Ondanks alle annuleringen staan we maar weinig stil bij wat we allemaal verliezen door de pandemie. Ja, het is zuur, we missen het, maar ergens overwint toch het positieve en denken we in een veelvoud aan vage stippen aan de horizon. Stop. Nu even niet. Every Stranger Looks Like You keert vast niet meer terug. De gruwelijke Belgische hardcoreband gaat op ‘hiatus’ en dat resulteert veel te vaak in… Dat betekent voor nu al een groot verlies. Dat betekent geen release van de geplande opvolger van I: Levensmoe en geen tour om II: Massamoord te promoten.

De release in 2020 en de zomertour waren al geannuleerd, maar we dachten dat wat in het explosieve vaatje zou zitten, toch later wel eruit zou knallen. Helaas. Het is toch zuur. Bijna een volledig jaar hebben de mannen gewacht en nu zijn ze even klaar met de hele situatie en met ESLLY. Ze nemen gelukkig niet helemaal zonder slag of stoot afscheid: met Smoking Crack At Your Funeral krijgen we een voorproefje van ‘wat had kunnen zijn’. We hopen dat het in de toekomst toch ooit weer tijd voor ESLLY en II: Massamoord zal zijn. Wie weet. Lees hier de ‘afscheidsbrief’ van de band.

Door Ingmar Griffioen

Every Stranger Looks Like You, foto Kay Lacombe

Tijd voor een kleine terugblik
Waarom gaan we ESLLY dan eigenlijk zo missen, en dat terwijl er al enige opvolging is gesignaleerd? We permitteren ons een kleine terugblik. We schrijven zomer 2015 als we een mail ontvangen van een nieuwe driekoppige groep uit het Vlaamse Brakel (even onder Gent). We zijn direct gegrepen door de tweede single (Bob) van ESSLY, die afkomstig blijkt van een split met Maelstrom. Frontman Tim de Gieter blijft ons bestoken met berichten en bij iedere release komen we weer tot de conclusie dat we met belachelijk dikke post-hardcore te maken hebben, die meer aandacht verdient. We bekennen het eerlijk: we krijgen nog altijd oncontroleerbaar kippenvel als we de track ‘Self Portrait’ opzetten, de combinatie van de slepende doom en sludgey stukken en die brute screams van De Gieter… die doet het op demoniveau al helemaal voor ons.

De eerste versie stamt uit 2015 uit een BSOB live session, die bedoeld was als opmaat naar debuutalbum Bluest Shade Of Black dat in 2017 zou verschijnen. Self Portrait’, 2015 knalt daar al zo intens as fuck door het fabrieksmagazijn, de tekst raakt diep (“Bury my bones and please let me sleep, This life is a gift but it’s one I won’t keep”) en de performance grijpt je hard bij de strot. De drummer had al een covid-proof spatscherm nodig om niet omvergespuwd te worden door al die emotie. Dat neemt niet weg dat de volgende versie (Self Portrait’, 2016) nog harder raakte, dat de song eenmaal afgemixt geenszins gepolijst bleek en dat alles nog meer op de plaats viel. Inmiddels was het jaar 2017 aangebroken en kregen we met Catharsis (Self-Help) weer een sterke single en het bewijs dat het trio samenzang, fotogeniek in de camera blikken en een goede compositie kon combineren.

Naar Groningen rijden + Amenra + Doodseskader

Doodseskader: Sigfried (l) en Tim, foto Stefaan Temmerman

We mochten vast van de eerste langspeler proeven en Bluest Shade Of Black overtuigde ons nogmaals dat Every Stranger Looks Like You de enige geschikte band was om onze Eurosonic 2018-showcase in de Benzinebar gepast af te sluiten. De mannen stemden toe om helemaal naar Groningen te rijden om dat publiek te plezieren en die plaat te promoten, diep respect! In dit interview leggen ze uit hoe groot de ambities waren om Europa kapot te spelen. Na de albumrelease kregen we in 2018 de single Halfway House mee en in het najaar lag er alweer I: Levensmoeheid, opgenomen en gemixt in de eigen Much Luv Studio, waar De Gieter ook plaatwerk van onder meer Brutus en Onmens vastlegde.

Vervolgens zagen we De Gieter terug op onder meer Desertfest, aangezien Amenra hem eerst als invaller-bassist strikte en vervolgens definitief inlijfde. Ondertussen maakten we ook kennis met Doodseskader, een opmerkelijk nieuw duo van De Gieter en Sigfried Burroughs (van Kapitan Korsakov en The K.). De ‘sonische terreur’ bestaat uit een mix van experimentele hiphop, post-grunge en doom metal. De veelbelovende groep debuteerde in december met de EP MMXX: Year Zero, volgens recensent Guido Segers het bewijs ‘dat er goeds komt uit misère’. Daar houden we ons dan maar aan vast. Voor nu is deze Video van de Week het wrede saluut voor op je begrafenis. De Doomany Dj’s beloven hierbij bij de volgende editie van Doomstad (yes, please!!) met gebalde vuisten zwaaiend Self Portrait weer op te zetten. Wedden dat iemand weer bij de dj-booth komt vragen wie die gruwelijke band is.


Deel dit artikel