Cult of Luna & Julie Christmas op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Dat Roadburn aan terrein wint is allang geen nieuws meer. Het eigenzinnige en uiterst gevarieerde evenement verlegt elke keer weer grenzen, verkoopt steevast uit en weet de internationale reputatie moeiteloos waar te maken. Alleen al op donderdag, de eerste dag waarbij nog niet eens alle zalen open zijn, is het ondanks de broeierige 27 graden een drukte van jewelste. Of je nu kapot gaat bij Une Misére in de Cul de Sac of Cult of Luna in de grote zaal van 013, het devies is: wees er op tijd bij anders kun je een mooi plekje wel vergeten. Never Mind the Hype is natuurlijk vier dagen lang aanwezig voor interviews, video-opnames en dagverslagen. Hieronder de eerste met o.a. Converge, Cult of Luna & Julie Christmas, Earthless, Ex Eye en Une Misére.
Tekst Daan Holthuis & Merijn Siben, foto’s Paul Verhagen
Lees ook: NMTH’s tips voor Roadburn 2018
Yellow Eyes op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Yellow Eyes
Als eerste Roadburn-act staat het Amerikaanse Yellow Eyes in het zonovergoten Patronaat. Het indrukwekkende zevende album Immersion Trench Reverie uit 2017 staat vol rauwe black metal, idyllische melodieën, aangevuld met field recordings die zijn opgenomen in de bossen van Connecticut. Helaas beleeft het trio een valse start doordat de PA er tijdens de eerste song mee op houdt. De show kan pas dik een kwartier later hervat worden. Zonde, want in plaats te wachten op een herstart, kiezen velen er al voor om in de ellenlange rij te gaan staan voor de Main Stage. (DH)
Waste of Space Orchestra op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Waste of Space Orchestra
Na de technische tegenvaller in Patronaat is de grootse opening in de Main Stage met het Waste of Space Orchestra. Om zichzelf te blijven vernieuwen heeft Roadburn de Finse acts Dark Buddha Rising en Oranssi Pazuzu verzocht een speciaal werk voor het festival te schrijven om zo de grenzen van creativiteit en expressie te verleggen en Roadburners een ‘once in a lifetime-experience’ te geven. Het resultaat is een audiovisuele compositie uit tien delen die handelt over drie wezens: The Shaman, The Seeker en The Possessor. Samen openen ze een portaal van chaos, maar om het evenwicht te herstellen moeten ze één worden. De vele dimensies die de drie entiteiten doorkruisen worden verbeeld met psychedelische olie dia’s, caleidoscopische beelden, sterrenhemels en natuurshots. Het doet denken aan Kubrick’s 2001: A Space Odyssey, evenals aan recenter werk van Ayreon en Between The Buried And Me. Muzikaal lijkt het op het eerste gehoor het meeste weg te hebben van Oranssi Pazuzu. De sound is te omschrijven als een soort black metal dat wordt gecombineerd 70s jazzy spacerock waarbij de psychedelische synthesizerloops je om de oren vliegen. Halverwege wordt het werk opgebroken door betoverende drones voor het werk haar climax bereikt en het evenwicht is hersteld. Ondanks de abstractie is de Gesamkunstwerk-achtige show imposant te noemen en inderdaad een unieke ervaring. (DH)
Stomach Earth
In de bloedhete Hall Of Fame speelt voormalig The Red Chord-gitarist Guy McKenzie z’n Stomach Earth-plaat in z’n geheel. Momenteel is hij op tour met Wear Your Wounds, de band van curator Jacob Bannon, die hem ‘one of the most interesting and talented musicians rooted in New England’s heavy music scene’ noemde. Het is mooi hoe Stomach Earth in contrast staat met de The Red Chord. Met een bezetting à la Godflesh (gitarist, bassist en drumcomputer) is de machinale deathdoom-sound kwaadaardig traag. Het is vergelijkbaar met Lovecrafts monster Nyarlathotep dat uit de krochten van de aarde kruipt. Toevalligerwijs is dat grotendeels ook het concept van het album dat een extra dimensie krijgt met de begeleidende visuals. De band speelt zeer geconcentreerd met helaas weinig interactie. Wat dat betreft is het is zware kost onder de zware omstandigheden. (DH)
Converge
Twee edities geleden schreef de hardcoreband uit Boston (Roadburn-)geschiedenis met de ‘Blood Moon’ set en het integraal uitvoeren van meesterwerk ‘Jane Doe’. Met frontman-Jacob Bannon als curator voor dit jaar kon een nieuwe show op het festival niet ontbreken. Het werden er zelfs twee, waarbij er tijdens het eerste het meest recente album The Dusk in Us aan de beurt is. Converge deed er vijf lange jaren over om deze plaat af te ronden en dat hoor je terug. Het is een naargeestig werk, waarop de band worstelt met zichzelf. Met zoveel nieuwe songs die nog niet vaak live zijn gespeeld, zien we het fris ogende gezelschap vlammen. De songs gaan hen duidelijk aan het hart. Zo vertelt Bannon dat het verdriet in sommige songs nog erg vers is en hij moeite heeft met de uitvoering ervan. Vanavond bewijst hij een fenomenale frontman te zijn, die iedere keer weer het uiterste van zichzelf en van zijn strottenhoofd vraagt. (DH)
Ex Eye
Meestersaxofonist Colin Stetson heeft recentelijk zijn metalen wortels omarmd met Ex Eye. Enter Roadburn, want voor een jazzmetalhybride als dit is er haast geen betere plek. De Green Room is dan ook nokvol maar de geduldige bezoeker kan zich stukje bij beetje langs de muren naar binnen proppen. Aanvankelijk zet Ex Eye keiharde grooves in, die ondanks het beestachtige drumwerk en de weergaloze saxofoonpartijen, toch aardig soepel in het gehoor liggen. De set ontaardt in een lange atmosferische passage doordrenkt met mysterieuze soundscapes. Soms wordt het exhaustieve geriedel wat teveel, maar de band weet het vaak net op tijd op te vangen met een nieuwe muzikale wending. Zonder twijfel een sterk optreden van een band die we in de toekomst nog graag vaker zullen willen zien. (MS)
Cult of Luna & Julie Christmas op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Cult of Luna & Julie Christmas
Voor de allerlaatste keer wordt vanavond het veelgeprezen Mariner uitgevoerd, het eindresultaat van de samenwerking tussen Cult of Luna en de New Yorkse zangeres Julie Christmas. Het Zweedse post-metalgezelschap is muzikaal altijd al zeer gelaagd geweest, maar met de toevoeging van Christmas krijgt het een nieuwe dimensie. Een golf van verwachting gaat door de zaal heen als de introloop begint. Daaropvolgend wordt het album van het begin tot eind uitgevoerd met een hoofdrol voor Christmas. Nog meer dan op plaat valt op hoe veelzijdig ze haar opvallende stem gebruikt: ze schreeuwt de longen uit haar lijf, ze zingt manisch met een overslaande stem of naar adem happend, maar laat zien ook terug te kunnen schakelen naar een meer klein en lieflijk geluid. Zij tilt de normaal vrij statische liveshow van Cult of Luna echt naar een hoger niveau, die sowieso geniet van een geweldige lichtshow. Potentieel een van de hoogtepunten van Roadburn. (DH)
Future Occultism: Bong Ra en Servants of the Apocalyptic Goat Rave
Rotterdammer Jason Köhnen, artiestennaam Bong Ra, heeft de eer om op Roadburn een melange aan metal en electronica te serveren. Geheel in het teken van Future Occultism, waarbij hij tezamen met Servants of the Apocalyptic Goat Rave en Phurpa een balans wil bereiken tussen harde metal en mechanische beats. De gedreadlockte Bong-Ra zelf trapt af met een vernietigende doomset opgeleukt met visuals van Egyptisch beeldschrift en sjamaanachtige zangsamples.
Het is een organische tegenhanger voor Servants of the Apocalyptic Goat Rave. Zij lossen de doom metal van Bong-Ra af met een zielverwoestende bak blackened speedcore. Het bouwt aanvankelijk langzaam op, maar wanneer de visuals vervagen en vervormen wordt de pijlsnelle bak herrie de zaal ingegooid. Hakkende beats en mechanische riffs worden zonder blikken of blozen afgewisseld met atmosferische melodieën en breakbeatpartijen. Het is die afwisseling die ervoor zorgt dat het publiek geboeid en in beweging blijft. Of je nu hakt, danst, headbangt of de zaal uitrent: deze apocalyptische set kruipt onder de huid. (MS)
Future Occultism op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Harsh Toke
De keuze is reuze bij Roadburn. Terwijl Weedeater de Main Stage vakkundig opvreet en Phurpa de Green Room eigen maakt, valt er tussen al het zware geweld ook een portie psych te verorberen. Het prachtig uitgesponnen rockfestijn van Harsh Toke stampt en stompt dat het geen aard heeft. Dit doen ze dankzij een basis in repetitieve riffs en ritmes. Daarbovenop wordt er veelvuldig gejamd en gesoleerd door gitaristen Gabe Messer en Justin “Figgy” Figueroa. Het speelplezier spat ervanaf, dankzij de aanstekelijke pretbek van Figgy en de chemie met zijn band. Het komt dan ook tot uiting in een daverende climax aan stoere riffs en haast swingende ritmes. Met een optreden als dit laat de band duidelijk zien dat de overstap van Cul de Sac vorig jaar naar Het Patronaat dit jaar een verstandige keuze was.(MS)
Une Misère
Een aantal minuten voor de show van de IJslandse artistieke hardcoreband is de intieme Cul de Sac al stampvol. De strijdkreet die het kwintet slaakt voordat ze het podium betreden is te horen tot in de zaal. Een strijd die ze fysiek aangaan als eenmaal de eerste noten te horen zijn. Niemand is veilig op de voorste rijen. Une Misère baant zich met veel geweld een weg naar Weirdo Canyon. Breakbeats, moshpits en crowdsurfers is wat de klok slaat en is stiekem een verademing na alle conceptshows van vandaag. Autoritair zet frontman Jón het publiek naar zijn hand. Als de band vervolgens Backstabbed inzet (met die South of Heaven-riff), vliegen de lichamen alle kanten op en verdedigt de sound engineer het mengpaneel met z’n leven. De laatste song wordt opgedragen aan een dierbare die precies een jaar geleden zichzelf van het leven beroofde. Terwijl de tranen over Jóns wangen rollen, geeft Une Misère alles wat ze nog over hebben. Een weergaloos einde, en dit was slechts dag één! (DH)
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.