Never Mind The Hype neemt singer-songwriter Case Mayfield mee in de wereld van ‘heavy, alternative & deviant’. Voor deze eerste editie ging Case hardcore. De Amsterdammer, die als Girl Beard wel ervaring heeft met minder fijnbesnaarde muziek, bezocht donderdag het uitverkochte concert van Ceremony in de Winston Kingdom. Lees hier deel 1 van zijn avonturen (en hier deel 2). Door Case Mayfield Men zegt dat er hondervijftig mensen in de Winston
Verse sessie van My Blue Van! De Popronde-deelnemer die ons vorige Grote Prijs van NL-seizoen zo wist te verrassen, ging er eens goed voor zitten in Café Stathe. Zoals we van de Utrechtse bluesrockers gewend zijn, brengen ze Bloodstain met veel gevoel in instrumentatie en op de stembanden. Bloodstain is een van de prijsnummers van laatste plaat Hush, die verscheen bij Suburban Records. My Blue Van is een van de
Kerkklokken, een beangstigend rollend geluid en dan machinaal gitaarwerk en blasting drums; de nieuwe song van Deafheaven is hier en die is ge-wel-dig. George Clarke krijst Brought To The Water naar een lang hoogtepunt, ondersteund door pompeuze instrumentatie en meer dan eens onderbroken door gitaarsolo’s. Heerlijk wat een variatie in dit nummer, dat van black naar prog, shoegaze en post-metal gaat en dan klassiek eindigt. Je hoort meteen het openingsnummer van
Pak ‘m beet 300 kilometer en drie uur rijden verwijderd van hartje Nederland ligt de herberg La Truite d’Argent, eens per jaar het muzikale epicentrum van de Ardennen dankzij fijnproeversfestival La Truite Magique. Dat is een redelijk goed bewaard geheim, wat met plek voor slechts duizend bezoekers (waarvan zeshonderd kampeerders) en een overvolle festivalmarkt niet zo gek is. Het is ook een goed verscholen stukje magie, waarvoor je vanaf de
Iets meer dan een jaar geleden bracht een vierkoppige band uit Oost-London/Essex een EP uit met vier rauwe doch dansbare beukers erop. Eén jaar, een headline tour en een rits aan uitverkochte shows verder staat The Bohicas met full-length ‘The Making Of’ alweer op de deur te bonken. Dominic McGuinness (zanger-gitarist) en Brendan Heaney (drums) vertellen in het Backstage Hotel in Amsterdam over good vibes, drie kapiteins, energie en vol
Schrik niet: Myrkur is geen kiezelharde, peilloze poel des verderfs, maar wel degelijk een black metal-project van één vrouw. De Deense Amalie Bruun is ook een fenomeen, zeker sinds haar debuut-EP vorig jaar uitkwam. Daarop gaat het van krijsende tot dromerige (shoegaze) black metal en komen invloeden van Noordse folk en klassieke instrumentatie en koren voorbij. Dat was redelijk ongekend in het genre en zo belandde Myrkur (Bruun hield haar
Als we naar buiten kijken zien we lekker weer en vooral: het vooruitzicht op een rap naderende, verse Lowlands-aflevering! Een editie die (waarschijnlijk) voor het eerst in tien jaar niet uitverkoopt, die met Tame Impala/Pond, DMA’s en Courtney Barnett een fijn Australisch tintje heeft, die qua psychedelica sowieso goed scoort (met ook PAUW, Jacco Gardner, WAND) en die een goede portie gitaren in huis heeft. De zondag is wat dat
Zo stonden ze zaterdag nog te vlammen op het Oldehoofsterkerkhof en nu blijkt dat dat zo lekker ging, dat ze in november alweer terug mogen komen: Sepultura maakte indruk op Into The Grave, ook op de organisatie van Epic Metal Fest. De Braziliaans-Amerikaanse trashmetal-veteranen vieren (z0nder de Cavalera-bros helaas) dit jaar het 30-jarige bestaan met een ‘greatest hits’-set uit het rijke genre. De band completeert de line-up van het nieuwe, door Epica opgezette
De mannen van Call It Off gingen niet zomaar op tournee, nee ze dachten even het grootste Aziatische land te doorkruisen. Daar komt in China dus een hele heisa met visa bij kijken, evenals de nodige logistieke problemen, vreselijke WiFi en een taalbarrière zo dik als de muur. Maar naar goed punk-gebruik kwam dat natuurlijk allemaal goed. Voor NMTH houden gitarist/zanger Adrian Delange en bassist Lesley Klaverdijk hun avonturen bij. Nog
Natuurlijk speelt Jacco Gardner ook en alleen al op zondag kun je je laven aan fijne psychedelica van (Twentse trots) PAUW en de Australische zusterbands Pond en Tame Impala, maar WAND is toch een verhaal apart. De band uit Los Angeles dient die psych met fuzzy garage op en wel zo verleidelijk dat Ty Segall meteen om was. Niet zo gek, met verslavende tracks als Flying Golem. De garagerocker bracht
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.