieuzer dan: “This is conceptual art. This music lives with us, all of us (‘gebaart over de zaal’), not on some fucking Spotify.” Terwijl de visuals richting vurige maelstrom gaan worden we meegesleept in de sixties rock van deze groep. Dit moet wel een de meest softe Desertfest-afsluiters ooit zijn en tegelijk zijn ze op hun manier toch weer hard. Als ze dan eenmaal in zo’n nummer zitten, pakken ze je ook echt mee. Het lijkt alsof 3/4 Desertfest diep en hard gaat op de BJM, terwijl de rest is afgetaaid op zoek naar harder spul.

Desertfest Antwerpen 2022; Brian Jonestown Massacre, foto Roy Wolters

GOZU BEUKERS
Op de Vulture Stage bijvoorbeeld, waar Gozu reeds staat te blazen. Het Trix-café heeft zich in eerdere edities vaker bewezen als toffe kweekvijver. Zagen we daar vorig jaar nog Acid Mammoth en Slomosa excelleren, dit jaar zijn deze bands naar de ruimere bovenzaal Canyon Stage gepromoveerd. Ook Gozu geeft een sterk visitekaartje af. De band uit Boston houdt wel van een flinke scheut classic rock in hun stoner en dat brengt de zaak goed op smaak. Je moet in de cafézaal dus een beetje door het gemoffelde geluid (onder het plafond) heen luisteren, maar dan nog is het genieten. Zanger-gitarist Mark Gaffney hoeft niet ‘front and centre’ te staan om zijn rol als frontman te nailen. Zijn imposante verschijning en dito strot trekken je aandacht wel naar het linker uiteinde van het podium, waar de man een puike set ten beste geeft en de volvette sound van Gozu naar een hoger plan weet te tillen.

Desertfest Antwerpen 2022; Hypnos 69, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Hypnos 69, foto Roy Wolters

HYPNOS 69 VALT LAST MINUTE STERK IN
Geef het de mannen van Hypnos 69 maar te doen: invallen op een cruciale plek als afsluiter van de Canyon Stage en dag 1 van Desertfest 2022. Maar de organisatie heeft met deze Belgische cultband wel last minute een passende vervanger gevonden! Jammer dat het Oekraïense Somali Yacht Club met “border issues” kampte, maar Hypnos 69 pakt de psychedelische handdoek met verve op. En ze voegen er nog een saxofoon aan toe. Plus wat spaarzame zang, in een boeiend geheel dat ons geregeld aan Motorpsycho doet denken. Het is voor de kenners hier een niet verwachte reprise van deze band en voor velen de introductie met Hypnos 69 en hun spacesound. Niet voor het eerst vandaag gaan we PSYCHedelisch en vooral ook weer laidback groovend. Maar wel met aardig wat meer punch en vaart erin dan net bij BJM beneden. De frontman bezweert de theremin en voert weer een nieuwe groove in.

Dilemma: Wat ga je dan doen als invaller? Ga je knallen omdat je de avond moet afronden, of ga je onverstoorbaar je eigen ding doen? Hypnos doet dat laatste en dat blijkt een erg goede, en klantenbindende keuze. Minpunt is dat we die saxofoon bijna niet horen, wellicht heeft dat wel wat met onze positie rechts vooraan te maken. Maar de sound van de groep staat en overtuigt. Zo zie je dat je met een kwart van de gitaren (van BJM) ook een vol geluid en een prima set kan neerzetten. Chapeau. Voor het spacende laatste nummer gaat de frontman nog even goed zitten achter de toetsen en elektronica. Hypnos 69 psycht zelf nog wat langer door dan gepland. Doen ze heel goed dat invallen. En zo vormen ze een typisch slot van een beste en psychedelische openingsdag.

Desertfest Antwerpen 2022; Samavayo, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Acid Mammoth, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Samavayo, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Cave In, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Pink Room, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Dommengang, foto Roy Wolters

Desertfest Antwerpen 2022; Acid Mammoth, foto Roy Wolters

Damn right son! We reizen vrijdag weer af naar het Antwerpse voor drie dagen feest en nagelharde muziek op Desertfest Belgium. De line-up is weer duizelingwekkend van omvang en ook aardig veelzijdig. Onze redacteuren zijn dan ook al even verlekkerd aan het schatgraven en kwamen daarbij heel wat vettig, bruut beukend en zelfs wat blackened spul tegen. Hierbij de tips van NMTH voor Desertfest 2022, oftewel onze playlist voor de rit naar Antwerpen.

Als uitsmijter hebben we een hard groovende tiproute van onze General Manager Waldo: de bonusroute waar je met hem even ongegeneerd als gegarandeerd haar en bier kan slaan, op zijn onstuitbare mars door drie dagen Desertfest en drie zalen van de Antwerpse Trix. Tel uit je netwerkwinst. Zie je in de pit met een bolleke!

ROY WOLTERS – FOTOGRAAF

ACID MAMMOTH – vrijdag 22:15-23:15 – Canyon Stage
De mastodonten van het Griekse Acid Mammoth walsen de Canyon stage op de vrijdag zorgvuldig plat. Het viertal bracht in de coronatijd hun derde langspeler Caravan uit. Verwacht een stevige pot doom en langzaam edoch stevig haarslingeren. Wellicht een leuk detail om te vermelden is het feit dat de band meer dan een vriendenclub is. Ze beschouwen elkaar als familie, wat in dit geval letterlijk moet worden genomen aangezien vader en zoon Chris Babalis Jr. en Sr. het gitaarwerk verzorgen en Jr. de vocalen voor z’n rekening neemt.

THE BRIAN JONESTOWN MASSACRE – vrijdag 23:00-0:15 – Desert Stage
Multi-instrumentalist Anton Newcombe is de oprichter van the Brian Jonestown Massacre (1990). De band ontleent zijn naam aan de overleden Rolling Stones drummer Brian Jones en heeft inmiddels een indrukwekkend muzikaal repertoire opgebouwd met maar liefst 18 studioalbums en 5 livealbums. Verwacht een toffe mix tussen psychedelische rock, garage en bluesrock.

RED FANG – zaterdag 23:00-0:15 – Desert Stage
De platen kende ik al, maar afgelopen zomer zag ik ze pas voor het eerst live op Graspop. Wat een fantastische liveband met een enorm hoge knuffelfactor. Erg sympathieke Amerikanen die er echt een feestje van maken. Uptempo stonerrock waarbij het lastig wordt stil te staan. Hun laatste plaat Arrows was al af in 2019 maar kwam pas uit in 2021 door al het corona-gezeur. Van tijd tot tijd een bewust enigszins lo-fi geproduceerde plaat, wat de rauwheid en puurheid eigenlijk alleen maar ten goede komt.

SASQUATCH – zondag 23:55-1:15 – Canyon Stage
De band voor wie we een high five deden toen ze op de bill verschenen was toch wel Sasquatch. In 2018 sloten ze de vrijdag af met een memorabel optreden. Het artikel dat we over die vrijdag schreven kreeg dan ook als titel “Sasquatch blaast gans Desertfest vrijdag op” mee. De plaat toen was Maneuvers, de plaat nu is Fever Fantasy. Voor de diehards die tot het gaatje blijven; Sasquatch sluit Desertfest ’22 af op de Canyon Stage. Verwacht een explosief optreden waarbij het dak eraf gaat. Dit wil je niet missen!

KAMIL PARZYCHOWSKI – FOTOGRAAF

SUMA – zaterdag 23:25–0:15 – Vulture Stage
De Zweedse doomers van Suma spelen niet vaak, maar als ze dat doen, zetten ze een uitstekend ritueel van de zwaarste graad neer. Blazende riffs, verpletterend gewicht en een niet-aflatend verlangen om zelfs de allersterksten voor hun boze wil te laten buigen. Ze sluiten de Vulture Stage af op zaterdag, dus zorg ervoor dat je vroeg komt en reserveer een plekje vooraan voor een uitstekende ervaring.

MERIJN SIBEN – HOOFDREDACTEUR

ACID MAMMOTH – vrijdag 22:15-23:15 – Canyon Stage
Collega Roy tipt hem eveneens, dus dat doen we maar even dubbel: Griekse grooves in yo face! Acid Mammoth maakt simpelweg erg lekkere sludgey stonerdoom, die hakkend en solide binnenkomt, massief stampend als het prehistorische gevaarte waar de band naar vernoemd is.

HIPPIE DEATH CULT – zondag 21:40-22:30 – Vulture Stage
Toen ik de omschrijving las over de 70’s stylo kreeg ik even kromme tenen. Ik denk dan meteen aan die hoge broekspijpenrock met een retrorandje die tien jaar terug populair was. Maar dat valt bij deze Amerikanen gelukkig wel mee. Op Into the Void bliezen ze je niet per se omver, maar verrasten wel met een uiterst solide show, die van haast N.W.O.B.H.M.-achtige drumkanonnades evengoed in een lome protodoom-track kan muteren. Niet verkeerd om mee te pakken!

WOLVES IN THE THRONE ROOM – zondag 23:00-00:15 – Desert Stage
Tussen alle psych, stoner en doom best een vreemde eend in de bijt. Maar daar ligt ook de kracht. Ontzagwekkende black metal doordrongen van atmosfeer, die live ook zeker nog meer indruk maakt dan op plaat.

INGMAR GRIFFIOEN – EINDREDACTEUR

SAMAVAYO – vrijdag 21:40-22:30 – Vulture Stage
Ik ging bij het ‘voorluisteren’ vast aardig goed op de laatste plaat van de Berlijnse stonerrockers Samavayo. Vooral Afghan Sky (ft. Nick DiSalvo van Elder/Delving) is me een banger van formaat. Twee broers + een Iraanse zanger die al ruim 20 jaar hard gaan met die melange van 70ies rock, stoner en grunge. Die track met Tommi Holappa (Dozer/Greenleaf) mag er zeker ook zijn en dan gaat de snarenbeul van Stoned Jesus (Igor Sydorenko) ook nog tekeer in titelnummer Payan.

SLOMATICS – zaterdag 17:15-17:55 – Canyon Stage
Slomatics is wel een band voor splits zeg, zo leerden we ze in 2011 kennen door het loodzware tegenwicht tegen Conan. En dat zegt wat. Vorig jaar was Ungraven aan de beurt en die met Mammoth Weed Wizard Bastard (2018) mag er ook zijn. De nieuwste van de brute Belfasters kwam dit jaar uit en delen ze met onze favoriete Zweedse doomers van Domkraft. Stiekem een van de platen van het jaar. Live verwachten we weer bereveel van de drie Noord-Ieren en vooral ultradiepe, zware en traag voortrollende doom.

ALUNAH – zaterdag 20:25-21:15 – Canyon Stage
Ik had me eigenlijk voorgenomen ook wat van de zondag te tippen en daar is alle reden toe met o.a. ‘Satan worshipping doomers Bongripper, de nieuwe Noorse (invallende) stonerhelden van Slomosa en diverse acts die al getipt zijn. Omdat ik nogal fan ben van duistere doomy & gloomy muziek met als tegenhanger vrouwelijke vocalen waren Lucifer en Wucan zeker ook een optie, maar ik kies toch voor Alunah. En wel omdat de UK doomers me al sinds de Amber & Gold EP (2018) in de greep hebben, ja zelfs met die Chris Isaak-cover. “Hailing from Sabbath city Birmingham” presenteren ze die nieuwe plaat Strange Machines op Desertfest!

PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS – zaterdag 23:55-0.15 – Canyon Stage
Eigenlijk zet Desertfest op vrijdag en zaterdag verdacht vaak een gruwelijke band neer als dagafsluiter in de Canyon. Onder meer STAKE, DŸSE, Inter Arma en Sasquatch gingen Pigs x7 al voor en we hebben er met deze mannen uit Newcastle niet minder vertrouwen in. Een van de meest freaky beukende acts on the road, weergaloos live en notoir lastig te vangen. Want zijn ze nu aan het sludgen, noisen, stonerrocken of nee, is dit nu weer heavy psychrock van de meest weirde soort? Zeker is dat de varkentjes, of je ze nu ziet op Eurosonic, Sniester of ‘gewoon’ in de ACU, altijd overweldigend van het podium spatten. Zaterdag met ongetwijfeld wat meer ruimte dan:

STEAK – zondag 18:40-19:30 – Canyon Stage
Verdomd als het niet waar is, we geven toch nog een uitsmijter voor de zondag mee: Steak dus! Niet te verwarren met… maar wel de naam van een goede Londense heavy psych en stonerband, die we in 2019 ook al eens de Canyon Stage in de fik zagen steken. Nu is het derde album Acute Mania net uit, die is wat melodieuzer van insteek en smaakt zeker naar een live-vertolking en weerzien.

WALDO VOLMER – GENERAL MANAGER

Algehele goesting! Als ik naar de timetables van Desertfest 2022 kijk, val ik van de ene ‘must see’ in de andere ‘wanna check this out’…wat te tippen?! Voila, toch enkele smaakmakers in mijn festivalroute, met aandacht voor de afwisseling. Want dat was nog wel eens de achilleshiel bij eerdere edities, maar daar lijkt nu straffer rekening mee te zijn gehouden.

Vrijdag:
Dommengang
Cave In
Acid Mammoth
Somali Yacht Club

Zaterdag:
Gnome
Irist
Slomatics
Elder

Zondag:
Plainride
Steak
Tons
Sasquatsch

Tot zover, tot vrijdag!

En dan heeft het festival alle acts van deze editie ook nog eens in een gigantische playlist gemikt. Friggin’ nice!

Monkey3 – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Zoooooooo. Daar hoeven we verder niet moeilijk over te doen: de Desertfest zondag is een heule dikke festivaldag, en by far de sterkst geprogrammeerde deze editie. Die variatie waar we de eerste dagen naar op zoek waren? Die dampende stonershows en kapot harde metalsets? Check, check, cheeee-eck gek! Tel daar nog maar een paar zeer welkome sinistere kerkdiensten bij op, het is toch zondag hè: black mass baby!

Op de derde Desertfest-dag voelen vooral hoofd, voeten en benen wel wat zwaar aan. En ook dat is vertrouwd. Evenals de opluchting dat we ditmaal niet van hotel naar de Trix gaan lopen, maar de auto in de buurt parkeren met oog op de terugweg vannacht. Zo is het – we memoreerden dat vrijdag al – erg opvallend hoe snel je weer in zo’n festivalervaring geland bent, hoe gauw dat Antwerpse muziekpand vol met festivalgangers alweer prettig vertrouwd aanvoelt, voetje voor voetje lopen op de trap of dringen om in de zaal en bij de bar van een van die drie zalen te komen. Ja, iedereen is binnen met een QR-code + ID-check, maar toch hadden we niet verwacht binnen zo’n korte tijd high-fives uit te delen, op de euforische zondag zelfs gevolgd door de nodige verbroederende hugs en knuffels. Dat smaakt allemaal wel naar meer, zeg maar. Zo ook de muzikale hoogtepunten van de dag, waarmee we ook gemakkelijk een top 10 hadden kunnen vullen.

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Slift – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Slift – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

1. SLIFT
Ik denk niet dat er een band is waar we al zo lang zo naar uitkijken als SLIFT, drie Fransen die met de sublieme psychplaat ‘UMMON’ een ferme stempel drukten op de hele coronatijd. Die plaat drong zich meer en meer op in het collectieve bewustzijn, en terecht, terwijl we de band om begrijpelijke redenen niet live aan het werk konden zien. SLIFT stond ook bovenaan de to-see-list op ESNS dit jaar, waarvoor ze gelukkig wel een hele dikke sessie vastlegden.

Als opener van de Desertfest Mainstage doen ze hun livereputatie meteen ruimschoots recht. Vanaf de eerste minuut, met het eerste ingetrapte gitaarpedaal nemen deze kosmonauten ons mee op een weergaloze reis en vliegen we met titelnummer ‘UMMON’ straight into orbit. Direct weggeblazen door hun power. SLIFT is niet zo manisch en freaky als King Gizzard, maar deze band snapt het spelletje, de potentiële kracht van dynamiek heel erg goed. Zo kent het intro van ‘It’s Coming’ meer rustige pysch-elementen, en bouwt ‘Altitude Lake’ nog wat kalmer op met ook fijne samenzang tussen gitarist en bassist. Even wat bezinning, even rustig zweven voordat het trio weer vol dat gas intrapt.
Dit is de beste dagopener van de Mainstage die we ons kunnen heugen. Massaal haarslaan om half 5 ook al… Het is lang geleden dat ik het dubieuze genot proefde van lange lokken haar in mijn bier, maar zo te ruiken was het in ieder geval geen goedkope en wel recente shampoo. Voor de afsluiter trekken ze ruim 15 minuten uit. ‘Lions, Tigers and Bears’ is echt een fuzzy Oh Sees-waardige stamper. Heerlijk. Hopla, gewoon weer kippenvel bij de laatste versnelling in deze track. Die kunnen ze live dus ook eindeloos jammend doortrekken. Dat was te verwachten gezien onder meer die weergaloze Levitation Sessions, maar toch een fijne bevestiging.

Deze band is echt fenomenaal goed, niet te doen zeg. Deze spacetrip is hard, diep, strak, zalig repetitief en toch zo zweverig en out there. Zoveel effecten, pedalen, snerpende synths met een snufje elektronica, met drie man met zoveel bezieling en energie spelen en dat dan vanaf de eerste tel alles zo op de plaats valt. Maar goed, de band uit Toulouse mag dan wel in de lockdown opgekomen mag zijn, ze waren ook niet helemaal groen natuurlijk. Er lagen al twee EP’s en een album en ze spelen al sinds 2016 samen. Die ervaring betaalt zich uit, ook als dagopener. Indrukwekkend. En ook al spelen ze hier maar 45 minuten, wát een belofte is dit voor de toekomst, voor festivals! (IG)

Slomosa – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Slomosa – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

2. SLOMOSA
Met een Bandcamp Friday-tip en een plek in de top 10 van beste albums in 2020 op NMTH, is ondergetekende al een tijdje bezig een lans te breken voor dit Noorse stonergezelschap. Want die aanstekelijke debuutplaat, vol heerlijk stomende en uplifting ‘tundra rock’ – zoals ze het zelf noemen – bezorgt je zonder twijfel een goede dag. Tenminste, als heavy groovende en rete-catchy stonerpop je kopje thee is. Live hebben we ze echter nog niet in actie gezien. Niet gek, want we leren dat dit de eerste gig buiten hun thuisland is. Doordat we ruim voor aanvang stelling hebben genomen tegen de podiumrand, is er tijd genoeg voor een gezellige chit-chat met onze mede-fans. We hebben het nog even over die plaat en hoeveel zin we hebben in dit optreden. De anticipatie en knaldrang is voelbaar onder dit relatief jonge en goedgeluimde publiek. Dan komen ze op. Niets opzienbarends, ook gewoon een guitig stel jeugdige Noren.

Tijdens het wachten hebben we al een blik kunnen werpen op de setlist en daar staan enkele onbekende titels op. Het viertal trapt af met de kenmerkende sound, maar niet met bekende albumtracks of singles. In het eerste deel van de set herkennen we enkel de track ‘Estonia’ van de plaat. Het boeit niet, de sfeer zit er direct in en het publiek maakt duidelijk dat hun helden weinig fout kunnen doen vanavond. De band zelf lijkt nog verrast dat iedereen in het volle Trix-café speciaal voor hun is gekomen. Maar al snel maakt de concentratie plaats voor puur spelplezier. En dan stijgt het op. Band en publiek zwepen elkaar op met oprechte fun en gaandeweg de show wordt het steeds lastiger om ons voorin staande te houden, omdat het achter ons steeds harder begint te kolken.

Halverwege de set schakelt de band definitief naar de albumtracks en dan is het hek van de dam. Het is dag 3 van Desertfest, maar we gaan gewoon tot op het tandvlees. Inkakken is doorpakken! Wij geven ons er ook helemaal aan over en vanaf ‘In My Mind’s Desert’ hangen we vol in de moshende meute en schreeuwen we luidkeels mee met de kenmerkende stem en zangpartijen van de breedlachende frontman. Het is nu enkel nog d’r op en d’r over en met een killer-trio van de singles ‘There Is Nothing New Under The Sun’, ‘Kevin’ en ‘Horses’, brengen de Noren de set naar huis en de zaal tot ontploffing; zichtbaar positief overweldigd door de complete zotteklap in het Trix-café. Man, dit doet ons goed. Bezweet en lichtelijk beurs drijven we richting 1000mods in de grote zaal. Ook een show waar we naar uitkijken, maar ons festival-hoogtepunt hebben we zojuist beleefd. (WV)

Wolvennest – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Wolvennest – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

3. WOLVENNEST
We blijven op het hoofdpodium in Trix, na de voorgaande set van Regarde Les Hommes Tomber, nog even in duistere en alchemische sferen. We zien zelfs nog meer kandelaars met flink walmende kaarsen en nu ook wierook. En nog belangrijker: we spotten een theremin. Duidelijk verhaal: Wolvennest is onmiskenbaar in het huis en dat zullen en willen we weten. Zeker omdat we deze roedel al eerder zagen en zowel op Roadburn als op Desertfest 2019 verzorgden de Brusselaars een absoluut hoogtepunt. Beide keren was dat op zondag trouwens, en bij beide gelegenheden ook als opener van het hoofdpodium. Ditmaal speelt het Wolvennest echter midden op de festivaldag en dat is meer dan terecht. Dit jaar kwamen liefst twee sterke platen uit, waarvan ‘Ritual Mmxx’ een liveregistratie is. En de band heeft zich tijdens de lockdown ook kunnen bewijzen met twee bijzondere liverituelen voor Roadburn Redux. Die in de 013 opgenomen sets waren geweldig, vooral de eerste waarbij ze hun langspeler ‘Temple’ integraal speelden.

De band voor ons lijkt wellicht een vreemd allegaartje, en dat is Wolvennest dan ook, maar wel een met een tros ervaren en geestverwante muzikanten. De core is in 2015 gevormd door gitaristen Marc De Backer (Mongolito, ex-Mucky Pup, ex-Dog Eat Dog), Michel Kirby (o.a. Arkangel, La Muerte) en Corvus von Burtle (diverse black metal-groepen). De bizar productieve drummer/vocalist/alleskunnen Déhà opende met Detrvire nog de Desertfest-vrijdag en ook bassist John Marx, drummer Bram Moerenhout en zangeres/toetsenist/theremin-speler Sharon ‘Shazzula’ Schievers zijn van veel markten (kunsten) thuis.

De mix van black(gaze) met occulte rock, kraut en ambient is weer fenomenaal goed uitgevoerd. Zo spannend met die slepende zanglijnen van Shazzula, de gedragen ritmiek, de drie wervelende gitaren en zeker ook de visuals en algehele mysterieuze sfeer. Het openingsnummer is nog ingetogen, met een dwingende theremin en meer spookachtige sounds (kan deze band please een keer een collaboratie met Portishead doen??), maar daarna gaan we diep de duisternis in met ‘Incarnation’. Inclusief (gast-)zanger en huilende wolven. De langharige vocalist zit ook in de bloederige video, die helemaal in de beklemmende sfeer van Wolvennest past. Tof dat Shazzula nu wat meer voluit zingt, dat kan de muziek goed hebben. Bijvoorbeeld in het enorm intense en meeslepende ‘All That Black’, waarop ze – wellicht ten overvloede – opbiecht: “I like darkness, darkness is beautiful”. Maar ze vergist zich: het is wel degelijk ook wat voor ons. De met een ferme “Ooooh” afgetrapte oudere song ‘Ritual Lovers’ is ook een livefavoriet waarop band en publiek heel diep gaan. SLIFT had er maar drie man voor nodig, maar Wolvennest creëert met z’n zevenen ook een vol, bijzonder én rijker palet. Heel knap dat dat zo boeiend blijft, op album en ook on stage. In Trix biedt de groep weer een totaalervaring met een hoog séance-gehalte en zo beleven we ze graag. (IG)

Acid Mammoth – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

4. ACID MAMMOTH
Gewoon weer een band die we al lang wilden zien voor onze neus! Ja, dat gemis van Noord-Amerikaanse acts pakt nog heel niet zo gek uit hier. Terwijl hun landgenoten van 1000mods de Desertfest Mainstage en spot pakken, heeft Acid Mammoth de kroeg ook vol, en te pakken. Ons inziens verdient deze band wel beter: minimaal een slot op de Canyon Stage en niet eentje die dubbelt met deze gruwelijke concurrentie. Dit viertal uit Athene heeft in heel rap tempo naam weten te maken in de stonerdoomscene met hele dikke archetypische genremuziek en heeft inmiddels vier stevige releases op haar naam, waarvan de laatste drie bij het Italiaanse Heavy Psych Sounds. Tweede langspeler ‘Under Acid Hoof’ vormde begin 2020 voor ons de introductie, (met dank aan een smerig relletje met een zeker YouTube-kanaal waarin de Grieken de rug bewonderenswaardig rechtten) en knalde meteen door naar een van de platen van het jaar op NMTH. Dik respect dus voor Acid Mammoth, dat ook in de lockdowns aardig doorpakte. Check overigens ook de split met de Sardijnse doombeukers en HPS-labelmaatjes van 1782, die hier net ook aardig op de Vulture Stage huishielden.

Wat een stem heeft die Chris Babalis Jr.! Man, echt zo heerlijk slepend. En de songs van Acid Mammoth neigen ook naar het oudere (= betere) Sabbath-werk. Zo goed om te zien dat deze band live ook als een granieten vestingwerk staat. De ritmesectie van Dimosthenis Varikos (bas) en drummer Marios Louvaris opereert als een eeneiige tweeling en die grijzende gitarist op links mag er ook zijn. Die heet overigens ook Chris Babalis maar dan Sr. en is inderdaad de vader van. Mooi man. En yessss, ‘Tree of Woe’ staat op de setlist! Onze favoriet komt harder en klaaglijker dan die muur in Jeruzalem. Die vijftiger voor ons in Black Sabbath-shirt voelt ‘m ook helemaal. Deze show doet qua vocalen en Sabbath worship-feel wat denken aan die ook zo fijne High Reeper-set van twee jaar terug op hetzelfde podium. We doen er nog eentje van tweede album ‘Under Acid Hoof’ (‘Them!’ dendert als een stampede door de kroeg) en moeten ons dan weer naar de headlinende mods spoeden. (IG)

1000Mods – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

1000Mods – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

5. 1000MODS
Fuck yeah, terwijl The Machine (stiekem de ziekste Zuid-Hollandse psychstonerband) boven de Trix-club nog danig aan het slopen is, gaat de Griekse headliner 1000mods beneden ook al niets ontziend tekeer. We kunnen wel klagen over overlap, maar Desertfest trakteert hier wel op een pak riffs en diepe grooves zeg. Ook voor deze Grieken is het de eerste liveshow in een jaar tijd en dan snappen wij zeker wel hoe goed het voelt om weer on the road te zijn. Dit viertal is al sinds 2006 bezig en heeft op vier albums (en drie EP’s) ook een flinke ontwikkeling doorgemaakt: van pure stonermetalband tot heavy psychrockers en op, het zelf uitgebrachte, ‘Youth Of Dissent’ lieten ze zich weer van een andere, meer volwassen rockende kant zien. Die viel in ‘de scene’ niet bij iedereen in goede aarde. Het album biedt een wat cleaner geluid: minder dikke fuzzy riffs; minder felle energie; minder Kyuss aanbidden; maar meer grunge; meer gepolijst en meer volwassen songwriting; wellicht in de hoop een breder publiek aan te spreken.

Maar live heeft dit viertal, vernoemd naar hun geboortedorp Chiliomodi (een kilometer of 100 ten westen van Athene), al zoveel potten gebroken dat die reputatie fier overeind staat. En daarmee ook het enthousiasme voor de mods als headliner. Ramvolle zaal dus. Veel meer wars van sterallures komt een headliner op Desertfest overigens niet, kijk de rafelig afgeknipte korte broek van de frontman er maar op na. De band opent furieus stampend met ‘Above 179’, tevens opener van ‘Repeated Exposure To…’ (2016) en heeft meer werk van het vorige album in petto. Dat smaakt best, het viertal vuurt het bovendien energiek en gedreven van het podium. De derde track is wat melodieuzer: ‘So Many Days’ stamt dan wel van de nieuwe plaat, maar is live niet minder gekruid. Het klinkt sowieso wel erg erg dik wat die Zuid-Europeanen op de mat leggen. Net na weer ‘een nieuwtje’ knallen ze ‘Low’ erin, een van de allervettigste oude 1000mods-songs, gevolgd door het wel erg opzwepende ‘Claws’. Verderop in de set zit meer vroeg stonerwerk verstopt, waaronder absolute (YouTube-favoriet) en klassieker ‘Vidage’. En dan weer slim afsluiten met een nummer van je nieuwste release. Ja, 1000mods is stiekem best een volwassen band geworden. En gelukkig wel eentje die live nog de blaren op de poten en ballen uit de broek speelt. Heerlijk. (IG)

1000Mods – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

DESERTFEST (DAG 3) RESUMEREND:
Er is verdikkeme wel een stoner/heavy psychding gaande daar in Griekenland. Natuurlijk zagen we bands als Naxatras en Panet of Zeus al vaker voorbijkomen, maar als we nu zien dat na Villagers of Ioannina City ook 1000mods en Acid Mammoth op prominente plekken staan hier in Antwerpen. En dat alle drie in onze Top 5’s belanden… Misschien was Desertfest Athens (vond alleen plaats in 2016 en 2017) er dan net te vroeg bij. Hoog tijd voor een scene rapport! Gelukkig hebben de bazen van Weedian al het nodige voorwerk gedaan. Duik in bijna 4 uur Griekse heavy muziek met de net verschenen ‘Weedian – Trip to Greece’.

Regarde les Hommes Tomber – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Hangman’s Chair – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

LA FRANCE, OOH LA LA
Griekenland zeg je? How about die drie Franse bands vandaag dan?! Goed punt, die maken indruk inderdaad. Regarde Les Hommes Tomber heeft de zwartgallige setting met kaarsen op de podiumrand helemaal voor elkaar en maakt ook muzikaal nogal een entree. De groep mengt black met stukken doom en post-metal tot tamelijk zieke en gemene shit. G’damn, dit komt even binnen zeg. Daarmee is RLHT gewoon de tweede bizar goede en intense Franse band achtereen op de Main. Zo ervaren we vandaag in de eerste twee uur al meer variatie dan gisteren de hele dag. Ok, het is onze eigen schuld dat we Eleanora misten, maar je kunt bijvoorbeeld ook die groep en een Alkerdeel midden op de zaterdag neerzetten en zo wel de boel breed en spannender houden. Tipje.

Zondag is dat meer dan dik in orde. Zo mag ook de derde troep Fransozen niet onvermeld blijven. Hangman’s Chair is zo’n band waar Bidi (R.I.P.) heel enthousiast over kon doen, waarna je er doorgaans achter kwam dat het een bijzondere groep met een zeker randje was. Zo ook bij deze sludgy Fransen die we hier pas voor het eerst zien. Ze spelen meeslepende metal met een dikke hardcore feel. Love it. De frontman heeft echt een goede strot ook, beetje Darkness- of Graveyard-vibes. Man, dit heeft dikke sludge-stukken zeg. Ze hebben ook een atmosferische en gevoelige kant, en gebruiken een prima spanningsopbouw richting post-achtige explosies. Zomaar de derde Franse openbaring op rij.

We zagen ook brute blackened doomy shit van Kludde, opruiend punky en groovend spul van (Animal Minded!) Splinter, een vernietigend en oogverblindend Alkerdeel (blackened Belgische Doomstad-bazen), sloegen haar op de doom van 1782, spaceten hard op de bij vlagen erg subtiele psych en progstoner van het Zwitserse Monkey3 en genoten met volle Bolleke-teugen op de, na een valse start steeds intensere psych van The Machine, die aan het eind echt door het Canyon-plafond ging. Wat een verpletterend sterk slot van dit festival zo. Wij kunnen ons weinig beters voorstellen om ter afsluiting van een toch zeer memorabele Desertfest 2021 mee de auto in te nemen. Eendrachtig ‘There Is Nothing New Under The Sun’ brullen en nagenieten van een heerlijk festival waar we ons eindelijk weer even twintigers mochten voelen.

FOTO VAN DE DAG:

Regarde les Hommes Tomber – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

MEER FOTO’s VAN ROY WOLTERS:

Slift – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Wolvennest – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Monkey3 – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Slift – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Alkerdeel – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Monkey3 – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Slomosa – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

1000Mods – Desertfest Antwerpen. Foto, Roy Wolters

Jawel, lieve lezers: Daar zijn we weer, met alweer de tweede Bandcamp Friday van 2021. Je vroeg het je al af en inderdaad is het sinds 9.00 Nederlandse tijd toch echt 24 uur lang Bandcamp Friday. De succesvolle receptuur is volledig ongewijzigd en we hopen dan ook dat u het zich weer laat smaken en die knaken weer richting de door covid-19 zo getroffen artiesten laat rollen. De noodzaak is immers ook ongewijzigd.

“It’s a working man’s game”, stelt onze general manager terecht. NMTH-fotograaf Roy Wolters vult bovendien aan: “Een dikke vette Griekse doomplaat, wie zit daar nou niet op te wachten in deze deprimerende tijden?”

Het recept dan toch nogmaals:
# Bandcamp stuurt vandaag alle opbrengsten door naar de muzikanten
# NMTH doet weer mee door met tips en aanbevelingen dit initiatief helemaal de moeder te supporten
# Zo vind je in dit artikel de tips + motivatie van elf NMTH-redacteuren

Voor meer inspiratie en verdere heavy parels kun je de vorige vijf edities erbijpakken:
– Deel 1
– Deel 2
– Deel 3
– Deel 4
– Deel 5

MERIJN SIBEN – HOOFDREDACTEUR

Autarkh – Form In Motion
Nieuw project van Michel Nienhuis (DODECAHEDRON), en wat voor een! Alsof je in een doorgesnoven kelderorgie zit met Aphex Twin, Fear Factory, Godflesh en Meshuggah met als resultaat Form In Motion… Gewoon keiharde, innovatieve metal met een hoop eigenaardige bliepjes en samples, keiharde beats en chaotische geluidsmuren. Maar luisterend naar de drie uitgebrachte singles, zit het desondanks verdomd goed in elkaar! Tracks met een kop en een staart, doch inventief en origineel. Pre-order die brute Nederlandse meuk via Bandcamp:

INGMAR GRIFFIOEN – EINDREDACTEUR

We gaan weer smokkelen door meerdere tips te geven, zo zijn we dan ook wel weer als het gaat om regels die het algemeen belang dienen… Zo kunnen we ons echt niet onttrekken aan de geweldige tip van collega redacteur Timothy Aarbodem, die een nieuwe track doorstuurde van Zach Oakley (frontman van JOY, Volcano): “Wat meer mellow, maar goeie vibes, hij heeft ook nog een andere track en een Blue Cheer-cover uitgebracht.” Nog meer tips op die Bandcamp van Oakley dus! Maar laten we beginnen met Acid Rain. Tune in:

Pilot Voyager – Nuclear Candy Bar
Hongaarse spacerock vraagt u? Dikke mik hoor! We zijn al een paar weken in de ban van Pilot Voyager (dank u, 666MrDoom) en hun album Nuclear Candy Bar. De Bandcamp-dukaten moet je dan weer stukslaan bij het Hongaarse label Psychedelic Source Records en die verdienen het! Zij organiseerden de sessie waar Pilot Voyager noisy, spacend en psychend losging samen met leden van Satorinaut en Lemurian Folk Songs. Met deze vijf jams kun je precies 66 minuten (dit kan geen toeval zijn) vooruit en de kortste track is onze favoriet: het toepasselijk getitelde Fuzziness.

Tunnelvisions – End Of Time
We zijn ooit verslingerd geraakt aan de releases van het Amsterdamse technolabel Atomnation. Daar heeft labelbaas Applescal ongetwijfeld een voorname rol in gespeeld. Evenals zijn selectie met artiesten als Gidge, David Douglas, Deltawerk en Weval, acts die doorgaans precies die vibes bieden waar we perfect op kunnen werken (goed voor de drive, zoals bij het middernachtelijk klaarzetten van dit artikel). Denk aan kale techno tot warme deephouse en sowieso met een gekoesterde donkere ondertoon. Dat geldt zeker ook voor het duo Tunnelvisions dat meer aan de warme kant opereert en op 19 maart de vierde release op Atomnation loslaat. Raynor de Groot en Emiel van den Dungen zijn al aardig opgepikt en dat gaat hier verder op NMTH natuurlijk niet gebeuren, maar de lof is niettemin helemaal terecht. Acid Neverland is de eerste van drie killer tracks die al uit zijn, en tevens onze favoriet.

JOOST SCHREURS – REDACTEUR

Paradise Lost – Gothic Live op Roadburn 2016
Paradise Lost kondigde vorige maand al aan dat ze op Bandcamp Friday met iets zouden komen. Dat was enigszins teleurstellend (geremasterde versies van oude albums), maar deze maand maken de Britse doomgiganten dit meer dan goed. Ze brengen namelijk hun show op het Roadburnfestival van 2016 uit, alwaar ze hun legendarische tweede album Gothic integraal speelden. Exclusief verkrijgbaar via Bandcamp vooralsnog, waarbij je ook nog eens de downloads van de video-animaties krijgt, die de Roemeense kunstenaar Costin Chioreanu speciaal voor dat optreden ontwierp.

Het album is exclusief te bestellen via deze Bandcamp-link. De band heeft ook de video van het nummer ‘Shattered’ vrijgegeven:

GUIDO SEGERS – REDACTEUR

Furia – W śnialni
In het black metal-landschap is er geen act als het Poolse Furia, uit de mijnstreek Silesia. Deze plaat met hun, zelfbenoemde, necro folk, is nog bevreemdender en meer wars van conventies dan het voorgaande werk. Met gastbijdragen van het National Old Theatre in Kraków en een mijnwerkersorkest.

ROY WOLTERS – FOTOGRAAF

Acid Mammoth – Caravan
Vrijdag komt Acid Mammoth’s nieuwe langspeler uit. Waarom ik die wil tippen?! Een dikke vette Griekse doomplaat, wie zit daar nou niet op te wachten in deze deprimerende tijden?

PIETER SLOOT – EINDREDACTEUR

Stoner Bud’s – Yeah​-​Yeah !
Oké, weliswaar geen Heavy tip, maar wel een fijne. Lekkere Franse garagesurf van Stoner Bud’s, wat goed past bij het lekkere weer wat inmiddels alweer pleite is. Ontdekt gewoon door wat rond te scrollen op Bandcamp en te kijken welke artwork aansprak. De prijs voor deze bepaal je zelf, alle kleine beetjes helpen.

WYBREN NAUTA – REDACTEUR

White Ring – Show Me Heaven
De hoogtijdagen van de witch house liggen alweer een paar jaar achter ons, maar voor een flinke dosis glitchy vocals en desolate beats ben je bij White Ring nog steeds aan het juiste adres.

WOUTER HOMMEL – REDACTEUR

Evil – Possessed by Evil
Waarom originaliteit nastreven als je het bestaande verbeteren kunt? Dat is precies wat het Japanse Evil doet op ‘Possessed By Evil’. Twaalf zwartgeblakerde thrash-granaten in de traditie van Sodom, Bathory en Judas Priest. 行く！ 行く！ 行く！(= Japans voor go! go! go!)

PAUL LINDENBERGH – REDACTEUR

Warish – Next To Pay
Warish presenteert alvast de eerste twee nummers van het nieuwe album. Die krijg je nu, de rest van het album bij de release over minder dan twee maanden. Zo doe je jezelf een leuk cadeautje. Onomstotelijk goede stoner van de zoon van Tony Hawk (toch een leuk weetje), die een mix van punk en psychedelica samensmelt voor meeslepende riffs. Wie de muziek hoort zal er spontaan een plaats voor in de muziekcollectie vinden.

ARINA BANGA – REDACTEUR

Press Club – Wasted Energy
Als je het Australische Press Club nog niet kent, dan is Bandcamp Friday de ideale gelegenheid om het (overigens niet nieuwe) album Wasted Energy aan te schaffen en voorlopig niet meer af te zetten. Deze garage-achtige punkrock met indie-invloeden heeft alles wat de soundtrack van je lockdown nodig heeft: explosieve energie met een rauw randje en een catchy melodie met emotie. Mocht je onverhoopt nog op een kantoor werken, dan heb je zelfs kans dat je collega van een paar bureaus verderop deze muziek ook kan waarderen.

The Giant Low – Gates Of Hell
Steun je liever iets lokaals? Koop dan de eerste single Gates Of Hell van de nieuwe Nijmeegse rockformatie The Giant Low. De band met leden van Stonerfront Nijmegen, Annahay, Sister Johnson en Ink Bomb brengt volgens eigen zeggen de Zweedse taiga naar het Nederlandse laagland. Het weemoedige gitaarlijntje blijft nog een flinke tijd in je hoofd zitten!

WALDO VOLMER – GENERAL MANAGER

Kid Kapichi – This Time Next Year
Meestal denk je bij het zien van een ongevraagde, gesponsorde post in je tijdlijn: opzouten! Maar soms heeft zo’n opdringerige zwerver wel degelijk toegevoegde waarde. Voor mij was dit het geval bij een video-snippet van Working Man’s Town – een post-punkerige track on speed van deze band uit Hastings, Groot-Brittannië. I liked it a lo’! Dus zoals dat dan gaat: click & follow. Regelmatig kwam er nieuw materiaal voorbij en telkens veerde ik weer even op. Sinds vorige maand is de geheel zelfgeproduceerde debuutplaat uit en ik ga er uitermate lekker op. Alternative rock met een flinke shot branie, een bak energie, catchy hooks en de juiste dosis swag. Maatschappij- en politiek kritisch, maar ook gewoon zo’n plaat om naar standje 11 te draaien en alle Weltschmerz mee van je af te werpen. Op Bandcamp alleen als download te koop, maar via de band’s website ook op diverse fysieke dragers. En daar kopen ze natuurlijk ook wat voor. Letterlijk. Immers, it’s a working man’s game.