Judas Priest op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
Bloedverziekend heet. Zelden is het zo warm geweest tijdens Graspop en de metalmarathon die het al is wordt onder extreme omstandigheden gelopen. Houd daarbij rekening dat de gemiddelde leeftijd van de optredende artiest rond de zeventig ligt. Dit is licht overdreven natuurlijk, maar toch… Het valt mee dat de oudere garde aan metaliconen op het podium dit volhouden, en dan hebben we het nog niet eens over de moshende fanatiekelingen die op het veld staan. Welnu, genoeg geneuzel over de hitte; we gaan stug door met de verslaglegging van alweer de derde dag Graspop Metal Meeting. Een dag vol metalreuzen als Judas Priest en Saxon, publiekslieveling Fleddy Melculy en beukers als Decapitated en Five Finger Death Punch.
Tekst: Merijn Siben, Lodewijk Hoebens / Fotografie: Rob Sneltjes
Het verslag van donderdag en vrijdag plus de extra van Iron Maiden lees je natuurlijk ook op onze site.
Majestica op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
MAJESTICA – SOUTH STAGE
Het wordt een pittig dagje en dan heb ik het niet eens over de stevige line-up van vandaag. Dat verduvelde zonnetje kan ons wel eens parten gaan spelen. Rond twaalf uur in de middag is het al best bakken en braden. Het Zweedse Majestica mag met hun eerste bezoekje aan België gelijk de South Stage in gang zetten. Al vroeg in de set krijgen we een bassolo voor onze kiezen en ach, waarom ook niet? “Good morning, Graspop! Because when you’re at a festival 12 o’ clock it is still morning!” En dat is gewoon een feit. Majestica trakteert de aanwezigen vooral op knap gitaarspel. De frontman/ gitarist Tommy Johansson zien we zondag ook bij Sabaton het betreden, maar klinkt met deze band meer als Helloween, Europe en Stratovarius. Qua looks zou het zo de zoon van Yngwie Malmsteen kunnen zijn, met dezelfde gitaar skills maar een betere stem. “Being here get’s me in the right Christmas spirit!”, schreeuwt Johansson zijn publiek toe. Voor velen zijn ze rond die periode bekend geworden met enkele stevige kerstnummers. Het technisch vernuft zo vroeg op de dag en – belangrijker – het plezier om een potje power metal te spelen is duidelijk zichtbaar. (LH)
TRIBULATION – MARQUEE
Dat het nog kan tegenwoordig, je main songwriter verliezen zonder heen en weer te bekvechten. Jawel, gitarist en songwriter Jonathan Hultén besloot uit Tribulation te stappen, in goede relatie met zijn bandleden. Geen moddergooien, geen rechtszaken, niks. Zijn laatste contributie was dan ook het steengoede When The Gloom Becomes Sound. Hoewel de lat hoog ligt voor de toekomst, hebben ze met nieuwe gitarist Joseph Tholl een prima vervanger gevonden live. Het zorgt vandaag voor een sterk optreden, waar desondanks de sfeer niet continu uit de verf komt en wel meer mag vlammen. Maar toch staat het muzikaal als een huis. Hoe de band van ordinaire death metal naar een soort blackened gothic post-punk is gegaan is erg fraai. En meeslepend gebracht dankzij een niet versmaden huwelijk tussen Killing Joke-achtige gitaaraanvallen en sfeervolle melodieën. Zo ook bij Nightbound, waarbij er een bijzonder schouwspel van aparte breaks en fills in een verrassend rechtlijnige track wordt gegoten. Eveneens The Lament, die op subtiele wijze aan intensiteit wint met een slepende ritmesectie donderend en rollend onder een grimmige melodie. Afsluiters Strange Gateways Beckon en Lacrimosa laten horen dat deze band zeker een eigen geluid heeft te pakken, die niet altijd vlamt vandaag maar wel met spannende passages eruit weet te springen. (MS)
Blues Pills op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
BLUES PILLS – NORTH STAGE
Blues Pills maakt die toevoeging aan de North Stage maar even machtig mooi waar! Want wauw, wat weten deze Zweden eigen toch een onvervalste vurige rockshow weg te geven. Lekker zware bluesrock, gebracht door een vakkundig stel muzikanten en de weergaloze vocalen van Elin Larsson. Echt, haar zanglijnen zijn verrassend complex, zonder te over the top te gaan, met nergens een moment dat het teveel wordt. Altijd beheerst zonder uit de bochten te vliegen. Maar het geldt ook voor het gitaarwerk, want Zack Anderson weet op bewonderenswaardige wijze over zijn fretboard te hollen, van hakkende seventies grooves tot heavy gitaareffecten en akkoorden. Behalve hard rocken is de blues ook nooit ver weg. Zoals bijvoorbeeld Kiss My Ass Goodbye, dat eerst nog als goed opgevoerde ‘divebar ballad’ begint maar toch ook middels een heerlijk heavy gitaarloopje erop klapt. Of bijvoorbeeld de onvoorspelbare riffs van Bliss, die krachtig rond de ontzagwekkende stem van Elin heen hoepelen. Aan het front natuurlijk die bombarderende presence van Elin, die het zelfs waagt tijdens Bye Bye Birdy te gaan crowdsurfen. Ontzettend verdienstelijk optreden dus, afgesloten met het pompende Devil Man. (MS)
Europe op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
EUROPE – SOUTH STAGE
Er rolt een donder en bliksem over de weide van het hoofdpodium South Stage en hopelijk is het geen voorbode van vanavond. Europe kennen we vooral van die ene finale hit maar het laatste album Walk the Earth laat een band horen in optima forma. De tracks worden versierd met gave solo’s door de immer moeilijk kijkende John Norum en de stemming stijgt wanneer Rock the Night wordt ingezet. Het is ook een meezinger eerste klas, natuurlijk. Joey Tempest en gevolg duiken verder terug in de tijd voor het stevige Screaming of Anger maar de Zweden switchen regelmatig naar rustmomentjes. De publieksparticipatie wordt voor een tweede maal aangesproken bij de sing-a-long: de ballad Carrie. De heer Tempest mag dan wat jaartjes ouder zijn geworden, hij blijft nog altijd de showman. Swingen met zijn microfoonstandaard en ook nog eens opvallend goed bij stem. Zo lang zij er zin in hebben, heeft het publiek dat ook, wat overigens erg divers is. Het is mooi om te zien hoe ze generatie na generatie aanspreken. Open Your Heart raakt recht in het hart met dat akoestisch gitaartje. Het kan allemaal zo simpel zijn… Ready or Not gooit er weer wat peper in en Superstitious is weer een feest van herkenning. Maar goed… Als je Europe bent kan er maar een afsluiter zijn en dat blijft The Final Countdown. Eén van die eighties klassiekers en het eerste Graspop hoogtepuntje van de dag. (LH)
Fleddy Melculy op Graspop 2022, fotocredits GMM22
FLEDDY MELCULY – METAL DOME
Man, man… Wat is dat Fleddy Melculy groot geworden. De Metal Dome staat helemaal vol! Ondergetekende moet en zal ze nou toch eindelijk eens van dichtbij gaan gaan bekijken. Ze trappen het gaspedaal meteen flink in en enthousiast scandeert door de Metal Dome heen: “Welkom op het feestje in uw huisje. Goeiemiddag, Graspop. Alles goe? Efkes testen of ge ons nog kent. Geen vlees..?” – “Wel vis!”, reageert het publiek uitzinnig. Het is geen illusie dat mensen louter komen schuilen voor de brandende zon. De Belgen hebben afgelopen twee jaar met het uitbrengen van twee nieuwe platen, de schare fans alleen maar uitgebreid. Er is dus genoeg nieuw werk om te spelen, zoals Stop Making Stupid People Famous over nutteloze influencers. Op de flanken zorgen de gitaristen voor de thrashy metalcore riffs gemengd met wat nu metal vibes. De hardcore drum ‘n bass sectie in het midden staat op standje snoeihard en ze rammen er met alle gemak wederom een nieuwe track in de set, namelijk Ik Ben Kwaad. Onder het mom van ‘alles moet kapot’ en er veel mensen ‘vast’ zitten in een te kleine ruimte, dan is er maar één optie: een dikke walletje of death.
“Er zijn dus nog altijd mensen die denken dat we een Chinese Queen coverband zijn. Ah wel nee, dat zijn we niet en ik heb er een liedje over gemaakt”, aldus een quasi gefrustreerde Fleddy. De frontman schrijft alles van zich af met de nodige humor, giet er een hardcore en thrash sausje overheen, zet op de schermen een Southpark animatie bij en je hebt weer een topattractie. Geen Tijd voor Spijt is een voorproefje van de nieuwe plaat en is een song ter ere van de laatste jaren live on stage. “Zijn er hier fans van de eerste plaat Helgië? Komt goed uit want ik heb honger: Ik wil Brood!” De perfecte afsluiter van deze memorabele show blijft natuurlijk T-shirt van Metallica waar het allemaal mee begon en tegenwoordig hebben ze ook de sequel omdat ze zichzelf alles behalve serieus nemen: T-shirt van Fleddy Melculy. De gekte in de Metal Dome met deze heren is een hoogtepunt van de zaterdag. (LH)
Foreigner op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
FOREIGNER – SOUTH STAGE
Het is vandaag de warmste dag ooit op Graspop en met Foreigner op de bühne denk je al snel aan Cold as Ice. Wellicht spelen ze die aan het einde van de set. Dat zou wel fijn zijn voor de broodnodige verkoeling. Dat de band allang niet meer uit de originele garde van weleer bestaat, maakt niks uit voor de amusementswaarde op het podium. De muzikanten hebben overal hun sporen verdient en Kelly Hansen heeft een aardig stembereik en dat is mooi meegenomen. Ach, en kijk aan; Cold as Ice komt al vroeg in de set en wat een track blijft het toch ook met heerlijk uitgesmeerde met gitaarriedels en dito keyboard solo. Het is bijna niet te geloven, maar ondertussen is het al 45 jaar geleden dat het eerste album op de markt kwam en de track Feels Like the First Time was de eerste die uitgebracht werd door de band. Terwijl Hansen ijverig water blijft uitdelen – mooi hoe ze begaan zijn met het oververhitte publiek – hebben de drummer en toetsenist een onderonsje en gaat het gemoedelijk over in Urgent. Muzikaal is het allemaal dik in orde en bij Jukebox Hero bouwt het wat oudere publiek een volgend feestje. Tot nu toe zijn er nog geen ballads voorbij gekomen, maar dat zal toch wel? Natuurlijk. Er is nog wat tijd over en dan mikken ze recht naar de harten met de ultieme tranentrekker I wanna know what love is. Het hele veld met liefhebbers bij het hoofdpodium is in verroering. Goed gedaan door deze oudjes. (LH)
Foreigner op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
DOWN – MARQUEE
Na Fleddy Melculy en het banjeren door de menigte is de hitte toch wel echt ongenadig toegeslagen. Glibberen is het. Vandaar ook dat er wordt besloten Red Fang te skippen en bij Down aan te sluiten. En hoewel Red Fang naar verluidt de Metal Dome plat speelt, doet Down daar weinig voor onder. Sterker nog, de southern metalmeesters zijn ontzettend goed op dreef! Hoe kan het ook anders met riffmeesters Kirk Windstein en Pepper Keenan, altijd garant voor beukende bayou gitaren omhoog dampend uit de nabije moerassen van New Orleans. Jimmy Bower en Patrick Bruders verzorgen die keurig ingeblikte ritmesectie. Maar de grootste publiekstrekker is natuurlijk de imponerende tronie en al even imponerende stembanden van Phil Anselmo, een man die natuurlijk heel wat bagage van meerdere debiele acties met zich meedraagt, maar sindsdien doet waar hij goed in is: zich gedeisd houden in het openbaar en zijn bek opentrekken wanneer het moet, zoals vandaag. Want oef, met een opener als Lysergik Funeral Procession maak je menigeen blij. Want man, die fundering staat als een huis, zo uiterst vadsig als de gitaren van het gitaarduo binnenkomen, met die heerlijk klaaglijke, doorleefde zang van Phil. Ook hoe het zorgvuldig afgemeten is, zoals in Hail the Leaf, waar de zanglijnen mooi boven een intrigerende melodie uittorenen. Hoogtepunten genoeg dus, van het sinistere Ghosts of the Mississipi tot de southern shuffle van Losing All tot de tuimelend gitaarsolo’s in Stone The Crow. Het bezorgt zelfs Phil een spaarzame grijns op het gezicht, resulterend in dat hij het publiek, de security en de organisatie veelvuldig bedankt. Bury Me In Smoke biedt die laatste klapper van een uitermate geweldig optreden. (MS)
Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
GOOD RIDDANCE – JUPILER STAGE
De reputatie en status van Good Riddance is misschien niet die van een Green Day of Bad Religion, maar ze genieten van behoorlijk wat bekendheid en hebben al heel wat jaartjes op de teller staan. Al sinds midden jaren tachtig is het enig originele lid en frontman Russ Rankin aanvoerder van de bende. Oké, ze zijn er vijf jaartjes tussenuit geweest, maar de Californiërs zijn alweer tien jaar springlevend. Met twee à drie minuutjes per song passeren ieders favoriete tracks in sneltreinvaart de revue. Punkers en metalheads unite; het zijn heus niet alleen Heideroosjes en Pennywise shirtjes, maar ook van Slayer en Megadeth. Wanneer het rondom de Jupiler stage wat voller raakt, lijkt Rankin wat tot leven te komen. “Do you believe? We can make a change.” Hij kijkt het publiek aan en knalt de volgende song er in; Weight of the World. Een track met maatschappijkritische teksten die genoeg stof bevatten tot nadenken. Na een wall of death onder het genot van een opstekend windje is het advies om op adem te komen geen verkeerde. Het kan namelijk nog een tandje sneller. Voor je het weet zit dit punk rockfeestje er helaas alweer op. Het is toch even fijn voor de muzikale afwisseling voordat we een portie New Wave of British Heavy Metal van Saxon en Judas Priest) en nu metal van Five Finger Death Punch en Korn krijgen voorgeschoteld. Tijd dus om even op te laden. (LH)
Saxon op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
SAXON – SOUTH STAGE
We krijgen al het hele weekend veel oudgedienden voor de kiezen, die met wisselvallige resultaten een show neerzetten. Verreweg een van de beste livebands in dat rijtje blijft wel de Britse gigant Saxon. Een heavy metalband ten top, in veel opzichten de ultieme belichaming is van onze muziek. En hoewel het vandaag nog steeds als een huis staat, speelt toch de vreemde setlistkeuze en nasleep van de hitte parten. Er valt genoeg te genieten hoor, zoals altijd is de 71-jarige Biff Byford goed bij stem, en weet hij met zijn gortdroge grapjes en charisma de boel makkelijk aan elkaar te lullen. Tevens komen vele van de grootste hits van de band van stal, zoals het pompende 747 (Strangers In The Night), Denim and Leather en Wheels of Steel. Toch wil het niet echt vlammen, mede dankzij het feit dat bijna de gehele setlist uit dreunende midtempo tracks bestaat, waar de dynamiek uitblijft. Tuurlijk, Strong Arm Of The Law, Solid Ball of Rock en And The Bands Played On zijn aangename heavy metalkrakers van weleer, maar een afwisseling met vlotte maar helaas ontbrekende tracks als Battering Ram, Power and the Glory of 20.000 Feet hadden het geheel wat peper in de reet kunnen geven. Het resulteert dan ook in een publiek dat wat stoïcijns reageert. Het is goed mogelijk echter dat die discrepantie in de set is ontstaan door de hitte. Saxon wordt een dagje ouder, en snel spelen met 35 graden is dan geen heel goed idee, vooral als je bedenkt dat Biff ternauwernood een hartaanval overleefde een paar jaar terug. Er zit bij Saxon, in tegenstelling tot een hoop andere oude rotten dit weekend, nog zeker wat in, ook getuige de gave nieuwe plaat Carpe Diem. Maar hoe lang nog? (MS)
Saxon op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
FIVE FINGER DEATH PUNCH – NORTH STAGE
Na vijf jaar staan de Amerikanen van Five Finger Death Punch (5FDP) weer op de Desselse hei. Ivan Moody lijkt pissed as always met zijn boksbeugel microfoon en scandeert: “You want trouble? Well you fuckin’ got it.” Toch oogt Moody in zijn Punisher shirt vandaag best vriendelijk voor zijn doen. Met een speciale verkleedpartij voor het nieuwe Welcome to the Circus krijgt hij veel waardering van de fotografen en gaan de bedankjes heen en weer. Best bijzonder voor een band van dit kaliber om de media zo te bedanken. Ivan strooit overigens niet alleen met raps, maar in zijn vrijgevige bui gaan ook confetti en dollar briefjes de lucht in. Aardig als hij is doe hij een shout out naar de zangers van Shinedown en Korn, maar wel met de mededeling: “But I will not let them gonna outshine me.” Een aanzet daarvoor wordt gegeven door keihard door te knallen met Burn MF dat de boel opnieuw in lichter laaie zet. Crowdsurfers blijven stug heen en weer gaan. Nu metal leeft met 5FDP en dan moet Korn nog komen… “Now that we are all united. Let’s keep it that way.” Tot slot daarom The Bleeding inclusief rode confetti die door de lucht schiet terwijl de nacht begint te vallen. Straks naar Ome Rob en zijn Judas Priest. (LH)
Five Finger Death Punch op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
Judas Priest op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
JUDAS PRIEST – SOUTH STAGE
Saturday night and the Priest is back! Als je het hebt over bands die de metal van vandaag hebben gevormd, kun je niet om Judas Priest heen. Een legende die keer op keer de grenzen verlegde. Het epische Stained Class, de stadion metal van Defenders of the Faith, de waanzinnige speed metal comeback Painkiller of het erg fraaie Firepower: elk decennium kent zijn hoogtepunten voor de band. Inmiddels alweer meer dan vijftig jaar ook. Van de harde kern is niet veel meer over. K.K. Downing verliet de band in 2010, terwijl Glenn Tipton kampt met de verschrikkelijke gevolgen van Parkinson. Het maakt dat Judas Priest soms wel voelt als een band die ingehaald wordt door de sterfelijkheid. Zo ook bij de Metal God, levende legende Rob Halford. Hoewel best goed bij stem vandaag, schuifelt de 70-jarige meesterzanger vaak gebogen over het podium. Het is duidelijk dat de meesterzanger een dagje ouder wordt, maar toch drukt het de pret niet. Want hoewel ook voor Judas Priest de dagen geteld raken, is het heel fijn om na een lange lockdown die steengoede klassiekers live te horen. Zo wordt er zelfs nog geopend met het weinig gespeelde en ondergewaardeerde One Shot At Glory, om vervolgens een erg genietbare setlist te spelen. Richie Faulkner en Andy Sneap (tevens ook een gigant als muzikant en producer in de metalscene), weten met een tomeloze strakheid er een dikke gitaarlaag over te strooien. Er werd dan ook terecht geprotesteerd door fans toen de band aanvankelijk opperde met maar een gitarist op tour te gaan: een gitaartandem hoort onlosmakelijk bij Priest en klinkt gewoon veel vetter! Rob Halford doet goed zijn best, maar is echter wel wisselvallig qua stem. Bij snelle nummers als Freewheel Burning en The Sentinel weet hij de vlotte, complexe zanglijnen niet bij te houden. Juist de nummers waar hij wat meer ademruimte krijgt, vult hij machtig mooi in. Zoals bijvoorbeeld een fenomenale performance van Victim of Changes of de spannende opbouw naar Turbo Lover. Gevolgd door totale hits als Painkiller, Electric Eye en Hell Bent For Leather. Er is al veel over gezegd en gesproken over de mate van oude bands dit weekend, maar toch: hoe vaak kun je ze nog aanschouwen? Het laatste uur lijkt bijna geslagen, maar tot die tijd onvermijdelijk en pijnlijk komt, brullen we nog even uit volle borst mee met de ultieme metalen party anthem Living After Midnight. (MS)
Judas Priest op Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
DECAPITATED – MARQUEE
Het klapt er meteen hard op bij Decapitated. Een band die natuurlijk heel veel heeft moeten doorstaan om te komen waar ze nu zijn. Met nieuwe plaat Cancer Culture, waar ook de set mee begint, slaan ze dan ook keihard terug. Het is echter nog niet heel goed beginnen. De brute strot van Rafał Piotrowski is te ver naar achteren gedrukt, en de gitaren veroorzaken een enorme brij wat de double bass niet echt ten goede komt. Het duurt dan ook even voordat het rechtgetrokken wordt, maar bij Earth Scar gaat eindelijk een stuk helderder de beuk erin. Erg gaaf om te zien hoe de band zo gegroeid in zijn sound, springend van gorgelende death metal naar keiharde grooves en Meshuggah-achtige intermezzo’s. Erg fraai! Zo ook The Blasphemous Psalm to the Dummy God Creation, die zo ongelooflijk bruut uit de hoek komt dat de Marquee even flink op schudden staat. Echter komt er vervolgens een abrupt einde aan de show: door een dringend constructieprobleem met het podium, worden de bezoekers verzocht direct de Marquee te verlaten. Waardoor vervolgens een vervroegde opstopping ontstaat bij Fleddy Melculy. Dikke pluim aan de organisatie dat ze rekening houden met de veiligheid en het probleem direct oplost. Eveneens complimenten: Decapitated mag hun set later nog eens overdoen in de Marquee vanavond. (MS)
Graspop 2022, foto Rob Sneltjes
KORN – NORTH STAGE
Stipt om middernacht klinkt een doedelzak over het veld bij de North Stage van Graspop dat de komst van Korn aankondigt. Drummer Ray Luzier laat gelijk horen dat ‘ie thuis is, want van Fieldy weten we dat hij even een break heeft genomen. Gelukkig heeft hij een meer dan uitstekende invaller, zo blijkt wel weer tijdens het optreden. Ra Diaz van Suicidal Tendencies zorgt zelfs voor extra energie en samen met Munky en Head op gitaar klinkt de band enorm levendig. Got The Life? Wij nog wel. Falling Away From Me vergroot de feestvreugde tot in het kwadraat en het begint al aardig op een greatest hits show te lijken. Davis en zijn gevolg willen echt dat laatste beetje energie uit het publiek zuigen: “Beating me down, down in to the ground.” De band heeft er echt zin in en dat werkt aanstekelijk. Davis keert terug met doedelzak en golden oldie Shoots and Ladders is aan de beurt, opgeleukt met een flard One van Metallica. Fans kennen de cover wel, maar de andere bezoekers zijn ogenschijnlijk aangenaam verrast. Tijdens Somebody Someone lijkt het wel alsof de band zich moet bewijzen dat ze een echte headliner zijn. Natuurlijk zijn ze dat. De band heeft in haar bestaan ups en downs doorgemaakt, maar de laatste jaren zijn ze bezig aan een sterke periode. Vanavond volgen er vele technische hoogstandjes en dan die breakdowns… Een bezeten Luzier goochelt met zijn drumstokjes. Coming Undone, Freak on a Leash en ADIDAS zorgen voor een geweldig slot van de nu metal veteranen. “We chose to end with Blind, the song that started this motherfucker. Are you ready? Thanks for sticking around, we’ve waited a long time for this.” Met Korn viert Graspop een geweldig slot op derde dag. Daarbij blijkt het ook nog Heads verjaardag te zijn en dus drinken we er eentje op zijn gezondheid en dromen van de laatste dag met Alice Cooper, Offspring en Deftones. (LH)
Bekijk hier de foto’s van Rob Sneltjes tijdens Graspop Metal Meeting – zaterdag 18 juni 2022
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.