Hardhitting Albumreviews met Myrkur, Lowrider, The K. en March

Het zal voorlopig nog een hot topic blijven, dat coronavirus en de maatregelen die eraan vastplakken. Met een festivalzomer in gevaar en een hoop releases uitgesteld, doet het ons echter wel deugd dat er nog steeds genoeg moois uitkomt in binnen-en buitenland. Naast het nieuwe epos van DOOL, dat afgelopen vrijdag uitkwam, hebben we vandaag een viertal Hardhitting Albumrevies voor je klaarstaan, inclusief Spotify-links, om die dopaminereceptoren even een flinke schop onder de kont te geven. In deze dertiende editie lees je over de nieuwe langspelers van Myrkur, Lowrider, The K. en March.

Door Joost Schreurs/Merijn Siben/Ingmar Griffioen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Myrkur – Folkesange
De geschiedenis van de Scandinavische black metal kent veel bijzondere verhalen, maar het verhaal van Myrkur is een atypisch bijzonder verhaal, zonder moord- en doodslag of verbrande godshuizen. De Deense zangeres, actrice en model voor modehuis Chanel, Amalie Bruun besloot ooit om haar muzikale hart te volgen en een black metal-project te starten. Myrkur was geboren. Dit leidde in 2015 tot haar debuutplaat M, 2 jaar later gevolgd door Mareridt. Myrkur combineerde de bruutheid van black metal met melodieuze sopraanzang en op het laatste album sijpelden ook de folkinvloeden meer en meer door.

Een andere grote wens van Bruun was om ooit een album op te nemen met oude Scandinavische volksliedjes en die wens is nu in vervulling gegaan met Folkesange. Als deze plaat niet onder de naam Myrkur was uitgebracht, dan was dit album waarschijnlijk nooit op de burelen van Never Mind the Hype beland, want Folkesange is dus precies wat de titel belooft: oude en nieuwe Scandinavische volksliedjes opgenomen in een zo puur mogelijke vorm met traditionele instrumenten, waarin de prachtige stem van Bruun goed tot zijn recht kom. Het maakt deze plaat mogelijk ongeschikt voor beukers, headbangers en trvue cvlt black metalfans, maar weer wel een aanrader voor liefhebbers van bijvoorbeeld Wardruna, Danheim en Heilung of wanneer Enya je guilty pleasure is. (JS)

Lowrider – Refractions
Vanaf het moment dat in opener ‘Red River’ die riffs erin gieren en die mudjevadsige stonergroove door de speakers pompt (11 seconden) is het áán met Lowrider. “Come On Down…” daagt frontman Peder Bergstrand uit en meer hebben we niet nodig om vol te duiken in het bad van Sabbath-riffs en desertrock van de Stockholm stoners. Tweede plaat Refractions kwam 21 februari uit via Blues Funeral Recordings en is hier met de week hoger in de rotatie gekomen.

De langspeler is inmiddels zo zwaar geland dat we vertwijfeld aan onze quarantainebaard plukken, want ‘Hoe de … is het mogelijk dat we die Zweden tot voor kort niet op de rader hadden?’ In 2000 brachten ze hun debuutalbum Ode To IO uit, waarop de Kyuss-liefde hevig aanbeden werd. Lowrider verdiende terstond een spot in de Europese stonerscene. Ook geholpen door de split-EP die ze een jaar eerder deden met US psych stonerhelden Nebula. En door een Europese tournee met landgenoten Dozer. Vanaf 2003 werd het echter heel stil, het duurde 10 jaar tot ze voor Desertfest Berlijn weer bijeenkwamen.

Nieuwe zaadjes werden geplant, schoten wortel in zompige Zweedse grond en in 2017 stonden ze voor onze neus in de Antwerpse Trix. Daar op Desertfest klonk het ons heerlijk groovend en vlammend in de oren, maar ook wel erg als Kyuss/Fu Manchu-klonen, iets waar op zijn tijd natuurlijk helemaal niks mis mee is. Zo opent een nummer als ‘Ode To Ganymede’ ook nogal nadrukkelijk hintend naar de desert-pioniers uit Sky Valley, maar het heeft naast de ziedende grooves ook die QOTSA-toegankelijke sound die het – zeker dankzij de meeslepende, licht klaaglijke zang van Bergstrand – erg lastig maken om hier niet heel hard en luid neuriënd voor te vallen. Daarnaast zit Lowrider ook wel heerlijk in die fuzzy, wah-waanzinnige, sludgy stonervibe waar we gewoon verdomd fan van zijn.

Er zijn genoeg momenten in ‘Sun Devil / M87’ waarin we ons King Of The Road wanen en ook opgefrist oudje ‘Ol’ Mule Pepe’ gaat er Palm Desert pompend in. En dan is er nog een afsluiter van formaat. In ‘Pipe Rider’ schakelt het viertal diverse malen door en plakken de gitaar- en zanglijnen zeldzaam lekker samen. “Surrender!” bezweren Bergstrand en gitarist Ola Hellquist in koor. Dat dus. Geef je over aan deze apotheose van een album, dat we toch wel als instant stonerklassieker durven neerzetten. (IG)

The K. – Amputate Corporate Art
Sinds 2010 maakt het Belgische The K. de rockwereld onveilig, met sindsdien als resultaat vurige albums als My Flesh Reveals Millions of Souls (2012) en Burning Pattern Etiquette (2015). Dit betekent dat de derde plaat van deze rouwdouwers uit Gent/Liège, uitgebracht op 3 april, dus even geduurd heeft. Maar vanaf de eerste tonen van opener The Future Is Bright is duidelijk dat Amputate Corporate Art een onbetwiste rollercoaster van een plaat is geworden. Als een hogedrukspuit tegen het lichaam daalt dit drietal, bestaande uit frontman Sébastien, drummer Sigfried Burroughs en nieuwste lid Danger Mertz op bas, op de nietsvermoedende luisteraar neer. Noiserock geworteld in jaren 90 indierock invloeden, het soort dat à la Show Me The Body of Girl Band een hoop intensiteit met zich meebrengt.

Maar waar The K. zich nog het meest in onderscheidt, naast de grove riffs, drums als vuisten op het achterhoofd en zang op het randje van de waanzin, is het vermogen om nummers met een kop en een staart te schrijven. Songs als The Rougher Aspects of Love, Keep My Nightmares Cold of eerdergenoemde The Future Is Bright crossen niet alleen met gierende banden door rood, maar bevatten evengoed pakkende refreinen die zich moeiteloos je kanis in wurmen. Ook groovet en stampt The K. vaak genoeg met hakkende tracks als Shit Day en Human After All, die niet hadden misstaan op een album van Gentse collega’s Raketkanon. Wanneer Sébastien in laatstgenoemde track op maniakale wijze ‘when I fall, I’m taking you along’ schreeuwt, kun je dus enkel ja knikken. Met als kers op de taart ook nog eens een vettige productie, is Amputate Corporate Art ongetwijfeld een flinke aanslag op de repeat-knop. Heftig spul! (MS)

March – Set Loose
De Bredase punkrockers van March hebben we al een tijdje in het vizier. En met recht! Want de Belgisch-Nederlandse dames en heren kwamen in 2016 met een behoorlijk debuut genaamd Stay Put op de proppen. Ongeremde punkrock, met een vleugje hardcore en rock-n’-roll gekleid tot een stevig geheel. En afgelopen 20 maart, net nadat ons kikkerlandje in de lockdown ging, kwam het toepasselijk genaamde Set Loose uit. Naast een Never Mind The Lockdown-interview met de band, kon een review van die nieuwste telg dus niet uitblijven. En met Set Loose komt de band, bestaande uit frontvrouw Fleur van Zuilen, drummer Thomas Frankhuijzen, gitarist Hermance Van Dijk en bassist Jeroen Meeus een stuk verfijnder uit de hoek, ongetwijfeld gevormd door veel samenspel en optredens de laatste jaren.

On High Heat is dan ook alles wat je van een opener mag verwachten: uptempo, messcherp en Van Zuilen die haar rauwe hardcorestrot vakkundig afwisselt met zuivere vocalen. Tracks als Born A Snake en Fear of Roses zoeken ook de heavy route op, met opgefokte gitaarloopjes en vluchtige drums. Maar afwisseling is ook een troef op Set Loose, met meer poppy meezingers als Challenger of Start Again die het ongetwijfeld goed zullen doen op het podium. Met Reaper’s Delight, dat met een stonerrockende riff binnen rolt, valt het op hoe March zich onderscheidt van vele andere punkbands. Niet alleen door de verschillende invloeden vermengd tot een sterke tweede plaat, maar ook dankzij het kenmerkende stemgeluid van Van Zuilen, enerzijds klinkend alsof ze een volle asbak in heeft geslikt, anderzijds weer vloeiend en zuiver. Voeg daar een stapel inventieve riffs en solo’s aan toe, plus de opgefokte ondersteuning van de ritmesectie, en je hebt met Set Loose een plaat die elke punkfuif op gang kan brengen. (MS)