NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Itchy @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

NOFX kapt ermee. Na veertig jaar puberale en activistische skatepunk maakt de band rond Fat Mike er een einde aan met hun ‘40 years, 40 cities, 40 songs’ tour. Vorig jaar stonden ze al voor hun ‘laatste’ show in de Melkweg maar omdat Fat Mike toen zijn stem kwijt was beloofde de band terug te komen. In Eindhoven wordt daarom in samenwerking met Jera On Air het Ketelhuisplein twee dagen lang omgetoverd tot een heus punkfestival. Op beide dagen neemt NOFX namelijk zes bands mee voor een dagvullend programma.

In principe mag een punkshow natuurlijk nooit meer dan een tientje kosten, maar voor deze legendarische line-up maken een hoop mensen maar al te graag een uitzondering. De reguliere kaarten kostten 79 euro, weekendkaarten 139 euro. Dan waren er nog de speciale ‘Bro Tickets’, waarbij je toegang krijgt tot een VIP-area, de show vanaf het podium mag kijken, de band kan ontmoeten en een backstagepas, drinken en merchandisebundel inbegrepen zit. Hier leg je dan wel 500 euro voor neer. De show op 18 mei, waar albums Punk In Drublic, The Longest Line en Wolves In Wolves’ Clothing centraal staan, was in een mum van tijd uitverkocht. De dag erna draait om So Long, And Thanks For All The Shoes, Pump Up The Valuum en The Decline en bracht zo’n vierduizend man op de been.

Antillectual speelt net hun laatste akkoorden als we binnenkomen. Na een flinke plensbui kruipt iedereen onder de overkappingen vandaan voor The Last Gang.
Onder leiding van frontvrouw Brenna Red trakteert deze band ons op lekkere catchy punkrock. Ze hebben een historie van een aantal veranderingen in line-up en een paar periodes van stilte. Echter, sinds ze zijn getekend bij Fat Wreck Chords (het platenlabel van Fat Mike) zit er een onvermoeibare nieuwe energie in die aanstekelijk werkt. Het publiek danst zich droog en de sfeer zit er lekker in. Het Duitse Itchy zet de goede energie voort en doet er met hun Turnstile-achtige pop-hardcore een schepje bovenop. Na opener No One’s Listening is de bas al stuk en zanger Daniel Friedl probeert het publiek te entertainen terwijl dit gerepareerd wordt. Er volgt een salvo aan goed meezingbare nummers, zelfs als je ze nog nooit van tevoren gehoord hebt. Om de set af te sluiten en de fans écht warm te krijgen, geven de heren ons een cover van I Love It! van Icona Pop die luidkeels wordt meegebruld.

Itchy @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Negative Approach @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

We betreden het deel van het programma waar de punkrockveteranen toeslaan. Het weer slaat opnieuw om als hardcorepioniers Negative Approach het podium bestormen. Zoals het een hardcoreband betaamt vuren ze nummer na nummer af op het publiek zonder ruimte over te laten voor applaus. Geen interactie, slechts keiharde herrie. Zanger John Brannon spuugt en tiert fan-favorieten Tied Down en Ready To Fight over het publiek heen en dan zijn ze weer weg. De show laat een groot deel van het publiek achter in extase, de rest vindt het minder gaat een broodje halen. Hardcore als deze is niet voor iedereen.

Negative Approach @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Heideroosjes @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Wanneer de Heideroosjes beginnen worden er meteen liters bier de lucht in gesmeten, alsof het allemaal niks kost. Marco Roelofs sprint over het podium alsof hij twintig is, zijn conditie is als die van een topsporter. Hij schreeuwt: ‘Als jullie denken dat we hier alleen maar ouwe hitjes komen spelen, hebben jullie gelijk!’ waarna we een medley van ‘Sjonnie en Anita, Klapvee! en Tering Tyfus Takketrut’ krijgen. Werkelijk alles wordt door het publiek moeiteloos meegezongen, zonder uitzondering. De band weet precies welk publiek ze hier voor zich hebben. Heideroosjes is namelijk voor een groot deel van de mensen hier de toegangsweg naar de punk geweest en daarom mogen hits als Damclub Hooligan, Break The Public Peace en I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You niet ontbreken. Als laatste beloven ze mee te gaan op de onvermijdelijke reünietour van NOFX, ‘Want écht stoppen bestaat niet, geloof mij maar’, aldus frontman Marco.

Heideroosjes @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Circle Jerks @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Circle Jerks staat ook hoog in het lijstje met punklegendes en mogen absoluut niet ontbreken op een avond als deze. Al sinds 1979 hebben zij geholpen het hardcoregenre te vormen. Hun iconische album Group Sex is dan ook goed vertegenwoordigd in de setlist; er komen elf van de veertien nummers van het album langs. De band speelt superstrak, drummer Joey Castillo slaat erop los en bassist Zander Schloss vuurt zijn grommende baslijnen af op het publiek. Zanger Keith Morris heeft af en toe wat moeite het allemaal bij te houden, maar dat maakt hij weer goed met de geestige anekdotes die hij tussendoor vertelt. Een beetje statig is het optreden bij vlagen, waardoor de energie die de Heideroosjes erin hebben gegooid een beetje vervliegt. Maar hey, ze spelen wél gewoon een set van vierentwintig absolute klappers.

Circle Jerks @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Om negen uur is het dan zover. De enorme banner van de Circle Jerks is vervangen door het bescheiden gele doekje van NOFX. De achterkant van het podium staat vol met trotse bezitters van een Bro’s Ticket en de band komt op in ware NOFX-stijl met een een dommig ogend dansje. Ze beginnen met AC/DC cover Riff Raff en gaan daarna door met Dinosaurs Will Die. Wat meteen opvalt is hoe strak ze spelen. De verwachtingen liggen bij een NOFX-show nooit extreem hoog vanwege hun matige live reputatie. Maar, eerlijk is eerlijk: voor een band met live-albums die I Heard They Suck Live en They’ve Actually Gotten Worse Live heten, spelen ze enorm goed. Het derde nummer, Stickin’ In My Eye, valt meteen al buiten de afgesproken albums, maar aan het enorme gejuich te horen is het ze meteen vergeven. Daarop volgt Bob, een fanfavoriet die ook buiten de beloofde setlist valt maar met een even uitzinnige reactie ontvangen wordt. El Hefe speelt trompet en dat doet hij goed. Ook het ‘shoobiedoobiedoo’-outrootje aan het einde wordt meegegild door de uitzinnige menigte.

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Om toch trouw te blijven aan de setlist krijgen we achtereenvolgens vier nummers van So Long, And Thanks For All The Shoes. Het gaat om snelle tracks It Is My Job To Keep Punk Rock Elite en Kids Of The K-hole gevolgd door meezingers Quart In Session en All Outta Angst, waarbij ze vocaal worden ondersteund door Karina Denike, zangeres van de Dance Hall Crashers. Tussendoor hebben we te maken met heel veel classic puberaal gelul van de band. Ze halen hun collega-bands door het slijk, halen sterke verhalen op en spreken hun dankbaarheid uit naar het publiek. Af en toe haalt dit het tempo een beetje uit de show. Aan de andere kant is het ook wel de laatste keer dat we Fat Mike kunnen horen fantaseren over ‘Sucking lesbian cocks’ voordat hij het overdreven vuige Louise inzet. Het tempo wordt weer wat opgepakt met I Love You More Than I Hate Me, 180 Degrees en We Called It America. Het plezier spat van het podium af en het publiek geeft net zo veel enthousiasme terug. Na The Separation Of Church And Skate is het tijd voor plaspauze, het zijn ook maar oude mannen natuurlijk.

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

Wanneer iedereen klaar is met plassen wordt Bottles To The Ground gespeeld met de toepasselijke tekst Feel the sober/Staring at you/You know you better take one last good look. Het einde komt nu wel heel dichtbij. De ruimte voor verdriet wordt meteen weggenomen door het immer melige Les Champs-Élysées als op één na laatste nummer. Je ziet iedereen denken: ‘Wanneer komt The Decline nou?!’ Wanneer de eerste noten van het nummer klinken barst iedereen uit in het grootste gejuich tot nu toe. Liters bier vliegen je om de oren wanneer elk woord van deze achttien minuten durende monstertrack wordt meegezongen. Dit is de laatste kans om deze helden te zien dus wordt het ervan genomen. Als het niet zo hard zou regenen zou jehier en daar wat traantjes weggepinkt zien worden. Het einddeuntje schalt nog lang na wanneer het hele feest wordt afgesloten. Nat maar tevreden gaat iedereen naar huis. Eén ding is zeker: we kunnen niet wachten tot de reünietour wordt aangekondigd.

NOFX @ Ketelhuisplein, foto Charlotte Grips

 


Deel dit artikel