Mac Kennedy is de frontman en eigenlijk de bedenker van Poison Ruïn uit Philadelphia, Verenigde Staten. Een opvallende band die een protestpunk-vibe combineert met dungeon synth en black metal-vibes. Het blijkt dat dit helemaal niet zo’n uitgedacht plan was. Sterker nog, Mac wilde met Poison Ruïn juist niet in specifieke genretermen denken. Daarom klinkt het misschien zo bijzonder, en tegelijk zo aantrekkelijk.

Tekst: Guido Segers

We spreken elkaar online. Poison Ruïn is nu een volledige band, die al lang samenspeelt en gaat toeren door Europa. Roadburn wordt onder andere aangedaan. Ondertussen is het fenomeen van interviews nog behoorlijk nieuw voor Mac. Hij moet zelfs wennen en dwaalt soms af. Helaas past dat niet allemaal op papier, maar zijn manier van denken is behoorlijk open, associatief, maar ook connectief; hij legt verbanden die je niet meteen zou zien. Een duik in de gedachten achter de band dus.

SXSW
“We komen net van een tournee in het zuidwesten, met misschien wel 17 of 18 shows waarvan we er 8 of zo op SXSW hebben gespeeld. Dat was echt interessant.” Ik was zelf ook op SXSW, maar heb de shows, die geen deel waren van het officiële programma, gemist. Jammer, maar helaas. Mac reageert gereserveerd op zijn SXSW-ervaringen: “Het is compleet nieuw voor ons om zulke showcases te spelen, waar je geacht wordt binnen te lopen en gewoon te spelen en weer weg te gaan. Het is heel anders dan we gewend zijn, maar ik ben blij met de kans.”

Poison Ruïn was onverwacht succesvol, maar de liveband was al een tijdje op volle toeren aan het draaien legt Mac uit: “We begonnen als band te spelen ongeveer 6 maanden nadat ik de eerste EP had uitgebracht. Ik geloof dat de tweede toen ook al klaar was. De gelegenheid was er, en sindsdien spelen we samen. Het zijn echt de vrienden die geïnteresseerd waren in wat ik doe die nu mijn bandleden zijn. Ze zijn nu niet betrokken bij het creatieve proces. Maar misschien in de toekomst…”

Origins
Mac legt uit dat het concept van de band al lang speelde. Het was de pandemie die het uitwerken en opnemen van wat Poison Ruïn is mogelijk maakte: “Ik wist dat het rockmuziek moest zijn, met een gedreven geluid. Ik had in veel punkbands gespeeld, dus daar heb ik al heel lang belangstelling voor, maar ik ben daar niet mee begonnen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in compositie en songwriting en wilde graag mijn vaardigheden aanscherpen en zo dat hele proces zelf leren te beheersen.”

De hoes van de vorige plaat, een bundeling van de eerste twee EP’s

“Als je met een groep in een band speelt, geeft zoiets als punk je een mooi referentiekader om mee te werken. Ik was geïnteresseerd om iets anders te vinden, wat meer vrijheid en variatie gaf. Toch wilde ik een uniforme esthetische of thematische lijn hebben.” Dat thema werd een soort donkere fantasie, met opvallende stijlelementen. Onder andere hetgene wat Poison Ruïn bij mij op de radar bracht; ‘duistere rock met dungeon synth-elementen’, schreef men over de band. Maar dat was een stuk minder gecalculeerd dan je zou denken: “Er is dungeon synth waar ik echt van hou, er is black metal-spul waar ik echt van hou, en ik was me bewust van dat soort esthetiek van gefotokopieerde covers, mensen met wapens op de cover enzovoort. Maar ik zie het niet als een direct aspect van de muziek of een knipoog ernaar. Het geeft een bepaald gevoel dat bij de muziek past. Nogmaals, ik ben geïnteresseerd in het componeren van muziek die anders is en die op de een of andere manier gewoon werkt.”

Functioneel componeren
Mac worstelt om zijn proces te omschrijven, maar waar het op neerkomt is dat hij muzikale concepten ziet die bij elkaar passen, hoewel je ze normaal gesproken niet in combinatie zult zien: “Dat is wat er gebeurt met deze dungeon synth-elementen, maar ook met sommige ideeën die erin zitten die je normaal gesproken in prog of iets dergelijks zou vinden. Nu, begrijp me niet verkeerd, ik ben niet geïnteresseerd in muziek als een demonstratie van vaardigheid, maar in deze ideeën die een vermogen hebben om bepaalde gevoelens uit te drukken die moeilijk te doen zijn zonder dat muzikale idee.”

“Dus, wat er gebeurde, is dat ik probeerde een aantal van die ideeën die ik elders hoor in een punk- of metalcontext te verwerken, zonder dat het te opgeblazen of zelfingenomen klinkt. En dan probeer je dat te realiseren in de beperkte arrangementen die met een rockband mogelijk zijn.” Mac denkt zelfs na, alsof hij zijn proces aan het overzien is: “Het is eigenlijk allemaal gewoon heel functioneel. Niet zo van, ooh dit is dungeon synth. Meer dat dit soort muziek dit ding heel goed doet, en dat is iets wat bij het andere ontbreekt. Wat als ik ze op de juiste manier samenvoeg? Het heeft allemaal een doel.”

Inspiraties
De vraag wat zijn inspiraties zijn, vindt Mac niet raar, maar wel lastig: “Ik zie Poison Ruïn niet als een band waarbij ik als dit of dat wil klinken. Het gaat erom dat ik bepaalde ideeën gebruik, zoals op het nummer ‘Torture Chamber’, dat op de nieuwe plaat staat. Ik wilde dat het die klassieke stank-kern, dat klassieke UK crust-ding had. Er is die rollende tom-beat, die ik dan combineerde met een riff die je normaal niet hoort bij dat soort muziek. Dan in het midden, is er dat Destruction thrash-ding… Dus voor mij is het altijd een soort taal of vocabulaire van denken hoe je een puur muzikaal idee vertaalt in die rockcontext. Ik gebruik daar wel bepaalde bands voor, maar ze zijn geen ‘vertrekpunt’ voor wat ik doe.”

“Ik heb dus wel een lijst van bands waarvan ik vind dat ze bij het antwoord op die vraag passen, hoewel ze misschien geen directe beïnvloeders of inspirators zijn, maar ik vind dat wat ze doen bewonderenswaardig is. Wipers is er één van, met hun uitgebreide muzikale passages en mooie, ontroerende muziek, die toch hard is. Een andere is Templars, een New Yorkse Oi! band met een zekere visuele esthetiek die bij ons overkomt. Zij hebben een rauw, punchy, bijna bedrieglijk hard, simpel geluid, maar er zijn van die kleine momenten die daarin opbloeien. Dat is het soort materiaal waar ik opgewonden van raak; het brengt je in beweging, maar er bloeit iets in op, dat je verrast. Het woord evocatief past, het neemt je mee naar een diepere, emotionele plek.” Ik noem specifiek New Model Army, een band die ik qua sound in lijn vind liggen: “Ja, geweldige band, zo eentje waar je van leert door naar ze te luisteren. Dat is het spannende voor mij; luisteren naar deze geweldige bands en uitzoeken waarom wat ze doen werkt en waarom. New Model Army is zeker één van die bands waar ik van geleerd heb. Het is leuk om naar bands te luisteren en erachter te komen wat hen zo duurzaam maakt.”

Poison Ruïn - HarvestRelapse
Hoewel Mac geen tegenstander is van werken aan muziek als band, koos hij bij debuutplaat ‘Härvest’ voor de werkende formule van de demo’s: alles zelf doen. De plaat komt uit bij Relapse, een opvallende, maar toch logische keuze: “Als label bestaan ze al lang. Er waren contacten, maar dit was de eerste keer dat we met hen aan tafel zaten en we wisten niet wat we konden verwachten, maar ze hadden veel vertrouwen en steun voor wat we deden. Het voelde allemaal heel natuurlijk, ongedwongen en gemakkelijk met hen. Ze zijn ook uit Philly. Darby ligt net buiten Philly (Philadelphia, red.), dus we rijden gewoon naar hun kantoor en die toegankelijkheid en het feit dat ze zo benaderbaar zijn, maakt het tekenen bij Relapse voor ons een makkelijke beslissing. Gemeenschap en vertrouwen zijn erg belangrijk.” Mac legt uit hoe het label de inspanningen van Poison Ruïn eigenlijk versterkt, zonder eisen te stellen aan de artistieke output. Die no-nonsense aanpak past bij de DIY-achtergrond en toen hij de demo’s overhandigde voor een re-release, was ook de voorwaarde dat er niets aan veranderd zou worden: “Het is zoals het is, met mijn bijna kennis van mastering op die ene. Ik ben blij dat het bestaat zoals het bestaat. Laat die plaat blijven zoals ‘ie is.”

Oogst
Voor debuutalbum ‘Härvest’ gold hetzelfde verhaal; het label kreeg de plaat met een lichte mastering en liet Arthur Rizk de plaat oppoetsen tot het huidige resultaat. Precies dat versterkende effect wat Mac zoekt. Maar we duiken zelfs in de creatie-geschiedenis van de plaat: “Ik ben zo’n beetje begonnen met zo’n muzikaal idee. Ik tokkel vaak op mijn gitaar, ik zing melodieën in mijn telefoon, zit aan de piano en pruts wat… Ik zoek dingen die verrassend of interessant voor me zijn. Dan ga ik die samenvoegen, veel nadenken, voordat ik ga zitten. Ik doe nog geen teksten, omdat die je richting kunnen beperken. Als ik heb wat ik wil, probeer ik het er heel snel uit te slaan. De reden daarvoor is grotendeels praktisch, maar het geeft de muziek ook een bepaalde houding en urgentie. Ik ben wel een paar dagen naar een hut gegaan met een microfoon en een interface om het ruwe materiaal naar beneden te krijgen. Vanaf daar duurde het een eeuwigheid om het te mixen. Het kost veel tijd om alles aan elkaar te plakken. Het vergt het uitzoeken van dingen, denk ik.”

Deze keer was er wel een externe druk; er werd geluisterd naar de muziek. De demo’s waren gewoon iets wat Mac voor zichzelf deed: “Maar uiteindelijk blijf je hetzelfde doen en concentreer je je erop om alles functioneel en trouw aan je bedoelingen te houden. Zwoeg ermee, verdwaal erin en blijf erdoorheen lussen tot je moe wordt en het afmaakt. De truc is om het gewoon heel hard te zetten en te kijken of het je op de juiste manier raakt, snap je?”

Middeleeuwse inspiratie (zonder sketchy shit)
Om een beetje te begrijpen hoe dat allemaal werkt, is het misschien goed om naar de thematiek te kijken. Waar Mac eindeloos kan praten over het proces van muziek schrijven, is hij minder helder over de thematiek en teksten: “Er is deze doorgaande metafoor van een ingebeelde ruimte of een dark age uitgebreide metafoor, met een world building element. Er zit geen opzettelijk verhaal in. De liedjes gaan over een reeks onderwerpen, die volgens mij op een bepaalde manier in elkaar grijpen. Ik wil inzoomen van politieke naar persoonlijke onderwerpen, zoals het milieu, wat mensen met hun leven doen, maar ook persoonlijke liedjes. ‘Härvest’ is als een metafoor, alsof we de velden in zijn gegaan en je dit hebben gebracht. Het is wat je oogst van hoe je leeft, werkt en wat je doet, welke beperkingen daaraan worden gesteld, wie dat controleert.”

Uiteindelijk werkt Poison Ruïn met ideeën die aanspreken, die samen iets vertellen wat je niet los van elkaar krijgt. Daar zit ook wel een politieke oriëntatie in, ook in de albumtitel die bij een band als de Levellers past: “Nou, weet je, er zitten klassieke werksymbolen in, dingen die je ook bij bands als Anti-Sect zou zien. Het is ook een trope, een idee. Dat zit er zeker in.”

Het is inmiddels duidelijk dat de middeleeuwse vibe ook aansluit bij een idee van wat de band wil overbrengen, maar er is meer. Echter, voor we verder duiken in de rol van fantasy, vraag ik naar de keuze voor die esthetiek en hoe het nu komt dat er bands zijn (denk aan Dawn Ray’d of ons eigen Sword Breaker) die zoveel van black metal nemen, maar een tegenovergestelde koers varen dan de toch vaak schetsmatige politiek die het genre kent: “Coif guys, we call them. Het is net als onze Eddie. En ja, je hebt helemaal gelijk. Deze beeldspraak en stijl roept een zeker gevoel van obscuriteit op. Dat is één ding, maar het gebruiken om te verbergen waar het om gaat, is geen goed gedrag. Er komt een verantwoordelijkheid bij het gebruik van deze beeldspraak kijken, dus het is belangrijk om mensen te laten weten waar je aan toe bent.”

Fantasy
“Ik ben altijd een fan geweest van films, videogames, al dit soort dingen. Ik hou van fantasiekunst en de sfeer. Ik ben vooral dol op het spel Dark Souls, waar ze dat gevoel van eenzaamheid vertalen in iets moois, terwijl het toch badass is. Ik ben ook gek op Tolkien, ik hou van de ‘Rings of Power’ serie. Ik was zo klaar om het te haten, maar ik realiseerde me dat het gemaakt was door mensen die er om gaven en ik vond het best goed. Ik luister ook naar veel geschiedenis-luisterboeken. Zware muziek heeft altijd een sterke associatie gehad met dit materiaal en deze geschiedenis. Je bent daar als het ware op voorbereid in een muziekomgeving. Maar waar metal dit aan een pure fantasie kan koppelen, verbinden wij het meer met een punkethiek en gebruiken het als middel om iets over de wereld te zeggen,” legt Mac uit. Het is natuurlijk een onderwerp wat van oudsher in heavy muziek aanwezig is. Maar het werkt dus als voertuig voor een verhaal, versterkt een sfeer die je neer wil zetten, maar voor Poison Ruïn geeft het ook een stukje vrijheid voor de band en de luisteraar: “Het andere is, dat je met dat onderwerp kunt omgaan zoals je wilt; je kunt het serieus nemen of er gewoon plezier aan beleven. Maar ja, fantasy en heavy muziek gaan hand in hand. Ik gebruik de term dark fantasy, maar ik verbind het ook met iets realistischers en gebruik die middeleeuwse setting, omdat mensen het associëren met dagelijks zwoegen, strijd, wreedheid en bijgeloof. Al die dingen zijn echter extreem aanwezig in het leven van bijna iedereen die ik ken!”

Poison Ruïn gaat voor het eerst op toer in Europa. Roadburn is op 19 april de eerste halte. ‘Härvest’ is 14 april 2023 uitgekomen, onder meer te bestellen via de Bandcamp-pagina en de website en echt de moeite waard (aldus uw nederige schrijver).


Deel dit artikel