Royale Popronde Rotterdam toont weelde lokale scene én Popronde-selectie

Dat het broeit in Rotterdam moge bekend zijn. Met een bruisend undergroundcircuit en nu ook een nieuw groot poppodium komt de Maasstad meer en meer in beeld als muziekbolwerk. Dat uit zich dit jaar ook in een uitgebreide Popronde, die veel van die toffe zalen aandoet, plus nog een stel onwaarschijnlijke locaties, en die qua programmering ook nog eens de tofste, rauwste en hardste acts uit de 135-koppige selectiepoule heeft gevist. Zo reizen we ’s middags al vol goede moed af naar Zuid-Holland.

Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Christel de Wolff en Ingmar Griffioen

MARY FIELDS & FROM EARTH
Mary Fields speelt om 5 uur ’s middags een previewshow van slechts 10 minuten, maar die zullen veel passanten op de Nieuwe Binnenweg wel bijblijven. De Utrechters spelen namelijk op de stoep van Black Widow en HARD. De frontman en gitarist betrekken het publiek er ook uitgebreid bij. “Straks spelen we meer, mensen”, kondigt de grote frontman af. “En dan harder en nog kutter.” En ook binnen, wat voor het geluid en tegen de regen een stuk beter is. Tijd voor een burger, straks staat eerst From Earth op het menu en dat is ook geen metal voor op een lege maag. Twee uur later is de regen weer zo goed als verdwenen en zijn we terug in Black Widow, een soort gothic/dark lifestyle winkel waar ze alles tussen pruiken, dierenschedels en Guns ‘N Roses shirts verkopen. Fijne tent en lieve mensen! Dat geldt ook voor de bands vandaag, maar de eigenaar heeft er toch de halve tent maar voor afgezet. Dat was ook wel nodig om een speelplek te scheppen. Daar gaat From Earth na een korte soundcheck goed op los. De Limburgse band maakt harde en extreme metal en dat komt in deze setting nog aardig over. Niet voor te stellen dat gitarist Dave pas sinds september de rol als frontman en vocalist heeft opgepakt, na het vertrek van de zanger.  Stevige band en dito aanrader voor Popronde Alkmaar deze week!

Telt Rotterdam inmiddels een aantal goede (en ook underground) muziektenten, de lokale scene weet zich al langer vertegenwoordigd door kleurrijke types van allerlei allooi, die hand- en spandiensten van boekingen tot stukjesschrijverij en fotografie verzorgen. En het mooie is, bij de eerste en tweede locatie hebben we de meeste al gesignaleerd. De Popronde is natuurlijk ook een uitstekende kans om veelbelovende bands te spotten, biertjes te pakken én te netwerken.

RHINORINO
In De Zondebok & ’t Zwarte Schaap is dat binnen lastiger, aangezien het café al snel volloopt, maar dan is er altijd het terras nog. Later dan, want eerst staat binnen Rhinorino op de planken achterin. De Utrechtse rockers staan net als in Leiden voor een volle kroeg te vlammen en met gevoel voor melodie en nuance. Aan de ene kant is de band extravert met Suzy Q met rockabilly looks en tats achter de drumkit en tegelijkertijd zijn frontman Pimba en bassist Rik meer de keurige jongens die wel van wat gitaarmuziek houden. Naast een paar stoempende rockers hebben ze ook wat liedjes en cleane zang op het repertoire. Gedreven rocksongs doen het hier het beste, zoals Medicine bijvoorbeeld, met die stonerrockende groove en meeslepende zang. Met een temporiserend middenstuk bovendien, waarna het extra intens voelt als ze er weer in knallen. Prima rockband hoor. Ze pakken ook de kans op de Popronde om beter te worden. Dan ‘dansliedje’ en ‘het favoriete liedje van Suus’. Ze geeft Road to Nowhere vast een springerig rockabilly ritme mee en de kroeg danst nu ook.

KIN
Daar is het in WORM nog geen tijd voor, in het podium aan de Boomgaardstraat is het meer meedeinen op de vloer en vanuit bioscoopstoelen met de post-hop, shoegaze, dreampop van het Groningse KIN. Bijzonder ingerichte tent met bovenzaal van enig allure. Mooie ambiance zo en dan moet je net Passing Car hebben, die song pakt je met de ijle spooky vocalen toch al fraai in en zou zo in de nieuwe Twin Peaks passen. Toffe trippy drum ’n bass ritmes ook. Zou frontvrouw Kim Foster vroeger naar Red Snapper geluisterd hebben naast die post-industriële Manchester muziek? Haar Groningse band heeft een interessante sound te pakken in ieder geval en WORM loopt er terecht steeds voller voor. KIN is vaak dromerig en dansbaar, maar wordt nooit te lief met ook fijne noise in de mix.

MARY FIELDS
“Deze is voor Dries Roelvink, want die heeft het moeilijk.” Ja vocalist Moss Lieveld is naast de ijzingwekkende screams en ander gebrul ook van de droge humor. Mary Fields is ook jazzy, math en zo te zien totaal gestoord. Het lijkt wel of de beslotenheid (breekbaarheid?) van deze winkel alle remmen bij de Utrechters doet verdwijnen. Schrijver dezes heeft werkelijk nog nooit in een kwartier zo’n madness en mayhem in een winkel gezien, noch een verkoopster zo angstig zien kijken of de balie het wel zou overleven.

Waanzin. Vooral toetsenist Chris Greevink (die wellicht zijn half verscholen positie achter de toonbank denkt te moeten compenseren) en de maniakale bassist Beau Ringeling maken het bont. De laatste is al een paar keer op, tegen en over de versterker, een stoel en van alles gesprongen als hij de Black Widow uitraast en ditmaal niet zoals ’s middags gestrekt op de stoep eindigt… Nee, hij huppelt en dendert nog even over de trambaan van de Nieuwe Binnenweg. Eenmaal weer terug verdwijnt de zanger naar buiten, die gebruikt een instrumentaal intro om even een saffie te roken. Ok, nog natrillend op de fiets bedenken we ons dat Mary Fields toch wel de meest uitbundige Popronde-show heeft die we ons kunnen heugen.

Deze diashow vereist JavaScript.

 

LIFE’S ELECTRIC
Life’s Electric heeft nog heel wat minder meters speelruimte. De Weerts-Rotterdamse rockers hebben in Proeflokaal de Riddert zo’n beetje de kleinste kroeg van deze Popronde te pakken en al een hele taak aan de soundcheck. Voor de mic-check moet de frontman over de drumkit klimmen, terwijl een vriendelijke Belgische bezoeker plezante varianten op ‘testing, testing’ bedenkt. Maar daar gaan de vier jongens dan. Stevige rock met stevige en ook gevoelige zang. Life’s Electric heeft met onder meer die Catalyst (EP) op zak ook wel de songs voor een goede rockset, maar De Riddert is waarschijnlijk niet de beste plek om dat te bewijzen. Niet aan meer dan twintig bezoekers althans.

THE MIGHTY BREAKS
Schuin aan de overkant staan ook vier jonge jongens die nog wat meters mogen maken, maar die komen wel een stuk beter van het podium. The Mighty Breaks heeft dan ook meer geluk met een podium als Vibes (tof zaaltje!) en een genre (garagerock en psych) waar de meisjes op afkomen. We zien een stel bijdehande branieschoppers uit Den Haag, die even doen denken als een jongere versie van Lookapony met de frontman van Afterpartees. De Haagse of nee Voorschotense jongens hebben naast best wat songs als People Of The Sun ook de sound en de looks. En zo zien we vandaag: ook het publiek. Dit is de kant van garage van Ty Segall en Black Lips, waar de kids hard op gaan. En terecht. Damn sexy garagerock it is, met een extra drive dankzij dat orgel. Zonde dat ze zo weinig geboekt worden deze Popronde (vijf keer), maar dat heeft waarschijnlijk meer met de geduchte concurrentie van Lookapony, Iguana Death Cult en Tamarin Desert te maken. De garage-hoek is dit Popronde-seizoen erg sterk bezet. De jongens hebben naast een gewilde drummer (die in Leeuwarden nog inviel bij Iguana) ook een gast op saxofoon, psychedelische toetsenpartijen, lekkere sloppy zang en ze spelen met genoeg fuzz om de sax niet echt te hoeven horen.

LOOKAPONY
Lookapony doet eigenlijk hetzelfde als The Mighty Breaks, maar dan net wat verpleurder, ervarener en nog meer rock ’n roll. Maar die Eindhovenaren rocken dan ook wat langer en staan met hun nieuwe geluid voor de tweede maal op de Popronde. Die tweede jeugd gaat ze lekker af en met de Popronde-gigs komen ze nu ook in zalen als Rotown terecht. En dat zijn natuurlijk de grotere podia waar ze nog van kunnen leren. Lookapony speelt nog steeds wat slordig, vooral in hoe veel songs eindigen en in de presentatie, maar ze scoren wel in een halfvol Rotown. Frontman Jasper Grave, gehuld in een Wacko Jacko outfit met te korte broek en rood jekkie, schiet nog even het publiek in. Ja, het is niet te geloven met nummers als You Will Die, maar Popronde Rotterdam kan nog wel wat aansporing gebruiken van deze Veldhovense mafketels.

SANTA FÉ
Snel terug naar Vibes, want de volgende NMTH-act staat op het menu en die was onder meer op Popronde Utrecht goed op smaak. Santa Fé lijkt vandaag extra uit te pakken met nog eens twee bandleden, wellicht omdat de Groningers vanavond ook in Bibelot in Dordrecht spelen in de kwartfinale van de Grote Prijs van Nederland. Nice. En zo krijgen we dubbele tamboerijnpartijen en zien we die gozer van de Purple Noise Record Club en Yuko Yuko op elektronica. Na een ietwat vrijblijvende opener hangen we al wel in die heerlijk relaxede vibe, die ze altijd zo goed weten neer te zetten. Dan krijgen we de shaker erbij en de singles Guilt en Oh My. Verdikkeme wat lekker. Growlers anyone? Daarom hebben we ze dus voor Noorderslag genomineerd. Sexy ja… in a Broningen kindaway, wellicht minder in een-minuutje-DWDD-verpakking helaas. De twee singles lopen zo goed als in elkaar over. Sterk hoor. Oh My beklijft nog meer: tikje sleazy, met opzwepend ritme en weer die dubbele tamboerijn backkick. De zanger legt er nog paar Wooohs op. Dat doet ie ook in de volgende track Children, typisch zo’n song die op de achtergrond lijkt te blijven, maar je stiekem onderhuids grijpt. En die ook niet voor niks op de Dutch Garage Mixtape van Burger Records terechtkwam.

Ook populair is The Dirty Denims, zo gewild dat we met goed fatsoen De Zondebok & ’t Zwarte Schaap niet meer in komen. Hmm. Meevaller is dat we – zoals op bijna ieder moment tijdens deze Popronde – uit een aantal goede alternatieven kunnen kiezen: The Homesick in Bar3, Tamarin Desert in V11 of Boner Petit (weer een Purple Noise Record Club-act!) in WORM.

BONER PETIT
Door naar de laatste Utrechtse act, die toch al begonnen zou moeten zijn? Maar we zien zangeres Annelotte een beetje verloren voor de bar ijsberen. Ze is ontstemd, want grieperig en wil de trein van net na middernacht halen en dan is daar opeens de band Oraclez, die eerst in Wunderbar zou spelen. Die worden in het schema geschoven en spelen volgens haar ook te lang. Feit is dat Boner Petit een half uur later begint. Niet chique, niet wunderbar, nee. Maar dan moet je je als band eigenlijk niet laten kennen. Zeker niet als er een uur later weer een trein gaat en de zaal goed volgestroomd is. Sfeer en licht zijn hier geweldig, dus pak die kans! Dat doen ze gelukkig ook.

Na een roestige start, met veel overleg, krijgen Boner en WORM de smaak te pakken. Zo’n melodica (een mini-keyboard met fluit) lijkt een lullig instrument, maar het werkt als een malle en tegen de tijd dat ze om tien voor twaalf Space inzetten weten wij en zij dat ze die trein niet gaan halen en dat dat geen fuck uitmaakt… toch? De gitarist heeft er zin in, schurkt even tegen de zangeres aan en pakt dan z’n dansmomentje op de monitor en in het publiek. Even later staat de bassist op het drumstel. Wat gebeurt hier allemaal? De sfeer zit er goed in en een dready biedt ze spontaan een paar wodka’s aan. Jawel. Sexy en noisy garagepop hoor. Juist die deadline geeft ze wat extra gif en dat kon de show wel gebruiken. Resteren twee vragen: waarom nu stoppen en komen we Rotown nog in voor de afterparty? Ah, de zangeres is toch echt de deur uit om die trein te pakken. Vandaar. Nu ja, ga ze zien op Le Mini Who? en luister die EP!

ST. TROPEZ
We komen zeker wel Rotown in, waar we die vier rauwe Amsterdamse jongens op het podium zien, misschien wel de meest ervaren muzikanten van deze Popronde en ook zo’n beetje de meest geboekte act. Terecht, want Go Back to St. Tropez delivert ook weer als afsluiter van Popronde Rotterdam. Natuurlijk kun je zeggen dat het een trucje is als nieuwe frontman Lars Kroon elke show het publiek in racet en op het kroegmeubilair eindigt. Feit is dat het wel werkt en erg goed bij de set garage-songs van St. Tropez past. Zeker bij I Don’t Wanna Fall In Love en bij die Black Rebel Motorcycle-waardige afsluiter ook. Erg goede band. Natuurlijk staat Lars even later op de Rotown bar te spelen en natuurlijk belandt hij daarna weer dwars door een ferme pit op het podium. En daarna is het hek nog even echt… Het enige wat eraan ontbreekt, is dat ze nog even terugkomen met de vraag: “Willen jullie meer of minder?”

Goede slotlocatie ook voor een feestje en de kroon op een koninklijke Popronde Rotterdam. Want royaal was de keuze zeker. Veel toffe zalen ook en dan deden de fonkelnieuwe Annabel en underground-paradijs Roodkapje (te ver uit de route?) nog niet eens mee (evenals gesneuvelde locaties als Exit en De Unie). En dan hebben we de helft van de locaties en dat V11 lichtschip met Tamarin Desert en Nancy Acid nog niet eens bezocht. De Popronde werd hier bovendien afgetrapt door zes preview shows en er waren liefst twaalf sessies in Hostel King Kong aan de Witte de Withstraat, de ‘uitgaansstraat’ die met de Nieuwe Binnenweg eigenlijk het dubbele hart van dit festival vormde. Voorbij zijn de jaren dat Popronde Rotterdam het met een schamper aantal bands en locaties moest doen en dat is wel zo passend nu de jaren ook voorbij lijken, dat de rest van Nederland vooral schampert over het gemis van een groot poppodium.

Meer foto’s (ook van Iguana Death Cult die Christel de Wolff niet miste) in de galerij onder deze twee afterparty uitsmijters:

Deze diashow vereist JavaScript.

 

---