Geluk is niet vanzelfsprekend. Voor mij ook niet. Het is soms hard vechten tegen de demonen en de voorwaarden voor geluk zijn mij of nog niet helemaal duidelijk of gewoon nog niet aanwezig. Geluk is ook een groot woord, wat een zoektocht ernaar eigenlijk meteen in de kiem smoort. Wie zoekt naar zoiets ongrijpbaars raakt geheid verdwaald. Wat is gelukkig zijn nou helemaal? Geen idee. Wat ik wel weet is
Het is makkelijk om te vergeten dat Birth of Joy een Nederlandse band is, het trio speelt dan ook het grootste gedeelte van het jaar in het buitenland. Vrijdag 16 februari speelden ze – na een veel te lange tijd – weer eens in Amsterdam. Dit ter viering van het nieuwste album Hyper Focus (lees de albumrecensie hier). Om Kapitein Haddock maar weer eens aan te halen: duizend bommen en
Ik wilde iets over het nieuwe album van Amenra schrijven, maar bleef het steeds uitstellen. Het is niet per se muziek die je tijdens een lange treinreis of thuis bij een bakje koffie gezellig even opzet en mijn feitelijke kennis van post-, doom- en sludge-metal is minimaal. Wat kan ik dan nog zeggen over deze plaat? Het bijschrift van Amenra bij MASS VI zegt eigenlijk alles al; ‘No love wihtout
Is #girlcrush nog een populaire hashtag? Ach fuck it. Bij deze roep ik #womancrush in het leven. Want godallemachtig wat een vrouw is die Kim Deal. Als bassist bij het geweldige Pixies kon ze niet helemaal haar ei kwijt dus begon ze in 1988 The Breeders. Ik was zes. Naar mijn persoonlijke mening -die ik iets later gevormd heb, toen ik zes was had ik ook een mening, maar dan
Incubate festival verkeert in zwaar weer. Het Tilburgse stadsfestival dreigt na twaalf jaar vaandeldrager te zijn geweest voor grensverlegging, experiment en kruisbestuiving binnen cultuur, te moeten stoppen. Een zorgelijke zaak wat ons betreft. Het festival is al jaren dé plek om de meest interessante acts te zien, nieuwe bands te ontdekken, maar zelfs ook nieuwe muziekstijlen te omarmen. Het festival programmeert zeer breed in genres, disciplines en grootte van acts,
De laatste noot heeft geklonken in Paradiso, het laatste bier is gegooid, de crowdsurfers en de rust zijn weer neergedaald. De hele band staat op het podium met een crew die nog vele malen groter is en langzaam maar zeker begint bij iedereen het besef door te breken dat John Coffey klaar is na zoveel jaar. Dat besef maakt emoties los en Lisa Gritter deelt die met liefde en openhartigheid.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.