-(16)- op Desertfest, Foto Roy Wolters
Radio Moscow op Desertfest, Foto Roy Wolters
Ezels en stenen, en dus reizen we ditmaal ver voor enige vorm van vrijdagmiddagspits af naar Antwerpen. Twee jaar terug bezochten we de tweede editie van Desertfest en we hebben machtig veel zin in deze vierde aflevering in Muziekcentrum Trix, waarbij de line-up al maanden van de posters spat. Desertfest is natuurlijk een verwijzing naar de Palm Desert scene, waar bands als Fatso Jetson en Kyuss generator party’s hielden in de kraamkamer van de stonerrock. Waar moederfestival Desertfest London eeder dit jaar aan de 6e editie toe was en Berlijn aan de vijfde, wordt de Antwerpse spin-off sinds 2014 georganiseerd. Er is inmiddels ook een Desertfest Athens en het familiegevoel uit zich mede in een deels overlappende line-up met Belgium. Dat geldt ook voor de Duitse en Engelse festivals, die in mei plaatsvinden. Net na Roadburn dus, het Tilburgse festival dat ze ongetwijfeld inspireerde en dat al 22 edities beleefde.
De scope van Desertfest is een duidelijke en eentje die helemaal NMTH en raak is: het festival afficheert zich als ‘het ultieme (heavy) rock, psycho, stoner en doom rendez-vous’. Deze uitverkochte editie krijgt alvast een hele welkome bonus mee, want het is alsof de lente net gearriveerd is in Antwerpen. Dat is dus in de tuin van de AirBnB en – belangrijker – in de binnentuin en foodcourt van Desertfest genieten geblazen. Wat nu herfst-vakantie?
Lees ook:
– Het verslag van zaterdag: Graveyard maakt echt heel veel goed, Dyse veel kapot
– de zondag van dreunende Monolord tot de kroon van Melvins
Tekst: Ingmar Griffioen, fotografie: Roy Wolters
Kaleidobolt op Desertfest, Foto Roy Wolters
KALEIDOBOLT
De eerste Desertfest-band trapt het heavy psychpedaal om 18.15 uur meteen vol in. Kaleidobolt uit Finland is de start van NMTH’s driedaagse riffaanbidding. De blonde zanger-gitarist, in Dead Moon-shirt, oogt als het type dat nog wel even proggy door kan pielen, maar na anderhalve minuut vliegen de haren en de gitaarhals al over het podium. Terwijl Trix nog echt wat voller moet druppelen, is het voor de Vulture Stage al aardig druk. Dat is dan ook de kleinste stage, gesitueerd in het langwerpige café van Trix waar de vierkante pilaren een extra visuele uitdaging vormen. Het powertrio gooit nu een zware Graveyard-powertrip op ons. Lekkerrrr! Goed dat ze wat lucht in de set stoppen, want het is bij vlagen wel erg heavy als opener, vooral als je bedenkt dat we nog een band of tien moeten en zeker ook willen vandaag. Bovendien stoppen ze die zwaar groovende nummers wel erg vol, ook met jazzy en complexe gitaarlappen. Beetje too much.
Caronte op Desertfest, Foto Roy Wolters
CARONTE
We taaien ‘m af, ook omdat Caronte begint. Canyon (stage) time baby. Apart begin wel. De frontman staat met de rug naar publiek met wierook te wapperen, terwijl de vj helaas niet door heeft dat de visuals nog niet aan staan maar de beamer wel, en we de neiging moeten onderdrukken om tussen de zangers schouderbladen op play te drukken. Caronte pakt het een tikje zwaarder en gelukkig ook gedoseerder aan in de Trix club (het tweede podium). De Italianen flirten met het occulte (en satanisme) van de visuals tot de gebaren en tattoos van de frontman: Occulta Philosophy lezen we tussen het borsthaar. Afgezien van die geregelde piep op links gaan we er goed op. Slepende doom en drones rollen door de zaal en geven alle aanleiding om het eerste haar te slaan. Italië is natuurlijk allang geen lachertje meer muzikaal, denk aan Black Rainbows en zeker ook Ufomammut, en dit viertal onderstreept dat. Toch raken ze me een beetje kwijt. Ze opereren wat te inconsistent en dat compenseer je niet met theatrale gebaartjes.
All Them Witches op Desertfest, Foto Roy Wolters
All Them Witches op Desertfest, Foto Roy Wolters
ALL THEM WITCHES
Komt niet gek uit, want op het hoofdpodium begint All Them Witches, een van de bands waar we op voorhand zwaar op intekenden. Ook dat nieuwe Sleeping Through The War album was weer een psychedelische, bluesy treat, terwijl die Live in Brussels (2016 in AB opgenomen) plaat nog eens duidelijk maakte hoe goed ze live zijn. Kunnen zijn. In Trix zit de galm er goed op in de kenmerkende vocalen, maar die zitten aanvankelijk nog wat verstopt onder een erg zware groovelaag die meer bij een doomband past. Dat lijkt echter opgelost en als tweede speelt de band uit Nashville, Tennessee meteen When God Comes Back. “Cut me up primitive I’ll die like a slave / Riding on the wings of that Jesus snake” prevelt Charles Michael Parks, Jr in het intro en we hebben het kippenvel er al op staan. Geweldig. De repetitie en uitgestelde emotie in het nummer over Jezus’ opstanding pakken me iedere keer.
Emotie? Explosie! In de volgende nummers 3-5-7 en The Death of Coyote Woman ervaren we pas emotie, sluimerend en wel. Deze band speelt op gevoel, op heel veel gevoel, daar hoeft Parks, Jr verder geen woorden aan vuil te maken. All Them Witches vult en overrompelt de Trix grote zaal. Veel liefde voor deze band. Geen spierballenvertoon, maar wel een hele uitgesponnen psychedelische jam, met een Doors-achtige hoofdrol voor de toetsen die het geheel ook een licht tintje geven. En dan via die gillende bottleneck terugkeren naar het thema in Blood and Sand / Milk and Endless Waters. Waanzinnig lekkere tripmuziek. Tijd voor een ‘dancing song’. En inderdaad wat een stuwende groove heeft laatste single Alabaster. Gaat Trix terecht heel lekker op. “Yeah, let’s dance!”, brult een bebaarde gast naast me vanonder z’n dikke wollen muts en draait dan eerst een jonko. Dat soort muziek is dit, dat doet All Them Witches met je. Kijken we hier naar een toekomstige headliner? Wellicht zijn ze daar te grillig voor, maar het is sowieso heel interessant te zien hoe deze band zich ontwikkelt. En breed in de smaak valt. Die moeten van Eurosonic tot Lowlands tot Roadburn hun publiek kunnen bedwingen.
Minami Deutsch op Desertfest, Foto Roy Wolters
Minami Deutsch op Desertfest, Foto Roy Wolters
MINAMI DEUTSCH
Een uitgebreide en door promotor ‘Jan Debbie’ warm aanbevolen Mexicaanse stop verder, enteren we de Canyon weer voor Minami Deutsch. De band was ons onlangs aangeraden toen ze in Amsterdam aantraden voor het 25-jarige bestaan van underground-podium OCCII. Nu dan alsnog de ontmoeting. De Japanners gaan van wazig, of ehm errug wazig tot diep. De kloof verdiept, maar niet naar de toeschouwers die volledig mee lijken te worden gezogen in deze Krauttrip. Psychedelisch groovende muziek, laat dat maar aan Japanners over. Zo wordt nog eens benadrukt als we in onze Instagram-feed (ahum, sorry) Acid Mother’s Temple door het dak van dB’s zien freaken. Man, die hadden hier ook niet misstaan. Minami Deutsch is nog wat groener, bestaat pas sinds 2014, maar staat ook al zeker hun mannetje. Die drummer levert vandaag een ferme krachttoer en houdt het steady. De tribale trancegroove van de ritmetandem is leidend, bedwelmende gitaren pakken alle kansen in een bijkans gekmakende trip. Met ons hoofd in de wolken en onderlichaam in een onbedwingbare dansstuip voert Minami Deutsch ons naar de zenith. Dat had nog wel even mogen duren zeg.
Black Lung op Desertfest, Foto Roy Wolters
LOWRIDER
Ondertussen heeft Lowrider een packed Desertstage voor zich. De Zweden begonnen in de jaren negentig met dikke stoner. Na een pauze van tien jaar keerden ze terug in 2013. Nu een zwaar nummer dat de frontman op z’n 17e schreef, en dan gaan ze ‘wat nieuws’ proberen. Het intro is nogal nadrukkelijk Kyuss echter, de beetje klaaglijke heldere stem is onderscheidender. Verder is het erg Kyuss, wat natuurlijk wel errug lekker is. De groove is zompig en dik hoor, maar over het algemeen is Lowrider toch wat te voorspelbaar.
BLACK LUNG
Zo belanden we ongepland, en gestimuleerd door wat tips, voor de Vulture Stage. Fuck yeah, Black Lung is gaaf! Het trio uit Baltimore wordt geleid door Dave Cavalier, die de toon zet door net voor de eerste uithaal vanaf de monitor het publiek uit te dagen. Kijk, zo zien we dat graag. Hij heeft een kenmerkende hoge en beetje spooky stem, die wat aan Uncle Acids Kevin Starrs doet denken (het zieke), maar ook aan de classic metalvibe van Andrew Stockdale (Wolfmother). Een bassist hebben ze niet nodig, twee gitaren, één topless drummer is de deal. Black Lung speelt zwaar ronkende stoner met blues, met wel een psychdoom-feel, maar dan sneller en meer in your face. “This next song is our own personal fuck you to Donald Trump.” Dat vindt Desertfest wel een “Heeeeuuuu” waard. Ancients krijgt een QOTSA-intro en die song is het signaal voor en masse synchroon haarslaan. Opvallend hoe de Amerikanen een eerste rij van headbangende vrouwen veroverd hebben.
Black Lung op Desertfest, Foto Roy Wolters
Gozu op Desertfest, Foto Roy Wolters
GOZU
Meer Amerikaanse narigheid met Gozu. Als je de groep zo ziet, zou je zeggen dat we tegenover een bende routiniers staan. Valt mee, maar ze hebben sinds 2008 wel drie albums op de band geslingerd, waarop je zware stoner, sludge en grunge met een classic metal-saus opgediend krijgt. Hele brute band wel, waarbij we aantekenen dat de beer van een frontman (zanger Marc Gaffney) wel wat van de stemkwaliteiten van Black Lung kan gebruiken. En waarbij de gitarist z’n instrument onder z’n oksel stopt, alsof ie à la Oh Sees’ John Dwyer uit de heup wil schieten. Maar zoals gezegd; erg dikke stonersludge. Ze hameren in heel hoog tempo op de Canyon Stage in, aangevuurd door die op hol geslagen drummer. Zo kapot distorted hoor je een bas niet gauw tekeergaan en het publiek hebben we vandaag ook nog niet zo kapot zien gaan. Het loopt tegen elven wel leeg en dat is ook niet zo gek…
Gozu op Desertfest, Foto Roy Wolters
Radio Moscow op Desertfest, Foto Roy Wolters
RADIO MOSCOW
Want Radio Moscow speelt en die hebben net een nieuwe plaat uit, de eerste bij Century Media (het grote label waar Death Alley net tekende). Daarop zijn die uitgesponnen jams opeens in compactere songs gegoten. De plaat is veelzeggend New Beginnings gedoopt, en de recensie lees je hier. Hoe zou dat live uitpakken? De aardig afgekegde grote zaal staat erbij en kijkt er vooralsnog naar. Het geluid lijkt niet voor het eerst te hard te staan en de instrumenten van de drie Amerikanen beginnen daardoor al snel dicht te smeren tot één geluidsbrij. Een hypersnelle, en van psychedelica dampende brij, dat wel, maar we willen, nee moeten, echt meer nuance horen. Dat kan veel beter en toffer weten we, van vroegah en van de geweldige Live! In California plaat van vorig jaar.
Radio Moscow op Desertfest, Foto Roy Wolters
Ah yes een oudje. Blues! Eindelijk. Het live doorgaans als tweeluik uitgevoerde 250 Miles/Brain Cycles (van album Brain Cycles uit 2009) begint solo en ingetogen. En dat hadden wij, en de set ook, echt even nodig. Vooral die lucht en die bluesy swagger. Twee minuten later gaat het alweer los met de gierende gitaarsolo’s en de begeleidende visuals. Trix voelt ‘m nu ook. Geweldige uitvoering weer, die diverse keren doorstart en nu tot een soort psychprog verwordt. Snap…snaar eraf. Dat krijg je van al dat wilde gesoleer. Die gaat Parker Griggs zelf vervangen, en dus spoort bassist Anthony Meier Paul Marrone aan tot een drumsolo. Bizar dat een band van deze grootte en ervaring geen extra gitaar en/of gitaartech mee heeft. We hangen even in een Mistreated (Deep Purple) feel. Zover gaat Radio Moscow niet terug, sterker nog Driftin’ is een single van de nieuwste plaat. Het is ook wat dynamischer, meer ruimte voor die wailing (klagende) bluesy zang. Nu hoor je pas hoe goed die stem is van Griggs, zoals Joakim Nilsson van Graveyard dat ook zo goed en meeslepend doet. Met Last To Know (ook een nieuwe song) smeren ze het echter meteen weer dichter. Dat geeft ook een bedwelmend effect, maar nu even in minder positieve zin dan net bij Minami Deutsch. Zonde. Zo boeit Radio Moscow bij vlagen wel en dan weer even niet.
-(16)- op Desertfest, Foto Roy Wolters
-(16)-
De Amerikanen houden de zaal niet vol, wij pakken een puntzak pa… Friet! En wandelen daarmee achter het uitpuilende café in. -(16)- staat daar de boel vakkundig af te breken. De Californiërs schrikken echter niet af en zuigen steeds meer man in die kolkende maalstroom van stampende sludge en vlammende stoner, die ook metalige trekjes heeft en een zanger met een alles verscheurende strot. Weer een erg goede band op dit kleine podium zeg, de veteranen zitten dan ook al even op Relapse Records. Ons energieniveau, en daarmee deze Desertfest vrijdag, dreigt even als de bekende nachtkaars uit te gaan. Maar nee, die gefrituurde aardappelreepjes, en een pak opdoffers van eerst -(16)- en dan Steak Number Eight doen wonderen.
Steak Number Eight op Desertfest, Foto Roy Wolters
Steak Number Eight op Desertfest, Foto Roy Wolters
STEAK NUMBER EIGHT
Aan de Vlamingen de eer om festivaldag 1 af te sluiten. Een opvallende keuze, maar ook een begrijpelijke want de mannen uit Wevelgem (ok, Gent inmiddels) zijn fors gegroeid. Daarvan getuigt laatste plaat Kosmokoma en zeker ook de gruwelijke liveshow. Steak treedt natuurlijk vaker in eigen land op, maar de mensen hier in Antwerpen schijnen nog niet steakmoe. Bovendien trekt Desertfest niet enkel Belgen. Wel: opvallend jonge meisjes en een oudere vrouw met een e-smoker, die nu samen vooraan heel hard gaan. Dat doet de band ook. ‘Met overgave’ is een fors understatement… Brent Vanneste en co stampen, snellen en stuiteren over het podium terwijl ze die snarenplanken geselen. Vanneste is sowieso al een fascinerende frontman, zo iemand die het ene moment een stukje melodie en rust pakt, het stil laat vallen, begint te krijsen als een varken, waarna zijn band het aan de lippen hangende publiek er zo weer van afrost met een gemene berg sludge en noise.
De microfoonstandaard wordt gesloopt, monitoren besprongen, bezoekers uitgedaagd en dieren vocaal nageaapt. Het resultaat is dat de afsluitende set ook meteen de meest gewelddadige en brute van de dag lijkt, iets waar we na de Doomstad-vuurdoop wel op hadden gehoopt, maar dit is wel even een ander formaat heavy feestje zeg. Eindelijk een ferme moshpit. En tussen al die hardcore furie past het epos Your Soul Deserves To Die Twice ook wonderwel. Net zo schizofreen als die zanger. Meer sludge en math-breaks en alle geesten zijn in Trix nu uit de flessen. Hopla en met de eerste crowdsurfer over de dam, volgt een hele kudde, en dan nog het eerste stagediven van de dag eroverheen. Wat een geniale losgeslagen bende.
Steak Number Eight op Desertfest, Foto Roy Wolters
Chapeau voor België sowieso, een land waarin een toch bepaald niet licht verteerbare band als Steak een behoorlijke following opbouwt, waar jonge meiskes met de vuist in de lucht staan te brullen, terwijl Brent een varken in het slachthuis imiteert. En pfoe wat een gruwelijke set om die prima eerste Desertfest-dag af te sluiten. Wij kunnen ons niet voorstellen dat er na Steak nog genoeg mensen recht overeind staan om die afterparty te vullen. Strik eromheen en de taxi in. Morgen meer. Groeten uit Merksem, waar de deur midden in de nacht alvast wagenwijd open staat (…) voor uw NMTH-crew.
Lees ook:
– Het verslag van zaterdag: Graveyard maakt echt heel veel goed, Dyse veel kapot
– de zondag van dreunende Monolord tot de kroon van Melvins
gave foto’s Roy