Sasquatch blaast gans Dessertfest vrijdag op

Antwerpen! NMTH reist drie man sterk en bijna filevrij naar het zuiden en slaat de tenten op in een plezant jeugdhonk net achter het station. De Trix ligt niet direct in het centrum, dus wacht ons eerst een heerlijk nazomerse en multiculturele wandeling door de onooglijke wijken Zurenborg en Borgerhout, waarbij de indrukken variëren van talloze Joodse jongemannen met vlechten, keppeltjes en kinderwagens tot op straat rondhangend volk, waarin je zomaar vertegenwoordigers van de Borgerokko maffia kunt vermoeden. Maar allez, dat zal onze rijke fantasie zijn. Het is ook (lokale) verkiezingentijd in België en vooral de posters van de partij van burgervader Bart de Wever en de Groenen lijken te vechten om vensterruimte. We missen alleen groene volksvertegenwoordiger Jan Debbie, maar in gedachten is hij erbij.

Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters

Lees ook:
– De zaterdag: Heavy sludgen, doomen en spacen met YOB, High On Fire en Yuri Gagarin
– De zondag: Elder in twee etappes en absolute devotie in de Kathedraal van Amenra

Afijn na een bonte wandeling langs kerken, dönertenten, fritkotten, oriëntaalse supermarkten en het nog altijd opgebroken trottoir bij het snelwegviaduct belanden we weer in de Trix. Het is kortstondig wennen aan de jetons, de vestiaire en zo maar het voelt verdacht rap weer als thuis hè. We pakken een eerste pint, schuimen ook de merchmarkt af en daar staat de eerste band Goddog gewoon om etenstijd al classic stonend te vlammen vanaf de Vulture café stage.

SECRET DESERT SESSION
Beneden in de kelder gaat het er heel anders aan toe. Dertig man hebben – door wat gras te plukken, of de juiste connecties – toegang gekregen tot wat normaal een van de kleedkamers is en… waar vandaag Jason Simon een Secret Session verzorgt. De zanger-gitarist van Dead Meadow heeft ook solo wat muziek gemaakt, en daarmee – zo laten we ons door Jurgen van Burning World Records vertellen – zo goed als geen platen verkocht. De frontman van de gereputeerde US stonerpsychband pakt en kleedt in de gewelven van Trix uit met meer folky werk en dat is best goed eigenlijk. Heel anders dan wat je verwacht op Desertfest, maar niettemin een welkome afwisseling.

DEAD QUIET & LUCIFER
Afwisseling? We zijn net begonnen hè. Vort, omhoog naar Lucifer of Frayle. Sterker nog: We zijn net op tijd voor een heel lang en zeer tof slotnummer van Dead Quiet in de Canyon. Daar hadden we meer van moeten horen, van die stonerdoomende Canadezen verdikkeme. Tijd voor de eerste band op de (main) Desert Stage: Lucifer. De Zweeds-Berlijnse groep geldt naar eigen zeggen als een “International Heavy Rock Megalith” en de opgesomde invloeden Sabbath en Deep Purple komen al snel van het podium hier. Classic spul inderdaad, gelukkig blijven we nog even weg van Fleetwood Mac, de band die wel de buckle van zangeres Johanna Sadonis siert. We moeten echt ernstig meer geblowd hebben voor we dat op een heavy festival trekken. Speaking of… Het is best onderhoudend voor een eerste band op de main, maar zowel de muziek als de vocalen van de zangeres zijn een gevalletje ‘net niet’ en ‘voegt niet zoveel toe’ voor ons.

FRAYLE
Hoewel collega Guido Segers (over de show op Soulcrusher Fest) net nog overtuigend neerpende dat het totaalgeluid van Frayle geen recht doet aan de EP The White Witch (omdat de stem van zangeres Gwyn Strang verdrinkt in de zware doom), staan we toch vooraan in de Vulture. En wel vanwege die uitstekende, meeslepende EP die we niet voor niks een paar maal luisterden op Spotify. Helaas is het geluid ook in Antwerpen niet voor elkaar. En dat is zonde. Heftige sound, goede show maar nummers als nieuwe single Witches en Portishead-cover Wandering Star verdienen dat we haar sirene-achtige stem goed uitgemixt horen. Misschien is het tijd voor een eigen soundguy, want nu druipen we toch ook een tikje teleurgesteld af. Het geluid is sowieso ‘lastig’ in deze caféruimte van Trix en misschien is het ook de uitbreiding van het creatieve duo naar de vierkoppige liveband. Maar het gepresenteerde sluit in ieder geval niet aan bij de ambities van de witchy doom-act uit Cleveland, die nota bene adverteert in het Desertfest-boekje.

DEAD MEADOW
Tijd voor Dead Meadow versterkt! De grote zaal staat vol en stil voor de psychedelische tapijten van de groep uit Washington D.C.. Met veel gevoel en experimenteerzucht gespeeld, het bedwelmende gehalte is ook dik in orde, en we geven de Amerikanen dan ook graag alle credits voor deze set waarin ze niet zozeer geven wat het publiek vraagt, maar vooral wat ze zelf kwijt willen. Geen extatische taferelen, wel veel bezinning, zweven op spacetrips en gepast gedoseerde instrumentatie. Dead Meadow blijkt bovendien de perfecte band om Mom’s Chili Burger en die worteltaart te laten zakken. Het trio speelt zo weergaloos en bij vlagen ‘Earthless bezeten’, dan maakt dat tweede half uur van de set de hele week overwerken, de file, wat tegenvallers, en ja bijna alles, even heel, heel erg goed. Het is ook de enige band vanavond die langer doorspeelt dan de timetable lijkt toe te laten. Ongetwijfeld omdat ze zo in de muziek opgaan en dan is stoppen geen optie. Gelukkig maar.

SASQUATCH
Sasquatch maakt de hele trip naar Antwerpen binnen één nummer al meer dan de moeite waard, decimeters dik kippenvel staat er meteen op. Het kost de drie Californiërs slechts 1 minuut om de lont in dat Canyon kruitvat te steken met heavy stoner en 70ies rock. BAM, wat een explosie. En dan moeten er nog zoveel nummers van Maneuvers komen, de krachtpatserijbundeling die de NMTH Album van 2017-lijst haalde met drie noteringen. Bij derde nummer Rational Woman vliegen al twee crowdsurfers over het publiek. Net toen we begonnen te vermoeden dat de vrijdag toch een wat tamme affaire zou blijven… De tering wat zat Desertfest hier op te wachten. Damn. Maar geven ze niet te veel gas? Hoe houd je dit in satansnaam een hele set van 60 minuten vol? Geen probleem zo blijkt, de groep heeft al vijf albums op de naam staan en bouwt ook wat rustpunten in.

Sasquatch is zonder twijfel de juiste band op de verdraaid juiste plaats. We maakten zo’n explosief sfeertje al vaker mee op dit podium, alleen waren het vorig jaar juist afsluiters Steak Number Eight en Dÿse die de gekte leverden. Nu moeten de headliner én zo op deze stage Wo Fat nog komen. Frontman Keith Gibbs vraagt nog maar eens hoe het gaat met het uitzinnige publiek op deze ‘First night of dessertfest’. Wellicht is het een klemtoon-dingetje want de band uit Los Angeles zal geen vreemde voor de woestijn zijn, of Gibbs zinspeelt op het toetje… Hoe dan ook weet je nu waar de ‘spelfout’ in de titel van dit verslag aan refereert. Toetje? Ja, favoriet Bringing Me Down doet precies dat met de Trix en zeker niet ‘So… Silent…ly!’ Wtf zeg. Ondertussen is headliner Orange Goblin al begonnen in de grote zaal maar wie geeft een fuck als de heavy fuzzende stoner hier zo opgediend wordt? Wat een pompend riff-feest.

ORANGE GOBLIN
Inmiddels is de main toch heel aardig volgelopen voor de headliner van de vrijdag. Orange Goblin is al 23 jaar een kracht om ernstig rekening mee te houden en de heavy liefhebber zal de Engelsen al vaker gespot hebben. We zagen ze zelfs op Welcome To The Village nog als afsluiter een tent afbreken. Maar we zijn toch wel een beetje murw gebeukt door een uur Sasquatch. Niettemin kost het Orange Goblin weinig tijd om dat te doorbreken. Frontman Ben Ward is een ongelofelijk grote gast, zo iemand die je met recht een boom van een kerel mag noemen en die de drummer van Sasquatch nog even waarderend optilt en over het podium sleurt. Ward betoont nog meer eer aan een gesneuvelde grootheid als hij de hele zaal ‘Lemmy Lemmy Lemmy!’ laat scanderen. Instant kippenvel. Respect man. Zo denk je je moeilijk op te laden na Sasquatch en zo sta je alweer te bangen op deze Brute Britten. Straffe affaire wel, gebracht met een bewonderenswaardige power ook. Haarslaan op heavy metal blues. Niet alleen nummers van het nieuwe album The Wolf Bites Back staan als een huis, maar ook oudje Made Of Rats (2002, origineel met John Garcia) slaat hard en wat meer stonerpunkend toe. Heftig! En headlinerwaardig. Ben Ward laat nog even een ‘huge ass wall of death’ bouwen om die conclusie te onderstrepen.

WO FAT
Ok Brexit time, Wo Fat wacht. En een portie zoete aardappel frites bovendien. De Canyon Stage is propvol voor de laatste band van de dag, maar we halen via de bar de geluidstechnisch gewenste positie bij de front of house. We hadden ons ook zeer verheugd op de Texaanse band, die vanaf plaat inpalmt met een mix van stoner, doom en psychrock. Live lijkt het wat moeizamer te gaan. We noteren kwalifcaties als ‘wel de riffs niet de power’ (zeker niet in vergelijking tot Sasquatch), ‘Earthless meets prog’, ‘wel tof’, ‘meer groove en soul, minder punch’ en ‘erg lekker zweven wel nu na 30 minuten’. Wo Fat stopt er wel de energie en inzet in en heeft meer dynamiek dan veel bands die we vanavond zagen, maar het pakt toch wisselend uit. We merken dat we het telkens refereren aan de show van Sasquatch en dat is misschien ook wel het grootste probleem van Wo Fat; ze waren eigenlijk al weggespeeld voordat ze aan de opbouw begonnen. Gezien de intensiteit zijn deze bands duidelijk verkeerd om geprogrammeerd, want hoe je het wendt of keert, Sasquatch is in ieder geval een stuk Wo Fatter. Neemt niet weg dat we een goede en afwisselende eerste festivaldag beleefden en al verdomd veel zin hebben in de zaterdag.

Lees ook:
– De zaterdag: Heavy sludgen, doomen en spacen met YOB, High On Fire en Yuri Gagarin
– De zondag: Elder in twee etappes en absolute devotie in de Kathedraal van Amenra
– Voorpret met de NMTH tips voor Desertfest Belgium 2018

 

 

---