Graspop: Ramm-volle vrijdag met pijnlijk hard afscheid en vlammende Teutoonse finale

Zo’n eerste keer op Graspop kijk je je ogen uit. Het Belgische festival doet de naam eer aan: want het is absoluut een enorme meeting van metal-muziek en metalheads. De vormgeving – met de bekende skull – is op veel plekken doorgetrokken (van de entree tot de programmaflyers tot de bierbekers) en geslaagd. Het decor van de twee Main Stages mag gerust uitbundig genoemd worden, terwijl ook bij een kleiner podium als de Metal Dome de aankleding fraai verzorgd is met onder meer vliegtuigvleugels aan het plafond. Vandaag is het duidelijk Rammstein-dag, de enige dag van de 22e editie waarop alle 50.000 kaarten verkocht zijn en daarmee is het ook aardig druk. Gaandeweg de dag te druk om nog in 10 minuten de afstand van Main Stages tot Metal Dome te overbruggen.

Het gros van de bezoekers lijkt metalminded en komt gelukkig ruimschoots aan de trekken met de programmering op de naast elkaar opgestelde Main Stages (Handig: dat schakelt productioneel lekker snel, en houdt veel mensen op de grootste weide). Terwijl ook in de centrale Marquee (een joekel van een vierkante tent, ter grootte van de grootste Paaspop-tent of de tweede tent van Lowlands) nog genoeog metal te smullen valt. Van de Marquee in het midden is het even de hoek om naar de Metal Dome en de open air Jupiler Stage, waar liefhebbers van andere genres als doom, sludge, stoner, hardcore en vooral metalcore aan de trekken komen. Halverwege het terrein kom je twee enorme kruizen met GMM-logo’s tegen die eigenlijk het verhaal vertellen: Graspop is ook een religie, die getuige de vele shirts massaal beleefd wordt.

Lees ook:
– het verslag van zaterdag met: Goud van oud, freaky circusclown, revanche van 5FDP en gitaristen Baroness en Architects
– Verslag Knetterhete zondag met grootse Scorpions, Steel Panther en Opeth en dure muziek- en levenslessen van Primus tot Suicidal Tendencies
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

Tekst: Ingmar Griffioen en Lodewijk Hoebens, fotografie: Rob Sneltjes en Sandra Grootenboer

MAYAN

Laten we de dag beginnen met Nederlandse trots. Een soort van spin-off van Epica met maar liefst negen bandleden. Waaronder Epica-oprichter Mark Jansen, hier zonder gitaar maar met hevige grunts. Ook de drummer zit hier achter de kit. Goed op elkaar afgestemd dus. Alsof we verschillende hoofdstukken van albums Quarterpast en Antagonise krijgen verteld door een ander bandlid. Dat is ook waar Jansen naar streeft bij Epica. De fijne vrouwelijk zang in combinatie met de brute, mannelijke vocalen. Melodic deathmetal met in totaal vier zangers, waarvan twee mannelijke en twee vrouwelijke. Laura Macrì haalt meerdere keren flink uit met haar sopraan en de Metal Dome geniet. Veel volk al zo vroeg op de been om kwart over elf. Logisch, duizenden metalfans waren donderdag al klaar voor Graspop. Nu is dan eindelijk de uitverkochte vrijdag aan de beurt met als toetje Rammstein, maar eerst een hele hoop andere bands.

Bombastisch blastdrums, veelvuldige vocalen en headbangende gitaristen. De zangers grunten er lekker op los. Werkt als een tierelier. Wat een diepgang. Voel de emoties! Zelfs een aria komt langs en slaat aan. Kort maar krachtig. “Had your coffee yet, or your first beer?” Natuurlijk gaat het er ook wat heavier aan toe met Human Sacrifice. Offers brengen is iets waar de Maya’s natuurlijk wel van afweten. Af en toe wat rommelig met zoveel man op het podium, al straalt er zoveel speelplezier vanaf en werkt het enthousiasme aanstekelijk. Graspop is natuurlijk ook niet niks. Een dikke rookwolk camoufleert bovendien een hoop en versterkt de show. (LH)

TRIBULATION
Show is iets waar Tribulation ook goed in is. Al is daar het woordje sinister meer van toepassing. Wierrook verwelkomt ons in de grote Marquee. Groene spots zorgen voor een mysterieuze vibe. Een skelet van een vleermuis pronkt op de backdrop en een voor een komen de vier bandleden het podium oplopen. Links valt gelijk de gitarist op met veel vrouwelijke bewegingen. Erg death metal eigenlijk, want na elke riff lijkt het wel of hij dood gaat. Erg dramatisch ook, maar het werkt. De Marquee loopt gelijk vol. De voorste drie leden kijken naar de drummer, gloedjenieuw bij de band, waardoor erna het samenspel mooi aanzet. De invloeden van 70ies proggy hardrock zijn er zeker. Denk aan de landgenoten van Ghost en je komt aardig in de buurt. Behalve de vocalen dan, die zijn lekker schreeuwend en laten de death-elementen van de eerste albums horen. Devil horns in de lucht. Lekker gothic met de visuals van bands als Abbath en Emperor, inclusief stoere poses. (LH)

EVIL INVADERS
De tweede Main Stage wordt geopend door de Vlaamse Limburgers van Evil Invaders. Een thuiswedstrijd dus, en dat zien we. De voorste rijen staan vol vrienden en familie en moedigen de band aan. Maar er lijkt maar weinig nodig om Evil Invaders in gang te krijgen. Zie de bijna bezeten blik van frontman Joe. En maar soleren alsof zijn leven ervan afhangt. De band is flinke stappen aan het maken en komt in september met Feed Me Violence. Om de honger te stillen hebben ze tussen het vele touren door even de EP In For the Kill gedropt. Na Graspop gaan ze weer door Europa touren.

“Lets start this festival in style. Lets see a wall of death!” Thrashen, shredden, beuken en gillen. Want, wat een strot heeft de frontman. Wanneer Rob Halford en King Diamond een baby zouden verwekken… zou het sowieso een evil invader zijn. Machtig mooi hoe ze ontvangen worden en na de show de voorste rijen bedanken. Tranen zelfs. Maar de gitarist moet weer even terug het podium op want er mag nog een nummertje af. Hou deze Belgen maar goed in de gaten! (LH)

SINISTRO
Het Portugese Sinistro opent voor een akelig lege Metal Dome tent, maar trekt zich daar niks van aan. Zoals de muziek gestaag opbouwt en aanzwelt doet het publiek dat ook. En als na 7 minuten de eerste track ten einde is, maakt die doom toch aardig wat enthousiasme los. De performance van frontvrouw Patrícia Andrade doet ook wonderen: ze zit er helemaal in en gaat van met gesloten ogen genieten tot uitbundige wilde gebaren en een schokkerige robotachtige mimiek. Andrade zit pas sinds 2013 bij de groep uit Lissabon, maar is een belangrijke toevoeging en reden dat we zo genoten van laatste album Semente (en dat ze hier geboekt zijn, gokken wij). Op zich doet haar stem Sinistro al boven het gros van de droombands uitstijgen. Ze acteert als een bezeten zombie, met breakdancen op doom zou de band een heel nieuw segment en eigen niche kunnen aanboren… De Portugezen serveren de meest bedachtzame en milde muziek tot nu toe, de zangeres fluistert nu zelfs in lang intro, en de tent loopt weer wat leger. Maar ze zetten wat neer zeg. De sfeer op het podium is zo geconcentreerd en intens dat het ongepast voelt om te klappen en zo vliegen ze na een korte drone zo het volgende nummer in. (IG)

DECAPITATED
Na een suggestie nemen we een kijkje bij As It Is. Maar nee we trekken die zo gestylede poppunk uit Engeland niet. Gelukkig biedt Decapitated uitkomst. We pakken nog net de laatste drie nummers mee en amai wat is dat bruut mensen. Zelfs die enorme, tamelijk symfonisch aandoende gitaarsolo gaat erin, nu kon wat verluchtiging ook geen kwaad. En die drummer, wat een blasts vuurt die af vanachter die dubbele kit. Typische Netherlands Deathfest-act dachten we, maar het slot met nummers als Spheres Of Madness en Instinct maakt duidelijk waarom die Marquee tot het eind afgeladen is voor de Poolse death metal. Decapitated lijkt van plan om het begrip brutal death metal te herdefiniëren. (IG)

BLUE ÖYSTER CULT
Een Game of Thrones intro? Jawel en snel volgt de ‘powerballad’ Burnin’ for You. Twee originele leden van Blue Öyster Cult op gitaar en zang, gesteund door een jonge gedreven band. Drie gitaristen in totaal en een van de ‘nieuwelingen’ neemt soms ook de keys voor zijn rekening. Lekker bluesy. Veel publiek voor de ouwe rotten. Iedereen komt natuurlijk vooral voor Don’t Fear the Reaper, maar die word netjes voor het einde bewaard.

Het zonnetje breekt door en de psychedelica is hoorbaar op het podium. Blue Öyster Cult staat bekend om de live improvisaties en lange solo’s, in songs die spontaan uitlopen. De Graspopweide staat vol enthousiaste metalliefhebbers die voorzichtig kijken of uit die dreigende lucht echt geen druppel wil vallen. Ondertussen begint Godzilla aan haar trip. Gevolgd door Don’t Fear the Reaper, zonder cowbell maar met veel fijne reacties. (LH)

METAL CHURCH
Het Terminator 2-intro neemt ons even mee terug naar 1991, als zanger Mike How nog deel uitmaakt van Metal Church en ze in die periode drie geweldige thrashplaten openemen. Helaas laat z’n stem anno 2017 hem soms in de steek, maar dat kan ook door de stevige wind komen. Brein van de band en gitarist Kurt Vanderhoof staat als een Devin Townsend XL fijne solo’s te brengen. Metal Church blijft een van de bands die net onder de Big Four acteren, zoals Testament, Exodus en Flotsam and Jetsam. Nog altijd met een enorme drive, dat blijkt ook wel op album XI uit 2016.

Belangrijk bij deze oude bands is de speelvreugde en die heerst er. Vrolijke gezichten, en contact vooral tussen zanger en gitarist. Date with Poverty? Niet echt hoor, gewoon lekker muziek maken zoals in de gloriedagen. “Thanks for having me back. We got a new album out. So Kurt got a new riff.” En dat horen we in Killing your Time. Nu op een festival gaan we graag even bij jullie kijken. Geen Big Four op Graspop, dus dan maar naar the next best thing. (LH)

SÓLSTAFIR
We spoelen het verdriet van Every Time I Die (die wegens ‘familie-omstandigheden’ de show annuleerde) weg. We kunnen Sólstafir voor het eerst zien sinds de zevende plaat Berdreyminn uit is. Alhoewel: Eerst moeten we langs een enorme rij op het hoofdveld, die serieus voor de signeersessie van Epica blijkt te zijn. Wow. De Marquee is aardig volgelopen voor de IJslanders, die stevig openen met oudje Pale Rider. Het nummer van derde plaat Köld klokt bijna 10 klinkende minuten. Terwijl cowboy Aðalbjörn “Addi” Tryggvason de V-vormige gitaar op de rug gooit en de hand uitdagend vragend achter de oorschelp zet, gaat er een siddering van gejuich, gejoel en geklap door de tent. Dan een intro met banjo en dan weet je het wel… een nummer van Ótta, want op de nieuwe plaat keert het instrument niet terug. We krijgen het uitgesponnen en droefgeestige titelnummer van die prachtige vorige plaat. Beetje een wrange schoonheid heeft deze. Prachtig die samenzang, of meer samengeklaag, gedragen door die meeslepende tranentrekkende synthlijn, die ook blijft domineren als – de banjo weggemikt – de gitaren weer los mogen.

Bloedjemooi, maar het effect dreigt weg te ebben door wat technische problemen. En terwijl op de backdrop de eland op de hoes van Berdreyminn oplicht, zetten ze laatste single Silfur Refur in, een krachtige song, met prominente drums en Addi’s stem als voornaamste wapen dat boven de ritmetandem uittorent. Er staat iemand met Vikinghelm op de eerste rij goedkeurend mee te knikken. Typisch: Zelfs als Sólstafir een gitaar afragt, krijgt het een melancholische lading mee. De groep krijgt de hele tent met gemak mee met een gloedvolle uitvoering van klassieker Fjara. Prachtig weer, maar zes songs – hoe episch en uitgerekt ook – wakkert het smachten naar een clubshow tot ongezonde hoogtes aan. (IG)

SEPULTURA
Een beetje festival kampt natuurlijk met overlappingen in het tijdschema. Terwijl Prong de Metal Dome bij elkaar beukt staan we bij Sepultura te wachten op Dee Snider, de frontman van Twisted Sister. Zaterdag spelen de Cavalera-broeders (en Sepultura-oprichter) het legendarische album Roots in zijn geheel. De andere twee originele leden Andrew Kisser en Paulo Jr. weten met brulboei Derrick Green en drumwonder Elroy Cassagrande de tweede Main Stage aardig te beroeren. De reusachtige frontman met een grijns van hier tot ginder drumt even mee en maakt de heftige pit vooraan nog groter. Wat wil je ook met achtereenvolgens Ratamahatta en Roots. Hé, daar breekt de zon weer door de wolken. Fraai. Probeer dat maar eens te overtreffen Igorr en Max! (LH)

DEE SNIDER
Intro Bad to the Bone zet de toon voor Dee Snider, frontman van Twisted Sister, vorig jaar nog afsluiter van Graspop. “I said goodbye last year but when WASP cancelled, well they asked me to come back.” Lekker lang lullen kan Dee nog altijd. Wát een showman met nog immer die lange blonde krullen. Belangrijkste is dat hij deze keer niet gaat zeggen wanneer er een nieuw nummer komt. “You guys will walk the fuck away!” De sfeer zit er gelijk goed in, devilhorns de lucht in en we zijn pas tien minuten ver. Natuurlijk komen er heel wat vingervlugge gitaarsolo’s voorbij en rent Dee al snel rond in z’n tanktop. Pumpend op 62-jarige leeftijd! “This is a song I always wanted to play but it’s with synthesizers and Twisted Sister never uses keyboards.” Blijkt het gewoon om Head Like a Hole van Nine Inch Nails te gaan…

“Dee is not political but I wanna talk about all the things threatening our way of life.” Bam, tijd voor We’re Not Gonna Take It. Eerst unplugged met piano, de zanger en heel de Graspop wei. Vervolgens de originele versie. Ambiance! Na het einde van de song is het publiek nog niet uitgezongen. Ze pikken het niet. Goe vur in den Otto kondigde dan ook al 20 uur We’re Not Gonna Take It aan. Zo ver gaat het gelukkig niet, maar er is wel een mooie ode aan Chris Cornell in de vorm van Soundgarden’s Outshined. Gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken om Dee’s gezondheid. “I take good care of my self, so don’t you worry!” Wat een entertainer! Hij pakt zonder moeite het hele veld in en voelt toch een bwetje als headliner. (LH)

AMENRA
Wat is het gek om in het schuchter doorbrekende zonnetje jeugdheld Dee Snider het podium te zien afstropen, en een paar honderd meter verder in de inktzwarte duisternis (duistermis) van Amenra te stappen. Niet iedereen snapt ‘m in die volle Marquee, maar de Vlaamsche vaandeldragers van de doom gaan weer ongenadig tekeer. Wel goed duister hier hoor, maar je hoort in de de rustige passages Dee Snider in de verte het hoofdveld oppeppen. Gelukkig kun je dan altijd verder naar voren lopen en je totaal overgeven aan de peilloze poel van pijn en beklemming van favoriet Nowena 9.10. En dan afsluiten met een bazentrack van Mass IIII (Silver Needle Golden Nail), man wat intens en schoon. (IG)

ALCEST
De overgang naar Alcest is niet eens zo groot. In de basis is het black, maar dan breed uitwaaierend en atmosferisch. Vol, warm en meeslepend, je zou haast een zangeres verwachten bij dit geluid. Maar aanvankelijk heeft Alcest die vocale laag amper nodig, met zoveel zeggingskracht uit die gitaren. Nee, dat is geen synthesizer die lagen en dat loopje die je hoort. Vervolgens toont Neige (Stéphane Paut) zich een uitmuntend vocalist. Live lijken ze vaker door te schakelen naar die zware versnelling en dat smaakt goed, erg goed. Ook met instrumentale muziek kun je een Graspop-publiek laten meeklappen.

Een nummer later geven de dromerige vocalen het symfonische karakter nog een verdiepende laag. En dan is doorpakken met grommende keelzang een garantie voor impact. De Metal Dome klapt weer een refrein mee, uit eigen initiatief en de horns zijn ook niet van de lucht, de Fransen hebben duidelijk fans hier. Waar zijn de meer ambient momenten die we van de Fransen kennen? Geen idee. Geen moment gemist in deze weergaloze show, waarin de harditting drummer ook een sterke rol speelt. We worden wederom verliefd op klassieker Autre Temps. Opvallender is hoeveel nieuwe nummers zoals het geweldige Eclosion en de razend spannende single Oiseaux de Proie beklijven. We nemen ons voor om laatste plaat Kodama nog grijzer te gaan draaien. (IG)

EPICA
Welke Nederlandse band is er nu grootser Within Temptation of Epica? Feit is dat we heel wat goede gothic-/symfonische zangeressen hebben. Sharon den Adel en Simone Simons maar ook Charlotte Wessels van Delain en Floor Janssen bij Nightwish natuurlijk. Eat that Tarja! De voormalige Nightwish-zangeres speelt hier vlak na Epica, in een mooie combi. Epica staat tegenwoordig wel met grote letters op menig festivalposter. Na Mayan als dagopener gaan we nu verder met de band waarmee het begon, nadat Mark Jansen After Forever verliet. Een noeste intro met drummer Ariën van Weesenbeek, die we dus net al zagen bij Mayan. Mark ook, maar nu speelt hij gitaar.

De start is voorzien van vlammen en groen vuurwerk. De toetsenist probeert de aandacht te trekken met een ronddraaiend keyboard op wieltjes. Later haalt hij ook een draagbaar keyboard tevoorschijn. Niets lijkt te gek als je meedraait met de grote bands. We horen vooral veel recent werk van The Holographic Principle, maar er is ook zat tijd voor oudjes als Cry for the Moon. Veel vlammen, prima opwarmertje voor Rammstein. De mannelijke grunts versus de goddelijke stem van Simone: topcombinatie met de symfonische sound en de twee brute gitaren. Band van internationale klasse! (LH)

EVERY TIME I DIE
Verrassing! Every Time I Die komt toch optreden en is om 20.45 in het tijdschema van de Jupiler Stage gefietst.
Zo dat is iets lastiger omschakelen. Wellicht dat het eerste biertje van de dag uitkomst biedt. Eindelijk gebeurt het (voor ons) op dit podium: Pitten, crowdsurfen en alles. En een onwaarschijnlijk energieke band. Damn. Die metalcore-kids gaan helemaal kapot nu. De gitarist legt met de nodige krachttermen uit hoe de vork in de steel zat en dat het ze spijt. “Onze zanger werd ziek… Dit is zijn broer, dit is Mike, geef het op voor… We wisten niet wat te doen, spelen of niet spelen. Maar België verdient het, want België begrijpt het en dus staan we hier.”

Bam: de aardig opgefokte gitarist springt met microfoonstandaard en al op het publiek en speelt al staand verder. Wtf, wat een energie en beleving. ETID én Graspop begrijpen het inderdaad; hoe je fans niet in de steek kunt laten en dat je met een beetje hulp van… Zo komen er nog een paar gastzangers (van bevriende bands van vandaag) voorbij en krijgen al die groepen verdiende shoutouts, waarmee het hardcore karakter verder toeneemt. “So this afternoon when we told Graspop we couldn’t play. The presidents of Graspop thought responded by saying: well you only get paid if you break the record for most crowdsurfers in one song… ‘Wait a minute that’s not why we are here. But we’ll give it a try’.” De tijdens deze carnage toch al overwerkte beveiligers in de gracht kijken elkaar met grote ogen aan en…daar komen zo. Alsof de golven brute metalcore vanaf het podium beantwoord worden met vliegende toeschouwers. Every Time I Die heeft zich volkomen gerehabiliteerd en met deze show in vele harten gespeeld. (IG)

EUROPE
Heel wat ouwe rotten vandaag op Graspop en niet allemaal weten ze even te overtuigen als in hun hoogtijdagen. Europe is vooral bekend vanwege megahit The Final Countdown, maar de band maakte enkele jaren terug een sterke comeback. Met veel optredens en dat werpt de vruchten af. De Zweden beginnen met nieuwtjes als War of Kings van de gelijknamige plaat. Vervolgens geven ze in een uur een kort overzicht van het oeuvre, dat veel verder reikt dan die ene overbekende plaat. Daarvan vanavond máár twee songs en Rock the Night komt al vroeg.

Tempest met jasje dat zo uit de 80ies kan komen is verder aardig opgedroogd en blijft de mensen entertainen. Zelfs een stukje Du Hast kan er vanaf. “Can you scream?” Scream of Anger is een lekkere oldie van Wings of Tomorrow, maar gitarist John Norum laat helaas wat steekjes vallen. Gelukkig lost hij het op met een andere gitaar. Soleren kan ie wel. “Ready or Not!” Afsluiten doen ze met de klappers Superstitious en The Final Countdown. Het uurtje is voorbij gevlogen en dat is altijd een goed teken. (LH)

THE DILLINGER ESCAPE PLAN
Twee dingen over onze laatste keer The Dillinger Escape Plan: lekker vol die enorme tent, maar het komt toch minder hard over als je halverwege staat. Zeker in vergelijking tot ETID net. Aan de andere kant is het geluid beter in de Metal Dome wat juist meer impact geeft. Ik kan me mijn eerste keer TDEP (in 2011 in De Helling, Utrecht) nog goed heugen. Wat vooral indruk maakte was de overgave en energie van de akelig strak spelende metalcoregroep en hoe hard er gepit werd op die Amerikanen. Potver wat kijkt dat reuzenoog ons indringend aan in de visuals vandaag. Nu een enorme vicieuze cirkel op het scherm, wat de vraag oproept: Gaat het zonder TDEP bergaf. Of kunnen zo’n Architects, Northlane, The Devil Wears Prada en ETID de handschoenen oppakken en het gat vullen? Er is wat meer afstand naar publiek, letterlijk ook, dan net buiten, maar TDEP etaleert andermaal die kenmerkende power. Die Greg Puciato heeft ook een death scream in huis, pfoe!

Er gaan nu wel een hoop ballonnen rond, maar toch lijkt de show een beetje dood te bloeden. Puciato lijkt het zelf ook niet tof te vinden en mist passie in het publiek: “This song is for the motherfuckers here in the middle”. Kom op zeg, The Dillinger Legacy behelst meer dan dit. De bands laatste gig op Graspop verdient toch meer. En dat lijkt de band nu ook te beseffen: muzikaal en visueel gaat het echt next level genadeloos loos. Tempo omhoog en voor de volgende vuurt de zanger heel goed die hele zaal aan. Damn, die metalcore vliegt er nu met extreem gestrekt been in. Ja, gekrijs is op z’n plaats, ook terwijl de band juist een wat melodieuzer stuk te pakken heeft. Hup daar gaat de gitarist op de monitor, de band en vooral de drummer verliezen zich in hun spel, terwijl de zanger onvermoede dieptes in die keelzang aanboort. Sjiiiiit. O-ver-wel-dig-end. Wel wat lang voor zo’n intense hardcore show, maar ze verdienen het. Laten we met een extreem diepe buiging afscheid nemen van een van de beste livebands van de laatste decennia. Puciato smijt het bekken met standaard in het drumstel en de gitarist maakt het af. Shit man, we gaan ze missen. Tot augustus kun je nog pleisters plakken met shows in/op onder meer AB, Brussel, Jera On Air, Wacken Open Air en Gloria in Keulen. (IG)

RAMMSTEIN
De eerste keer Rammstein op Graspop gaan we niet snel vergeten. De Teutoonse tanzmetal wordt voorafgegaan door een enorm vuurwerkfestijn. Moest er buitenaards leven, laat staan vliegtuigen, boven Dessel hangen dan zal men zich afvragen wat daar allemaal gaande is. Welnu, een headliner op Belgisch grootste metalfestival. Alle hits passeren de revue en stuk voor stuk voelen ze aan als een mokerslag. Van Keine Lust tot Du Riechst So Gut en van Ich Will tot Engel. Net als Du Hast afkomstig van doorbraakalbum Sehnsucht, alweer twintig jaar oud. In de tussentijd heeft Rammstein zich opgewerkt tot een van de grootste metalbands van deze tijd. Mutter blijft hét bekendste album van de band met Sonne, Mein Herz Brennt en Links 2-3-4 ook verspreid over de setlist vanavond. De uitverkochte Graspopweide gaat helemaal uit zijn dak. Feuer frei!

Vlammenspuwende maskers gedragen door de twee gitaristen en frontman Till brengen de hitte naar de mensen toe. Gigantische rookwolken en confetti schieten voortdurend omhoog. De bandleden blijven onverstörd doorspelen, alleen die zielige toetsenist… die krijgt weer een hoop ellende te verduren. In een ijzeren ketel vastzitten terwijl de zanger van tien meter hoog vlammen over je heen giet. Allemaal part of the show natuurlijk en het werkt zo verdomde goed. Het letterlijk brandende hart, de ‘zelfmoordaanslag’ tijdens Zerstören, het opstijgen als Engel of de ronddraaiende vlammen die het podium in vuur en vlam zetten… Wat een hoogtepunten, wat een impact, wat een headliner! Benieuwd wie dit nog kan toppen op Graspop. (LH)

Lees ook:
– het verslag van zaterdag met: Goud van oud, freaky circusclown, revanche van 5FDP en gitaristen Baroness en Architects
– Verslag Knetterhete zondag met grootse Scorpions, Steel Panther en Opeth en dure muziek- en levenslessen van Primus tot Suicidal Tendencies
– Het beste van Graspop met Gojira, Rammstein, Alcest, Of Mice & Men, Architects en Steel Panther

Deze diashow vereist JavaScript.

---