Wat krijg je als je leden van Born From Pain, Herder, Neuk! en Enemy Ground bij elkaar zet? Een gruwelijke reünie, zeer onstuimig hardcore beukwerk en een totaal verbouwde tent? Ja, uiteraard ja, en vanzelfsprekend ja, maar in dit geval nog zoveel meer: een compleet nieuwe band is geboren uit dit stevige fundament. HATER komt uit Noord-Holland en schopt vandaag de hele wereld in de ballen met hun debuut: ‘Twee
Weet je nog dat Refused die plaat The Shape of Punk to Come dropte? Of is dat een ‘old guy’ ding… Anyway, Soul Glo past heel goed bij die omschrijving. Een injectie zwarte muziek in de punkrock met een plaat die zo bol staat van de invloeden, intertekstualiteit en beladen boodschappen dat je er eigenlijk niet met goed fatsoen omheen kan. Soul Glo is hardcore zoals het hoort, op de inhoud
“Perfecte timing!”, lacht Ryker’s bassist Chris Luft als ik stipt op de afgesproken tijd naar Duitsland bel. Al sinds 1994 toen het debuutalbum Brother Against Brother verscheen, is de band op mijn hardcoreradar. Chris is overigens het enige bandlid dat op alle negen albums meespeelt. Het laatste album Ours Was a Noble Cause kwam uit op 15 juli bij BDHW Records. Door enkele ontmoetingen door de jaren heen is het
Toen in 2020 het Be Well debuut The Weight And The Cost verscheen, had ik nooit kunnen bedenken dat het tekstueel een van de belangrijkste albums ooit zou worden. Voor mij persoonlijk dan! En natuurlijk is het zo dat je als interviewer je eigen emoties toch onder controle moet houden, maar dat kan niet in een gesprek met Brian McTernan van Be Well. Hij is een en al openheid en eerlijkheid
Als je een band als Iron Maiden – of misschien metal in het algemeen – zou moeten samenvatten in één getal kom je al snel op 666 uit. Maiden heeft er zelfs een heel album aan gewijd. Is er in de hardcore ook iets als een magisch nummer? Misschien niet overkoepelend, maar toen ik het telefoonnummer van Ignite bassist Brett Rasmussen onder ogen kreeg gaf het Californische kengetal 714 toch
“Are you listening to your heart? What happens when it stops? A goodbye?” Rolo Tomassi frontdame Eva Korman windt er geen doekjes om tijdens de opening van dit nieuwe album Where Myth Becomes Memory. De band gaat graag de diepte in, telt vragen en zoekt antwoorden. Ze doen dit reeds zes albums lang en al die tijd eigenzinnig en vrij van hokjesdenken. Deze Engelsen trekken zich niets aan van genres,
Iedereen heeft een aangeboren drive om te leren, om vooruit te gaan. Nieuwe plekken bezoeken, avonturen beleven en ervaringen op doen. Als je dan, net als gitarist Andrew Kline van Strife, al jaren de wereld over trekt met je band en persoonlijk een bepaalde groei doormaakt, kan het wel eens leuk zijn terug te kijken. Na een dertig jaar heb je genoeg in je mentale rugzak om uit te putten.
De platen die deze editie van Hardhitting Albumreviews besproken worden, komen voort uit de eeuwige zoektocht naar nieuwe muziek uit alle windstreken van de wereld. Gijs Kamphuis daalt vanuit het Zeeuwse land af naar het Franse Montpellier en ontdekt daar de atmosferische black metalband Silhouette. Guido Segers reist de wereld af op zoek naar de betere hardcore en belandt via Groot-Brittannië, de Verenigde Staten van Amerika op de Filipijnen. Op
Het verhaal van Underoath gaat terug tot eind jaren negentig als de band wordt opgericht in Florida. Nu ruim vijfentwintig jaar later, brengt de band ‘pas’ zijn negende studioalbum uit. In de geschiedenis van de band is er eigenlijk nooit stabiliteit geweest. Bandleden komen en gaan. En nadat ook creatief brein en mede-oprichter Aaron Gillespie opstapt heft de band zich in 2013 op. Twee jaar later komt de band terug
Als er ooit in de recente geschiedenis een tijd is geweest om boos te zijn, is het nu wel. Ja, we hebben het fucking goed in Nederland, maar tijdens deze pandemie hebben we allemaal moeten inleveren en lijden, en dat geldt zeker voor jongeren en artiesten. Tel daar in de UK nog een Brexit + een BoJo bij op en je hebt meer dan genoeg ingrediënten om een paar uur
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.