”De essentie is niet hetzelfde te klinken als anderen, maar je eigen pad te volgen, binnen een onmetelijk universum waarin je kunt putten uit eindeloze bronnen van inspiratie.” Woorden die de Brusselaars gaven bij de lancering van het nieuwe album Not For Music. Een titel die – aldus Emptiness – verwijst naar een soort van provocatie en gelijktijdig een expressie is van dat ´niets´ de muziek van deze illustere Belgen
Fatso Jetson nam na zijn oprichting in 1994 in de Californische Palm Desert al gauw een pioniersrol op zich. De neven Mario en Larry Lalli (ex-Yawning Man) worden geroemd als mede-grondleggers van de stoner, zoals die voor een aanzienlijk deel ontkiemde in de Palm Desert-scene. De scene waarvan de onlangs bij NMTH besproken Brant Bjork – nieuwe plaat uit, lees: de recensie – en bands als Kyuss, Fu Manchu en
Voor de derde maal vond zaterdag 3 december Leeuwardens jaarlijkse black/blackened sludge/death-doom metal festival Into Darkness plaats, zeg maar: het meer zwartgallige broertje van de grotere festivals Into The Grave en Into The Void. Dit jaar kwam de organisatie op de proppen met een – zo mogelijk – nog breder aanbod van stijlen binnen de meest donkere uithoeken van de metal. En, met weer een groter aantal aantredende bands. Poptempel
De magie van deze instrumentale post-rockers uit Tokyo kan ver reiken. Zowel op plaat als live kunnen hun doorgaans dynamische, kleurrijke composities heel betoverend werken. Live is die beleving mogelijk nog groter, denkend hierbij aan die knap meevoerende show van vorig jaar op het Leeuwardense Into The Void festival. Zie daartoe dit verslag. Het onlangs uitgekomen Requiem For Hell – MONO´s negende album sinds het ontstaan van de band in
Het Stockholmse Opeth liet in 1995 met debuutplaat Orchid een frisse wind door de death metal waaien. Het album kende een toen nog eigenzinnige mix van death en black metal. De Zweden liepen het plezierig recalcitrante pad verder af, bezaaid met progressieve tendensen. Een tussentijdse mijlpaal werd bereikt op Blackwater Park (2001), dat Opeths perfecte symbiose bleek van death metal en prog. Weer een aantal platen later ging vanaf Heritage
Ortega uit Groningen debuteerde in 2010 met langspeler 1634. Daarop waren nog heel duidelijk de invloeden te vernemen van post-metal/sludge/doomcracks als Neurosis, Cult of Luna of Isis. Echter een prima plaat, die vervolg kreeg met twee uitstekende EP´s. De stadjers ontdeden zich op A Flame Never Rises On Its Own en The Serpent Stirs geleidelijk aan van het ´juk´ van de aangehaalde invloeden. Live heeft het kwartet inmiddels een behoorlijke
Mastodont Neurosis begon halverwege jaren tachtig als hardcore punkband maar sloeg al gauw – tot dan toe – nieuwe wegen in. Als groot en invloedrijk wegbereider van post-metal en sludge en vernieuwer in de doom, haalde en haalt het Amerikaanse collectief eveneens uitdagende toeren uit met vooral ambient, industrial en folk. Dat bracht onder andere de inmiddels iconische albums Souls at Zero, Enemy of the Sun, Through Silver in Blood
De aandacht voor het Texaanse trio True Widow uit Dallas was met hun titelloze debuut (in 2008) gelijk daar. Een in de creatieve kern vaak gestaag stuwende ritmetandem, een groezelige gitaarsound en ijle zang verbinden dampend beklemmend hoofdmoten shoegaze en stoner. Dronende ambientsferen verdikken hierbij nu en dan de spanningsbogen. True Widows opvallende stijlgeluid ging ook niet voorbij aan de vermaarde independents van Relapse Records. Bij het label werd in
Wat kun je muzikaal met sober notengebruik maar des te meer atmosfeer toch ontzettend toffe dingen uithalen. Het onlangs op dit platform gerecenseerde For This We Fought The Battle of Ages van SubRosa bewees het onder andere maar weer. Van Darkhers nieuwe plaat Realms kan hetzelfde worden gezegd. De hierop te horen dark folk meets doom heeft een in de basis effectieve compositorische eenvoud. Gepaste effecten en in de sleutelrol
De Amerikanen uit Salt Lake City zijn aardig op weg met het inruimen van een eigen plek binnen de sludge-doom metalcategorie. Het uit drie dames en twee heren bestaande collectief schuwt dan ook het experiment niet. Het Tilburgse Roadburn Festival mocht vorig jaar nog getuige zijn van een indrukwekkende samenvloeiing van SubRosa’s twee elektrische violen met de regelmatig luidruchtige en goed doomende, gruizige sludge. De violen leggen uiterst fraaie en
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.