Graspop zaterdag: Goud van oud, freaky circusclown, revanche van 5FDP en gitaristen Baroness en Architects

Op Dag 2 duizelen en genieten we nog van de vrijdag, maar niet te lang want het programma liegt er weer niet om. Geen kanjer van een headliner als Rammstein op het menu, maar wel twee sterk bezette hoofdpodia met de revanche van Five Finger Death Punch, de vermoedelijk laatste keer Deep Purple, de Franse bazen van Gojira en geweld van onder meer Architects en In Flames. Op de ‘kleinere’ podia gaat het van de metal van Amorphis en black-pionier Mayhem tot metalcore van While She Sleeps en Of Mice & Men. En dan is er nog een opvallend segment bands die twee decennia terug al successen vierden met Clutch, Ministry, Monster Magnet en Helmet. De spotlights mogen ook op de individuele spelers, naast de tijdelijke zanger van 5FDP, stelt Baroness de nieuwe gitariste voor en draait het bij Architects juist om de gitarist die er niet is.

Lees ook:
– het verslag van de vrijdag: Ramm-volle vrijdag met pijnlijk hard afscheid en vlammende Teutoonse finale
– Verslag Knetterhete zondag met grootse Scorpions, Steel Panther en Opeth en dure muziek- en levenslessen van Primus tot Suicidal Tendencies
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

Tekst: Ingmar Griffioen en Lodewijk Hoebens, fotografie: Rob Sneltjes en Sandra Grootenboer

AVATAR
Als eerste band van de mainstage heeft Avatar de taak om iedereen wakker te schudden. Geen probleem, zwaargewichten als Hail the Apocalypse en Bloody Angel doen het werk als heavy headbangers met dat mechanische en manische gedrum. “Let it burn!” De voorspelde hitte is er nog niet, bovendien hebben we voorlopig onze portie vlammen na Rammstein wel gehad. Misschien dat het daarom zo bewolkt is? Wel het perfecte moment voor een last morning exercise.

“Hmmm you sound like a freakshow, and it certainly feels like a freakshow but do we smell like a freakshow? This one is dedicated to the crew because we almost missed this show and they helped out. Smelling like a freakshow too!” Wat een power en technisch vernuft komt er van Avatar. Onder leiding van een freaky circusclown met een strot van heb ik jou daar en het charisma van een echte frontman. Volgende keer wat later op de dag graag, want de band is te groot om op zo’n godsgruwelijk vroeg uur te spelen. De gigantische rij vervolgens voor de signeersessie zegt genoeg. (LH)

BARONESS
We zagen ze ‘net’ nog op Roadburn, maar twee maanden verder zijn er belangrijke verschillen: Toen deed Baroness als festivalcurator een speciale Anniversary set van anderhalf uur en gitarist van het tweede uur Pete Adams was er nog bij. Inmiddels wordt frontman John Baizley geflankeerd door jonge gitariste Gina Gleason. Veel fans in de snel opwarmende Metal Dome, die tweede nummer March To The Sea luidkeels meebrullen en springen. Meteen het pittige Morningstar er achteraan met hevig sludgend intro. “Thank you Graspop. This is our first time here so thanks for coming out early. This song is a singalong so feel free..” Dat is met Shock Me niet aan dovemansoren gericht. Wat een kneiter van een meezinger inderdaad.

Gleason en Baizley (in passend Nothing-shirt gehuld) gaan vast een duel aan, waarin ze ook prima overeind blijft. Anders had perfectionist Baizley haar natuurlijk ook niet ingehuurd. Wat een passie en emotie geeft Baizley mee aan die uitgespuugde vocalen. En aan die signature sound die een soort heavy emotional rock is, met sludgy uitstapjes, maar even vaak serveert hij meeslepende, gevoelige songs, die wel gedragen worden door hamerende drumpartijen. Gleason pullt een dikke solo nu en zingt ook tweede stem. Baroness heeft er verdikkeme een partij zin in en gelukkig voor ons verkeren ze ook in deze nog prille formatie in topvorm. “Taaaaaake our bones aaaaaaway!” (IG)

RHAPSODY
Beginnen met je bekendste hit, dat doet niet iedereen. Maar wanneer je als band afscheid neemt kun je beter stevig aanvangen met Emerald Sword. Dawn of Victory gaat even mis maar frontman Fabio Leone weet het goed op te lossen en krijgt het publiek op zijn hand. Werden we hier bijna op een a capella uitvoering getrakteerd. Geen Alex Staropoli trouwens, het enigse originele lid van Rhapsody wil de twintig jaar niet vieren omdat hij ondertussen zijn eigen Rhapsody of Fire heeft.

Vandaar het ontbreken van keyboards. De extra power van deze Italiaanse powermetal-helden komt dus helaas van een bandje. Technische problemen of niet, volgens Fabio is het belangrijkste aspect van een band de mens zelve. Dat laat stergitarist Luca Turilli wel zien, hij soleert er gretig op los en betrekt iedereen erbij, zowel de fans als zijn bandmakkers. Enkele leden ervan zitten dan ook in zijn eigen Luca Turilli’s Rhapsody. Na een dik half uur is het feestje voorbij met een Italiaanse ballad en afsluiter Holy Thunderforce als het ultieme afscheid. (LH)

ARCHITECTS
Bij Architects hebben ze ook een nieuwe gitarist, maar om een hele andere, tragische reden. De band uit Brighton heeft terecht liefde (en shirts) voor het gisteren zo geplaagde Every Time I Die. Wat maakt deze jongens nu zo goed, waarom staan zij op de Main en al die genregenoten, zelfs Dillinger, op de kleinere podia? Architects is fucking genadeloos in ieder geval, de band dendert vrijwel onophoudelijk over Graspop heen met hele dikke blastbeats (drummer heeft een batterij tomdrums mee), extreem brute, pounding breakdowns en zo’n vaatje buskruit als zanger die elk moment kan ontploffen en de verwijten in je gezicht spuugt. Want dat applaus is echt te lauw (waarheid), die circlepit lafjes (ook waar) en die wall of Death fucking pathetic (nog zacht uitgedrukt). Klinkt onvriendelijk, maar Sam Carter zoekt oprechtheid, echte beleving, geen veld van jaknikkers of kids die nog niet droog achter de metalcore-oren zijn. En het werkt ook.

Halverwege gaat het veld kapot, zien we eindelijk meer crowdsurfers dan bij ETID en zelfs iemand die een soort doubledecker surf doet (staand op de buik van een andere surfer). Applaus ja. Ook voor bevriende bands vandaag. Downfall heeft de zwaarste breakdown die we ooit op een festivalweide voor de kanis kregen…de platen in het andere voorvak trillen nog net niet weg. Wat een machine deze band, totaal niet vergevingsgezind, nooit mild, Architects eist volledige overgave, maar daar krijg je ook een pak voor terug. “Circlepit right fucking now, nobody standing still. Lets fucking go!” Dat dus. Portie zinvol geweld. Tot slot een ode aan overleden gitarist Tom Searle: “We know why we are here, why we are still in a band. Every song is for Tom. We love him and miss him every single minute. This one is for him and is called Gone With The Wind.” (IG)

DANKO JONES
“How’s everybody doing Graspop? A lot of great heavy bands today but do you got room for a tiny rockband?.” First Date is misschien geen echt grote hit, maar het wordt luidkeels meegezongen. De mainstage blijft lekker vol voor de feel good music van Danko Jones. Gewoon een erg sympathieke kerel met veel liefdesliedjes. Nieuwe plaat Wild Cat is ijzersterk en single Do You Wanna Rock krijgt een lekkere cowbell mee. ‘Hé Mango Kid, natuurlijk willen we rocken! Zeker wanneer het zonnetje doorbreekt, het bier vloeit en met deze line-up. “Today is the best day of Graspop. Baroness, Clutch, Monster Magnet, In Flames… euhm and … “Danko Jones”, scandeert het publiek. “Thanks guys!”

Wanneer het tongetje naar buiten komt bij Danko weet je dat ie on fire is! “I’m having a great time.” Vrolijk gaat het drietal verder met een bijzonder opgewekte bassist. “Give it up for JC on bass!” Het werkt aanstekelijk. Veel nieuwe nummers maar sommige songs zijn vanzelfsprekend, zoals Cadillac en Sugar Chocolate. Wildcat, het titelnummer van de laatste plaat, is voor Devin Townsend die tegelijk speelt maar als landgenoot niet mag worden vergeten. Oh Canada! (LH)

GOJIRA
“Het is vandaag precies een jaar geleden dat Magma uitkwam, dus vieren we een feestje”, vertelt frontman Joe Duplantier. “We hebben al op alle stages gespeeld, dit is al onze zevende keer hier en nu op de Main Stage. So merci beaucoup!” Na Silvera spelen ze meteen ook die andere hit van de laatste plaat: Stranded. Het veld staat goed vol en te bangen op die repetitief beukende kneiter. ‘Fucking Jump’ krijgt ook al veel navolging. Oudje Flying Whales hamert lekker door, maar is toch ook melodieus sterk en dat is knap. Het werkt als de spreekwoordelijke rode lap op een dolle stier, zoals alles dat Gojira vandaag doet 200% raak is en resoneert in het publiek. Drummer Mario Duplantier gooit z’n stokken waarderend op die zee van horns. Crowdsurfen voor alle leeftijden en gezindten nu.

Brute stem heeft die Joe en fijn dat zo’n typisch Frans accent ons bespaard blijft. Goede oproep “Forget tomorrow, forget everything else, concentrate on this moment, right here right now.” Goed plan, en waar bij Rammstein gisteren het verzoek om vooral te genieten en niet continu de show te filmen, niet echt aankwam, zit Graspop helemaal in die set van Gojira. De Fransen lijken ontketend, spelen apestrak en we gaan een uur en een tiental tracks lang vol ontzag uit de plaat. “Bonjour les Francophones.” Joe, excuseert zich voor het Engels, en paait slim ook even les Wallons. “Next song is called Back fucking Bone.” Damn wat een mitrailleur drumsolo krijgt die mee. Shit son. Respect. Wat een set. Blown away, echt. Is dit de metalheadliner van de toekomst? Ze hebben er de klasse voor en we hopen het vurig. (IG)

WHILE SHE SLEEPS
Murw kent u dat woord? Dat gevoel heb ik dus het hele optreden van While She Sleeps. And I love it. Wát een interactie tussen band en (erg jong) publiek. De Britse belofte begint met You Are We, de titeltrack van de meest recente plaat. Alles lijkt samen te smelten. Zanger surft mee en de fans moshen, pitten, jumpen en crowdsurfen er op los. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats! “Welcome to the sleeps family”. Dit is een van de talenten van Graspop! Pas maar op Bring Me the Horizon want deze stadsgenoten komen eraan.

“It’ll take a hurricane,
To clean up all the mess we made.
If we’re gonna fly this flag of peace,
We’ll need you.”

Feel is nog zo’n nieuwe track van de laatste plaat, die de boel andermaal doet ontploffen. Check het drumwerk maar eens. Een gevoel dat hier vandaag gedeeld wordt. Dit zijn de bands van de toekomst en de jeugdige fans, de liefhebbers van later. Metal maakt een doorstart. Out with the old, in with the new! En dan krijg je tegenwoordig dus een hoop metalcore. Veel bands klinken tegenwoordig hetzelfde, hoge production values. While She Sleeps weet naast een tomeloze inzet ook boeiend voor de dag te komen. Alle dagelijkse shit tijdelijk vergeten en samen sterk staan. Even een shoutout naar die andere metalcore helden Architects. “This new record is independent, but we’re far from independent. I feel united as fuck!” Hurricane is met dat grootse tweede refrein tot slot de perfecte afsluiter. (LH)

CLUTCH
Atypische band dat Clutch, maar we hebben de Metal Dome nog niet vaak zo vol gezien. Misschien dat A Day To Remember op de Main toch niet iedereen aanspreekt… maar laten we de status van Clutch niet vergeten, eentje die groeiende is sinds eind jaren ’90 en die een aanzienlijke fanschare opgeleefd heeft. Eind 2015 kwamen ze met elfde studio-album Psychic Warfare. De aankondiging werd met veel gejuich begroet, de uitkomst van die verwachtingen was dan weer wat mager. Clutch is ook live geen gesneden koek, wel een soort mix van alternatieve rock en dampende stoner, met trekjes funk, hardrock en psych. Met redelijke classic howl gezongen bovendien. Daar gaan wij en de rest van de Metal Dome behoorlijk lekker op. De ritmetandem ook trouwens, bij elke distorted baspluk trilt de zaalvloer mee.

Neil Fallon krijgt een nieuwe mic en grapt: “This one doesn’t like me either. I am too old for these technologies. Alright here is some old songs for you kids.” Nice, maar het zal hem wellicht verbazen hoeveel 30- en 40-plussers zijn gekomen om hem te zien rocken. Fijn dat ze ook ouder materiaal als Mice & Gods, Spacegrass en Profits Of Doom spelen. Terwijl een jongen met een enorme hanenkam over het publiek gaat, wordt andermaal duidelijk hoe onvoorspelbaar Clutch is. Ze gooien het bijna stil, met enkel wat subtiel gepiel van de gitarist en via een gesproken voordracht à la Zack de la Rocha bouwen ze langzaam op naar een dikke stonergroove. De volgende heeft een opruiende speedrock ’n rollfeel. Smullen en zo’n Motorheadje gaat er wel in hier. Terecht. Gaandeweg gaat het steeds meer richting Monster Magnet in onze beleving. Tot slot vertelt Fallon dat er een nieuwe plaat aan komt. Eerst staan ze zaterdag met Tool, Primus en Melvins in San Bernardino. Livestreampje? (IG)

AMORPHIS
Een van de voorvaderen van de powermetal met veel songs over Finse folklore. Af en toe net zo ruig als een Kalmah, maar ook even melodieus. Komt het door de bijzondere microfoon van de frontman, dat hij zo makkelijk switchet tussen clean en harsh vocals? Gitaren en synths lopen fraai in sync en dan die symfonische uithalen en riffs ernaast. Geen wonder dat de ‘duistere’ Marquee zo vol staat. Amorphis is al meer dan 20 jaar bezig en bracht laatst nog een track met Anneke van Giersbergen uit. Dit is dus eigenlijk wel meer een feestje voor de wat oudere Graspoppers en zeker niet alleen voor liefhebbers van powermetal.

Even een ander gestemd gitaartje erbij voor het ‘Oosterse’ The Smoke. Veel vrouwelijke fans gaan los, maar misschien zijn zij spiritueler van aard en begrijpen de muziek beter dan de noeste venten eromheen. Die beginnen liever overal moshpitjes. Into Hiding is een oude bekende maar dan moeten de echte klassiekers nog komen zoals My Kantele en Death of a King, met helaas een valse start. Amorphis heeft niks in de gaten, maar het publiek krijgt geen geluid. “Shit happens!”, deelt de sympathieke frontman mee, “But we are here to pleasure you!” Goed gezegd! Afsluiter House of Sleep zorgt voor een gebroederlijk einde. Fraai. (LH)

ALTER BRIDGE
We hebben wat moeite om ‘erin te komen’ bij Alter Bridge.  Het is goed, we horen prima songs, een geweldige strot en het appeleert aan onze classic rock soft spot. Toch gaat het niet vanzelf. Sterke band hoor met ook gitarist Mark Tremonti en een luid groovende ritmesectie, die er ook al sinds het begin in 2004 bij is. Bovendien speelden Tremonti, bassist Brian Marshall en drummer Scott Phillips al samen in Creed. Niet gek dus dat je een hechte band ziet. Frontman Myles Kennedy werkt er ook hard voor, maakt praatjes met het publiek, en ze benutten het hele podium tot voor die megaschermen om maar iedereen erbij te betrekken.

Dan zet de band Crows On A Wire van de laatste langspeler in en gaat het meteen los met de horns en surfers. Goede solo halverwege ook en het gaat erin als gepeperde koek. Oudje Isolation wordt ook meegezongen en gaat evenzeer richting Guns ’n Roses. Degelijk, goed ook wel, maar spannend, spetterend of kippenvel? Nee. Allround nice guy die Myles en daar win je geen oorlogen mee. Die stem, die is genoeg om zo’n veld mee te krijgen, meer uithalen daarmee svp. Misschien is een uur Alter Bridge wel te lang, volstaat het repertoire ondanks die vijf platen niet om Graspop bij de les te houden? Waarschijnlijker is dat de band vandaag ook niet helemaal het heilige vuur heeft. Kijk, Show Me A Leader (of hope) is een topnummer, meeslepend jankend met die gitaar in het intro. En doorstartend tot stevige rocker met ongenadig batterijvuur en actueel als fuck, want Myles heeft echt wel wat te vertellen. Tot slot krijgen we ‘Ron from In Flames’ als extra gitarist in Rise Today. (IG)

OF MICE & MEN
Benieuwd hoe de Californische metalcoremachine verder gaat zonder stormram Austin Carlile. De voormalige frontman kan dankzij het Marfan syndroom gewoon nket meer functioneren. Zijn lichaam laat hem letterlijk in de steek. Gelukkig is er bassist Aaron Pauley die al verantwoordelijk was voor de clean vocals, maar nu alle zang doet. Het blijft metalcore dus singing along hoort er zeker bij. Het is een herstart op Belgische bodem na de geannuleerde show in de Trix en waar kan dat beter dan op het ‘knusse’ Jupiler podium. Ze beginnen met Bones Exposed, dé single van definitieve doorbraak Rising Force. Veel songs van dit album vandaag.

“Tell me who is to blame?” Valt niet tegen die Aaron, en laten we wel wezen: twee zangers is ook zo 2015. “This next song is dedicated to Austin!” De meeste nummers zijn natuurlijk door de vorige zanger geschreven en introspectief over zijn ziekte en de shit die erbij komt kijken. Ander dingetje is dat de band natuurlijk veel minder beweeglijk is omdat de zanger ook bas speelt. De hectiek van ETID en While She Sleeps zien we, gelukkig voor de security, niet terug. Al gaat het wel los hoor, wat wil je ook als headliner van de Jupiler Stage. Ook horen we wel nieuwe songs met enkel hem op zang zoals Unbreakable. Gelukkig houdt het publiek zich niet in. Breekbaar of niet, gewoon gaan met die banaan! (LH)

MINISTRY
Ministry dan! We kunnen helaas maar een kwartier van de industial metal helden meepakken, want Monster Magnet wacht. Zo’n festival ja. Echt bizar sterk geprogrammeerd en gelukkig ook veelzijdig. Het zestal ziet eruit alsof ze in Sepultura hadden kunnen spelen en heeft de visuals volledig ingesteld op de lachwekkende gekte van het Trump-regime, hoewel Hillary ook nog een visuele veeg uit de pan krijgt. Het manisiche Punch In The Face staat ook wel voor gekte, aardig machinaal pompende industrial ragt door de Marquee. Dan een song van ‘het binnenkort te verschijnen album’. “Deze song heet Antifaaaaa.” En die biedt meer van die opzwepende shit. Een indrukwekkende combinatie muzikaal en visueel geweld wederom. (IG)

FIVE FINGER DEATH PUNCH

De erbarmelijke show in 013 en het tijdelijk opstappen van Ivan Moody zet natuurlijk kwaad bloed. Blijkt dat Ivan terug aan de drank zit en tijd nodig heeft. Dat krijgt hij en gelukkig heeft Five Finger Death Punch zich herpakt met Tommy Vext als invaller. De band wil zich natuurlijk bewijzen. Het publiek smult met vooraan de trouwe Knuckleheads. Zouden het de jonge gasten zijn die van de Jupiler stage een crowdsurfhemel hebben gemaakt? Never enough! Fans blijven omhoog gaan en surfen een eind richting het podium. “At this point you might realize sonething is different today. Ivan is at home to take care of himself. Fuck the media, time to wash it all away!” Pakkende woorden van de nieuwe frontman.

Goede stem hoor en dat voor zijn derde show pas! Gewoon alle lyrics weten. Chapeau! De muziek is natuurlijk even strak als ever. Misschien wel strakker want de balans is terug. Dat merk je aan alles. 5FDP is al jaren bezig een van de grootste metalbands in de VS te worden. In 2014 waren ze nog special support van Avenged Sevenfold in Ziggo Dome. Maandag een goedmakertje in 013 en dan eind dit jaar in AFAS en Lotto Arena met In Flames en Of Mice & Men “We are 5FDP, we never quit, we never surrrender.” Heerlijk Amerikaans!

Jekyll & Hyde van laatste album Got Your Six hakt er stevig in. Jep de diepe vocalen en mooie clean vocals gaan duidelijk over Ivan Moody. “There’s a demon inside, feels like Jekyll and Hyde.” Zou zo over die ene avond in de 013 kunnen gaan ook. Moodswings! “How are you guys doing? How am I doing?” Het publiek blijft enthousiast. Bewijs het maar, denkt Tommy. “Make a circlepit, open it up! But protect your fellow knucklehead. This is Burn MF!” De eerste Main Stage, waar de soundcheck van Deep Purple in volle gang is, loopt langzaam helemaal vol voor 5FDP.

Dan een akoestisch stuk met Wrong Side of Heaven. De zanger brengt het feiloos. Pas drie shows ver met 5FDP, maar hij lijkt wel in tranen. Een volwassen man die zijn emoties durft te tonen. Mooi. Het lijkt wel of hij steeds beter gaat zingen ook. Zelfverzekerder. Even tussen de fans, Het publiek in duiken en al crowdsurfend de andere surfers even een broederlijke boks uitdelen. De man geeft alles. Respect! “Doctor said I had to loose a little weight. So this is perfect!”

Alle aanstekers in de lucht voor eerste single The Bleeding. Recht uit het hart. Elke song doet natuurlijk aan Ivan denken. “The lying, the bleeding, the screaming! When I say five finger, you say death punch… and you never forget it!” Na afloop klinkt hun versie van The House Of The Rising Sun uit de speakers met Moody op vocalen. Zijn we hem al vergeten of… De tijd zal het leren, maar de band heeft allang niet meer zo goed geklonken! (LH)

MONSTER MAGNET
Bam, dat is nogal eem entree van Monster Magnet, die gelijk Dopes To Infinity in die volle Metal Dome ramt en Graspop laat zien en horen hoezeer het ze menens is. Op Scumbash 2015 zagen we frontman Dave Wyndorf nog vanaf een stoel opereren, hier staat ie vanaf de eerste noot de vuist in de zaal te rammen en de middelvingers in de lucht. Doomy Sabbath spul dit titelnummer van de plaat uit 1995, een sfeer die danig versterkt wordt door een in rood licht badend podium en de film op de achtergrond. Werewolves on Wheels is zo’n combinatie van rituelen met vrouwenoffers en soft porno, die je in clips van Electric Wizard en Uncle Acid & The Deadbeats verwacht. Rawk! Pisgaaf ook.

Dan een sfeertje dat ons nog wat meer aanspreekt: Wyndorf brult “I’m never gonna work another day in my life / The gods told me to relax / They said I’m gonna be fixed up right / I’m never gonna work another day in my life”. Jazeker, drie nummers in de set en we Powertrippen al als een malle. Massaal met de vuist in de lucht meegezongen, luchtgitaar erbij en alles. Middelvingers omhoog all around, werkt toch aanstekelijk die Wyndorf. Goede attitude hier. Alleen: Waar is m’n bier verdomme? Wat een vette liveband. Dit voelt nu al tien keer beter dan die Scumbash-show en ook beter dan die keer in Tivoli ja. Was die laatste keer in de Oudegracht maar zo geweldig geweest. Opeens vallen de kwartjes: Dit is precies wat we net misten bij Alter Bridge; Smerig, dat randje, erop en erover, beleving, grof, opzwepend, kan elk moment ontsporen en vooral gevaarlijk. Dan kun je zo’n set maar op één manier afsluiten inderdaad. De zaal is al even helemaal opgepompt, staat op het punt van klappen, Wyndorf benoemt dat even grijnzend en zet dan het intro van Spacelord in. Maar nee, zo makkelijk krijg je het niet cadeau he: even rekken met een eindeloze Tarantino-achtige monoloog en dan… Bam! Natuurlijk zijn we niet te beroerd om massaal ‘Motherfucker, motherfucker’ te herhalen. (IG)

DEEP PURPLE
Een van de godfathers of hardrock en Deep Purple is beter dan veel andere ouwe rotten die dit weekend de revue passeren. Vooral die wervelende Hammond keys en de onstuimige bekende gitaarsolo’s. Belangrijkste is het gevoel, de vibe en die is nooit verdwenen. Zelfs niet na de dood van Jon Lord. Ok, geen Child in Time meer maar wel een hoop andere klassiekers. Smoke On The Water blijft een van die nummers, wanneer je net gitaar wilt leren spelen. Bovendien heeft de band zelfs een nieuwe plaat: Infinite. Genoeg reden voor een feestje op Graspop. Op het podium staan dan ook enkele rockhelden hoor. Gitarist Steve Morris kennen we nog van Thin Lizzy, toen Phil Lynott nog leefde. Op bas zien we Roger Glover, vooral bekend door dat ene nummer met die kikkers, Love is All, en zijn periode bij Ritchie Blackmore’s Rainbow. Frontman Ian Gillan zit naast een jaartje bij Black Sabbath, alweer 15 jaar bij Deep Purple, maar zijn band met de groep gaat veel verder terug.

Mooie visuals trouwens op de achtergrond in plaats van een backdrop. En dan die random verhalen van de frontman. Impressionistisch, surrealistisch maar wel muzikaal. Al zegt hij het zelf. Een gitaarsolo volgt van heb ik jouw daar. Fingertapgefühl. Zanger Ian Gillan is wel wat statisch, maar hij gaat het niet compenseren met interactie. Hij probeert zo zuiver mogelijk te blijven zingen en laat de rest het werk maar doen. Een Hammond-solo bijvoorbeeld. Vervolgens heel wat classics in de setlist zoals Space Truckin’, Lazy, Smoke On The Water, Hush en Black Night als slot. Made in Dessel. Met alle oude rockers die ons de laatste tijd verlaten, is het fijn om dit soort legendarische bands te koesteren.

Natuurlijk kunnen we zeiken over jonge metalhonden die staan te springen en hoe de oude garde nog altijd de metalscepter lijkt te zwaaien. Tijd voor vernieuwing zeker, maar laat de golden oldies hun ding doen. Zonder Smoke On The Water hadden we waarschijnlijk heel veel bands niet. De riff is trouwens easy, maar al het gitaarspel eromheen niet. Nostalgisch, knap en uiteraard met een hoop steun van het publiek. “I can’t hear you!?” Bij velen is het alcoholniveau vrij hoog dus dan maar meebléren en de luchtgitaar even boven halen. Dan lijkt het over en uit, maar gelukkig heeft de band nog wat extra’s voor Graspop. De gitaar maakt plaats voor de trouwe Hammond. Klassieker Hush mag natuurlijk niet ontbreken waardoor de hele Graspopwei nog één keer in vuur en vlam staat. En Black Night er gelijk achteraan. Wat een einde van een hele mooie muzikale geschiedenisles. Hopelijk morgenavond nog een keer met The Scorpions. (LH)

HELMET
De wegen van programmeurs zijn soms ondoorgrondelijk, monster Magnet had als afsluiter in de Metal Dome de boel zeker nog kapotter gemaakt. Maar wellicht wilden die niet zo laat spelen. Feit is dat er met Helmet weer een hele goede oudgediende in de Metal Dome staat. Niet zo populair of bekend, geen leverancier van de Top 100 Aller Tijden, maar de New Yorkse band is wel zeer invloedrijk geweest voor de ontwikkeling nu-metal, post-hardcore en noiserock. Die typische breakdowns? Was getekend Helmet. Tevens een voorbeeld van een band die er live nog nadrukkelijk staat, die na een afwezigheid van zes jaar in 2004 gretig herrees. “Confidence!”, ja met Give It zitten we er meteen vol in. En als even later Milquetoast aan de beurt is, wordt het lastig, of eigenlijk onmogelijk om niet intens te participeren. Frontman en enig overgebleven oerlid Page Hamilton lijkt spraakzaam vanavond: “Hello. I always wanted to come to Dessel'”, grinnikt hij. “That song was about Los Angeles, cocaine and Buddhism. I think you can relate to that.”

Nog beter dan die reünieshow die we in De Helling in Utrecht meemaakten is het jeugdsentiment en het dikke kippenvel dat erop springt als Helmet Wilma’s Rainbow speelt, de klassieker van het beste album Betty. Page heeft er verdacht veel zin in zeg, zoals hij noisend tekeergaat en freakend met zijn gitaar over de versterker. Wat een power nog: Kijk eens hoe Page met die gitaarhals slaat en meteen dirigeert hoe het nummer afgetrapt wordt. De veeleisende frontman heeft zijn discipelen (de drie bandleden) duidelijk in het gareel. Just Another Victim doet het ook zonder House of Pain, maar we wachten nog steeds op… Het zal toch niet dat ze… Nee natuurlijk niet. Daar is In The Meantime, een van de beste en misschien wel de song die het Helmet-model het duidelijkst toont: Killer-riffs, vol hoekige breaks, getergd eroverheen brullen en een zeer pakkend doch grof refrein. Tot slot gooit de van adrenaline brandende Page nog even achter z’n rug om een plectrum het publiek in…en wandelen we al nasuizend (hard dat het was, zelfs met oordoppen…) naar In Flames. Want hoewel ze die ‘grootheden’ dan niet geboekt hebben, zien we de coverversies Korn Again en Stiff Bizkit even niet zitten. (IG)

IN FLAMES

Rond middernacht begint het Zweedse In Flames aan een afsluitend feestje op de tweede Main Stage. Wallflower van nieuwe plaat Battles is gelijk een fijne binnenkomer. Lekker emo(tioneel). Groots applaus van de vele fans. In Flames bestaat simds eind jaren ’80 en heeft ondertussen diverse bandleden gehad en verschillende genres bewandelt. Inmiddels dus een zeer diverse band, dat zie je wel aan de setlist. “Ok, lets dance!” Tijd voor the Jester’s Dance uit jaren ’90 toen ze mede verantwoordelijk waren voor de Gothenburg metalsound met At the Gates en Dark Tranquility. Avatar is er duidelijk door geïnspireerd.

Frontman Anders Fríden blijft vocaal op avontuur gaan. Diepe growls, fijne uithalen maar ook semi raps. Hij lijkt met z’n petje, hoodie en baard wel wat op Fred Durst trouwens. “Lets slay those bodies!” Heel wat crowdsurfers gaan om half 1 nog los. De Main Stage 2 is nog duidelijk wakker! Zelfs de grote spots van de andere Main Stage flikkeren aan om heel de wei te laten meegenieten. Veel security op de baan en dat is maar goed ook. Zanger van In Flames blijft namelijk iedereen aanmoedigen om uit zijn of haar dak te gaan. “I Don’t wanna make friends, this comes straight from my heart. I love you people. Spending the whole day in the sun with so many bands and now you’re here. You are the real rockers.” Gevolgd met een leuk weetje over gitarist en voormalig drummer Björn Gelotte. “When he still pissed his pants, he got a Deep Purple record, ever since he wanted to make music!” Zonder Deep Purple dus geen In Flames. Nieuwe plaat Battles is wel een schot in de roos met The End en The Truth richting het einde. De Zweden lijken wel populairder dan ooit, dat bewijzen ze door middel van twee grote shows in het Antwerpse Lotto Arena op 14 december en een dag later in AFAS Live, Amsterdam! (LH)

Lees ook:
– het verslag van de vrijdag: Ramm-volle vrijdag met pijnlijk hard afscheid en vlammende Teutoonse finale
– Verslag Knetterhete zondag met grootse Scorpions, Steel Panther en Opeth en dure muziek- en levenslessen van Primus tot Suicidal Tendencies
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

Meer foto’s hieronder en in de galerij.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

---