Julie Christmas op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

The dust has settled…we gingen naar Roadburn, niet zeker wat te verwachten. Maar Roadburn zou Roadburn niet zijn als het niet verrast, elk jaar weer. In veel opzichten was deze editie verrassender dan ooit. En dat blijft toch wel die Roadburn-ervaring! Sterker nog, hoe we in die vier dagen zoveel vette shows hebben gezien is ons een raadsel en iets dat weinig festivals kunnen bewerkstelligen. Er was grote kritiek op de line-up, de ticketprijzen en de verbreding in het heavy spectrum, maar de nieuw ingezette koers heeft erg goed uitgepakt. Echt een festival waar vele heavy fijnproevers terecht kunnen.

Traditiegetrouw stelt de redactie weer hun individuele lijstjes van vijf favoriete shows samen. Met grote moeite, want allemachtig, dit was ons toch een heel fijn weekend!

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2023 vind je HIER.

Fotografie: Roy Wolters

ROY WOLTERS – FOTOGRAAF

1. The Soft Moon @ 013 Main stage
2. Backxwash @ Koepelhal
3. Chat Pile @ 013 Main Stage
4. The Hanged Man @ 013 Next Stage
5. Julie Christmas @ 013 Main Stage

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

WYBREN NAUTA – REDACTEUR

1. Backxwash @ Koepelhal
Een moordende show van rapper Ashanti Mutante die vlijmscherpe kritiek verwikkeld in haar lompe beats in een set die alleen maar hoogtepunten kent.

2. Chat Pile @ 013 Main Stage
Volledig ontregelend en met evenveel charisma als venijn wisten deze noiserockers met een paar Paul Verhoeven shoutouts en een wervelende set de hele grote zaal plat te spelen.

3. Ashenspire @ Engine Room
Deze jonge Schotten tonen zich de meesters van spanningsbogen door met hun dissonante beukwerk een antikapitalistisch manifest te droppen met een beklemmende intensiteit.

4. Have a Nice Life @ 013 Next Stage
Een verrassingsshow die meteen een van de hoogtepunten was van het festival. Dan Barrett verkeerde in bloedvorm en gaf stuiterend, hijgend en zwetend een even innemende als intense show.

5. Deafheaven performing Sunbather @ 013 Main Stage
Klinkt Sunbather nog steeds even fris als 10 jaar geleden? Het antwoord is een overweldigende ja in de meest strakke en ongenaakbare show van het weekend.

Bubbled under:
The Hanged Man: Zweedse psych Rockers die een van de verrassingen waren van het weekend met heerlijke grooves en wonderschone triphoppy zang
Dance of the Seven Veils: Opera met een hoofdrol voor Colin van Eeckhout die toont dat de intensiteit en breekbaarheid die we van Amenra kennen ook heel goed werkt in het theater.

Tips voor volgend jaar:
Clipping.: Misschien ten overvloede want de naam is inmiddels al 100x getipt voor Roadburn, maar zeker na de show van Backxwash an dit jaar is dit wel dè act die fantastisch als een curator op Roadburn zou werken.
Anna Von Hauswolff – Ze deed in 2019 ook al Roadburn aan, maar het uit 2020 afkomstige All Thoughts Fly is een fenomenale plaat die ook perfect past onder de noemer ‘Redefining heaviness’
Scarcity:
Swans mag ook gerust weer eens met hun nieuwe plaat, maar dit nieuwe project van Glenn Branca is ook heerlijk schurend en verpulverend

KAMIL PARZYCHOWSKI – FOTOGRAAF

1. The Hanged Man @ 013 Next Stage
2. Cave in performing Heavy Pendulum @ 013 Main Stage
3. Afsky @ The Terminal
4. Big Brave (performing nature morte) @ 013 Main Stage
5. GGU:LL @ Het Buitenbeentje

Backxwash op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

INGMAR GRIFFIOEN – EINDREDACTEUR

1. Backxwash (x Pupil Slicer) @ The Terminal
Meest verrassende en opvallend brute show van de Zambiaans-Canadese queer-rapper en producer die dark hiphop met militante raps op industrial beats afvuurt. Op haar plaat doet Pupil Slicer een nummer mee en vrijdag doet alleen gitarist Kate Davies even mee, maar dat gooit me een partij olie op het vuur. Daar is Ashanti Mutinta zelf ook niet vies van en ze krijgt Roadburn volledig mee met haar set. Backxwash wint sowieso veel harten met haar positieve presence, van ontboezemingen in het Queer Side Of Heaviness panel tot het breed glimlachend in de zaal supporten van collega’s als Duma.

2. The Golden Grass @ 013 Next Stage
Terwijl in de Spoorzone de internationaal gereputeerde NL black metalscene het podium pakt, krijgt 013 heavy boogierockles van The Golden Grass. De New Yorkse seventies rockers zetelen niet voor niks op Heavy Psych Sounds: we zien achter dikke zonnebrillen een zingende drummer die zo uit Easy Rider weggelopen lijkt en George Harrison op gitaar. Yesss, dit is archetypisch Roadburnin’ spul. “We gonna boogie on, dig deeper, do you like to move?” Heerlijk twee- en soms driestemmig gezongen. Ze schakelen over op een pak covers, in dampende rock ’n roll-jas. “Are you high? Cause we are.” Die ene oudere bezoeker met de lange grijze baard, die minutenlang naar het plafond wijst en zijn Motörhead-shirt omhoog houdt, in ieder geval wel. Heerlijk.

3. Judasz & Nahimana x Sangre de Muèrdago @ Hall of Fame & 013 Next Stage
Donderdag goed voor het 1e RB-biertje, terwijl we landen en morbide spacen bij Judasz & Nahimana. De Luxemburgers eren in hun sterk ritualistische muziek uitgebreid de doden. De schreeuwende vocalisten doen dat in Portugees en Frans over erg rustgevende atmosferische ambient. Vrijdag zien we ze weer, maar nu in 013 met Artist in Residence Sangre de Muèrdago. We genieten van een diep melancholische samenwerking die in 2020 live gesmoord werd en sinds 2021 – mede dankzij Roadburn – weer is opgepakt. Darkfolk met drones, trommels, draailieren, een theremin en naast de Galicische ‘forest folk stories’ van SdM is het toch vooral de fantastische stem van J&M-zangeres Priscila Da Costa die ons in zangerig Portugees betovert.

4. Rejazzing heaviness met Nordmann & Schnellertollermeier @ Paradox
Paradox bleek vorig jaar een goede toevoeging aan de Roadburn podiuminfrastructuur. Het knusse jazzpodium is vrijdag compleet volgelopen voor de experimentele Belgische jazzband Nordmann. Het nog aardig jonge vijftal gaat met elektronica, loops, een Korg en een uitbundige saxofoon van jazzy post-rock naar groovende spy-jazz. Zaterdag spelen de mafketels van Schnellertollermeier, die vorig jaar nog door ziekte moesten annuleren. De exponent van de rijke Zwitserse underground scene speelt meer improv rock dan jazz: lange, groovende composities met veel ruimte voor opbouw en virtuositeit op gitaar en bas.

5. Ggu:ll @ Kafee ’t Buitenbeentje
Roadburn doet dit jaar ook een handreiking naar de stad, een beetje zoals Le Guess Who? (Le Mini Who en U?) ook doet. Offroad heet het programma dat in verscheidene kleine zalen, kroegen en een brouwerij plaatsvindt, waarmee het ook een beetje aan Incubate herinnert. Naast veel Nederlandse acts zijn ook Antichrist Siege Machine (US black / death) en Nordra (de live-band van Zola Jesus) gratis te bewonderen. Terwijl veel belangstellenden het vanaf het terras moeten volgen kopt Ggu:ll de thuiswedstrijd in Kafee ’t Buitenbeentje hard in. De Tilburgse doomformatie viert zo meteen de Record Store Day-release van de split Van Grond met het Utrechtse Terzij de Horde en het gelijknamige, donkere Tsjechische biertje.

Bubbled under
De Zweedse psychband The Hanged Man speelt ons donderdag compleet ondersteboven. Wat een zangeres en wat een groove leggen die leden van o.a. Dungen en Viagra Boys neer. Een ander hoogtepunt is het beeldschoon gloomy rockende en een knappe plaat presenterende Engelse Esben and the Witch en wat te denken van de altijd extravagante, krijsende Julie Christmas, die op de main stage herenigd wordt met Cult of Luna-frontman Johannes Persson. Eveneens heerlijk gruwelijk bezig: Deafheaven (zeker de Sunbather set), Cave In (zeker de Heavy Pendulum set), Predatory Void, Portrayal of Guilt, Body Void, Ashenspire, Brutus, Big Brave en de dansbare afsluiters Boy Harsher en The Soft Moon. Speciale vermelding voor de boeiende dansvoorstelling/opera Dance of the Seven Veils (met spel/muziek van o.a. Colin H. van Eeckhout en Innerwoud) en Metal Factory-debutanten Alkahest die al snel de schroom loslieten en uit de Hall of Fame knalden.

Roadburn 2024 wens:
Vooral verdergaan op de ingeslagen weg.

PAUL VERHAGEN – FOTOGRAAF

1. Julie Christmas @ 013 Main Stage
2. Candy @ Koepelhal
3. John Cxnnor @ 013 Main Stage
4. Brutus @ 013 Main Stage
5. Backxwash @ Koepelhal

Bands die ik graag nog eens op Roadburn zou zien: 
Thy Catafalque, Dodheimsgard, Sleaford Mods, Bizarrekult, Dordeduh, Stellar Master Elite en uiteraard White Ward

The Soft Moon op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

MERIJN SIBEN – HOOFDREDACTEUR

1. The Soft Moon @ 013 Main Stage
Luis Vasquez flikt het hem weer! The Soft Moon was in 2019 al verantwoordelijk voor een van mijn favoriete shows, maar dat het geen gelukstreffer was werd gauw duidelijk.  Met hun Exister uitvoering weer een beklemmende, intense post-punk set!
2. Candy @ Koepelhal
Candy had maar twintig minuten om menigeen een paar kilo’s weg te laten zweten. Jawel, in nog geen half uur totale armageddon in Koepelhal, voorbij voor je het weet, maar ook precies genoeg, die verpletterende mengeling van hardcore, metal en noise.
3. KEN Mode @ Koepelhal
Potverdorie, na een beetje een dipje op de vrijdag, bleek KEN Mode een goede binnenkomer voor de zaterdag. Machinale strakheid weer! 
4. Backxwash @ Koepelhal
Ik laat het uitleg aan mijn collega’s over. Kort gezegd: dit was wat de vrijdag nodig had.
5. Al het andere.
Ja, want ho eens even…de Roadburn experience is voor iedereen anders, maar ik heb gewoon teveel hoogtepunten gezien dit jaar. Body Void, Predatory Void, Chat Pile, Deafheaven Sunbather set, Big Brave, Brutus, Julie Christmas…the list goes on and on. Wat een editie weer!

Een typische Roadburn voor mij bestaat altijd uit een handvol namen die ik tof vind, plus een flink deel waar ik nog nooit van gehoord heb. Voor velen is het festival natuurlijk veranderd, maar serieus: die verandering is mijn insziens al jaren ingezet. Vanaf mijn eerste keer in 2018 vond ik het al heel divers, en dat is vijf jaar later eigenlijk redelijk gestaag getransformeerd, niet abrupt. Ik was dan ook wat verbaasd over de backlash die het festival kreeg dit jaar. Sterker nog, ik liep juist warmer voor deze affiche dan die van vorig jaar, maar alsnog de verwachtingen overtreffen? Knap hoor. Wishlist voor volgend jaar? Ik houd het chauvinistisch met wat bands van eigen bodem die ik best wel een Hall of Fame zie volstouwen, want weliswaar genoeg vettig NL black metal spul afgelopen weekend. Maar dat de sludge van Vulva ook prima werkt gezien de enorme rij, doet me toch eigenlijk wel een lans breken voor: Throwing Bricks, Ter Ziele, Ontaard wellicht? Toch nog twee internationale acts dan overigens: ik ga heel erg goed op de nieuwe Lo! en Herod. Hoe dan ook, het was weer een verdomd verrassende editie dit jaar!

Alles van Never Mind The Hype over Roadburn 2023 vind je HIER.

Zola Jesus op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen

Ossaert op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

OSSAERT
De laatste loodjes zijn altijd het zwaarste, dus ietwat gesloopt starten we de vierde festivaldag op zoek naar wat rust en bezinning en komen we uit bij de zondagsmis van Ossaert. Veel rust zullen we hier echter niet vinden aangezien de Zwollenaren deze dag gitzwart kleuren met hun black metal. Gehuld in face paint, gewaden en omgekeerde kruizen pompen ze oldschool black de zaal in met razendsnelle tremolo’s en blastbeats, vrijwel volledig onversneden zodat elke purist hierbij zijn hart kan ophalen na meerdere dagen van genre-crossovers en experimentatie. Net als dit verstikkend dreigt te worden, bouwen ze een welverdiende rust in met een soort chorale soundscapes die door hun galmende orgels daadwerkelijk het beeld van een heidense kerk opwekken om vervolgens hun furie met hernieuwde toewijding te hervatten. Als dit gezelschap eenmaal uitgeraasd is, zijn we eigenlijk pas net begonnen want samen met o.a. Witte Wieven en Iskandr staat de black centraal op de Roadburn zondag, maar nergens meer zo kvlt als bij Ossaert.

Ossaert op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

BIG BRAVE
Hoewel er zelfs op de zondag nog genoeg scheurende gitaren te bespeuren zijn, is er niets zo heavy als de vergankelijkheid van het leven, blijkt maar weer bij Big Brave. Met hun laatste plaat Nature Morte laveren ze tussen zwaar doomy gitaarwerk en minimale melodische passages die getekend worden door de fragiele zang van frontvrouw Robin Wattie. Dit levert live ook een verrukkelijk dronende set op die bij vlagen doet denken aan Anna von Hauswolffs All Thoughts Fly. Een louterende ervaring die op deze zondagmiddag aangenaam over ons heen spoelt en vervolgens meetrekt naar de dieptes van de wildernis met grommende gitaren en melodieuze harmonieën. Na afloop staat gitarist Mathieu Ball vol tranen op het podium. Net als bij vele andere bands is de dankbaarheid om hier te mogen spelen groot en is deze ervaring voor Big Brave zelf waarschijnlijk even overweldigend als voor het publiek en geeft het weer een extra bevestiging aan de wederzijdse dankbaarheid tussen de artiesten en het publiek die als een rode draad door het festival loopt.

Zola Jesus op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

ZOLA JESUS
Waar Nika Danilova de dag ervoor de kleine zaal van de 013 snel leeg kreeg met haar oorsplijtende power electronics, staat ze nu onder haar gebruikelijke artiestennaam Zola Jesus op het hoofdpodium met een volledige band in plaats van met haar gebruikelijke synthesizer. Dit levert meteen wat extra dramatiek op door de aanwezige gitaren en viool. De nadruk op de zware pulserende bassen wordt hier verschoven naar een voller grootser geluid die meer aansluit bij haar monumentale stemgeluid. Zelfs met de microfoon op een armlengte afstand zijn haar vocalen nog indrukwekkend en immens doordringend. Deze verschuiving van instrumentatie zorgt wel dat nummers als Skin en Exhumed hun heaviness wat missen, maar anderen als Into the Night en In Your Nature juist veel rijker aan klanken en textuur worden. Afsluiter Sewn van laatste plaat Arkhon is een megalomane afsluiter waarbij Danilova steeds verder in een soort manie ontaardt met uitgelaten schreeuwen van ‘Don’t wake the baby’ terwijl te violen en gitaren met een steeds zwaardere distortion zich ontvouwen tot een overrompelend slotstuk.

Zola Jesus op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

MAMALEEK
Er is op Roadburn geen gebrek aan weirde acts, maar het Amerikaanse Mamaleek is met hun Jazzy Noise en outfits met bivakmutsen waarbij de zanger geen gat voor zijn mond heeft een uitzonderlijke verschijning. Freaky jazz en dissonante noise loopt door elkaar in een verrassend groovy set die eigenlijk voor de liefhebbers van de nodige experimentatie best gemakkelijk te verteren valt. Het is even vervreemdend als speels en even heavy als krankzinnig en is hiermee eigenlijk een hele passende afsluiter voor Roadburn. Hoewel Cave in en Deafkids straks de avond ongetwijfeld nog met het nodige beukwerk zullen afsluiten, moeten we alweer een trein huiswaarts halen. Het is opvallend dat een line-up die op voorhand de nodige kritiek kreeg door eigenlijk alle bezoekers die we gesproken hebben lovend ontvangen is, of zelfs als een van de beste edities van de afgelopen tien jaar. Het is duidelijk dat ondanks zijn leeftijd het festival nog steeds in evolutie is, maar een ding dat onomstotelijk vast staat is het onderlinge respect dat hier heerst tussen alle aanwezige artiesten, de organisatie en het publiek. Het klinkt misschien als een cliché maar op geen ander festival krijg je het idee dat iedereen zo oprecht dankbaar is om deel ervan uit te mogen maken en deze ervaringen met elkaar te delen.

Bekijk alle foto’s van fotograaf Paul Verhagen die hij maakte tijdens deze editie Roadburn op zijn website en lees op onze site alle artikelen over Roadburn 2023:

Dagverslag donderdag: #RB23: Nieuwe ingeslagen koers Roadburn pakt uitstekend uit op eerste festivaldag
Dagverslag vrijdag: #RB23: Verwoestende maatschappijkritiek en ingetogen melancholie op tweede Roadburn dag
Dagverslag zaterdag: #RB23: Roadburn zaterdag dendert door van ongenaakbare noise tot zijn meest dansbare headliner ooit
Panel The Queer Side of Heaviness: #RB23: de dag rustig beginnen met panel The Queer Side of Heaviness: Part II
Opera Dance of the Seven Veils: #RB23: Opera op Roadburn even intens en beklemmend als de zwartste metal
Q&A Walter en Becky: #RB23: Walter en Becky over de toekomst van Roadburn tijdens uitgebreide Q&A op de zondag

Q&A met Walter en Becky @ Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Q&A met Walter en Becky @ Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Het is inmiddels traditie bij Roadburn: de Q&A’s met artistiek directeur Walter Hoeijmakers en pers en communicatie manager Becky Laverty. Steevast een interessant stukje achter de vele radertjes die draaien bij het ontstaan van Roadburn, evenals een blik op de passie waarmee de organisatie elk jaar een vooruitstrevende editie neerzet. Maar ondanks dat we er inmiddels drie fantastische dagen op hebben zitten op de zondag, is Roadburn 2023 niet zomaar uit de lucht gevallen. Nog volop in de lockdown van 2021 raakte Walter door een zeldzame aandoening zijn zicht kwijt, wat het organiseren tot een grote uitdaging maakte. Maar tot overmaat van ramp bleef het niet daarbij. Met Becky de eerste helft als interviewer, en een tweede helft met vragen van het publiek, wordt al gauw op openhartige wijze duidelijk gemaakt waarom…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Paul Verhagen

‘Het is zondag, dus ik ben een beetje moe. Maar ik vind het erg fantastisch om te voelen hoe het festival tot leven kwam de afgelopen dagen’, vertelt Walter aan het begin. En de algehele consensus in het publiek lijkt ook unaniem lovend, met vooral veel positief geroezemoes over verrassende ontdekkingen en acts die uitblinken in muzikale diversiteit. Toch was er veel te doen om de line-up dit jaar, zo bleek uit een interview dat Walter met 3voor12 deed. Hoewel ooit natuurlijk begonnen als een festival gericht op stoner en doom, is Roadburn geleidelijk een veel breder spectrum gaan bewandelen. Voor velen een verfrissende stap, of een logische gezien die verbreding eigenlijk al jaren gestaag plaatsvond, maar voor anderen een teken van verraad. Het leidde schrijnend genoeg tot negatieve reacties op social media, die zelfs erg onaangename proporties aannamen richting Walter en Becky. Walter stelt zich begripvol op, maar is ook vastberaden: ‘Ik begrijp de pijn en teleurstelling die die groep mensen voelt, maar dit is wat we willen doen. Ik zou juist mezelf alleen maar teleurstellen als ik me zou laten leiden door wat anderen vinden dat Roadburn moet zijn.’ Toch heeft de heftige backlash wel impact gehad, wanneer hij vervolgt: ‘Ik moet wel zeggen, als dit elk jaar zo is, dan weet ik niet of ik er nog langer door mee wil gaan.’ Om vervolgens gelukkig iedereen gerust te stellen: ‘Maar zelfs in dat geval zal ik er waarschijnlijk alsnog niet mee stoppen.’

Q&A met Walter en Becky @ Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Q&A met Walter en Becky @ Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Maar hoe lovend de ontvangst tot nu toe ook is van deze editie, krijgen we toch een verrassende blik achter de schermen van de organisatie. Veel bands waren niet beschikbaar, of vroegen door enorm gestegen kosten gages tot zelfs vijfmaal zoveel als voorheen. Het leidde ertoe dat het ontzettend moeilijk was om bands te boeken. ‘In september hadden we slechts drie bands bevestigd’, legt Walter uit. Het maakte het eveneens moeilijk om grote headliners te boeken. ‘Als we voor een dure headliner waren gegaan voor op de zaterdag bijvoorbeeld, dan hadden we de rest van de dag enkel dj’s op het programma gehad.’ Het publiek hoor je collectief naar adem snakken als Walter zelfs aangeeft dat deze editie bijna was geannuleerd.

De Q&A vervolgt daarna een stuk luchtiger met vragen uit het publiek, van complimenten over de line-up, het festival en de artwork. Maar ook een hoop interessante weetjes over het opzetten van deze editie. Zoals de commissieopdracht van Duma & Deafkids, die bijna in het water viel door visumproblemen, met als resultaat een kortere voorbereidingstijd en een gestreste Walter en Becky. Terwijl een project als John Cxnnor juist in de schoot geworpen werd, aangeboden door de gebroeders Sejersen (LLNN) die voor dit stuk al Roadburn in gedachten hadden. Qua secret shows bleek het ook wat anders dit keer, omdat het vernieuwde Ladybird Skatepark niet meer geschikt is voor concerten. Ook de secret show van Have A Nice Life, die uiteindelijk in de Next Stage plaatsvond, kwam eigenlijk op bijzondere wijze tot stand: ‘Dan Barret was zo blij dat we hem vroegen een Giles Corey set te spelen, dat hij aanbood om ook een secret show met Have a Nice Life te doen, als blijk van waardering.’

Richting het einde wordt ook wordt de diversiteit en inbreng van de LGBTQI+ community aan deze editie genoemd. ‘De artiesten uit die community hebben zoveel te zeggen, en ze zijn zo oprecht. Dat is heel inspirerend.’ Die positieve invloed valt niet te ontkennen de laatste dagen, waarbij menigeen een hoop muzikale highlights heeft gezien. En dat is Roadburn in een notendop, aldus Walter: ‘Roadburn moet inclusief zijn, voor iedereen. Zonder grenzen, zonder regels.’

Q&A met Walter en Becky @ Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie Roy Wolters en Paul Verhagen

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

DUMA & DEAFKIDS
Het Keniaanse Duma gold vorig jaar nog als een van de hoogtepunten van het festival met hun geheel eigen elektronische variant van black metal. Dan lijkt ditmaal een samenwerking met het Braziliaanse Deafkids een gouden greep om de chaos helemaal compleet te maken. Maar het resultaat is meer een soort groovende psychedelica die wat meer naar bands als GNOD en Föllakzoid neigt dan naar het opzwepende beukwerk waar we ze van kennen. Het zijn lekkere grooves om de dag mee te starten, maar gaandeweg voelt het ook wat meer aan als een jam dan als een doordacht project. Bij het laatste nummer weten ze elkaar nog wel te vinden met stuwende ritmes en diepe growls en grunts van zanger Martin Khanja. Misschien dat ze met meer tijd nog wat meer vorm konden geven aan deze dronende jam, maar individueel komen deze bands wel sterker tot hun recht.

Duma & Deafkids op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

CHAT PILE
Als er al een naam veel gevallen is dit weekend is het wel die van noiserockers Chat Pile. Met God’s Country leverden ze een van de meest ontzagwekkende platen van het jaar met onversneden kritiek op alles wat er volgens hun fout is op de planeet, van slachthuizen tot de stad Dallas, in een bak vuige noiserock. Het is voor de mannen waarschijnlijk ook wel even wennen aan hun eigen succes waardoor ze in plaats van in zweterige kroegen ineens op het hoofdpodium van de 013 staan voor een tot de nok toe gevulde zaal. Zanger Raygun Busch stampt als een kruising tussen Henri Rollins en een dronken alcoholische oom uit een trailerpark over het podium en levert op opener Why een ziedend relaas waarin hij zich afvraagt waarom er in godsnaam nog dakloosheid bestaat. Onder zijn laconieke voorkomen, schuilt een woede die hij scherp en onomwonden weet te verwoorden, zo grapt hij het ene moment nog over zijn liefde voor Robocop om even later uit te barsten in ‘All cops are bastards, fuck them all’. De nummers zijn vaak even volatiel als de frontman die in elkaar over lopen van noisey riffs naar zware sludgey drums en waarbij elke groove volledig ontspoort in lawaai en terreur. Zo ligt Busch op het eind van de show op de grond herhaaldelijk te kermen “I’m a garbage man!” terwijl de band hun noise zich steeds verder opstapelt. Als hij dan op het eind nog even een foto met het publiek wil maken voor zijn moeder heeft de even charismatische als gevaarlijke Busch de harten van iedereen in de zaal allang gestolen. 

Chat Pile op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Cave In op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

CAVE IN
Het leuke van bands die meerdere shows kunnen spelen op een festival is dat er zowel ruimte is voor experimentatie, maar ook voor simpelweg leuke ideeën. Zo speelt Cave In naast hun albumset van zondag vandaag An Interstellar Mixtape, wat inhoudt dat ze een deel van hun eigen werk spelen samen met covers van nummers die ze dierbaar zijn. Het is ook meteen duidelijk dat het viertal hier heel veel lol in heeft. Tussen opmerkingen over dat Roadburn het beste festival ter wereld is, spelen Stephen Brodsky en zijn mannen breed glimlachend The Cure, Fleetwood Mac, Bad Brains en uiteraard Cave In van Codeine waar hun band naar vernoemd is. Het lijkt misschien een allegaartje van stijlen, maar met een lekker heavy gitaargeluid rijgen ze deze nummers allemaal moeiteloos aan elkaar. Daarnaast is er ook nog ruimte voor enkele publieksfavorieten van eerdere albums als Jupiter en de klassieker The End of Our Rope Is a Noose, die ze ook met een aanstekelijke energie weten te brengen. Heerlijke feelgood set die toch een fijne afwisseling is na veel van de zwaarmoedige schoonheid die Roadburn met zich meebrengt.

Cave In op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

GILES COREY
Deze zwaarmoedige schoonheid vinden we misschien nergens beter terug dan bij Giles Corey. Waar ze gisteren met hun andere project Have a Nice Life nog een zinderende show speelden in de kleine zaal, staan ze nu met hun meest melancholische en beladen nummers op het podium over depressie en selfharm. “I had a dream I was going to immediately break a string during my show at Roadburn”, grapt frontman Dan Barrett nog nadat het onvermijdelijke inderdaad gebeurt en er even een gitaarwissel moet plaatsvinden. Mooi is vooral dat hij op dit moment de kans neemt om zijn boodschap uit te dragen aan iedereen die het moet horen, dat zelfs op je donkerste momenten alles daadwerkelijk beter wordt. Van menig ander zou dit misschien als een cliché klinken, maar van hem hoor je duidelijk het gewicht en de oprechtheid in zijn woorden. Het is duidelijk dat de vriendelijk lachende, inmiddels vader en getrouwd, niet meer dezelfde persoon is die hij toen was, maar zijn anthems hebben hierdoor niks aan kracht ingeboet. Nobody Is Ever Going To Want Me is nog steeds een van de meeste meeslepende en deprimerende nummers tot op de dag van vandaag met zijn geschreeuwde refrein: “I wanna feel like I feel when I’m asleep!” en ook tijdens opvolger The Haunting Presence beweegt Barrett stoïsch en dreigend en over een spaarzame laag drums alsof hij inderdaad weer even tien jaar jonger is en het gewicht van de wereld op zijn schouders torst. Het is een slepende set waarbij melancholie en breekbaarheid op een pijnlijk oprechte manier samenkomen, maar waarbij Giles Corey uiteindelijk toch vooral de hoop op een beter leven weet te laten overwinnen.

Boy Harsher op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

BOY HARSHER
Waar The Soft Moon op donderdag al een heel ander soort afsluiter was dan Roadburn gewend was, geldt dat voor Boy Harsher nog des te meer. Maar het kost dit duistere electroduo geen enkele moeite om de 013 te veranderen in een dampende goth rave. Met zware bassen en beats die even dreigend als verleidelijk zijn, krijgen ze zelfs de meest stugge metalheads in beweging. Wicked Games van Chris Isaak komt ook nog even voorbij in een meer minimale uitvoering om al snel weer plaats te maken voor steviger beukwerk. Afsluiter Pain is een instant klassieker die eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn op elke festival after. Bezwerend en vol furie schreeuwt zangeres Jae Matthews ‘Pain, I love pain!’ het publiek in en hiermee is dit duo de perfecte afsluiter om de zaterdag naar zijn climax te tillen en voor iedereen om deze festivaldag af te sluiten en de laatste festivalnacht in te luiden.

Boy Harsher op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Dagverslag van donderdag >> Klik HIER
Dagverslag van vrijdag >> Klik HIER
Special: Opera Dance of the Seven Veils >> Klik HIER

Bekijk de foto’s van de Roadburn zaterdag van fotografen Paul Verhagen en Roy Wolters

Dance of the Seven Veils tijdens Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Als je me een paar jaar geleden verteld had, dat ik op Roadburn naar een opera zou kijken, had ik je voor gek verklaard. Maar met een nieuwe koers komen niet alleen nieuwe muziekstijlen kijken, maar ook andere kunstvormen als theater behoren inmiddels tot de mogelijkheden. Niet dat de stap enorm ver is na shows van Lingua Ignota en Liturgy afgelopen jaar op de main stage, maar we hebben ditmaal echt te maken met een volwaardige theatershow in een schouwburg in plaats van een poppodium. De opera zelf behelst een herstructurering van Richard Strauss’ Salome geregisseerd door Aïda Gabriëls genaamd Dance of the Seven Veils waarbij ze het conventionele verhaal openbreekt en de interpretatie bij de kijker zelf neerlegt.

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters

Dance of the Seven Veils tijdens Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Hoewel het stuk niet specifiek voor Roadburn gecommissioneerd is, sluit de muzikale vertolking door Colin H. van Eeckhout van Amenra, Pieter-Jan van Assche en sopraan Astrid Stockman uitstekend aan bij het festival. Samen met danser German Jauregui en beeldhouwer Rui Barros, vervullen ze eveneens de rollen in deze klassieke tragedie. Jauregui vertolkt de rol van Salomé die ditmaal helemaal geen stem heeft, maar vanuit een manische begeerte over het podium dwaalt en het is in plaats daarvan Stockman als koningin Herodias die met een jaloezie, afgunst en weemoed het lot van haar dochter lijkt te bezingen. Deze omkering van rollen is kenmerkend voor het stuk, waarbij karakters die eerder meer een bijrol vertolkten naar de voorgrond gehaald worden, zoals Herodias in plaats van de hedonistische koning Herodes, en Salomé door een man in plaats van vrouw te laten spelen. Deze omkering lijkt vooral gedaan om de male gaze uit het stuk weg te halen en de focus niet op seksualisering te leggen, maar eerder op de onderlinge verhoudingen tussen deze karakters. Dit uit zich ook in de titulaire dans zelf waarbij er geen sprake is van naaktheid, maar eerder een waanzinnige opeenvolging van omhelzingen en draaiingen tussen Salomé en Herodes, waarbij ze hem continu tart met begeerte en afwijzing en hem uiteindelijk met een speelse brutaliteit verslagen op de grond achterlaat. 

Dance of the Seven Veils tijdens Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Maar nog indrukwekkender is Van Eeckhout als Johannes de Doper. Met een volkomen ingetogen spel en zijn blik naar boven gericht, lijkt hij niet vervuld met wrok en verdoemenis, maar vraagt hij met een verstilde tragiek en schoonheid zich af: ‘is dit wat ik verdien?’. Onder Van Assche sombere contrabastonen, die in hun verstilling en eenvoud een perfecte aanvulling zijn op zijn breekbare stem, is hij vervuld met weemoed over Salomes naderende lot. Bij de culminatie ontbreken ook afgehakte hoofden en necrofilie, maar vult Van Eeckhout de zaal met een ijzingwekkende kreet van een intensiteit die we alleen van de meest heftige Amenra nummers kennen.

Het is een prachtige voorstelling die visueel continu indruk maakt zowel in het decor als de belichting. Met spaarzame elementen als druiven en yoghurt lijkt Gabriëls vooral symbolisch te werk te gaan en legt de verantwoordelijkheid om hier betekenis aan toe te kennen vooral bij de kijker zelf neer. Dit maakt het voor degenen die minder bekend zijn met het stuk het wel lastig om er een touw aan vast te knopen, maar ook op zichzelf staand is Dance of the Seven Veils een wonderschone opera die tragiek, melancholie en begeerte met elkaar verbindt in een wonderschone muzikale uitvoering en het stuk succesvol openbreekt met een nieuwe, niet door gender bepaalde blik.

Have a Nice Life op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Tekst: Wybren Nauta en Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen

Ashenspire op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

ASHENSPIRE
Lastige clashes in een tijdschema zijn onvermijdelijk op Roadburn. Toch is in de middag de keuze tussen Bell Witch en Ashenspire meteen een lastige, maar met een plaat als Hostile Architecture op zak valt de keuze al snel op het Schotse gezelschap. Gehuld in een kilt en ontbloot bovenlijf zijn met name zanger Rylan Gleave en saxofonist Matthew Johnson een opvallende verschijning tussen de vele zwarte metal shirts. Waar Ashenspire op plaat al imposant is, komen hun shows nog harder binnen. Met een toegebeten intensiteit snijden Gleave’s woorden op The Law of Asbesthos door het publiek heen: ‘If I pour it in my eyes!’ en ‘This is not a house of amateurs, this is done with full intent!’, terwijl achter hem de moderne wereld lijkt in te storten met visuals van ineenstortende gebouwen. Het is een van de meest intense en overtuigende aanklachten tegen het kapitalistische systeem van de huidige tijd. Niet dat dit sentiment binnen het festival voor de rest ongehoord is, maar er is geen enkele andere band die het gevoel van onrecht en onmacht zo effectief in woede en bitterheid vertaalt. Dit wordt voor de rest nog meer kracht bijgezet door de avantgardistische aanpak van de band met continue tempowisselingen, saxofoonpassages en dissonante gitaren die allemaal bijeen worden gehouden door de methodisch strakke drums van Alasdair Dunn. De mix van gelatenheid, vervreemding en woede zorgt voor een unieke show die simpele boze metal ver overstijgt en nog lang een blijvende indruk achterlaat.

Ashenspire op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

OISEAUX-TEMPÊTE
Een dergelijke show opvolgen gaat lastig, maar even tot rust komen lukt heel aardig bij een van de artists in residence van het festival Oiseaux-Tempête. Voor het festival spelen ze een aantal albums integraal waaronder nu hun self-titled en Ütopiya? platen. De visual van een gestrand bootje op zee past uitstekend bij hun kalme voortkabbelende verkennende postrock. Het is nergens overdonderend, maar sleept je fijn mee op golven van gitaarmelodieën waar af en toe een vlaag distortion tegenaan botst. Een fijne landing na een heftig begin van de dag.

Storefront Church op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

STOREFRONT CHURCH
‘Redefining Heaviness’ is sinds vorig jaar de tagline van Roadburn. Hiermee lijkt het festival aan de trouwe bezoeker te willen zeggen dat het niet enkel meer haarslaan is in de binnenstad van Tilburg. Een soort van disclaimer. En dat klopt. Van klassiek heavy tot heavy in de verstilling, alles met urgentie en een drang tot vernieuwing. Storefront Church is echter van weer een andere orde. Hier is eigenlijk geen sprake meer van ‘heavy’, tenzij je er een wel heel gekunstelde definitie aan probeert te hangen. De jonge Amerikaan Lukas Frank en zijn gelegenheidsband (‘this is the second time we are playing together’) storten met bravoure een potje melancholische popsongs over het publiek, die het midden houden tussen Radiohead, eighties new romantics en Chris Isaak. En daarmee pakken ze een goed gevulde kleine zaal van 013 volledig in, al valt er ook een zweem van onwennigheid te bespeuren. Maar de songs overtuigen en de croonende Frank is innemend en gezegend met een zalvend stemgeluid. Dus to hell met (de verwachting van) heavy, het is gewoon retegoed. Het ontgaat de band zelf ook niet, dat ze enigszins een vreemde eend in de bijt zijn. ‘We are probably the softest band here, we might as well be Coldplay in this line up’, grapt de charismatische frontman aan het einde van de set. Om vervolgens Walter te bedanken voor de show – as is tradition. De artistiek directeur van het festival heeft de band ongetwijfeld zelf gevraagd, aangezien het album As We Pass uit 2021 hem naar eigen zeggen veel soelaas bracht in moeilijke (corona)jaren. En daarmee wordt de toekomst van Roadburn wellicht mooi gekenschetst: kwalitatieve acts en bands, waarbij de signatuur door de smaak van de programmeurs wordt bepaald. Laten we gewoon vertrouwen op de sterke curatie van Walter en het programmateam van 013 en genieten van al die verrassingen die het festival in petto heeft. Let’s redefine happiness. (WV)

Storefront Church op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Wolves in the Throne Room op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

WOLVES IN THE THRONE ROOM
Waar vorig jaar vooral veel surprise shows waren, zijn er dit jaar meer thematische sets te vinden. Zo spelen Black metal giganten Wolves in the Throne Room een speciale set genaamd Shadow Moon Kingdom, een soort paganistische insteek waarbij ze zoveel mogelijk de verbinding lijken te vinden tussen Noorse folklore en black metal. De set zelf is inhoudelijk niet heel anders, de bekendste tracks Mountain Magick en Spirit of Lightning vormen nog steeds de kern, maar voor de aankleding hebben ze extra rituele elementen toegevoegd en wordt het publiek zelfs bewierookt met een bijzonder geurige substantie. De show verloopt verder zoals we inmiddels van deze wolven kunnen verwachten, uitgesponnen bij vlagen poëtische black die zelfs te groot voelt voor de grote zaal. Toch beklijft het niet echt, mogelijk doordat de lat inmiddels heel hoog ligt na een fantastische eerste dag, maar gaandeweg begint de aandacht toch zoek te raken en verlaten we dit koninkrijk op zoek naar andere oorden.

Wolves in the Throne Room op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Nordmann op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

NORDMANN
Naast al het metalgeweld is er in de Paradox ook ruimte voor experimentatie met een meer jazzy aanpak. Hier treffen we het Vlaamse Nordmann die hun nummers subtiel laag voor laag opbouwen als een zandkasteel met druppelende synths en saxofoon om vervolgens dit op het volgende nummer vrolijk kapot te stampen met een ‘mild’ baslijntje en vrolijk stuiterende gitaren. Bij vlagen een soort ambient jazz, maar ook met gemak groovend op een nummer als Silver & Black of zelfs enigszins noisey met schurende loops weet Nordmann met steeds afwisselende harmonieën en combinaties van instrumenten je voortdurend op het foute been te zetten en te blijven verrassen. Niet elk nummer is even pakkend, soms meandert het wat door in een soort jazzy ambient soundscapes, maar met deze set is het bezoek aan de Paradox in elk geval geslaagd en niet alleen wegens de speciaalbiertjes uit glas, die daar een welkome afwisseling zijn op de plastic bekertjes met Bavaria. 

Nordmann op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Have a Nice Life op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

HAVE A NICE LIFE
Zo loop je de Koepelhal uit tegen een poster waar een woord driemaal herhaald op staat: Arrowheads, arrowheads, arrowheads. Diehard fans van Have a Nice Life weten genoeg en de eerste secret show van het festival is een feit. Deathconscioussness is inmiddels een ware cultklassieker waarmee Dan Barrett en Tim Macuga tijdens Roadburn 2019 al de nodige tranen lieten stromen. Ditmaal spelen ze meer een set van al hun werk maar met een tomeloze energie die simpelweg onweerstaanbaar is. Stuiterend over het podium is Barretts energie tomeloos en moet hij halverwege al buiten adem met een brede glimlach voorover buigen. Het publiek juicht ze alleen maar harder toe, want hoewel de intensiteit van nummers als Defenestration Song al immens is, is het vooral de overgave waarmee Have a Nice Life hier staat die show steelt. Met Earthmover als afsluiter is het slot even slepend als verwoestend mooi is en Bloodhail is nog steeds een weergaloos anthem waardoor we buiten nog lang meebrullen: Arrowheads….arrowheads….arrowheads. 

Have a Nice Life op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Portrayal of Guilt op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

PORTRAYAL OF GUILT
Het is een clash waarvan elke SGP-er de schrik in zijn hart krijgt, de uitgesproken pro-abortus doom van Vulva of teksten als ‘Light the cross, let it burn’ van Portrayal of Guilt. Aangezien de Hall of Fame waar Vulva speelt al snel afgeladen vol staat, met een rij tot aan buiten, is de keuze snel gemaakt. Christfucker van twee jaar geleden is een fenomenale black plaat met alle sludgey invloeden precies op de juiste plekken. Het is eerst even inkomen met de oudere nummers die simpelweg diezelfde kracht missen, maar tegen de tijd dat Crucifixion ingezet wordt is het drietal lekker op stoom en kan de wervelende tocht richting de ondergrond echt starten. De tremolo’s zijn onophoudelijk, alleen voor wat zware stukken doom waar je weer vol in kan leunen, gaat het er lekker in. Dit geldt zeker voor het absoluut monsterlijke The Sixth Circle en de verrassend sterke afsluiter Devil Music van hun gelijknamige nieuwe ep, waar ze met voice samples en een meer open maar even hels geluid de aankomst op onze eindbestemming inluiden.

Portrayal of Guilt op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Backxwash op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

BACKXWASH
De nieuwsgierigheid naar de Zambiaans-Canadese Backxwash was op voorhand al groot. Hiphop en Roadburn hebben tot zover meer een sporadische connectie, maar daar kan na dit optreden wel eens verandering in komen. Met haar show Ma Nyimbo Ya Gehana, los vertaald ‘Songs of Hell’, laat Ashanti Mutinta inderdaad eigenhandig de hel losbarsten in de Koepelhal met haar mix van horrorcore, nineties industrial en even intense beats als screams. Van Atari Teenage Riot tot Black Sabbath en Clipping., alle invloeden lijken voorbij te komen in een overweldigende mix waarin je alleen maar met geheven vuisten mee kan bewegen. Van Devil in the Moshpit tot Into the Void, het is stuk voor stuk vlijmscherpe hiphop met genadeloos beukwerk, waarin haar boodschap over gelijke rechten en racisme des te harder binnenkomt, met zelfs nog een cameo van Pupil Slicers Kate Davies op gitaar. Alsof haar woede over dit onrecht een onuitputtelijke bron van energie vormt, raast Ashanti door op het podium als de incarnatie van al het onrecht dat haar cultuur is aangedaan door de geschiedenis. Tegen het einde krijgen we na een aaneenschakeling van hoogtepunten eindelijk een korte adempauze waarin ze Nina Simone aan het woord laat: ‘That’s what compels me to compel them, and I will do it by any means necessary’ om daarna als afsluiter het melancholische Burn to Ashes te kiezen. Het is even zwaarmoedig als opzwepend, maar het is duidelijk dat Backxwash zichzelf hier helemaal geeft en is het onomwonden hoogtepunt van deze tweede dag. 

Backxwash op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Bekijk hier foto’s van de Roadburn vrijdag van fotografen Paul Verhagen en Roy Wolters

Lees ook het dagverslag van donderdag op onze site HIER

Julie Christmas op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Waar Roadburn vorig jaar onder de noemer ‘Redefining Heaviness’ vooral zijn koers leek te wijzigen, gaan we dit jaar op volle kracht vooruit in deze nieuwe richting. Het festival lijkt resoluut een keuze te maken om de heavy scene een meer diverse plek te maken, waarbij er niet langer exclusief witte mannen op het podium staan en er meer ruimte is voor muzikale experimentatie. Dat dit op enige kritiek stuit bij oudgediende burners die vooral hard gaan op gitaarmuziek is geen geheim, maar deze nieuwe aanpak levert meteen wel een van de meest uiteenlopende en spannende openingsdagen van het festival op. 

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen

John Cxnnor op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

JOHN CXNNOR
Zo beginnen we het festival met de Terminatorindustrial van John Cxnnor. Onder genadeloze blast beats en synths die nog het beste te beschrijven zijn als het geluid van een donkere machinekamer in een verlaten sovjetfabriek, brengt het Deense tweetal van de broers Ketil en Rasmus Sejersen onversneden machinaal beukwerk in de lijn van Author&Punisher. Dit doen ze wel met een dikke knipoog naar de nineties waar hun plaat All My Future’s Past een soort tribute aan is. Vergezeld door vier zangers die als een soort Mortal Kombat eindbazen op het podium verschijnen, lijken ze klaar om de machine revolutie te starten met ‘I need your oxygen’. Muzikaal gaat het verder niet echt meer de diepte in, maar het feit dat de broers er zelf zoveel lol in hebben, zorgt voor een uitgelaten sfeer waarmee de eerste dag al snel op gang komt. Iets wat extra onderstreept wordt op het laatste nummer waar ze de 013 even omtoveren in de Thunderdome met wat beukende hardcorebeats.

John Cxnnor op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Esben and the Witch op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

ESBEN AND THE WITCH | BODY VOID
Bij Esben and the Witch treffen we meteen het andere uiterste van het programma. Dit Britse drietal maakt inmiddels al enige tijd spookachtige pop overspoeld met galm. Inmiddels hebben ze dit door de jaren verfijnd tot een soort etherische pracht waar ze gemakkelijk de schoonheidsprijs van de dag mee winnen.  Toch neemt de honger naar wat onverfijnd beukwerk snel toe en kunnen we daarvoor gelukkig goed terecht bij Body Void. Hier piept, knarst en schuurt alles werkelijk door elkaar. De memo dat sludge metal traag hoort te zijn, hebben ze hier duidelijk niet gekregen, want ze pompen zonder problemen keiharde thrashriffs tussen een bak slopende sludge door. Met een anti-kapitalistische insteek, lijkt dit drietal niet zozeer geïnteresseerd in subtiele verandering, maar meer een totale vernietiging van het huidige systeem. Als een machine bulderen ze door en worden ze alleen even tot stoppen gebracht als de bassist alle snaren van diens gitaar los slaat. Door de lagen noise en sludge valt er bij vlagen ook nog wat subtielere gitaarlijnen te ontwaren waardoor hun set nergens eentonig wordt. Als deze stoomwals nog even door buldert, zal er wel meer sneuvelen dan alleen een paar snaren.

Esben and the Witch op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Julie Christmas op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

JULIE CHRISTMAS
De naam Julie Christmas is voor velen onlosmakelijk verbonden met Cult of Luna en hun plaat Mariner, nog steeds een van de meest indrukwekkende heavy platen van het afgelopen decennium. Nu staat ze na de gecancelde editie van 2020 wederom met voltallige band op het hoofdpodium, met opnieuw Cult of Luna’s Johannes Persson aan haar zijde op gitaar. Dat Christmas zich op geen enkele manier lijkt te beperken door genre wordt al snel duidelijk als we van een soort opzwepende metalsymfonieën naar een soort retro blues regelrecht uit de Roadhouse van Twin Peaks gaan. Constant is haar scherpe heldere stem die regelrecht door elke instrumentatie heen snijdt en tegelijkertijd wonderschoon en eindeloos intrigerend is. Ook het samenspel met Persson blijft indrukwekkend en samen brengen ze nummers die langzaam doorbranden ineens tot ontsteking. Bij elk ander festival was deze show automatisch bovenaan het lijstje beland, maar op Roadburn valt dat nooit op voorhand te zeggen. Desalniettemin een ontzagwekkende show.

Julie Christmas op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Crouch op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

CROUCH
Dat de heren van Wiegedood het eens rustiger aan wilden doen, kwam niet echt als een verrassing. Na jaren zo’n moordende aanslag over je publiek heen te storten, is het ook niet gek om het even wat rustiger aan te doen. Met hun nieuwe band Crouch gaan Levy Seynaeve en Wim Coppers samen met bassist Jasper Hollevoet de diepte in met een bak sludgey doom waar de black invloeden nog steeds goed hoorbaar zijn. De nadruk ligt ditmaal veel meer op de drums die steeds weer genadeloos uithalen met aanhoudende hihats en moordende bassen. Levy’s vocalen zijn even dreigend en onheilspellend als altijd en zorgen nog altijd voor dat wrange gevoel in je onderbuik. Als het drietal aankondigt dat hun laatste nummer een wals is, weet je al meteen dat dit je laatste dans gaat zijn regelrecht je graf in. 

Crouch op Roadburn 2023, foto Paul Verhagen

Deafheaven op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

DEAFHEAVEN
Het is zo’n typisch feit waardoor je je ineens een stuk ouder voelt, dat Deafheavens Sunbather alweer tien jaar geleden uitgekomen is. Met hun mix van black metal, shoegaze en strakke productie zorgden ze voor een hoop controverse onder puristen. Inmiddels is die storm alweer gaan liggen en kijkt niemand meer al te raar op van dergelijke combinaties. Dan rest natuurlijk de vraag of de plaat zelf ook tien jaar sinds zijn release nog even indringend is of toch ook langzaam door de tijd wordt ingehaald. Enige twijfel hierover wordt eigenlijk meteen bij de eerste tonen van Dream House weggevaagd. Sunbather klinkt nog steeds als een warm bad dat je volledig omarmt, overweldigt en vervolgens langzaamaan verstikt met zijn intensiteit. Zeker vocalist George Clark brengt een overweldigende energie die geen enkele ademruimte overlaat. Als een dictatoriale dirigent, maant hij zijn band tot spelen en oogt hij op momenten psychopatisch professioneel om dan weer in een manische razernij uiteen te vallen. Per nummer trekken ze je steeds verder mee met ijzersterke gitaarpartijen, onmetelijke intensiteit en een warm geluid met afgemeten strakheid. Deafheaven voldoet hier niet simpelweg aan de verwachtingen, ze overtreffen ze met gemak. Het mag dan tien jaar later zijn, maar Sunbather heeft nog nooit zo goed geklonken.

Deafheaven op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

The Hanged Man op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

THE HANGED MAN
Na zo’n intense show is een cooling down wel op zijn plaats en daarvoor kunnen we prima terecht bij The Hanged Man. Deze Zweedse psychedelische band combineert een meer retro sound met triphopachtige vocalen van een Portishead en pulserende synths a la Föllakzoid. Waar we in eerste instantie vooral even aan het bijkomen waren, zet de band hier in tussentijd een een masterclass in moderne psych neer. Met de perfecte balans van groovende ritmes, spanningsboogjes, de langzaam aanzwellende ritmes en de weelderige zang van Rebecka Rolfart, weten ze met gemak te bezweren en te ontluisteren. The Hanged Man speelt stiekem gewoon een weergaloze show en is daarmee de absolute verrassing van deze eerste dag.

The Hanged Man op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

The Soft Moon op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

THE SOFT MOON
Als afsluiter is The Soft Moon niet een typische Roadburn band, maar zoals eerder gezegd is wat een typische Roadburn band is nu juist aan verandering onderhevig. Dat zijn shows intens zijn, kan echter niemand ontkennen, dus is het juist interessant om te zien hoe Luis Vasquez hier ontvangen wordt tijdens zijn festivaldebuut. Hoewel de zaal niet afgeladen vol staat, gaat zijn mix van postpunk en duistere beats er uitstekend in aan het eind van de avond. Nieuwste plaat Exister met een meer industriële inslag wordt volledig gespeeld, en tegelijkertijd omlijst door de hits van eerdere albums als Far en It Burns. Het levert een opzwepende set op die een werkelijke aanslag vormt op de zintuigen met continu flitsende stroboscopen, pompende bassen en Vasquez’s getergde zang als leidraad door dit geheel. The Soft Moon is simpelweg een fantastische afsluiter die met een meeslepende set iedereen nog de kans geeft de laatste restjes energie van de eerste dag op te maken voordat ze zich in de nacht storten.

The Soft Moon op Roadburn 2023, foto Roy Wolters

Alkahest, foto Charlotte Grips

Begin 2020 togen we voor een reportage naar de Metal Factory in Eindhoven. Het werd een inspirerend bezoek aan thuishaven Dynamo, waar we in de oefenruimtes spraken met vijf uitverkoren muzikanten in opleiding en hun begeleider Michel Nienhuis (bekend van onder meer Exivious, Dodecahedron en Autarkh). Het klonk al aardig goed, maar de spanning stond er niettemin op. Niet zo gek, want de band werd als onderdeel van een ‘educatietraject’ klaargestoomd voor een debuut-gig op het Roadburn Festival. Het bleek meteen onze laatste treinreis pre-corona, en dat laatste betekende ook de doodsteek voor het gedroomde debuut van de band. We spraken coördinator Kevin Quilligan niet veel later nog wel – met inmiddels zwaar getemperd enthousiasme – voor onze Lockdown-serie

Het idee was met die domper gelukkig niet begraven! Zo zien we drie jaar verder in het Roadburn-tijdschema op zaterdag om 15:00 uur in Hall Of Fame Alkahest staan. Voor Alkahest gaat hetzelfde verhaal op als in de intro. Zij zullen hun eerste optreden ooit beleven op het prestigieuze ‘heavy festival’ in Tilburg. Ditmaal stuurden we fotograaf Charlotte Grips langs voor de reportage en videobelden we zelf met Kevin Quilligan, naast coördinator ook praktijkbegeleider en vocal coach bij deze zware opleiding én bij het Rock City Institute. Beide Eindhovense MBO 4-opleidingen vallen onder het Summa College. De Metal Factory viert dit jaar het 10-jarig bestaan en wel met een gratis feestje op donderdag 13 juli in Dynamo.

Door: Ingmar Griffioen / Fotografie: Charlotte Grips

Alkahest is:
Cheyenne Reudenbach: vocalen (DE)
Konstantin Richter: gitaren, backing vocals (DE)
Martín Jaramillo: gitaren, backing vocals (CO)
Sian Syed: bas (NL)
Abe Stadhouders: drums (NL)

Alkahest, foto Charlotte Grips

Jullie zijn eigenlijk al in 2018 met dit project begonnen, in 2019 een band gaan trainen en in 2020 viel het voor die studenten dus in het water.
“Ja, ze zijn inmiddels afgestudeerd, dus dat was ontzettend zuur voor hen. Het blijft een studentenproject, dus we konden niks meer voor ze doen. Wat wel gaaf is, dat ze wel behoorlijk goed terecht zijn gekomen, ook binnen Roadburn. Brandon drumt nu bijvoorbeeld bij Dödsrit en heeft daar ook gespeeld.”

Roadburn-directeur Walter Hoeijmakers is al sinds het begin persoonlijk betrokken bij de samenwerking met de Eindhovense metalopleiding. Hoeijmakers is soms ook als gastdocent op de school in Dynamo te vinden. Quilligan beaamt: “Walter is erg betrokken en wilde zelf ook actief coaching doen. Het is voor ons ook helemaal te gek om hem er op de vloer bij te hebben, ook om te vertellen hoe hij dit ervaart. Dat maakt hem uniek als artistiek directeur, maar ook als bijzonder mens. Gaaf om dat met de studenten te kunnen delen. Zij zien ook een compleet ander iemand dan ze verwachten bij een creatief directeur van een groot festival.”

Hoewel de opleiding weer volle bak vooruitgaat en ook de aanmeldingen weer op vertrouwd niveau zijn, signaleert Quilligan nog wel een erfenis uit de coronajaren. Hij ziet dat jongeren in de nasleep ‘een beetje vergeten zijn’ en voelt de verantwoordelijkheid om kritisch te kijken naar ‘wat wij bieden en wat hun behoeftes zijn’.
“Er zijn ook minder venues en festivals bijvoorbeeld en zaken worden duurder. Ik vind dat we daar – zeker als onderwijs, maar juist ook als muziekindustrie – de verantwoordelijkheid moeten pakken om hun te helpen iets op te bouwen en om die richting wel te vinden. Walter die snapt dat, die voelt dat zelf ook heel sterk. En daarom werkt die samenwerking ook zo goed.”

Werken jullie nog steeds met docenten als Stef Broks, Bart Hennephof, Marcela Bovio en Michel Nienhuis?
“Ja, die zijn er gelukkig nog steeds en op volle toeren bezig met die kids. Dat is te gek om te zien. Michel heeft een grote rol in het Roadburn-traject. Omdat hij de band begeleidt, maar ook een goed beeld heeft van hoe dat er esthetisch uit moet zien en moet klinken. En zo’n Stef bijvoorbeeld, die staat bekend om zijn drummen, maar dat is zo’n compleet mens qua kennis, ervaring en ook overdracht. Zo hadden we een project waarbij ze een volledige EPK moesten maken. Daarvoor hadden we wat mensen van Seasons of Mist en Doomstar Bookings over de vloer en die zeiden allemaal: ‘Een goede persfoto is een hele goede eerste stap’. Dus die jongens naar Stef: ‘We moeten eigenlijk naar Scheveningen om foto’s te maken die bij ons concept passen.’ Dan gaat Stef met ze mee om ze daar te helpen met hoe dat eruit moet zien. Dat is zoveel waard.”

Alkahest + coach Michel Nienhuis, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Michel Nienhuis is weer de begeleider van ‘de Roadburn-band’. Is het in feite dezelfde samenwerking als in 2020?
“Het is wel echt een andere groep, met een andere chemie. Ik denk ook dat Michel iets meer de teugels heeft laten vieren. Het grote verschil is dat deze groep al sneller, ook voor Walter, als een band aanvoelt in plaats van een schoolproject. Je moet er echt vertrouwen in stoppen. Ik weet dat Michel heeft meegeschreven, en hij is ook echt de grote invloed voor ze. Maar hij heeft ze ook op momenten het juist heel erg zelf laten aanvliegen. Het voelt daardoor minder als een schooltraject. Wij hebben ze wel weer geselecteerd nadat ze zelf hebben gesolliciteerd. Michel heeft ze uitgekozen en de band gesmeed. Hij heeft daar een heel scherp oog voor. Ik denk dat hij meer als een overkoepelende factor heeft opgetreden, dan dat hij echt heeft voorgeschreven wat ze moeten doen. Dat is mooi, en je staat natuurlijk niet zomaar ergens. Als er een festival is waar mensen doelbewust naar je komen luisteren, dan is het Roadburn wel.”

De studenten hebben een half jaar in de pressure cooker in Dynamo doorgebracht om deze show te ontwikkelen. Ze zijn er dankzij de straffe begeleiding van onder andere Nienhuis wel van doordrongen dat een debuutgig op Roadburn ‘niet zomaar een showtje is en wel prestigieus’. “Dat merk je ook aan ze: er zit geen enkele twijfel in. Dit is de real deal en ze weten wat er van ze verwacht wordt. Ik denk dat Michel daar aan ten grondslag ligt. Hij is een serieuze muzikant die serieuze, complexe muziek maakt en benadert hen ook zo: Serieus. En hij geeft ze ook veel vertrouwen. Michel is de vonk, waardoor zij snappen dat het net even verder gaat dan een schoolproject.”

Is de keuze voor de bandnaam Alkahest ook ingegeven door Michel? Die weet als Autarkh-lid immers dat je dan vrijwel bovenaan de line-up staat.
“Ha ha. Dat realiseerde ik me eigenlijk pas toen ik ze in het Roadburn-programma zag staan op alfabetische volgorde. Wel slim. Ik weet niet of dat bewust is geweest, maar als iemand daar scherp genoeg voor is dan is dat wel Michel. Het is sowieso voor hen erg cool om te zien dat ze tussen de Deafheavens en Julie Christmas staan.”

Wat zit er voor betekenis achter de naam?
“Het heeft iets met alchemie te maken. Geen idee of concrete scheikunde daar ook iets van vindt en hoeveel theoretisch is, maar het gaat om een bepaalde samenstelling die in de alchemie werd behandeld. Belangrijker is of het een gave en passende bandnaam is en ik vind van wel.”

Aanvullende uitleg dankzij de interwebs: ‘Het woord Alkahest is verzonnen door de 16e-eeuwse Zwitserse alchemist Paracelsus en werd ook geneeskrachtige eigenschappen toegedicht’. Wikipedia: “Alkahest (of alcahest) is een hypothetisch universeel oplosmiddel dat gelijk welke substantie, goud inbegrepen, zou kunnen oplossen.”

Er is dit jaar ook Offroad, een programma dat wat doet denken aan Le Mini Who? of een mini-Incubate. Dit had misschien ook wel daar gepast, maar Alkahest staat toch in het hoofdprogramma en dat op de belangrijkste dag.
“Op Offroad speelt toevallig wel een andere ‘oud-studentenband’ van ons, Neroth, in Little Devil. Die hebben ook bij ons gestudeerd, dus dat is al te gek om te zien. Zij hebben daar in de buurt ook al wat shows gedaan, dus ze zijn al een stapje verder.”

Quilligan vervolgt: “Het is altijd de bedoeling geweest om de samenwerking echt onderdeel van het festival te maken. Aan de ene kant omdat Walter heel goed snapt dat investeren in jongeren niet onverdienstelijk is voor een festival, waar – met alle respect – nu vooral wat oudere, serieuze muziekliefhebbers heen gaan. Volgens mij voelt Walter persoonlijk veel voor dat investeren in de toekomst. Alkahest staat daarom juist op de zaterdag. En bewust aan het begin, zodat mensen dan hopelijk lekker fris en uitgeslapen naar Hall Of Fame komen, met nog niet te veel biertjes in de mik en echt komen luisteren naar wat daar gebeurt.”

Alkahest, foto Charlotte Grips

Abe van lkahest, foto Charlotte Grips

‘Rejuvenating Heaviness’
“Roadburn heeft natuurlijk de slogan ‘Redefining Heaviness’ en dit geesteskindje noemen we dan ook ‘Rejuvenating Heaviness’. Het is niet alleen de herdefinitie, maar ook echt ruimte geven aan nieuwe generaties. Dus ik ben niet verbaasd dat Walter het op deze manier aanpakt. Wat ook wel weer tof is, is dat hij alle families van de studenten heeft uitgenodigd om naar de show te komen kijken. Hij opent daarmee niet alleen de deuren voor die kids, maar ook voor de mensen die hen steunen en ook trots zijn op deze prestatie. Dat zegt ook wel weer alles over wie Walter is als mens. Dat vind ik heel stoer, dat je dat gewoon doet zonder aan kaartverkoop te denken.”

“Mijn grote trots als ik terugkijk naar dit project, is dat deze studenten er vol voor gaan zonder om te kijken. Dat je jongeren hebt zoals de drummer Abe, die is pas 16 en eerstejaars student. Dus die is in september bij ons binnengekomen en in november zat hij als drummer in een van de meest prestigieuze projecten die we tot nu toe gedaan hebben. En het lukt hem ook gewoon. Dat is voor mij de succesfactor. Kijk, bij de show sta ik ook te glunderen hoor, maar dat zo’n jongen zich zo snel kan ontwikkelen tot iemand die op zo’n hoog niveau werkt, dat is voor mij als docent de grote prijs.”

Hoeveel drummers hadden er gepitcht voor dit project? En moesten alle studenten pitchen?
“In principe konden alle studenten pitchen. Maar het was wel de bedoeling dat ze van tevoren inzien dat het niet alleen voor hen een belangrijk project is, maar ook voor de school. Ik wil het niet teveel ophemelen, maar in dit project komen Eindhoven en Tilburg samen en het is voor de zuidelijke metalscene geweldig. Dat overstijgt de persoonlijke ervaring. Veel partijen hebben er belang bij dat wij als alternatieve muziekscene laten zien dat wij dit kunnen én durven. Roadburn heeft als geen ander een kritisch publiek, dus daar moet je ook echt iets neerzetten dat op niveau is. Toen de opdracht werd uitgezet, was dat met harde richtlijnen: ‘Realiseer je dat dit veel tijd kost en dat dat betekent dat je af en toe privézaken moet uitstellen, want er is een bepaalde toewijding nodig’. Daar zat al een filter. Daarnaast hebben ze ook een motivatie moeten schrijven. Dat proces maakt het makkelijker om een groep samen te stellen die er op dezelfde manier in staat.”

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Wordt dit echt het allereerste optreden? Heeft Alkahest verder geen podiummeters gemaakt?
“Ja. We wilden gehoor geven aan die unieke ervaring. We hebben hier wel in Dynamo één besloten try-out staan, daar mag niemand bij zijn. Dan gaan we wel met ze aan de slag voor de podiumsetting. Maar de eerste echte full-blown show is daar, op Roadburn. Vind het wel spannend, maar ik denk dat het ook een catharsis voor hen wordt. Dan gaat die snelkookpan opeens open…en komt alles eruit.”

Hopen jullie dat dat deze band meer gaat doen? Of is dat helemaal aan hen?
“Ik denk dat als Alkahest als band verder wil dat ze dan Michels zegen hebben en ook verder kunnen. Maar daar gaan wij verder niks meer mee doen. Voor ons zit het spannende in of we deze trend samen met Roadburn kunnen uitbouwen en natuurlijk elk jaar weer die rit doen. We kunnen ook al ons geld zetten op één act die we drie jaar lang gaan ontwikkelen, maar ik merk dat juist het eenmalige karakter me aanspreekt. Dat het op een gegeven moment ophoudt en dat we dan ook weer aan iets nieuws beginnen. Ik hoop dat wij met Metal Factory x Roadburn verder kunnen gaan en misschien ook wel andere dingen kunnen doen. En als Alkahest verder wil, dan hebben ze nu in ieder geval een ontzettend mooie kickstart.”

Promotioneel is dit het ideale begin.
“Ja, als je het hebt over bio’s schrijven, dan is dit een heel interessant startpunt. Je hebt echt een verhaal.”

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

In 2024 weer dus?
“We zullen het zeker evalueren, maar die hoop en intentie is er wel. Dit is de eerste keer dat het project echt full circle gaat en ik denk dat het wel de start is van meer. En dat er ook andere manieren zijn. Dit is al heel bijzonder, maar Roadburn is erg in ontwikkeling, nieuwe muziek aan het binnenhalen en nieuwe manieren om die muziek naar voren te brengen. We hebben ook studenten die daar aan het werk zijn. Die helpen met opbouwen, productie of draaien een bardienst. Gewoon even die handen uit de mouwen en gassen, maar dan mag je wel de rest van het festival blijven. Walter heeft met een collega een menukaart gemaakt met aanraders en dat is dan een beetje het schoolkader: ‘ga het checken en laat ons weten wat je daarvan vindt’. Zo kijken we in de samenwerking hoe we een complete ervaring kunnen bieden. En we zien er wel heil in om daar verder aan te bouwen.”

Op Spotify staat één album van Alkahest uit 2013. Dat zal een andere band zijn, maar is het wel de bedoeling om iets te releasen?
“Daar hebben we het over gehad, want er is wel een demo en die klinkt goed. En er komt nog een videopromo uit. Dat was ook een dilemma: gaan we al iets weggeven zodat mensen ook een indruk hebben, maar waarmee we de verrassing wegnemen, de complete openbaring van het moment? Of laten we het daar gebeuren, zodat mensen niet van tevoren gaan bepalen wat ze ervan vinden? En ik zit in dat laatste kamp. Dat vind ik ook vet: als je echt wilt weten wat het is, kom dan maar gewoon.”

Alkahest, foto Charlotte Grips

De perfecte start kan ook zijn: ‘Dit zijn wij en je kunt nú onze eerste single online beluisteren’.
“Daar heb je helemaal gelijk in. Daar had ik niet aan gedacht. Als we het zo zouden kunnen doen dat Roadburn al bezig is en het op de vrijdag uitkomt… Dan heb je ook meteen een naslagwerk. Moet ik toch weer om de tafel met Michel ha ha.”

Alkahest wordt door Walter Roadburn omschreven als “Alsof Cult Of Luna death metal is gaan spelen”. De groep maakt het podiumdebuut op zaterdag 21 april op Roadburn. Ze openen dan om 15.00 de Hall Of Fame.

Meer foto’s van Charlotte Grips op haar Instagram-pagina en hieronder:

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

Alkahest, foto Charlotte Grips

De week der weken is weer aangebroken: de week waarin Roadburn Festival plaatsvindt. Het is weer vier dagen lang een overdadig muziekfeest, of vijf als je de woensdagse Spark (preparty) meepakt, waarin je weer kan laten grijpen door alles van atmosferische black metal en dark-hiphop tot Krautrock, dampende elektronica en kiezelharde grindcore. Folk of darkwave vraagt u? Jazeker, ook dat is op voorraad. Geen zorgen. We hebben er ook al weer verdacht veel zin in, nog slechts twee rusteloze nachtjes slapen en we mogen weer!

Roadburn heeft dit jaar ook een gratis toegankelijk zijprogramma: Offroad vindt in cafeetjes en zaaltjes als Cul de Sac, Little Devil en ’t Buitenbeentje plaats en ook daar zult u ons geregeld vinden. Een goede plek om een glas speciaalbier te heffen en de ‘redefined heaviness’ te vieren met een optreden van een aanstormende Nederlandse of internationale act. Roadburn zet naar eigen zeggen “nog nadrukkelijker in op de nieuwe garde” (zie het interview met creatief directeur/zachtmoedige held Walter op 3voor12) en we mogen Offroad wel zien als uitvloeisel van die noodzakelijke gedachte.

ROY WOLTERS – FOTOGRAAF

Pupil Slicer – zaterdag 13:30 – The Engine Room
Eens, het is een opgave om na twee dagen Roadburn-geweld de opener op de zaterdagmiddag mee te pakken. Maar in dit geval wel eentje die de moeite waard is en gegarandeerd je donderdag en vrijdag kater uit je hoofd blaast. Het Londense trio maakt een mix van grindcore met een vleugje post-rock. Hun debuutplaat Mirrors krijgt later dit jaar een langverwachte opvolger in Blossom.

Boy Harsher – zaterdag 23:00 – Main Stage
Dat Roadburn geëvolueerd is, is dit jaar duidelijker dan ooit. Al luisterend door de Roadburn 2023 playlist op Spotify kwam ik Boy Harsher tegen. Nooit van gehoord. Maar, wat ligt dit lekker in het gehoor. Lekker dwarse en donkere electropop. Afsluiter op de zaterdag, wat denk ik een prima keuze is na een dag gitaargeweld.

The Soft Moon – donderdag 23:30 – Main Stage
In 2018 bracht Luis Vasquez Criminal uit, een te gekke plaat met industrial darkwave-klanken. Op Roadburn speelt hij z’n laatste langspeler Exister integraal waarmee toch weer een nieuw geluid wordt geproduceerd met meer space- en psychedelische klanken. Ook hier, net als bij Boy Harsher, is de doorlopende ontwikkeling van Roadburn goed hoorbaar.

PAUL VERHAGEN – FOTOGRAAF
Elk jaar weer wordt mijn Roadburn avontuurlijker. De overdaad aan doom, schurende sludge en duistere metal-ish acts maakt voor mij plaats voor een zee van onontgonnen gebied. Als fotograaf ‘zap’ ik toch al teveel tussen de acts en complete shows zie ik slechts sporadisch. Ik laat het maar op me afkomen allemaal. Dat betekent niet dat ik helemaal blanco start. Daarom hier toch een lijstje van ‘must-sees’:

Boy Harsher – zaterdag 23:00 – Main Stage
Getipt door mijn vrouw. Ik zie de zaterdagnacht al naar de klote gaan op de klanken van deze electro(dark)wave-act.

Zola Jesus – zondag 18:50 – Main Stage
Overrompeld door deze parel, die op Roadburn 2018 de Koepelhal in extase bracht. En daarom wil ik haar graag nog eens aanschouwen op de Main.

Decline of the I – zondag 15:20 – Hall of Fame
Franse esoterische black-metal of zo… Op plaat zeer intrigerend.

Alkahest – zaterdag 15:00 – Hall of Fame
First ever show van nieuwe metalbelofte uit mijn hometown Eindhoven?! Daar ga ik bij zijn.

Sowieso ben ik te vinden bij: Wolves in the Throne Room (wat gaan die dan toch weer brengen?), Afsky, David Eugene Edwards en natuurlijk Julie Christmas. Ben ook zeer benieuwd naar Pupil Slicer, Spirit Possession, VULVA, Ashenspire en The Soft Moon. En dan heb ik het nog niet gehad over het Offroad-programma met (voor mij) ook nog een paar zekerheidjes als Ggu:ll, Terzij de Horde en Ter Ziele. En er is nog zoveel lekkers meer…. Ik hou op. Too much…

WYBREN NAUTA – REDACTEUR

Ashenspire – vrijdag 15:50 – Engine Room 
Alsof Shuggie Bain zelf recht uit zijn boek gestapt is om al zijn razernij te kanaliseren in een album dat even experimenteel als antikapitalistisch is, leverde Ashenspire afgelopen jaar op Hostile Architecture overdonderende blastbeats, schurende saxofoons en dissonante jazz overgoten met verwoestende maatschappijkritiek.

Chat Pile – zaterdag 17:10 – Main Stage
Dat platenlabel The Flenser een goede match is met Roadburn bleek al in 2019 met shows van Street Sects en Have a Nice Life. Dit jaar is het Chat Pile die hun opwachting maakt en zich op een bak verontrustende noise steeds afvraagt waarom er in godsnaam zoveel mis is op deze planeet. Een antwoord hoeven we niet te verwachten, maar voor een intense show ben je hier in elk geval aan het juiste adres.

Portrayal of Guilt – vrijdag 21:20 – Engine Room
Met een van de meest verzengende metalplaten van de afgelopen jaren prijkt Portrayal of Guilt al een tijdje bovenaan menig must-see lijstje. Het is ook maar goed dat The Passion net geweest is, want met een albumnaam als Christfucker, weet ik niet hoeveel er van onze langharige vriend was overgebleven. Met een dergelijke titel weet je dat je een flinke dosis zwartgallige, nihilistische black metal kan verwachten. Maar hoewel de zwaarte en de weemoed er dik bovenop ligt, is hier geen enkele tijd om erin te zwelgen, maar vormen onversneden woede en venijn en woede de boventoon.

INGMAR GRIFFIOEN – EINDREDACTEUR
Ik heb nu al zeker vier keer gepoogd mijn tanden in de Roadburn-programmering te zetten, iedere keer begonnen om een route uit het programma te destilleren en telkens weer vastgelopen in het woud aan mogelijkheden. Ja, ik geef toe dat ik best een aanzienlijk deel niet of amper ken en dat de route soms gefrustreerd wordt door onzekerheden als geen timetable voor het Offroad-zijprogramma (ik durf nog niet eens aan secret skatepark shows te denken), maar dan nog biedt het reguliere blokkenschema al ruim voldoende keuzestress. Ik heb de online zoektocht naar vouwfietsen en elektrische steps maar gestaakt en besloten me dit jaar een tandje rustiger en minder fanatiek onder te dompelen in Planet Roadburn. “Laat het nu eens wat meer gebeuren jongen.” Dat is althans het voornemen. Nu de tips nog…

Nordmann – vrijdag 19.00 – Paradox
Vorig jaar maakte Paradox een zeer interessant, uitdagend en smakelijk debuut op Roadburn. Toegegeven: het speciaalbier in glas en de stoelen speelden ook een rol. De programmering was met onder meer Dans Dans evenmin te versmaden en laat Roadburn nu weer nieuwe, jazzy en experimenteel onvolprezen zuiderburen gevonden hebben om in het jazzcafé te stralen… Nordmann dus! Lang geleden dat ik ze op Tweetakt zag en zeg nu zelf: zo’n album als In Velvet vraagt toch om een verse livevertoning.

Broeder Dieleman – zaterdag 20.10 – Next Stage
De Zeeuwse troubadour Tonnie, aka Betonnie, Dieleman is een begenadigd folkmuzikant. Qua storytelling de Nederlandse evenknie van David Eugene Edwards stelt de Roadburn-site niet ten onrechte. broeder Dieleman was niet voor niks uitverkoren door Amenra voor de 20e verjaardagsmis in Paradiso en er ligt nog een samenwerking met Colin H. van Eeckhout op de planken. De eigen merites liegen er verdikkeme ook niet om.

Ggu:ll – zaterdag ?? – Kafee ‘t Buitenbeentje
Ggu:ll is de shit. En Kafee ‘t Buitenbeentje ook. Doomy Tilburgse shit in een heerlijke bruine kroeg vormt een onweerstaanbare combinatie.

Deafkids – zondag 21.40 – Next Stage (+ Duma & Deafkids – zaterdag 15.30 – Main Stage)
Wat een indruk maakten deze Brazilianen vorig jaar in de Helling als opener voor Oranssi Pazuzu. Nu is het trio op tour met de live ook al zo overweldigende, Keniaanse elektronische act Duma. Eendrachtig gaan ze zaterdagmiddag de Main Stage ongetwijfeld verpletteren met hun commissieopdracht. Naar die surprise kijken we echt uit, maar helemaal zeker weten we dat het zondagavond een tiribale, ritmisch bizar opzwepende, zweterige en freaky affaire gaat worden in de Next Stage.

Filmmaker – zondag 22.10 – Hall of Fame
Filmmaker is een bekende naam uit de stal van cassette-/vinyllabel Tartarus Records. De Colombiaanse producer Faunus Efe doet zijn naam eer aan met uiterst filmische, doch ook zeker dansvloerwaardige muziek. Verwacht een mix van dystopische disco, grillige electro en duistere industrial met blackened noise.

TIMOTHY AARBODEM – REDACTEUR

Poison Ruïn – woensdag op de pre-party – Next Stage
Dungeon punk die rechtstreeks van die ene obscure VHS tape lijkt af te komen, die je hebt gekregen van die ene oom die ooit bij een biker-gang heeft gezeten, ofzo… Lees zeker ook het interview van collega en dungeon-duider Guido.

Bo Ningen – donderdag 21:40 – The Terminal
Japanse psych freak-out! Met nóg langer haar dan Kikagaku Moyo.

The Golden Grass – zondag 16:20 (ja, echt…) – Next Stage
Mijn buds uit Brooklyn, NY. Altijd in voor een good-vibin’, boogie-rock, psych extravaganza!

Deafkids – zondag 21:40 – Next Stage
Uit Brazilië. Ooit gezien als support voor Oranssi Pazuzu. Ik kon het niet helpen, maar moest toch even denken aan de Psychedelic Monks van de ‘Searching for a New Sound’ aflevering van The Mighty Boosh. Maar de drummer leek even wel de spirit van Ginger Baker te channellen, heel imposant. Doen de dag ervoor nog een set met Duma, ben zeer benieuwd!

En verder geldt: Support your locals en zuiderburen, zo simpel is het: Iron Jinn, Vulva en Brutus!

MERIJN SIBEN – HOOFDREDACTEUR

Predatory Void – donderdag 16:10 – The Terminal
Deze band met leden van Oathbreaker, Cross Bringer, Cobra the Impaler en Amenra heeft met Seven Keys to the Discomfort of Being een dijk van een plaat op zak! En die gaan ze, where else?, tijdens Roadburn releasen. Ik heb vernomen dat dit geen kattenpis was op Soulcrusher vorig jaar. En aangezien dat een debuutshow was… De verwachtingen zijn hoog, dit wordt de aftrap.

Deafheaven plays Sunbather – donderdag 21.30 – Main Stage
Jawel, die definitieve doorbraakplaat van Deafheaven, compleet integraal! Jarenlang was het vloeken in de toentertijd nogal conservatieve black metalkerk als je Sunbather noemde. Nu, 10 jaar verder, een klassieker in de post-metal en ‘blackgaze’. Erg benieuwd hoe dat tot uiting komt donderdag!

VULVA – vrijdag 21:30 – Hall of Fame
Toch maar even een Rotterdamse donderslag op de zaterdag! Sludgepunkduo VULVA weet gewoon op uiterst verschroeiende wijze een brug te slaan tussen relschoppende punk en smerig sludgende geluidsvelden, afgemaakt door een sterke, activistische instelling. Komt dat zien!

Witte Wieven – zondag 17.00 – Hall of Fame
Elke editie kun je wel rekenen op een stapel black metal-talenten van eigen bodem. Genoeg te tippen, maar ik ga toch maar even voor Witte Wieven, na enkele jaren krachtig teruggekeerd met een debuut-langspeler! En dat betekent eveneens een terugkeer naar Roadburn. Black metal van hoge kwaliteit, met tonnen atmosfeer, te zien in Hall of Fame.

KAMIL PARZYCHOWSKI – FOTOGRAAF

Vulva – vrijdag 21:30 – Hall of Fame
De leden van Vulva komen uit Rotterdam en spelen sludge metal. Als duo is hun geluid verpletterend en meedogenloos, dus het wordt een perfecte manier om de vrijdagavond door te knallen!

Boy Harsher DJ set – vrijdag 01:45 – 013 Next Stage
Boy Harsher staat bekend om hun meeslepende sets, maar het komt niet vaak voor dat je een dj-set kunt bijwonen die wordt gehost door het duo. Alleen voor de stoerste overlevers van de nacht!

KEN Mode – zaterdag 14:20 – The Terminal
KEN Mode begint vroeg, maar vergis je niet, ze gaan de Terminal in een vleesmolen veranderen. Verwacht met hun explosieve geluid en onstuitbare drive niets minder dan puur chaos.

The Sonic Dawn – zondag 14:50 – 013 Next Stage
The Sonic Dawn en The Golden Grass spelen achtereenvolgens als eerste acts op Zondag op Next Stage in 013. Zorg dat je er zeker één ziet voor een fijne psychedelische feest.

JOOST SCHREURS – EINDREDACTEUR

Bell Witch – vrijdag 15:30 – Main Stage
Ik ga dit jaar eigenlijk niet naar Roadburn, maar een acuut geval van FOMO (fear of missing out) overviel me, toen Bell Witch deze week ‘last minute’ werd toegevoegd aan het programma. En niet voor een eenvoudige verrassingsshow in het skatepark of zo. Nee, de funeral doomgiganten uit Olympia Washington komen hun vrijdag te verschijnen nieuwe plaat The Clandestine Gate in zijn geheel spelen. Net als hun laatste plaat, Mirror Reaper uit 2017, is dit eigenlijk één lang nummer van anderhalf uur met riffs en drumritmes die trager zijn dan traag. En net als je denkt dat het niet trager kan, gaat Bell Witch toch nog ietsje trager…

Bell Witch, foto Bobby Cochran

Mac Kennedy is de frontman en eigenlijk de bedenker van Poison Ruïn uit Philadelphia, Verenigde Staten. Een opvallende band die een protestpunk-vibe combineert met dungeon synth en black metal-vibes. Het blijkt dat dit helemaal niet zo’n uitgedacht plan was. Sterker nog, Mac wilde met Poison Ruïn juist niet in specifieke genretermen denken. Daarom klinkt het misschien zo bijzonder, en tegelijk zo aantrekkelijk.

Tekst: Guido Segers

We spreken elkaar online. Poison Ruïn is nu een volledige band, die al lang samenspeelt en gaat toeren door Europa. Roadburn wordt onder andere aangedaan. Ondertussen is het fenomeen van interviews nog behoorlijk nieuw voor Mac. Hij moet zelfs wennen en dwaalt soms af. Helaas past dat niet allemaal op papier, maar zijn manier van denken is behoorlijk open, associatief, maar ook connectief; hij legt verbanden die je niet meteen zou zien. Een duik in de gedachten achter de band dus.

SXSW
“We komen net van een tournee in het zuidwesten, met misschien wel 17 of 18 shows waarvan we er 8 of zo op SXSW hebben gespeeld. Dat was echt interessant.” Ik was zelf ook op SXSW, maar heb de shows, die geen deel waren van het officiële programma, gemist. Jammer, maar helaas. Mac reageert gereserveerd op zijn SXSW-ervaringen: “Het is compleet nieuw voor ons om zulke showcases te spelen, waar je geacht wordt binnen te lopen en gewoon te spelen en weer weg te gaan. Het is heel anders dan we gewend zijn, maar ik ben blij met de kans.”

Poison Ruïn was onverwacht succesvol, maar de liveband was al een tijdje op volle toeren aan het draaien legt Mac uit: “We begonnen als band te spelen ongeveer 6 maanden nadat ik de eerste EP had uitgebracht. Ik geloof dat de tweede toen ook al klaar was. De gelegenheid was er, en sindsdien spelen we samen. Het zijn echt de vrienden die geïnteresseerd waren in wat ik doe die nu mijn bandleden zijn. Ze zijn nu niet betrokken bij het creatieve proces. Maar misschien in de toekomst…”

Origins
Mac legt uit dat het concept van de band al lang speelde. Het was de pandemie die het uitwerken en opnemen van wat Poison Ruïn is mogelijk maakte: “Ik wist dat het rockmuziek moest zijn, met een gedreven geluid. Ik had in veel punkbands gespeeld, dus daar heb ik al heel lang belangstelling voor, maar ik ben daar niet mee begonnen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in compositie en songwriting en wilde graag mijn vaardigheden aanscherpen en zo dat hele proces zelf leren te beheersen.”

De hoes van de vorige plaat, een bundeling van de eerste twee EP’s

“Als je met een groep in een band speelt, geeft zoiets als punk je een mooi referentiekader om mee te werken. Ik was geïnteresseerd om iets anders te vinden, wat meer vrijheid en variatie gaf. Toch wilde ik een uniforme esthetische of thematische lijn hebben.” Dat thema werd een soort donkere fantasie, met opvallende stijlelementen. Onder andere hetgene wat Poison Ruïn bij mij op de radar bracht; ‘duistere rock met dungeon synth-elementen’, schreef men over de band. Maar dat was een stuk minder gecalculeerd dan je zou denken: “Er is dungeon synth waar ik echt van hou, er is black metal-spul waar ik echt van hou, en ik was me bewust van dat soort esthetiek van gefotokopieerde covers, mensen met wapens op de cover enzovoort. Maar ik zie het niet als een direct aspect van de muziek of een knipoog ernaar. Het geeft een bepaald gevoel dat bij de muziek past. Nogmaals, ik ben geïnteresseerd in het componeren van muziek die anders is en die op de een of andere manier gewoon werkt.”

Functioneel componeren
Mac worstelt om zijn proces te omschrijven, maar waar het op neerkomt is dat hij muzikale concepten ziet die bij elkaar passen, hoewel je ze normaal gesproken niet in combinatie zult zien: “Dat is wat er gebeurt met deze dungeon synth-elementen, maar ook met sommige ideeën die erin zitten die je normaal gesproken in prog of iets dergelijks zou vinden. Nu, begrijp me niet verkeerd, ik ben niet geïnteresseerd in muziek als een demonstratie van vaardigheid, maar in deze ideeën die een vermogen hebben om bepaalde gevoelens uit te drukken die moeilijk te doen zijn zonder dat muzikale idee.”

“Dus, wat er gebeurde, is dat ik probeerde een aantal van die ideeën die ik elders hoor in een punk- of metalcontext te verwerken, zonder dat het te opgeblazen of zelfingenomen klinkt. En dan probeer je dat te realiseren in de beperkte arrangementen die met een rockband mogelijk zijn.” Mac denkt zelfs na, alsof hij zijn proces aan het overzien is: “Het is eigenlijk allemaal gewoon heel functioneel. Niet zo van, ooh dit is dungeon synth. Meer dat dit soort muziek dit ding heel goed doet, en dat is iets wat bij het andere ontbreekt. Wat als ik ze op de juiste manier samenvoeg? Het heeft allemaal een doel.”

Inspiraties
De vraag wat zijn inspiraties zijn, vindt Mac niet raar, maar wel lastig: “Ik zie Poison Ruïn niet als een band waarbij ik als dit of dat wil klinken. Het gaat erom dat ik bepaalde ideeën gebruik, zoals op het nummer ‘Torture Chamber’, dat op de nieuwe plaat staat. Ik wilde dat het die klassieke stank-kern, dat klassieke UK crust-ding had. Er is die rollende tom-beat, die ik dan combineerde met een riff die je normaal niet hoort bij dat soort muziek. Dan in het midden, is er dat Destruction thrash-ding… Dus voor mij is het altijd een soort taal of vocabulaire van denken hoe je een puur muzikaal idee vertaalt in die rockcontext. Ik gebruik daar wel bepaalde bands voor, maar ze zijn geen ‘vertrekpunt’ voor wat ik doe.”

“Ik heb dus wel een lijst van bands waarvan ik vind dat ze bij het antwoord op die vraag passen, hoewel ze misschien geen directe beïnvloeders of inspirators zijn, maar ik vind dat wat ze doen bewonderenswaardig is. Wipers is er één van, met hun uitgebreide muzikale passages en mooie, ontroerende muziek, die toch hard is. Een andere is Templars, een New Yorkse Oi! band met een zekere visuele esthetiek die bij ons overkomt. Zij hebben een rauw, punchy, bijna bedrieglijk hard, simpel geluid, maar er zijn van die kleine momenten die daarin opbloeien. Dat is het soort materiaal waar ik opgewonden van raak; het brengt je in beweging, maar er bloeit iets in op, dat je verrast. Het woord evocatief past, het neemt je mee naar een diepere, emotionele plek.” Ik noem specifiek New Model Army, een band die ik qua sound in lijn vind liggen: “Ja, geweldige band, zo eentje waar je van leert door naar ze te luisteren. Dat is het spannende voor mij; luisteren naar deze geweldige bands en uitzoeken waarom wat ze doen werkt en waarom. New Model Army is zeker één van die bands waar ik van geleerd heb. Het is leuk om naar bands te luisteren en erachter te komen wat hen zo duurzaam maakt.”

Relapse
Hoewel Mac geen tegenstander is van werken aan muziek als band, koos hij bij debuutplaat ‘Härvest’ voor de werkende formule van de demo’s: alles zelf doen. De plaat komt uit bij Relapse, een opvallende, maar toch logische keuze: “Als label bestaan ze al lang. Er waren contacten, maar dit was de eerste keer dat we met hen aan tafel zaten en we wisten niet wat we konden verwachten, maar ze hadden veel vertrouwen en steun voor wat we deden. Het voelde allemaal heel natuurlijk, ongedwongen en gemakkelijk met hen. Ze zijn ook uit Philly. Darby ligt net buiten Philly (Philadelphia, red.), dus we rijden gewoon naar hun kantoor en die toegankelijkheid en het feit dat ze zo benaderbaar zijn, maakt het tekenen bij Relapse voor ons een makkelijke beslissing. Gemeenschap en vertrouwen zijn erg belangrijk.” Mac legt uit hoe het label de inspanningen van Poison Ruïn eigenlijk versterkt, zonder eisen te stellen aan de artistieke output. Die no-nonsense aanpak past bij de DIY-achtergrond en toen hij de demo’s overhandigde voor een re-release, was ook de voorwaarde dat er niets aan veranderd zou worden: “Het is zoals het is, met mijn bijna kennis van mastering op die ene. Ik ben blij dat het bestaat zoals het bestaat. Laat die plaat blijven zoals ‘ie is.”

Oogst
Voor debuutalbum ‘Härvest’ gold hetzelfde verhaal; het label kreeg de plaat met een lichte mastering en liet Arthur Rizk de plaat oppoetsen tot het huidige resultaat. Precies dat versterkende effect wat Mac zoekt. Maar we duiken zelfs in de creatie-geschiedenis van de plaat: “Ik ben zo’n beetje begonnen met zo’n muzikaal idee. Ik tokkel vaak op mijn gitaar, ik zing melodieën in mijn telefoon, zit aan de piano en pruts wat… Ik zoek dingen die verrassend of interessant voor me zijn. Dan ga ik die samenvoegen, veel nadenken, voordat ik ga zitten. Ik doe nog geen teksten, omdat die je richting kunnen beperken. Als ik heb wat ik wil, probeer ik het er heel snel uit te slaan. De reden daarvoor is grotendeels praktisch, maar het geeft de muziek ook een bepaalde houding en urgentie. Ik ben wel een paar dagen naar een hut gegaan met een microfoon en een interface om het ruwe materiaal naar beneden te krijgen. Vanaf daar duurde het een eeuwigheid om het te mixen. Het kost veel tijd om alles aan elkaar te plakken. Het vergt het uitzoeken van dingen, denk ik.”

Deze keer was er wel een externe druk; er werd geluisterd naar de muziek. De demo’s waren gewoon iets wat Mac voor zichzelf deed: “Maar uiteindelijk blijf je hetzelfde doen en concentreer je je erop om alles functioneel en trouw aan je bedoelingen te houden. Zwoeg ermee, verdwaal erin en blijf erdoorheen lussen tot je moe wordt en het afmaakt. De truc is om het gewoon heel hard te zetten en te kijken of het je op de juiste manier raakt, snap je?”

Middeleeuwse inspiratie (zonder sketchy shit)
Om een beetje te begrijpen hoe dat allemaal werkt, is het misschien goed om naar de thematiek te kijken. Waar Mac eindeloos kan praten over het proces van muziek schrijven, is hij minder helder over de thematiek en teksten: “Er is deze doorgaande metafoor van een ingebeelde ruimte of een dark age uitgebreide metafoor, met een world building element. Er zit geen opzettelijk verhaal in. De liedjes gaan over een reeks onderwerpen, die volgens mij op een bepaalde manier in elkaar grijpen. Ik wil inzoomen van politieke naar persoonlijke onderwerpen, zoals het milieu, wat mensen met hun leven doen, maar ook persoonlijke liedjes. ‘Härvest’ is als een metafoor, alsof we de velden in zijn gegaan en je dit hebben gebracht. Het is wat je oogst van hoe je leeft, werkt en wat je doet, welke beperkingen daaraan worden gesteld, wie dat controleert.”

Uiteindelijk werkt Poison Ruïn met ideeën die aanspreken, die samen iets vertellen wat je niet los van elkaar krijgt. Daar zit ook wel een politieke oriëntatie in, ook in de albumtitel die bij een band als de Levellers past: “Nou, weet je, er zitten klassieke werksymbolen in, dingen die je ook bij bands als Anti-Sect zou zien. Het is ook een trope, een idee. Dat zit er zeker in.”

Het is inmiddels duidelijk dat de middeleeuwse vibe ook aansluit bij een idee van wat de band wil overbrengen, maar er is meer. Echter, voor we verder duiken in de rol van fantasy, vraag ik naar de keuze voor die esthetiek en hoe het nu komt dat er bands zijn (denk aan Dawn Ray’d of ons eigen Sword Breaker) die zoveel van black metal nemen, maar een tegenovergestelde koers varen dan de toch vaak schetsmatige politiek die het genre kent: “Coif guys, we call them. Het is net als onze Eddie. En ja, je hebt helemaal gelijk. Deze beeldspraak en stijl roept een zeker gevoel van obscuriteit op. Dat is één ding, maar het gebruiken om te verbergen waar het om gaat, is geen goed gedrag. Er komt een verantwoordelijkheid bij het gebruik van deze beeldspraak kijken, dus het is belangrijk om mensen te laten weten waar je aan toe bent.”

Fantasy
“Ik ben altijd een fan geweest van films, videogames, al dit soort dingen. Ik hou van fantasiekunst en de sfeer. Ik ben vooral dol op het spel Dark Souls, waar ze dat gevoel van eenzaamheid vertalen in iets moois, terwijl het toch badass is. Ik ben ook gek op Tolkien, ik hou van de ‘Rings of Power’ serie. Ik was zo klaar om het te haten, maar ik realiseerde me dat het gemaakt was door mensen die er om gaven en ik vond het best goed. Ik luister ook naar veel geschiedenis-luisterboeken. Zware muziek heeft altijd een sterke associatie gehad met dit materiaal en deze geschiedenis. Je bent daar als het ware op voorbereid in een muziekomgeving. Maar waar metal dit aan een pure fantasie kan koppelen, verbinden wij het meer met een punkethiek en gebruiken het als middel om iets over de wereld te zeggen,” legt Mac uit. Het is natuurlijk een onderwerp wat van oudsher in heavy muziek aanwezig is. Maar het werkt dus als voertuig voor een verhaal, versterkt een sfeer die je neer wil zetten, maar voor Poison Ruïn geeft het ook een stukje vrijheid voor de band en de luisteraar: “Het andere is, dat je met dat onderwerp kunt omgaan zoals je wilt; je kunt het serieus nemen of er gewoon plezier aan beleven. Maar ja, fantasy en heavy muziek gaan hand in hand. Ik gebruik de term dark fantasy, maar ik verbind het ook met iets realistischers en gebruik die middeleeuwse setting, omdat mensen het associëren met dagelijks zwoegen, strijd, wreedheid en bijgeloof. Al die dingen zijn echter extreem aanwezig in het leven van bijna iedereen die ik ken!”

Poison Ruïn gaat voor het eerst op toer in Europa. Roadburn is op 19 april de eerste halte. ‘Härvest’ is 14 april 2023 uitgekomen, onder meer te bestellen via de Bandcamp-pagina en de website en echt de moeite waard (aldus uw nederige schrijver).