Ryker’s, foto Sonja Leonhard

“Perfecte timing!”, lacht Ryker’s bassist Chris Luft als ik stipt op de afgesproken tijd naar Duitsland bel. Al sinds 1994 toen het debuutalbum Brother Against Brother verscheen, is de band op mijn hardcoreradar. Chris is overigens het enige bandlid dat op alle negen albums meespeelt. Het laatste album Ours Was a Noble Cause kwam uit op 15 juli bij BDHW Records. Door enkele ontmoetingen door de jaren heen is het ook meer een gesprek tussen oude bekenden dan een echt interview. Dat geeft een andere diepgang aan het verhaal, als we de ontstaansgeschiedenis en betekenis van het nieuwe album bespreken.

Tekst: Martijn Welzen

Chris Luft – Ryker’s, foto Michelle Olaya

Dus Brother Against Brother is het eerste album van de hardcore band uit het Duitse Kassel. Een kleine dertig jaar later lijkt de wereldbevolking meer gespleten dan ooit. Dus haal ik de titel van de eerste plaat maar eens aan om het gesprek met Chris aan te zwengelen. “Er is geen enkele kans dat we ooit deze verschillen achter ons laten en deze broederstrijd opgeven”, klinkt het door de telefoon. “Dat is gewoon een eerlijke aanname en naar mijn mening niet eens overdreven negatief. Door de jaren heen zijn we zo vaak teleurgesteld, dat ik er niet meer in geloof. Interessant dat je het aanhaalt, want het hangt ook heel erg samen met Ours Was A Noble Cause. We zijn deze band begonnen om muziek en plezier te maken. Er op uit te gaan en mensen te leren kennen en met hen te praten. De intentie was nobel, daar sta ik nog steeds achter, maar de hedendaagse kortzichtigheid is gewoon stuitend. Toen, dertig jaar geleden, was er nog een naïeve gedachte dat we iets konden veranderen door openheid en verbondenheid te promoten, nu kijken we er met wijzere ogen naar, en weten dat mensen altijd zo blijven. Stel je, als voorbeeld, voor dat iemand een prachtig gedicht heeft geschreven en dat plaatst op social media. Er komen mooie reacties binnen, maar ook snerende opmerkingen dat het onzin is, of niet mooi. Waarom zou je dat doen? Wie geeft jou het recht om de zielenroerselen van een ander zo aan te vallen?

Algoritme
Daar zijn de woorden social media gevallen. Deze manier van digitale communicatie en vervelende uitwassen heeft best een grote stempel gedrukt op de nieuwe plaat. Als ik de zin ‘their algorithm sparks your tunnel vision’ uit het nummer Bread and Circuses benoem, hoor ik Chris zuchten; “Het is een val. Niet meer en niet minder. Je wordt een bubbel van je eigen gelijk in getrokken waar jij je informatie vindt en gelijkgestemden ontmoet. Denk aan mensen als Trump of media als Fox die perfect gebruik maken van deze ontwikkeling. Is het niet bruikbaar in jouw plaatje, dan is het fake news. Het is vreemd dat een afwijkende mening met zoveel vijandigheid tegemoet moet worden getreden. Alsof jouw wereld wordt ondermijnd. Hoe stevig sta je dan in je schoenen?”

Eenrichtingsstraat
Als ik dan de woorden van Don’t Bother Me naast alle andere songs leg, hoor ik ook een luide schreeuw om rust. “Ik geloof niet in complotten, maar kan me wel voorstellen dat deze soms heel handig uitkomen voor bepaalde mensen om je weg te leiden van de waarheid. Je creëert een parallelle wereld waar grote groepen dan in gaan geloven. Die complotten zijn dan aannemelijker dan de realiteit. Maar dat is juist het absurde. Probeer je eigen mening te vormen met de stukken die voor je liggen, zonder alleen te luisteren naar wat je graag hoort. Ik denk dan ook aan iemand als John Joseph wiens ideeën nogal, eh, maf zijn. Maar dat maakt niet uit zolang je maar erover kunt spreken en accepteert dat er ook andere visies zijn. Daar komt ook nog bij dat je in een gesprek de nuances kunt voelen en woord en weerwoord beter kunt begrijpen. Online word je gefileerd. Heel recent speelde een vriend van mij met zijn band in, ik geloof, Tsjechië. Er ging iets niet helemaal goed en iemand ventileerde zijn negatieve gedachten hierover op internet. Mijn vriend probeerde zich te verdedigen en een complete ‘shit storm’ ontstond waarbij het alleen maar erger werd. Dat zou ik nooit zo hebben gedaan, omdat je toch niet verder komt. Daar gaat Don’t Bother Me in de kern over, als je niet wilt praten, hou dan liever je mond. Een conversatie als eenrichtingsstraat is nogal zinloos.”

Onschuld
Onvermijdelijk komt dan het dertigjarig jubileum van Ryker’s op tafel. Het verleden wordt mooi beschreven in Blasts From The Past dat ook het album siert. “Ik mis die oude tijd wel eens”, zegt Chris, met lichte melancholie in zijn stem. “Die onschuld en het niet weten wat we eigenlijk precies deden, had zeker zijn charme. Gewoon een band beginnen, in de bus stappen en gaan. We keken wel waar we uitkwamen. Nog niet zo lang geleden is een goede vriend gestorven, en ik heb een hele stapel foto’s van twintig, dertig jaar geleden doorgenomen. Die jonge koppies, maar ook het plezier en de energie. Dat is wel veranderd natuurlijk. Je wordt niet alleen ouder, maar ook wijzer een meer laid-back over bepaalde zaken.”

Ryker’s, foto Sonja Leonhard

Impact
Als we dan weer teruggrijpen op het idee hoeveel indruk muziek kan maken, hoor ik duidelijk een artiest die zich bewust is van hoe het een bijna spirituele impact kan hebben. “We hebben, door de jaren heen, vrienden gemaakt, krijgen contact met mensen over de hele wereld, en zie regelmatig Ryker’s tatoeages voorbijkomen. Ik ben er trots op dat het echt iemand kan helpen. Nog niet zo lang geleden heb ik kennis gemaakt met een gast die op het punt stond zelfmoord te plegen. Bijna letterlijk op de dag van ons optreden. Hij vertelde met tranen in zijn ogen over zijn depressies en hoe hij gevangen zat in zijn eigen verdriet. Man, ik stond er zowat zelf bij te janken. Na het optreden voelde hij zich echt een heel stuk beter, de muziek en de energie hielpen enorm, vertelde hij. Ik gaf hem een plaat en wat plectrums en zei dat hij aan vandaag moest terugdenken als het niet goed met hem ging. Ik hoop van harte dat het helpt, ook al is het maar een klein beetje.”

Opvolger
Ours Was a Noble Cause is de eerste plaat sinds Hard To The Core uit 2014, met Kid D op zang. Op de vraag of de nieuweling dan meer een opvolger is van het 2014 album of van The Beginning… Doesn’t Know The End uit 2019 is het even stil aan de lijn. “Oh, interessante vraag”, schiet de bassist uit de startblokken. “Laat ik vooropstellen dat het gewoon een nieuwe Ryker’s plaat is! Het heeft kenmerken van ons verleden, aangevuld met wat ingrediënten van nu. Compleet in eigen beheer opgenomen en samen met oudgediende Andy Classen weer gemixt voor dat vette Ryker’s geluid. Dennis wilde zijn stembanden toch al aan de wilgen hangen, dus vroeg ik Kid D om zich weer bij de band te voegen. De meeste Ryker’s songs vragen om zijn zwaardere, rauwere geluid. Dennis deed het geweldig op de laatste twee albums, maar het pure Ryker’s geluid ligt toch meer bij Kid D. Kid wilde een pauze in 2014, maar voelde zich nu weer happy genoeg om bij de band te komen.” Als ik dan aanstip of Ryker’s nog wel zou bestaan als de oorspronkelijke frontman geen interesse meer had gehad, klinkt het bijna treurig aan de andere kant van de lijn. “Dan was Ryker’s er waarschijnlijk niet meer geweest. Ik ben altijd in contact gebleven met hem. We hebben deze band in 1992 samen opgericht, en hij is gewoon een integraal deel van de groep. Zou niet weten wie er beter bij zou passen, persoonlijk en muzikaal.”

Nobele zaak
“De titel is een verwijzing naar een quote van Ronald Reagan die het idee achter de Vietnamoorlog een nobele zaak vond. Los van de geschiedenis is het een gave quote. Je begint aan iets met de beste intenties, en weet nooit precies hoe het zal uitpakken. Zoals al gezegd wilden wij vooral plezier maken en plezier geven. Daarnaast een boodschap in de muziek leggen, die dan weer niet té zwaar moest zijn. Ryker’s is nooit een uitgesproken politieke band geweest, maar wel één met een eigen mening. Wat ook meespeelt, is een gevoel van afscheid van het verleden. Van hoe we vroeger bijvoorbeeld met nieuwe bands in aanraking kwamen. Niet dat het vroeger per se beter was, maar het was altijd meer een zoektocht naar nieuwe muziek. Een avontuur! Je moest er echt op uit, naar platenzaken, bladen lezen, mensen spreken om iets nieuws te vinden. Met social media en Spotify klik je een paar keer en alles is binnen handbereik. Makkelijk, maar de romantiek ontbreekt!”

Vijf kruisen
De hoes komt op mij wat vreemd over als je die naast de titel legt. Er staan vijf kruisen op, waarvan ik dacht dat er voor ieder bandlid één is, en zo het einde van Ryker’s wordt aangekondigd. Chris legt uit; “Als eerste wilde ik een afbeelding hebben waaruit kracht spreekt. Het woord impact komt zo weer terug. Je ziet het en denkt; ‘wow, dat kan wel eens heel gaaf zijn!’. Nu ben ik niet christelijk, maar snap wel de reden van sommige christelijke regels;  wees aardig, zorgzaam, eerlijk enzovoort. Dat zijn meer universele menselijke waarden waar ik achter sta. Dat is ook een stuk van de ‘nobele zaak’ waar we over spreken. Je kan het ook zien dat de goede waardes, en daar zijn er ook meer dan vijf van natuurlijk, worden gekruisigd. Zo komt het cirkeltje rond met wat we in het begin bespraken.”

Het heden
Om de boel weer even naar het heden te trekken wilde ik de tekst van Blasts From The Past nog één keer aanhalen, waarin staat dat er nog steeds tijd is om nieuwe herinneringen te maken. Nu zijn herinneringen rare beestjes die, als de tijd verstrijkt, positiever worden. Kunnen de nieuwe dan wel tegen de oude op? “Jazeker… denk maar even terug aan het verhaal over die jongeman met zelfmoord gedachten. Dat is heel recent, en net zo krachtig dan wat er dertig jaar geleden is gebeurd. Dus het kan zeker en ik verheug me enorm om met nieuwe album weer op pad te gaan. Er staan wat festivals in de steigers en in december een optreden in onze thuisstad Kassel. Ook daar zullen mooie verhalen uit ontstaan.”


Deel dit artikel