#RB24: de blackened Roadburn-zondag van Laster tot the Jesus and Mary Chain

Op de zondag van Roadburn zijn er nog maar vier zalen over, wat het dan wel weer lekker overzichtelijk maakt voor de NMTH-crew die op de laatste benen de Spoorzone en de 013 in strompelt. Vooral het wegvallen van de Engine Room (capaciteit 1300) baart nog enige zorgen, zeker met de lange rijen van zaterdagmiddag in gedachten. Gelukkig is het op zondag ook een stuk rustiger qua bezoekers. En dat terwijl er toch een meer dan behoorlijk menu is opgetuigd met bijvoorbeeld een razend ambitieuze commissieopdracht van Die Wilde Jagd x 50-koppig Metropole Orkest (het ‘centrepiece van deze editie’. volgens directeur Walter Hoeijmakers), headliner The Jesus and Mary Chain en een heerlijk Nederlands getinte black metal-line-up in de Terminal-hal. Bovendien tovert de organisatie nog twee skatebaan-shows (en daarmee een vijfde podium) uit de hoge hoed. Nog een uitdagende dag voor de voetzolen en trommelvliezen dus. De NMTH-schrijvers en fotograaf hebben de batterijen weer geladen met uitsmijters en koffie en… we gaan ervoor!

Tekst: Wybren Nauta en Justin Scholtze | Fotografie: Roy Wolters

Laster
Als er iets is waarvoor we ons zonder enige tegenzin vroeg op de dag al naar het festivalterrein willen sleuren, dan is het wel de obscure dansmuziek van de Utrechtse band Laster. Als ze het podium betreden, krijgen we ook alvast het goede voorbeeld: drummer W. radslagt het podium op en N. en S. huppelen en dansen erachteraan. Dat ze Andermans Mijne integraal spelen, zet op voorhand al vast dat de setlist geweldig is, want wat een album was dat. Een van de meest bijzondere metalplaten van vorig jaar. Een album waarop de band nog een (grote) stap verder weg zet van traditionele black metal. ‘Met invloeden van shoegaze en post-punk’ zou je er lui aan vast kunnen plakken, maar Laster is in onze ogen een eigen, uniek iets. De proggy ritmes, voortwoekerende melodieën en gedragen, poëtische teksten maken het al een vroeg hoogtepunt van de laatste Roadburn-dag. Met gevoel voor performance bewegen N. en S. over het podium, en de lichtshow is ook te gek, met veel naar boven gerichte lampen. Gecombineerd met de geprojecteerde visuals – met impressionistische beelden van Utrecht, expressionistische dans- en filmbeelden van een meisje dat door een verlaten gebouw dwaalt en beelden die aan de film Metropolis doen denken – is het een audiovisueel spektakel. En de band speelt strak, waarvan vooral de liveversies van Vorm Alleen, Poetische Waarheid en Onzichtbare Muur om je vingers bij af te likken zijn. Van Laster kunnen we geen genoeg krijgen. (JS)

Use Knife
Ondanks de zware benen van de laatste festivaldag is het prettig landen bij de eclectische beats van Use Knife. De Arabische invloeden zijn duidelijk voelbaar bij dit Belgisch-Iraakse trio als ze melismatische zang en zonderlinge sitars verweven met bezwerende ritmes. Het creëert aanvankelijk vooral een ontspannen sfeer, waarin de losse elementen hypnotiserend langs elkaar bewegen en je zachtjes oostwaarts meevoeren. Maar gaandeweg zwellen de bassen steeds verder aan om uiteindelijk uit te monden in het uiterst dansbare Ptolemaic. Use Knife is een van de minst Roadburnachtige bands van dit weekend, maar biedt een perfect tegenwicht tussen al het black metalgeweld van de zondag. (WN)

Neptunian Maximalism
Neptunian Maximalism is een veelkoppig beest dat immer in vervorming is, altijd transformerend, constant op zoek naar nieuwe paden om te bewandelen. Het Roadburn-publiek kon online al eerder kennis met ze maken tijdens hun Roadburn Redux-optreden in 2021, waar ze meer dan een uur lang een mix van avant-gardistische jazz, psychedelische rock en drone-muziek ten tonele voerden. Een bezwerend, broeiend geheel waarvan het aanvankelijk wennen is om erin te komen, maar het wel degelijk loont om je eraan over te geven. Voor hun performance dit jaar staan er een paar koppen minder op het podium, waarvan de opvallendste afwezige saxofonist en medeoprichter Jean-Jacques Duerinckx is. Dat drukt ook gelijk zijn stempel op hun geluid. Want wanneer ze twintig minuten later dan ingepland eindelijk beginnen, wordt hun geluid voor het eerste deel vooral gedomineerd door drones. Een stuk minder jazz, maar een stuk meer drone/doom. Het heeft wat weg van Sunn O))), maar dan iets minder destructief, iets meer in beweging. De muziek beweegt zich op laag tempo voort, alleen het eerste nummer duurt al bijna vijfentwintig minuten. Stilistisch blijft de band divers, het ene moment verkerend in doom-wateren, om af te slaan naar stonerpsych, of haast stil te vallen tijdens ambient-drone passages. Hoe het eindigt kunnen we je niet vertellen – andere optredens lokken ons voortijdig de zaal uit – maar zelfs zonder de hele set meegekregen te hebben, is de aantrekkingskracht van de wereld van Neptunian Maximalism ons eens te meer duidelijk. (JS)

Devil Master
Sommige bands binnen de black metal lopen het risico een soort parodie van zichzelf te worden. Bij het zien van twee gitaristen met corpse paint en zwarte capes bij een band genaamd Devil Master in de Koepelhal, zijn mijn verwachtingen dan ook niet heel hoog gespannen. Het is dan ook geen verrassing dat het viertal een traditionele aanpak prefereert en een soort first wave of black metal speelt, waarin zelfs wat heavy metal te horen is à la Venom. Het voelt na drie dagen vol experiment en geblende genres haast raar om een band te zien die zo duidelijk in een straatje past, maar dat doet helemaal niks af aan hoe strak ze spelen. Met afgemeten grunts en razendsnelle riffs klinken ze alsof Mötorhead heeft besloten om black metal te maken. De originaliteitsprijs winnen ze hier niet mee, maar ze spelen wel een verdomd intense show die gaandeweg alleen maar beter wordt en alle zwarte puntmutsjes in het publiek langzaamaan in de heksenketel zuigt. (WN)

deathcrash
Op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat je naar een ander festival afgedwaald bent, met drie zachtstemmige, bravig uitziende jongens die rustig hun instrumenten staan te stemmen. Toch is deathcrash binnen de niet-metalprogrammering een van de zwaardere acts. Niet alleen in geluid, maar met name in emotie. Het Britse viertal speelt namelijk zware, intense slowcore met invloeden van bands als American Football met teksten over spijt en verlies. Hun nummers gaan telkens langzaam van start, met mineurakkoorden en fijngevoelige baslijntjes die bijgestaan worden door een steady drum, en de zachte, soms haast zuchtende stem van zanger/gitarist Tiernan Banks. Een nummer als Empty Heavy komt gaandeweg bijna stil te vallen, zowel in tempo als volume, om vervolgens in een gigantische muur van distortion te exploderen. Echt intens wordt het bij Wrestle With Jimmy, het math-/post-rockende nummer dat in de pratende, haast fluisterende manier van zingen van bassist Patrick Fitzgerald en een instrumentaal geluid, veel wegheeft van een band als Slint. In de tweede helft van het nummer voert de groep de distortie weer hoog op, begint drummer Noah Bennett te schreeuwen en komen ze nog meer in metal-territorium terecht. Op het einde van hun laatste nummer zingt Banks, net voordat de instrumentatie wegvalt, in zijn kwetsbare stem ‘I don’t love myself todaaay’ en is de band volledig tot ons doorgedrongen. (JS)

Fluisteraars
De Nederlandse black metalscene heeft de afgelopen jaren veel bijzonders afgeleverd, maar geen band is zo enigmatisch gebleven als Fluisteraars. Met al zes albums in tien jaar tijd, maar slechts een enkel optreden in IJsland op zak, maken ze nu eindelijk hun debuut in Nederland met hun black, die gedrenkt is in folklore en mystiek. Technisch gezien deden ze dit twee dagen eerder al met een bezwerende ambientset, maar de anticipatie in de Koepelhal is duidelijk voelbaar voordat ze aantreden.

Ondanks dat er een zeker esoterisch aura rondom de band hangt, heeft hun show verrassend weinig opsmuk. De focus ligt volledig op de nummers zelf, die ze in livesetting met ongenaakbare finesse weten te vertolken. Fluisteraars bouwt hier een fenomenaal intens geluid op, waarmee ze, los van een enkele shoutout naar hun thuisplaats Bennekom, het publiek ononderbroken overladen. In een ijzersterke show spelen ze nummers uit vrijwel hun hele catalogus, waarbij met name de twee afsluiters van laatste plaat Gegrepen door de Geest der Zielsontluiking de meeste indruk maken met een werkelijk megalomane tour de force. Als er na al die jaren offstage al iets van nervositeit was om eindelijk te debuteren, viel hier niks van te merken. Door de vanzelfsprekendheid waarmee ze Roadburn op deze zondagavond in duisternis hullen, maken ze alle anticipatie waar. (WN)

The Jesus and Mary Chain
Steevast gepromoot als de grote headliner van deze editie, was het optreden van The Jesus and Mary Chain er eentje die we natuurlijk niet konden missen. Ons laatste optreden op de main, voordat we ons weer van planeet Roadburn los moeten rukken om de trein naar de normale, minder spannende wereld te halen. Had Roadburn ooit eerder een naam van zo’n formaat in handen, vragen we ons gedurende het weekend af? Met hun eerste albums ‘Psychocandy’ en ‘Darklands’ is hun invloed voor genres als post-punk, noiserock en shoegaze onontkenbaar, en hebben ze dus ook een dikke vette stempel gedrukt op het Roadburn van vandaag de dag. Een waardige afsluiter dus van weer een uiterst geslaagde editie van het festival. Al is het misschien niet de meest spannende headliner van het weekend.

De band weet nog absoluut van wanten. Hoe ze hun noisy shoegaze-geluid opvoeren klinkt fantastisch (al is de leeftijd in Jim Reid’s stem met vlagen wel te horen) en het luistert ontzettend lekker weg. Ergens is de band inmiddels ook wel ingehaald door de tijd, met de artistieke lijnen die zij hebben uitgezet, die inmiddels verder bewandeld zijn door de generaties na hun. Maar goed, met de staat van dienst die de groep heeft, en hoe goed ze nog op het podium klinken, hoeven ze misschien ook niks meer te bewijzen. ‘All things must past’ zingt Reid op een zeker moment, maar The Jesus and Mary Chain is gelukkig nog even bij ons, om ons eraan te herinneren wat we aan hen te danken hebben. (JS)

---

Lees ook de RB24-verslagen van:

• Donderdag: roerige eerste festivaldag met o.a. Wiegedood, Chelsea Wolfe, ThantiFaxath en mainstage surprise Backxwash
• Vrijdag: op tweede Roadburndag komt intensiteit en hardheid vaak niet uit een gitaar
• Zaterdag: massaal in de rij op de derde Roadburn-festivaldag

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2024 vind je HIER.

---

Meer foto’s van Roy Wolters hieronder:

 

---